تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836814405
نتانیاهو بزدل تر است یا کاخ سفید؟!
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: نتانیاهو بزدل تر است یا کاخ سفید؟! تهران - ایرنا - تصمیم نتانیاهو به حمله نکردن به ایران، ناشی از بزدلی او نیست بلکه یک انتخاب استراتژیک عقلانی است.
نکته درداور این است که مقامات امریکایی نمی توانند آن چیزی را که درباره رفتار اسرائیل و یا نوع رابطه با آن در دلشان است، علنی بر زبان بیاورند. انتقادات ملایم از اسرائیل باعث واکنش خودکار لابی های طرفدار آن می شود و البته هر فردی که به دنبال پست و مقامی در سیاست خارجی است، مجبور است طرفداری زشت از اسرائیل را ادامه دهد.
استفن والت اندیشمند سرشناس آمریکایی معتقد است که دولت آمریکا بزدل است زیرا نظر واقعی خودش در باره روابط خاص آمریکا با رژیم اسرائیل را بیان نمی کند.
به گزارش «تابناک»، والت که به عنوان یکی از برجسته ترین نظریه پردازان کنونی روابط بین الملل شناخته می شود، مقاله خود در فارین پالیسی درباره اظهارات منتشر شده برخی مقامات دولت آمریکا در باره نتانیاهو که از جمله وی را بزدل نامیده اند، با یادآوری این نکته آغاز می کند که تمایلی نداشته در این باره اظهار نظر کند زیرا این سخنان از نظر وی اهمیت چندان زیادی ندارد.
وی در این باره نوشته است که در سالهای 2006 و 2007 به همراه جان میرشایمر دیگر اندیشمند آمریکایی این استدلال را مطرح کردند که هم به نفع آمریکا و هم به نفع اسرائیل است که روابط دو طرف به شکل عادی در آید و از وضعیت ویژه فعلی که آمریکا تحت هر شرایطی از اسرائیل حمایت می کند خارج شود. والت اذعان دارد که از زمان انتشار کتاب مهمشان تاکنون اگر چه عده زیادی توصیه انها و نگرانی از قدرت لابی های هوادار اسرائیل را تکرار کرده اند ولی اتفاق خاصی در دولت نیفتاده و به همین دلیل مساله جدیدی در این حوزه وجود نداشته که وی در باره آن اظهار نظر جدیدی بکند.
ولی اظهاراتی که اخیرا از زبان مقامات آمریکایی در باره نتانیاهو منتشر شده است از نگاه وی جذاب است زیرا واقعیات درونی دستگاه های سیاست خارجی دو طرف را نشان می دهد. به عقیده وی اگر چه اتفاقی قابل توجه در سیاست های آمریکا حادث نشده ولی مطالب منتشره در مقاله آتلانتیک که در پاراگراف ابتدایی آن از بزدل نامیدن نتانیاهو سخن گفته می شود قابل توجه است.
والت ادامه می دهد که این سخنان مطرح شده نشان می دهد که ما با یک قدرت بزرگ بالغ و یک دولت مورد حمایت و قدرشناس رو به رو نیستیم بلکه در واقع دعوا شبیه دعوای بچه هایی صغیر با اختیاراتی به اندازه انسان های بالغ است.
برای شروع باید یادآور شد که آتلانتیک در حالی از بحران در روابط آمریکا و اسرائیل سخن می گوید که به طور معمول، بحران به تقابل منافع و وجود خطر اشاره دارد؛ بحران جولای که به جنگ جهانی اول منجر شد و یا بحران موشکی کوبا در سال 1962 مثال هایی از بحران هستند.. ولی مسائل کنونی بین آمریکا و اسرائیل از این دست نیست. ایالات متحده هنوز هر سال میلیاردها دلار کمک به اسرائیل ثروتمند اعطا می کند، بهترین سلاح های موجود را در اختیار آنها قرار می دهد، از اسرائیل در سازمان ملل و دیگر سازمان های بین المللی حمایت دیپلماتیک می کند و حتی با وجود ملاحظات عقلانی و اخلاقی در جریان حمله اخیر به غزه از اسرائیل حمایت کرد و حالا هم مقامات آمریکایی تلاش دارند از آسیب های ناشی از سخنان منتشر شده درباره نتانیاهو جلوگیری کنند و همچنان بر شراکت موثر با اسرائیل تاکید می کنند.
در واقع به جای این که بحرانی بین دو طرف وجود داشته باشد، شواهد حاکی از این است که برخی مقامات آمریکایی نظر مثبتی نسبت به نتانیاهو ندارند و برخی از این مقامات از زبان گزنده ای برای نشان دادن ناراحتی خود استفاده کرده اند.
خبرها حاکی از این است که جمعی از سیاستمداران آمریکایی و از جمله بیل کلینتون دل خوشی از نتانیاهو ندارند. او مجموعه ای از خصوصیات آزاردهنده دارد و همچنان بر سیاست انتحاری شهرک سازی اسرائیل اصرار دارد، هر تلاشی هم برای متوقف کردن وی بی فایده است و در پاسخ با لحنی توهین آمیز با آمریکایی ها برخورد می کند و این روی هم رفته باعث دلخوری امریکایی ها می شود.
ولی حتی اگر این ناراحتی شدید آمریکایی ها از دست نتانیاهو قابل توجیه باشد، هدف مقام ناشناخته امریکایی از این که موضعش را نزد یک روزنامه نگار و آن هم فردی مانند جفری گولدبرگ بیان کند چیست؟ آیا ترسو خطاب کردن نتانیاهو با این هدف انجام شد که او را به انجام اقدامی علیه ایران تحریک کند؟ البته که خیر. آیا هدف ان مقام آمریکایی این بود که مخالفت جدی تر با توافق هسته ای با ایران را کلید بزند؟ فکر کردن به این کار هم درست نیست. یا این که یک مقام آمریکایی قصد داشت، نتانیاهو را وادار کند با کشتن چند فلسطینی دیگر مردانگی خود را نشان دهد؟ این گزینه هم نمی تواند شانسی داشته باشد. پس آن مقام آمریکایی چرا آن اظهارات را بر زبان آورد؟ این تنها نمایش کودکانه ناراحتی امریکایی ها بود که به دلیل لحن گزنده آن، ارزش خبری پیدا کرد.
یک لحظه تامل کنید و معنای این کار را بررسی کنید. آیا این رفتار بالغانه یک مقام ارشد یک قدرت بزرگ است؟ اگر کسی با یک هدف خاص این حرف را زده باشد نشان از کم عقلی وی است ولی اگر از سر استیصال چنین حرفی زده، نشان دهنده بی کفایتی کاری آنها است. مسئولیت مقامات ارشد این است که منافع ملی آمریکا را به پیش ببرند و به همین خاطر آنها نباید ناراحتی های شخصی خود را تا زمان نوشتن کتاب خاطراتشان بروز دهند، چنین کاری بدتر از جنایت و یک آبروریزی است.
به علاوه این ادعا که نتانیاهوی بزدل جربزه اقدام نظامی علیه ایران را ندارد به این معنا است که اسرائیل ابزارهای نظامی لازم برای این کار را دارد ولی در واقع گزافه گویی های نتانیاهو علیه ایران همیشه یک بلوف بوده زیرا اسرائیل ابزار نظامی انجام اقدام نظامی به لحاظ استراتژیک موثر علیه برنامه هسته ای ایران را ندارد. البته نیروی هوایی اسرائیل می تواند آسیب هایی به برنامه هسته ای ایران بزند ولی ایران، عراق 1981 یا سوریه 2007 نیست که تنها تاسیسات انها را اسرائیل از بین برد. حمله اسرائیل نهایتا می تواند برنامه به مراتب پیشرفته تر ایران را چند ماه و یا نهایتا یک سال به عقب براند ولی چنین حمله ای می تواند ایرانی ها را تشویق کند که خیز تمام عیاری به سوی سلاح هسته ای بردارند. ممکن است برخی خیالپردازان اسرائیلی فکر کنند، چنین حمله ای پای امریکا را هم به میان می کشد تا انها کار را تمام کنند ولی هر دو دولت بوش و اوباما نشان دادند که اهل چنین قماری نیستند.
به طور خلاصه، تصمیم نتانیاهو به حمله نکردن به ایران، ناشی از بزدلی او نیست بلکه یک انتخاب استراتژیک عقلانی است ولی نکته درداور این است که مقامات امریکایی هنوز نمی توانند آن چیزی را که درباره رفتار اسرائیل و یا نوع رابطه با این دولت در دلشان است، علنی بر زبان بیاورند. انتقادات ملایم از اسرائیل باعث واکنش خودکار لابی های طرفدار آن می شود و البته هر فردی که به دنبال پست و مقامی در سیاست خارجی است، مجبور است طرفداری زشت از اسرائیل را ادامه دهد و هر انتقاد پیشینی را رد کند تا به پست و مقام مورد نظر خودش برسد. فقط لازم است از سامانتا پاور نماینده آمریکا در سازمان ملل و یا چاک هیگل وزیر دفاع در باره چگونگی عملکرد این روند سوال بپرسید. نکته مسخره این است که در واقع این رهبران آمریکا هستند که شجاعت کافی را ندارند و نه نتانیاهو.
این حادثه به ما یادآوری می کند که هیچ دو دولتی منافع یکسانی ندارند حتی اگر مقامات آمریکایی دائما این ادعا را در اجلاس سالانه لابی طرفدار اسرائیل یعنی آیپک تکرار کنند. ایالات متحده به دنبال راه حل دو دولت برای مساله فلسطین و کاهش تنش ها با ایران است و دولت نتانیاهو با هر دوی اینها مخالف است و این اختلاف احتمالا با گذر زمان افزایش هم خواهد یافت.
این روزهای روابط آمریکا و اسرائیل البته نشان می دهد که مقامات آمریکایی تا چه حد دوست دارند به اسرائیل فشار بیاورند تا رفتار خود را تغییر دهد. یک قدرت جهانی بالغ که مدعی رهبری جهان است دقیقا همین کار را می کند ولی مقامات آمریکایی از این کار خودداری می کنند زیرا قدرت لابی آیپک مانع آنها می شود. به همین خاطر است که مواضع علنی و خصوصی مقامات آمریکایی در باره اسرائیل تفاوت زیادی دارد.
منبع/ تابناک
اول ** 1521
14/08/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 99]
-
گوناگون
پربازدیدترینها