محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829791107
اردوغان، عصبانيت و خطاي راهبردي!
واضح آرشیو وب فارسی:خبرگزاری موج:
۱۱ آبان ۱۳۹۳ (۰:۴۵ق.ظ)
کيهان: اردوغان، عصبانيت و خطاي راهبردي!
به گزارش خبرگزاري موج، روزنامه کيهان چنين نوشت:
درباره ترکيه و سياست هاي آن ابهامات زيادي وجود دارد. «ترکيه اردوغان» بيش از هر زمان ديگر هيجاني، پرتب و تاب، کم حوصله و عصباني است. انتقاد همزمان مقامات ترکيه از رئيس جمهور سوريه، وزير خارجه آمريکا، ارتش عراق، جمهوري اسلامي ايران و دولت فرانسه و... از اين وضع ناآرام حکايت مي کند. ناآرامي در عرصه سياست خارجي به عرصه داخلي ترکيه هم کشيده شده است. درگيري دولت اردوغان با کردهاي ترکيه که قصد کمک به کردهاي کوباني- عين العرب- داشتند يک نمونه از ناآرامي رواني حاکم بر دولت اردوغان مي باشد. در مورد چرايي عصبانيت اين روزهاي ترکيه گفتني هايي وجود دارد:
1- دولت اردوغان براي دستيابي به تغيير در دو کشور عرب همسايه خود- عراق و سوريه- مطابق الگوي ترکيه طي 4 سال گذشته تلاش بي وقفه اي داشته و هزينه زيادي را پرداخت کرده است. پيش از اين طي 4 سال اخير، اعتبار ترکيه و اعتبار حزب عدالت و توسعه قرباني تحول مورد نظر اردوغان شده اند و اين در حالي است که در دوردست هاي ترکيه نيز از احتمال تحقق آنچه اردوغان و اوغلو مي خواهند، خبري نيست.
پيش از شروع بحران 2011 سوريه، آنکارا روابط بسيار مستحکمي با دمشق داشت به گونه اي که از روابط اردوغان و اسد به عنوان نمونه اي از روابط خوب دو رهبر منطقه اي ياد مي شد. ترکيه ضمن آنکه در مرزهاي جنوبي خود احساس امنيت بالايي داشت در درياي مديترانه نيز از روابط خوب با اسد بهره مي برد. دولت آنکارا در پرونده هاي مرتبط با سوريه، هميشه به عنوان يک طرف مطمئن و مورد اعتماد دمشق مطرح بود کما اينکه بيشترين مراوده بازرگانان سوريه با ترکيه بود و هتل هاي ترکيه در آنکارا، اسلامبول و... پر از تجار سوري بود. سوريه بخش بزرگي از چرخ اقتصادي ترکيه را به حرکت در مي آورد.
در اين بين سياست منطقه گرايي که در سال 2004 از سوي داوود اوغلو وزير وقت امور خارجه اعلام شد سطح روابط ميان ترکيه و سوريه را به بالاترين نقطه ممکن سوق داد. جنگ 33 روزه که نقش سوريه در آن پر رنگ بود و حمايت دولت اردوغان از حزب الله لبنان در برابر رژيم صهيونيستي هم روابط ترکيه و سوريه را قوت بيشتري بخشيد و دو سال بعد وقتي جنگ 22 روزه رژيم صهيونيستي عليه غزه آغاز گرديد، مواضع مشترک سوريه و ترکيه عليه اسرائيل يادآور منافع مشترک استراتژيک ميان دو کشور بود.
با شروع بحران امنيتي در سوريه از اواخر سال 2011 - اواسط 1390- ترکيه دچار يک خطاي استراتژيک گرديد، داوود اوغلو گمان کرد دوستي با بشار اسد براي آينده منافع ترکيه فايده اي ندارد چرا که آينده از آن اسد نيست. کما اينکه اوغلو و اردوغان گمان کردند انقلاب هاي عربي سال 2011 به تغيير کلي و کامل نقشه منطقه منجر مي شود و از اين رو باقي ماندن بر نقشه قبلي منطقه از دورانديشي به دور بوده و منطقي نيست! از اين رو دولت ترکيه همزمان با در پيش گرفتن ادبيات و رويه جديدي در مواجهه با دولت هاي شمال آفريقا و منطقه خاورميانه تلاش کرد تا بر اين روندها اثر گذاشته و دولت هاي جديد را به خود گره بزند. اردوغان در همان ايام در سفري به قاهره و در سالن تئاتر اين شهر خطاب به اخواني هايي که اکثريت کرسي هاي پارلماني را بدست آورده بودند گفت که «الگوي ترکيه در مصر مي تواند تکرار شده و به سؤالات پاسخ دهد» که البته با واکنش منفي مخاطبان مواجه گرديد.
وقتي بحران سوريه شروع گرديد، اردوغان به روابط گرم آنکارا- دمشق پشت پا زده و راه خصومت عليه اسد را برگزيد به گمان اينکه مي تواند با دولت آينده سوريه رابطه استراتژيک برقرار نمايد. اين در حالي بود که برخلاف ترکيه، ايران از همان آغاز بحران هيچ ترديدي در حمايت از متحد استراتژيک به خود راه نداد و قاطعانه به حمايت از مردم و دولت سوريه در برابر تروريزم تحميلي روي آورد و در نهايت موفق شد مردم و دولت اين کشور را از خطر نابودي نجات دهد و اين موضوع رابطه ايران و سوريه را که پيش از اين نيز استراتژيک بود، استحکام ويژه اي بخشيد. اين در حالي بود که ايران براي دست کشيدن از حمايت از سوريه از سوي بخش وسيعي از کشورهاي غربي و عربي تحت فشار شديد قرار داشت و همين فشارهاي بي سابقه بود که بعضي از متحدين سابق اسد- جنبش حماس و...- را به تجديد نظر در روابط با دولت دمشق وادار کرد. همان هايي که امروز براي برقراري دوباره رابطه با بشاراسد به تکاپو افتاده اند.
امروز ترکيه در رابطه با سوريه فقط هزينه مي پردازد و با هر هزينه اي از هدف استراتژيک خود دورتر مي شود. کوباني طي هفته هاي اخير عجز شديد اردوغان را در مواجهه با پرونده سوريه بر ملا کرد، تعداد کساني که در ترکيه به هواداري از کردهاي کوباني کشته شدند از تعداد کشته هاي کوباني بيشتر بود! کوباني کوچک، ترکيه را به دو بخش تقسيم کرد و روي در روي هم قرار داد! ترکيه نمي خواست در پرونده کوباني خود را درگير کند و از اين رو هر وقت بحث حمايت از کردها در کوباني مطرح مي گرديد، اردوغان از روي اين بحث پريده و به بحث ديگري- لزوم تغيير دولت در سوريه- دعوت مي کرد در نهايت تلاش هاي اردوغان به جايي نرسيد و علاوه بر آن وي ناچار شد کريدوري را براي ورود گروهک شبه نظامي «جيش الحر» به کوباني باز کند. ترکيه در سوريه راه فرار ندارد و در تله مقاومت گير افتاده است و از اين رو عملکرد ترکيه از چند ماه قبل بيش از آن که تحت يک برنامه خاص و اشراف استراتژيست هاي ترکيه صورت گيرد، عملکردي انفعالي است که ديگران براي ترکيه ترتيب داده اند.
2- عملکرد ترکيه در عراق هم از جنس عملکرد اين کشور در سوريه است. پيش از شروع تحولات در منطقه عربي، روابط آنکارا- بغداد، روابط گرم و موثر بود، ترکيه اولين شريک تجاري عراق محسوب مي شد و سهم عراق در اقتصاد ترکيه از 16 ميليارد دلار در سال فراتر مي رفت و اردوغان در جريان سفري که در ماه دسامبر 2010 به عراق داشت اعلام کرد که طي يک سال حجم مبادلات تجاري ميان دو کشور به 30 ميليارد دلار افزايش خواهد يافت. در اين مقطع اگر چه روابط سياسي ميان دولت هاي ايران و عراق در سطح استراتژيک قرار داشت، اما مبادلات تجاري بين دو کشور، کمتر از 3 ميليارد دلار در سال بود که البته مهمترين دليل آن فلج بودن سيستم تجاري ايران در دو بخش دولتي و خصوصي بود که هنوز هم هست. به هر روي روابط اقتصادي دولت اردوغان با دولت نوري مالکي قبل از شروع بحران در کشورهاي عربي در سطح بسيار خوب ارزيابي مي شد. دولت اردوغان پس از آغاز انقلاب هاي عربي با علامت هاي فريب دهنده اي در داخل عراق مواجه گرديد.
حزب اسلامي عراق به رهبري طارق هاشمي و جريان متحدون و پاره اي از گروه هاي ديگر در استان الانبار به گمان اينکه تحولات منطقه عربي مي تواند به عراق هم سرايت کرده و سرنوشت مشابهي را براي دولت نوري مالکي رقم بزند، اعتراضاتي را عليه دولت مرکزي سامان دادند. اين احزاب با نصب خيمه هايي در فلوجه و رمادي تلاش کردند تا جمعيت اين استان را تا برکنار شدن نوري مالکي در ميادين نگه دارند. دولت ترکيه موضوع تغيير دولت در بغداد را جدي گرفت و به يک باره به روابط خوب تجاري و سياسي خود با دولت مرکزي عراق پشت کرد و راه خصومت با اين دولت را در پيش گرفت. روابط گرم اردوغان و اوغلو با مخالفان دولت مالکي- شامل طارق هاشمي و...- نشان مي داد که از نظر دولت آنکارا، کار دولت عراق ساخته است و لذا ترکيه نبايد خود را صرف دولتي در حال انقراض کند.
يک سال پس از شروع اين تحولات دولت اردوغان تلاش کرد تا يک تحول عمده در روابط خود با کردها به وجود آورد و براي اين منظور دو ابتکار را دنبال کرد:
ابتکار اول دولت ترکيه اين بود که با دولت اقليم کردستان عراق وارد گفت وگو و معامله مستقيم شد در حالي که چنين رابطه اي غيرقانوني و مداخله جويانه و خصومت آميز عليه دولت مرکزي به حساب مي آمد. در اين بين ترکيه متعهد شد که حجم وسيعي از نفت عراق را بطور مستقيم از حکومت اقليم کردي به رهبري مسعود بارزاني بخرد و در اجراي پروژه هاي بزرگ صنعتي و عمراني، دولت اربيل را کمک نمايد. در اين ميان اعتراضات فراوان دولت بغداد تاثيري در عزم دولت ترکيه بر جاي نگذاشت. ابتکار دوم ترکيه اين بود که با کردهاي ترکيه به رهبري عبدالله اوجالان- رهبر زنداني کردهاي ترکيه در جزيره ايمرالي- توافق کند و وعده دهد که در يک پروسه زماني حقوق آنان را به رسميت مي شناسد.
توافق اردوغان و اوجالان اين سؤال را مطرح مي کرد که هدف ترکيه از تلاش براي عبور از حساس ترين پرونده خود چيست و خيلي ها هم پاسخ مي دادند که ترکيه براي ايفاي نقش موثر منطقه اي درصدد رها شدن از پرونده هاي تاريخي داخلي است.
اردوغان با ورود به پرونده عراق عملاً شرايط را ميان دوکشور سخت کرد. روابط ترکيه و اربيل نه تنها بدگماني شديد دولت عراق را در پي داشت بلکه ايران را نيز نسبت به سياست هاي ترکيه ظنين و نگران کرد و اين تاثير عمده اي در سرعت مناسبات ايران و ترکيه برجاي گذاشت و حال آنکه روابط دو کشور در حد بالايي قرار داشت و بيش از ايران به نفع ترکيه بود.
دولت آنکارا در بحران سوريه و عراق نشان دادکه از بلوغ لازم برخوردار نيست. اردوغان يک بار ديگر فريب آمريکا را خورد و گمان کرد که واشنگتن مي تواند مسير تحولات را در منطقه تعيين کرده و «خاورميانه جديد» را تحقق بخشد. آنکارا با گره زدن آينده خود با سياست منطقه اي آمريکا درصدد تقويت موقعيت منطقه اي و تبديل شدن به قدرت کانوني اين منطقه بود ولي در محاسبه شرايط دچار خطاي استراتژيک گرديد و به همراه آمريکا دچار موقعيت هاي ضعيف تري شد. اين در حالي است که ايران بر عدم اعتماد به آمريکا پاي فشرد و با چشم باز روند تحولات را پيگيري کرد و بدون آنکه متحمل هزينه هنگفتي شود به موقعيت هاي بهتري که امروز خود ترکيه هم به آن اذعان مي کند، دست يافته است.
وزير خارجه اسبق ترکيه- ياشار ياکيش- در اجلاس مشترک دفتر مطالعات وزارت خارجه ترکيه و ايران در استانبول در بهمن ماه گذشته در اين رابطه گفت: «سياست خارجي ايران در منطقه موفق تر از ترکيه است چرا که ايران منطقه را به خوبي مي شناسد ولي ما اطلاع دقيقي از مسائل منطقه نداريم.»
نويسنده:سعدالله زارعي
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبرگزاری موج]
[مشاهده در: www.mojnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 25]
-
گوناگون
پربازدیدترینها