تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
خرید سوسیس پرکن اصل با گارانتی
تشخیص دیسک و صفحه اصلی از تقلبی (6 راه ساده)
بهترین روش های چاپ جعبه محصولات + ویژگی ها و کاربردها
بهترین روش های چاپ جعبه محصولات + ویژگی ها و کاربردها
ده راهنمایی برای نوازندگان مبتدی یوکللی
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1806614350
روزهایی که قسم قلم شکسته است قلم من تنها به رسم الخط علی (ع) خواهد نگاشت
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: روزهایی که قسم قلم شکسته است
قلم من تنها به رسم الخط علی (ع) خواهد نگاشت
این روزهای دنیای خبر و اطلاع رسانی در شهرمان گواه روزهایی نه به رسم برادری که نازیبایی‌های پشت پرده را به رخمان می‌کشد و فراموش کرده‌ایم سوگندی را که برای نگارش حق و حقیقت قلممان خوردیم.
به گزارش خبرگزاری فارس از اصفهان، در عصر علم و دانایی، عصر دانش دیجیتال و تکنولوژی، زمان محاسبه به روز و به ثانیه تبدیل شده و در این سیطره فخرفروشی دانش‌ها، ابزار قلم و رسانه پیشتازی شگرفی در انعکاس اخبار و رویدادها از آن خود کرده است و در این وانفسای همهمه گویی دنیا که انسان‌ها خود را عجیب سرگرم روزمرگی و سپری شدن روزگار کرده‌اند، تفکر رسانه‌ای در راهبرد و استراتژی امور، قدرتی ماورایی را به نام خود کرده و گوی سبقت را در نهادینه کردن فرهنگ از دیگران ربوده است. این روزها که قلم‌ها بر سینه کاغذها می‌تازند تا بنگارند هر آنچه را که تفکر نگارنده بر دستانش فرمان می‌دهد، گویی در این قصه قلم‌ها کاشف‌الاسرار شده‌اند نه از آن جهت که حقی را واگویه کنند بلکه از این روی که سینه صاحبان قلم مخزن الاسراری برای ناگفته‌ها نبوده است و گویی این روزها نرخ برملا کردن و هویداگری بر رازدار بودن ارجحیت و فزونی یافته و گواه مدعای ما سندی که بر صحنه تاریخ روزگار ثبت می‌شود. این روزها که برخی رسانه‌ها و قلم‌ها نه به دنبال ثبت حقیقتند که گرم کردن بازار فرافکنی‌ها و شانتاژها راهگشای امورشان گشته و نیتشان تنها آغازی بر سپردن ذهن‌های مخاطب به وانفسای خبرهای کذب و شاید نه چندان واقعی شده، یادی از قلم‌هایی می‌کنیم که در صفحه روزگار به نیکی نگاشتند و همواره پایبند بر سوگندشان بودند، سوگندی که به رپورتاژهای میلیونی و تعریف از فلان مراسم و بهمان همایش و جشنواره شکسته نشد، قلم‌هایی که در روزهای اوجشان هم گشایش امور و یاد کردن از حقوق مردم همواره مهر تاییدی بر گفتار و صحه بر نیت خیرخواهانه نگارندگانش داشت. اما زمانی که همه اهل قلم گرد هم آمدند و قسم یاد کردند که به تاراج نفرستند هر آنچه حق این شهر و دیار است و حراست و پاسداشت از حریم سبز و آسمان نیلگون و گنبدهای فیروزه‌ای این شهر، همواره در بند بند وجودشان باشد؛ شاید به روزگاری فکر نمی‌کردند که پیشی گرفتن از ترویج و اشاعه برخی دروغ‌ها و فرافکنی‌ها و نشر اکاذیب هدفشان شود و شاید ساعت‌هایشان به درگیری و نزاع در فضاهای مجازی سپری شود و با ساعت‌ها توجیه و شاید افترا هر کسی از ظن خود یار اخبار و شنیده‌ها شود، از ظن خود؛ نه از باب اطلاع‌رسانی و انجام وظیفه خطیر رسانه‌ای... و اما قصه این روزهای برخی مطبوعات و رسانه‌های شهرمان دعوای فلان مدیر مسئول روزنامه با بهمان خبرنگار نه به دلیل عدم ارائه کار حرفه‌ای خبرنگاری که به دلیل متهم کردنش در نشر ندادن آنچه محرمانه بوده و نباید واگویه می‌شده و این خبرنگار متهم می‌شود به رازداری. و یا بهمان سرپرست خبرگزاری که نیروی رسانه‌ایش را به اتهام هر آنچه از واقعیت‌ها نگاشته به باد انتقاد می‌گیرد. و انگار این روزها برخی از همین موی سپیدان جامعه خبری غیرحرفه‌ای و بی‌اخلاقی را در فضای رسانه‌ای ترویج می‌دهند تا من تازه‌آموز که آمده‌ام تا بیاموزم هر آنچه قرار است قلم بنگارد تنها برای بیان حق و اظهار مشکلی و ابراز دردی و ایجاد امیدی و برائت جستن از اشتباهی و دوری گشتن از بیراهه‌ای نیز قالب تهی کنم. امروز که شخصی برای ندادن بیانیه‌ای متهم می‌شود و دیگری برای نشان دادن خود در این میدان بی‌خبری سینه سپر می‌کند، چه جای عرض اندام برای تازه نفسانی که گرد راه بر تن دارند و خواهان درس‌آموزی از خاک صحنه خوران و یلان این می‌دانند. در این دوران که روزنامه‌های زرد و شب‌نامه‌های سیاه‌نما همه لعاب مطبوعات و رسانه را از آن خود کرده‌اند، می‌شود جایی برای خبرهایی که خبرنگار آن ساعت‌ها و لحظه‌ها در کنج خلوتی برای صحت مطلبش قلم زده و سینه کاغذ را سیاه کرده، باز کرد؟ و می‌شود برای آن خبری که نه برای فرافکنی و چالش ذهن مخاطب که برای پیشبرد و حل مشکلات بوده، جایگاهی در نظر گرفت؟ شاید آن زمانی که قسم یاد کردیم که جز حق ننگاریم گمانمان هم نمی‌بُرد که روزی اسیر این سیاه‌بازی‌ها شویم و روزگاری برای درگیری ذهن آنها که قهرمان خبری می‌نامندمان و یا به چالش کشیدن فضای شهرمان مجبور شویم همان مردمی که نخستین گام برای خبرنگاریمان دل شاد کردن دل‌هایشان بود را فراموش کنیم و گویی از یاد بردیم که پل دو طرفه مسئول و مردم را که ما ارتباط این پل بودیم و برایمان فقط یک طرفه شد و آن هم از قلب مردم به دل مسئول.... اینجا اصفهان است صدای ما را از پایتخت فرهنگ و تمدن ایران اسلامی می‌شنوید، اینجا برخی خبرنگاران شهرمان هر کدام گروکشی کرده‌اند یکی با این سازمان و اداره زد و بندی بر هم زده و دیگری وامدار فلان ارگان و نهاد شده، اینجا حتی برخی مواقع رسم است که یکی به نعل می‌زنند و یکی به میخ تا قصه اصلی رخ‌نمایی نکند. اینجا هر کسی انگشت اتهام رسانه‌اش را به روی همکار تا مسئولش دراز کرده تا با نقد همسنگریش بتواند سهم بیشتری را از آن اداره مطبوع طلب کند، اینجا شاید رسم، رسم آدم‌فروشی نباشد که بعید هم نیست؛ اما گویی رسم، رسم نیرنگ زدن شده، اینجا اگر تو از این دامنه عقب بمانی چیزی سهمت نمی‌شود و هنر هر فرد در این بازی ناخوشایند پیشی گرفتن از دیگری است. این روزها که تیراژ کم روزنامه‌هایمان هم به امید فلان تهمت به رئیسی و پشت پا زدن به حرمت مسئولی به فروش می‌رود آن هم نه از باب دفاع از حق مردم که برای تعظیم به آن دیگر مدیر که شاید دشمن قسم دیگری باشد، به فروش می‌رسد باید بگوییم که این حق به جانب‌داری برخی مدعیان رسانه‌دار عجیب خفقانی را در فضای رسانه‌ایمان ایجاد کرده است. هر چند همه از پشت پرده‌ها بی‌خبریم که شاید قصه همین زد و خوردها و برخی جانبداری‌ها هم سیاستی نازیبا را به ارمغان آورده باشد، و یا برخی تنها آتش بیار برخی معرکه‌های مثلا رسانه‌ای شده‌اند و برخی دیگر نیز به گفته خود آبی روی آتش می‌ریزند که این آب آتش زنه‌ای بر همه دعواهای مثلا زرگری شده و در این میان نیز عده‌ای همواره مادام‌السکوتند و هر از گاهی با بادی و موجی مواج به این سوی و آن سوی حرکت می‌کنند. به هر حال از همه این بیزاری‌های رسانه‌ای که بگذریم این قلم‌ها هنوز در دستان ماست و روزی که باید پاسخگوی هر آنچه نوشته‌ایم و هر آنچه ننوشته‌ایم باشیم، شاید خیلی دور نباشد. بدانیم امروز روز ماست و فردا هم فردای ما، اما در آینده نه چندان دور که شاید متعلق به هیچ یک از ما نباشد تنها پاسخگویی در محضر عدل الهی در برابر کلمه به کلمه قلمی که بر سینه کاغذ نگاشتیم پیش رویمان خواهد بود. ============== یادداشت از مرضیه زارع ============== انتهای پیام/63001/صا40
93/08/05 - 00:15
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 27]
-
گوناگون
پربازدیدترینها