محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827357250
بازخوانی سیر تاریخی سینمای جشنواره پسند بوقلمون های شام هسته ای
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: بازخوانی سیر تاریخی سینمای جشنواره پسند
بوقلمون های شام هسته ای
موج نوی سینمای ایرانی جریانی بود که خارج از کلیشه های رایج فیلم فارسی نظیر خشونت، مسائل جنسی و جاهل مسلکی فعالیت می کرد ولی لزوماً متعهد به ارزش های فرهنگی بومی و اسلامی نبود، چرا که ساختار فرهنگی دوران پهلوی اساساً اجازه شکل گیری جریانی متعهد به ارزش های الهی و اسلامی را نمی داد.
بخش اول/ اولین نشانه های فرهنگ غربی در زمان قاجاریه وارد ایران شد و درباریان قاجار نخستین چیزی که از اروپاییان آموختند؛ عادات؛ رفتار و نحوه معاشرت آنها بود؛ به زودی محصلین ایرانی برای تحصیل به اروپا فرستاده شدند، افرادی که در بازگشت تنها دو چیز آموخته بودند: استخفاف ملت و تخطئه دولت. روشنفکران غرب زده از یکسو با تضعیف خودباوری و از سوی دیگر با حرکت در مسیر منافع استعمار، از عوامل اصلی منتهی شدن جنبش مشروطه به عنوان یک حرکت ضداستبدادی، به دیکتاتوری رضاخان بودند. اگرچه از مدت ها قبل نفوذ عناصر خارجی در پوشش مبلغان تبشیری، مستشرقان، مستشاران، تجار و ... در ایران صورت گرفته بود اما عموم ساختارهای رسمی حکومتی در قبضه استعمارگران قرار نداشت؛ با حمایت استعمار پیر از رضاخان، برای اولین بار دولتی دست نشانده در قالب نظام دیکتاتوری در این کشور روی کار آمد. مهمترین آثار و نتایج حکومت پهلوی عبارت بود از: ایجاد وابستگی در تمام حوزه های نظامی، صنعتی، فرهنگی و حتی کشاورزی و بالاتر وابستگی فکری؛ سرکوب و تحقیر هویت، فرهنگ، عزت و غرور ملی و تزریق و نهادینه سازی «ما نمی توانیم» در ذهن ایرانیان از کودک و پیر؛ فرصت سوزی پنجاه ساله، جلوگیری از پیشرفت کشور و صد سال عقب بردن آن؛ میدان دادن به روشنفکران، مسئولان، هنرمندان و عناصر غرب گرای خودباخته و ضعیف النفس؛ ایجاد مانع در راه ظهور و بروز استعدادهای بومی و دامن زدن به رکود و خمیدگی جامعه؛ تباهی اخلاق و فرهنگ جامعه در حوزه های مختلف؛ تزریق ناامیدی و یأس از آینده؛ روی کارآمدن افراد فاسق، فاجر، وابسته، نوکرمآب، بی اعتناء به مصالح ملی؛ دخالت مستقیم استعمار در امور کشور اعم از سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و نظامی؛ جلوگیری از اعتراضات مردمی به وسیله حکومت دیکتاتوری خشن، وابسته و ضد دین؛ جلوگیری از اثرگذاری ایران در معادلات منطقه ای و جهانی، ایجاد یک جامعه مصرفی ناتوان از تولید. حمایت رژیم پهلوی از سینمای موج نو، اعتبار بین المللی حاصل از دریافت جایزه از جشنواره های خارجی بود؛ بسیاری از این فیلم ها در جشنواره های بین المللی برنده جایزه شدند یا مورد تشویق قرار گرفتند. در این راستا راه اندازی کانون بانوان، تأسیس سازمان پیشاهنگی، ایجاد سازمان پرورش افکار، تاسیس مؤسسه وعظ و خطابه، ایجاد بنیاد فرهنگی و سایر مراکز و مؤسسات فرهنگی نظیر کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، سازمان ملی فولکلور ایران، انجمن ملی روابط فرهنگی، بنیاد فرهنگ ایران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب و انجمن شاهنشاهی فلسفه، از جمله اقداماتی بود که در دوران پهلوی اول و دوم در جهت استحاله فرهنگی مردم ایران صورت گرفت. نفوذ در سیستم آموزشی کشور، عقب نگهداشتن جامعه دانشگاهی و عدم رسیدگی به نارسائی های آن، استفاده زیاد از اساتید خارجی، به کارگیری اساتید وابسته به ساواک، تأسیس مدارس آمریکایی، فرانسوی، انگلیسی و ... در شهرهای مختلف کشور، تدوین کتب درسی بر اساس ارزش های فرهنگ بیگانه، تمرکز بر آموزش زبان های بیگانه و ترجمه و دور کردن مدارس و دانشگاه ها از دین و روحانیت از جمله مواردی بود که بدون همراهی و دخالت مستقیم حکومت پهلوی پیاده سازی آنها امکان پذیر نمی شد. اما رسانه ها مهمترین نقش را رقم زدن استعمار فکری و وابستگی فرهنگی ایران معاصر برعهده داشتند. محمدرضا پهلوی برخلاف پدرش از زور و فشار برای اشاعه فرهنگ غربی استفاده نکرد، بلکه شیوه نرم و استفاده از رسانه ها را به مدت ربع قرن دنبال نمود. اگرچه تعداد مجلات و کتب داخلی و خارجی مروج فحشاء فراوان بود، اما در میان رسانه ها، سینما، رادیو و تلویزیون بیشترین تأثیرات را بر ایجاد تغییرات فرهنگی داشتند. عمده کارکرد رسانه ها، ترویج فساد و فحشاء، تحقیر فرهنگ خودی، به تباهی کشاندن و تخدیر ملت به ویژه نسل جوان، تبلیغ و نمایش سبک زندگی غربی در تمام شئون زندگی و تشویق به تقلید از آن، تبلیغ کالاهای تجملی و دامن زدن به نیازهای کاذب و اموری از این دست بود. سینما پیش از کشف حجاب رضاخانی، جامعه را برای بروز این پدیده آماده کرد.
در سال 1317 هجری شمسی اولین فیلم ناطق ایرانی با عنوان دختر لر (Lor Girl) توسط عبدالحسین شیرازی معروف به عبدالحسین سپنتا در شهر بمبیی ساخته شد در اوایل دهه1310 هجری شمسی سینما مورد هجوم فیلم های آمریکایی قرار داشت و هر سه یا چهار روز فیلم ها عوض می شدند، به زودی با تقلید از سینمای وارداتی؛ می خوارگی، عیاشی و حضور هوس آلود زن به اساس بسیاری از فیلم ها تبدیل شدند. با ظهور مجلات و روزنامه های زرد، الگوبرداری از لباس، آرایش، رفتار و گفتار شخصیت ها شدت بیشتری پیدا کرد. به ندرت واقعیات و یا مسائل اساسی جامعه در فیلم های داخلی انعکاس پیدا می کرد و در مقابل زرق و برق زندگی آمریکایی، تماشاگران ایرانی را مسخ می نمود. حکومت به جدّ بر جهت گیری های سینما سیطره داشت؛ اعمال سانسور سرکوبگرانه پیرامون موضوعات مغایر با خط مشی رسمی دولت، تمسخر ارزش ها و شخصیت های مذهبی و سنتی، نمایش چهره ای موجه از نهادها و سازمان های دولتی و ... از جمله مصادیق این دخالت هستند. فساد و بی بندوباری تبلیغ شده در عصر پهلوی از اغلب کشورهای اروپایی نیز بیشتر بوده است، فسادی که مقدمه سلطه پذیری، تخدیر، از دست دادن روحیه، وابستگی فکری و فرهنگی و به عبارت بهتر، استحاله فرهنگی جامعه ایرانی بود.
کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان به عنوان دومین نهاد دولتی در حوزه کودک و نوجوان و پس از تاسیس مرکز انتشارات آموزشی در مهرماه1343 هجری شمسی، به ریاست عالیه فرح پهلوی سومین همسر رسمی محمدرضا شاه معدوم و مدیرعاملی فرد فاسد و عیاشی چون لیلی امیر ارجمند ایجاد شد. کانون در دی ماه سال 1344 هجری شمسی، پس از نهضت 15 خرداد و در پی احساس خطر رژیم پهلوی از قشر جوان و همزمان با تعدادی سازمان دیگر تأسیس شد.
کانون سه رکن اصلی داشت که عبارت بود از: کتابخانه، انتشارات و مرکز سینمایی. سازمان انتشارات کانون فعالیت خود را با چاپ کتاب دخترک دریا ترجمه فرح پهلوی در زمستان 1345 هجری شمسی آغاز کرد؛ ده ها کتابخانه ثابت و سیار در سراسر کشور راه اندازی شد، کانون فستیوال های گوناگونی را برگزار کرده و در کنار آن جوایز متعددی را نیز از جشنواره های خارجی دریافت نمود. فارغ از تأثیرات فراوانی که این نهاد در حوزه ادبیات و کتابخوانی کودکان و نوجوانان ایرانی داشت و سوای از محتوای محصولات فرهنگی تولید شده در کانون پرورش فکری، شاید بتوان یکی از مهم ترین دستاوردهای آن را نقش آفرینی در ایجاد و شکل گیری موج نوی سینمای ایران دانست؛ به این ترتیب مرکز سینمایی کانون در سال 1349 هجری شمسی در ظاهر به منظور تهیه فیلم های ارزنده آموزشی و تفریحی برای کودکان و نوجوانان راه اندازی شد.
محمدرضا پهلوی و فرح پهلوی در مراسم افتتاح کانون. ایران در سال 1948 میلادی به عضویت یونسکو درآمد و از آنجا که کانون متولی توزیع فیلم های کودکان در ایران بود، همکاری های فرهنگی این دو نهاد آغاز گردید. در همین سال نورالدین زرین کلک که پیش از این به کار تصویرسازی کتب درسی و کتاب های جیبی مشغول بود، به دعوت کانون به بلژیک رفت تا به فراگیری رشته پویانمائی بپردازد، وی پس از بازگشت، اولین مدرسه پویانمائی ایران را تأسیس نمود. در سال 1349 هجری شمسی مرکز سینمایی کانون فعالیت خود را آغاز کرد و در همین سال فیلم نان و کلوچه به کارگردانی عباس کیارستمی و تهیه کنندگی این مرکز، برنده جایزه فستیوال جهانی فیلم های کودکان شد.
فستیوال جهانی فیلم های کودکان را فرح پهلوی در سال 1345 هجری شمسی در ایران پایه گذاری نمود. به این ترتیب در سال های بعد نیز فیلم های تولیدی مرکز سینمایی کانون موفق به دریافت جوایز متعددی از فستیوال کودکان و نوجوانان شدند. همچنین فیلم های تولیدی کانون در جشنواره های خارجی شرکت داده می شد و برای نمونه فیلم رهایی به نویسندگی و کارگردانی ناصر تقوایی جایزه نخست جشنواره های ونیز و سانفرانسیسکو را به دست آورد. کانون هم از فیلمسازان و تحصیل کردگان در خارج از کشور استفاده می کرد و هم با برگزاری کلاس های آموزش فیلم سازی، کودکان و نوجوانان مستعد را جذب می نمود و فیلم های تولیدی آنان را به جشنواره های خارجی می فرستاد. این نهاد از فیلمسازان متعددی حمایت نمود و هنرمندان و فیلمسازان بسیاری را نیز آموزش داد.
اما تأثیر عمده کانون نه تربیت فیلمسازان، بلکه تقویت سینمای جشنواره ای در ایران بود. کانون، سنتی را در سینمای کودک بنا نهاد که واقع گرایی و توجه به دنیای خاص کودکان از جمله ویژگی های آن است. عنصر واقع گرایی یکی از عناصری است که هنگام توصیف موج نوی سینمای ایران به کار می رود، سینمایی که سهراب شهید ثالث، بهرام بیضایی، عباس کیارستمی، کامران شیردل، امیر نادری و ... را از پدیدآورندگان آن می دانند . در همین زمینه عباس کیارستمی در گفت‌وگو با بنوا پاوان می گوید: « کسانی هستند که می‌توانند به شما بگویند از آن سینما چه چیز را نگه داشته اند و اینکه اصلا میراثی مانده است یا از چیزی تاثیر گرفته اند؟ یک چیز مشخص است: سینما و فیلمسازان آن دوره خیلی آزادتر از امروز بودند. ما کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان را داشتیم. مدیران کانون به ما اختیار تام می‌دادند و به هیچ عنوان در کار ما دخالت نمی‌کردند. پروسه ای کاملا جالب توجه بود که تاثیری آشکار روی کار ما گذاشت. با این حال، از نظر من ظاهرا این موج نو هیچ وقت از بین نرفت. این فیلمسازانی که گفتم از دورترین استان های ایران می آیند، دائم آن را از نو تعریف می‌کنند.»
موج نوی سینمای ایرانی جریانی بود که خارج از کلیشه های رایج فیلم فارسی نظیر خشونت، مسائل جنسی و جاهل مسلکی فعالیت می کرد ولی لزوماً متعهد به ارزش های فرهنگی بومی و اسلامی نبود، چرا که ساختار فرهنگی دوران پهلوی اساساً اجازه شکل گیری جریانی متعهد به ارزش های الهی و اسلامی را نمی داد؛ همچنان که فیلمسازان فارغ التحصیل از دانشگاه های خارجی نیز اگرچه با دخالت های رژیم در حوزه هنر و سینما مخالف بودند اما به سمت استفاده از متون اصیل فرهنگ اسلامی ایرانی نرفته و دغدغه پاسداشت فرهنگ خودی را نداشتند، برای نمونه فیلمسازانی چون هژیر داریوش، بهمن فرمان آرا و فرخ غفاری با نویسندگان مشهور ضد رژیم طاغوت مانند صادق چوبک، محمود دولت آبادی، هوشنگ گلشیری و ساعدی می کردند، هنرمندانی که پس از انقلاب اسلامی هیچ یک به جریان عظیم مردم نپیوستند: - «راجع به رمان «دُنِ آرام»، در جایى خواندم: زمانى که شولوخف نوشتن آن را به پایان برد، به او اجازه‌ى انتشار و پخشش را ندادند. ولى بعداً ماکسیم گورکى که رئیس شوراى ممیّزىِ فرضاً وزارت ارشادِ شوروىِ آن روز بود - و آن وزارتخانه هم، از اوّل انقلاب، خودىِ خودى محسوب مى‌شد - گفت: «من به عهده مى‌گیرم که شولوخف خودى است.» و الّا، مسؤولینِ فرهنگىِ نظامِ سوسیالیستىِ شوروى، مدّعى بودند چون شولوخف اهل قزّاقستان است، لذا در رمان خود، احساسات قزّاقى و بومىِ منطقه ى «دُن» را منعکس و القا کرده است. به هرحال، این نویسنده، یک ضدّ انقلاب بوده است که تبدیل به فردى انقلابى مى شود و چنان رمانى را مى نویسد. ما چنین کسانى را نداریم. اگرچه قبل از انقلاب هم رمان نویس نداشتیم؛ اما هنرمندان برجسته ى معروفِ آن زمان، خیلى به ندرت به انقلاب گراییدند. واقعاً به ندرت به این طرف آمدند. از آن نویسندگان معروفِ حسابى، از آن شاعران معروفِ حسابى، از آن طنزنویسان معروفِ حسابى، از آن موسیقیدانان معروفِ حسابى، از آن فیلمسازان معروف - اگر چه در این میدان، اثر چندان برجسته‌اى مثل شعر و ادبیّات نداشتیم - از آن ادباى معروفِ حسابى و از آن مطبوعاتی هاى معروفِ حسابى، هیچ یک به این طرف نیامدند؛ هیچ یک! (بیانات آیت الله خامنه ای؛ 1373/04/22)» - نسل از هنرمندان و ادباى ما به خاطر اینکه با انقلاب بد بودند، خودشان را از تاریخ رو به رشد آینده منقطع کردند؛ جدارى کشیدند و نگذاشتند که تبادل و تعاطى یى انجام بگیرد؛ به پیشرفت کار کمک نکردند و متوقف ماندند؛ درعین‌حال این جوانان ما رشدشان بسیار خوب بوده است؛ شعرشان هم همین طور است. الآن همین بچه‌هاى انقلابى ما شعرهایى مى‌گویند که از بسیارى از اشعار شعراى گذشته یى که متأسفانه معروف هم بودند، بهتر است. من همان وقت قبل از انقلاب هم تعجب مىکردم که چرا این آقایان معروف هستند؛ الآن هم وقتىکه مجدداً نگاه مىکنم، باز تعجبم به حال خودش باقى است! براى من شکى باقى نمى ماند که دست هایى کمک مىکردند تا اینها رواج پیدا کنند و در دست و بال افرادى که به این چیزها علاقهمند بودند، بیفتند؛ و الّا کارشان از لحاظ ادبى و هنرى ارزشى ندارد؛ این جوانان ما از بعضى از آنها خیلى بهترند. انصافاً شعر انقلابى دارد در ایران رشد پیدا مىکند. انقلاب افق هاى جدیدى را در مقابل چشم ما باز کرد و حقایقى را نشان داد و واقعاً شعر را از آن حالت ذهنى و تخیلىِ محض و غیر واقعى خارج کرد.( بیانات امام خامنه ای؛ 1370/12/05)»
از این جهت است که امثال حمید نفیسی درباره مقوله سانسور و اعمال آن در عصر پهلوی می-نویسند: «از آن جا که همه فیلم نامه ها و همه فیلم های به اتمام رسیده می بایست پیش از دریافت اجازه ساخت و مجوز پخش مورد بازبینی سانسورچیان قرار گیرند، بنابراین دولت ابزار مطمئنی برای آمیختن فیلم ها به آنچه هنجارها و ارزش های اجتماعی مناسب تلقی می کرد در اختیار داشت. بررسی موضوعات و شخصیت های ارائه شده در فیلم های داستانی ایرانی نمایانگر مجموعه پیچیده ای از ارزش های اجتماعی و اخلافی است که وفادارنه سیاست های امروزین سازی غربی سازی دولت را منعکس می کرد. نه این که ارزش های اجتماعی و اخلاقی پیچیده ی بیان شده از طریق سینما دقیقاً در یک مقوله فرار می گرفتند و صرفاً موجب امروزین سازی و غربی سازی می شوند؛ بلکه چند فیلم غربی سازی بی برنامه را محکوم می کردند، و برخی ارزش های سنتی ایرانی را می -ستودند، حال آنکه بسیاری دیگر از آنها انتقاد می کردند. موج نوی سینمای ایرانی جریانی بود که خارج از کلیشه های رایج فیلم فارسی نظیر خشونت، مسائل جنسی و جاهل مسلکی فعالیت می کرد ولی لزوماً متعهد به ارزش های فرهنگی بومی و اسلامی نبود. مجموعه ی ارزش ها و نگرش هایی که از اتاق های سانسور آن زمان بروز کردند، شامل آمیزه ای از ارزش ها، چه بومی و چه امروزی، می -شدند، ولی اغلب اوقات ارزش های سنتی را به تمسخر می گرفتند، خوار می شمردند و خواستار کناره گیری آنها به نفع نگرش های غربی امروزی تر می شدند. بنابراین، ارزش ها و شخصیت های سنتی و مذهبی تمسخر می شدند و عقب مانده به حساب می آمدند. دین با آنکه آشکارا محکوم نمی شد، اغلب به واسطه ساختار استهزاءآمیز طرح داستان و منترهای لوده، ابله، بی منطق و منحجر خوار شمرده می شد. زندگی امروزین، با مشخصه ی زندگی شهری و به تصویر کشیدن ترکیبی از روابط بی قید و بند بین گروه های جذاب ترقی خواه از یک سو و رفتار نامطلوب اجتماعی مانند قماربازی، مصرف مواد مخدر، سکس، پول و خشونت از سوی دیگر، همیشه و همیشه به نمایش در می آمد.». بنابراین می توان نتیجه گرفت عمده فیلم های تولید شده در زمان طاغوت، چه فیلم های مبتذل و چه فیلم های وابسته به جریان موج نو، متعهد به حفظ و صیانت از ارزش های فرهنگ اسلامی و ایرانی نبوده اند. اگرچه بسیاری از فیلم های موج نو به صورت مستقل یا تجاری ساخته می شدند اما تعداد فیلم هایی که با حمایت رژیم پهلوی از طریق نهادهایی چون کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان و موسسات نیمه دولتی ساخته شد؛ بیشتر از آن دسته از فیلم هایی بود که به صورت ظاهرا مستقل در ایران ساخته می شد. البته یکی از علل حمایت رژیم پهلوی از سینمای موج نو، اعتبار بین المللی حاصل از دریافت جایزه از جشنواره های خارجی بود؛ بسیاری از این فیلم ها در جشنواره های بین المللی برنده جایزه شدند یا مورد تشویق قرار گرفتند. دولت دریافت که دادن سرمایه به فیلمسازان موج نو برایش در محافل بین المللی اعتبار و آوازه به ارمغان آورده است، ولی فیلمسازان خود از سخنان بسیار سازشکارانه ی آنها راضی نبودند. معمولاً فیلم نامه ها و فیلم های کامل شده ی اجتماعی جسورانه ترشان محکوم به سانسور یا خارج شدن از گردونه توزیع می شدند. برای مثال فیلم هایی نظیر گاو، آرامش در حضور دیگران و دایره مینا، هرکدام به مدت یک یا چند سال ممنوع بودند. به تدریج دولت ترجیح داد که حمایت مالی گسترده از آنها را به پروژه های ساخت مشترک فیلم با شرکت های خارجی نیازمند پشتیبانی مالی انتقال دهد که این امر دولت را قادر می ساخت تا از مشکلات سانسور آزارنده اجتناب ورزد و در عین حال به رژیم به عنوان سرمایه گذار پروژه های پراعتبار چهره ی مترقی جهانی دهد. بنابراین موج نوی ایران و تحمل نسبی دولت در برابر بیان موضوعات اجتماعی تازه و مرتبط به پایان رسید.
انقلاب اسلامی ایران با دمیدن روح عزت و خودباوری در ملتی که پس از دو قرن استعمار فرهنگی به ملتی تحقیر شده، بی اعتماد و ناامید تبدیل شده بود، آن را زنده کرد و شوق و شور پیشرفت و سازندگی کشور را در مردم به ویژه جوانان بر انگیخت؛ اما در کمتر از یک دهه مصرف گرایی و تمایل به کالاهای لوکس و خارجی بر جامعه حاکم شد. باقی ماندن رسوبات فرهنگ غربی وارداتی در دوره پهلوی، روبرو شدن جامعه با پدیده سهمگین جنگ نظامی و آغاز حملات تهاجم فرهنگی غرب به علت یأس از پیروزی نظامی از جمله عواملی بود که باعث شد فضای روانی مثبت و فراگیر ایجاد شده در دوران انقلاب و دفاع مقدس در بسیاری از بخش های جامعه به فراموشی سپرده شود. «مدیران کانون به ما اختیار تام می‌دادند و به هیچ عنوان در کار ما دخالت نمی‌کردند. پروسه ای کاملا جالب توجه بود که تاثیری آشکار روی کار ما گذاشت». لیکن مهم ترین عاملی که مسبب بازگشت دوباره ی عناصر فرهنگی غربی و تشدید اثرگذاری تهاجم فرهنگی نظام سلطه شد، ضعف و کم کاری رسانه های جمهوری اسلامی بود. به عبارت بهتر، تهاجم فرهنگی نظام سلطه علیه ایران زمین، به علت ناامید شدن دشمنان از شکست نظامی جمهوری اسلامی متوقف نشده، بلکه با شدت بیشتر و به صورت سازمان یافته تری ادامه پیدا نمود؛ استحاله از درون با کمک عناصر غرب گرا و روشنفکران داخلی از جمله اهدافی بود که نظام سلطه در تهاجم فرهنگی علیه جمهوری اسلامی مد نظر قرار داشت. از طرف دیگر با وجود تأکیدات فراوان رهبران انقلاب اسلامی بر مقوله فرهنگ، به دو دلیل انقلاب نتوانست جبهه فرهنگ و هنر داخل کشور را مانند سایر حوزه های نظامی، صنعتی و علمی فتح کند؛ این دلایل عبارت است از: اهمال، سستی، غفلت، سیاسی کاری، عدم اشراف بر مختصات جنگ فرهنگی و سوء تدبیر مدیران و متولیان امر در حوزه فرهنگ و غلبه جریان روشنفکری بر عرصه فرهنگ، هنر و رسانه جمهوری اسلامی و به تبع آن اعمال پروسه ی منزوی سازی نیروهای انقلابی و متعهد در این عرصه. پیرامون اثرگذاری تهاجم فرهنگی در دوران پس از انقلاب کافی است در نظر گرفته شود مهم ترین بعد فتنه سال 1388، بعد فرهنگی آن بود، به طوری که می توان فتنه 88 را آینه ی تمام نمای قتل عام فرهنگی خاموش صورت گرفته در سه دهه اول عمر انقلاب اسلامی نامید؛ این در حالی است که مقام عظمای ولایت پس از 35 سال برای تفهیم بهتر مسئولان از ساده ترین مثال ها در جزئی -ترین موارد فرهنگی استفاده می نمایند. ادامه دارد...............
93/08/04 - 07:04
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 48]
-
گوناگون
پربازدیدترینها