محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827442177
گزارش فارس از گذری در جمع روشندلان «پنجره‌هایی خاموش»؛ «حنجره‌هایی روشن»/ همه با چشم‌دل زیبایند
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: گزارش فارس از گذری در جمع روشندلان
«پنجره‌هایی خاموش»؛ «حنجره‌هایی روشن»/ همه با چشم‌دل زیبایند
شاید پس از اتمام اردوی یک روزه موسسه نابینایان بصیر در منطقه آزاد ارس تا یک هفته افسرده بودم و حالم خوش نبود؛ اما واقعیت جز این بود و حالا دیگر هیچ احساس ترحمی نسبت به نابینایان در خودم احساس نمی‌کنم...
به گزارش خبرگزاری فارس از تبریز، دنیای نابینایان را بیش از اینها تیره و تار تصور می‌کردم. دلم به حالشان خیلی می‌سوخت و گمان می‌بردم حتی نتوانم یک روز هم همراهی‌شان کنم و شاید پس از اتمام اردوی یک روزه موسسه نابینایان بصیر در منطقه آزاد ارس تا یک هفته افسرده می‌شدم و حالم خوش نبود؛ اما واقعیت جز این بود و حالا دیگر هیچ احساس ترحمی نسبت به نابینایان در خودم احساس نمی‌کنم و دلم به حال خودم و امثال خودم بیشتر می‌سوزد که با وجود داشتن چشمانی بینا نعمت‌های پرشماری را که خداوند در وجودمان به ودیعه نهاده نمی‌توانیم ببینیم و در حسرت گذشته یا اندوه آینده، حال خودمان را به بدترین نحو از دست می‌دهیم و عمری برای رهایی از غم فردا امروزمان را از شادی بی‌نصیب می‌کنیم. در راه که می‌رفتم مدام از خودم می‌پرسیدم آخر چطور می‌شود دویست سیصد نفر نابینا و کم‌بینا را به اردوی راه دور مثل ارس برد و اینها را کنترل کرد و به نظم درآورد! فکر می‌کردم نابینایان افرادی باشند که دوست نداشته باشند کسی کاری به کارشان داشته باشد و ترجیح می‌دهند در دنیای تیره و تار خود تنها باشند و کلا ارتباط برقرار کردن با این افراد را مشکل می‌دانستم! بالاخره با چندین علامت سئوال به موسسه نابینایان بصیر رسیدم؛ شلوغ بود و دویست نفری داخل و اطراف موسسه که اکثرا نابینا و کم بینا بودند به همراه عضوی از خانواده خود پرسه می‌زدند. حدود پنج اتوبوس آن طرف خیابان منتظر بودند تا راهی منطقه آزاد ارس شوند. با راهنمایی یکی از پرسنل موسسه مسافران با نظم خاصی سوار اتوبوس‌ها شدند و بی هیچ مشکلی هر کسی در جای خود نشست. من هم به همراه دو نفر از دوستان خبرنگارم در ته اتوبوس جای گرفتیم. پرسنل موسسه و خود نابینایان با رعایت آداب و اصول و صمیمیت خاصی ما را تحویل می‌گرفتند و داشتم کم کم احساس خوبی پیدا می‌کردم. تا اتوبوس بخواهد حرکت کند بازار متلک پرانی و سر به سر گذاشتن مسافران داغ بود، ما را هم از شوخی‌های بانمک خود بی‌نصیب نمی‌گذاشتند. کافی بود از دور آوازی از رادیویی بشنوند تا صدای صوت و کف زدنشان به آسمان برود! بعضی‌ها ته صدایی هم داشتند و دستی در خوانندگی. شیطنت‌هاشان عجیب به دل می‌نشست و کسی را آزار نمی‌داد و هر افسرده گوشه‌گیری را به همراهی وامی داشت. پس از طی مسافتی اتوبوس‌ها در کنار رودخانه زیبای ارس توقف کردند تا مسافران ساعتی از طبیعت دلنواز و به دور از دود و دم شهری لذت برند. خیره شدن به رودخانه ارس بیش از هر چیز دیگری خوشایند به نظر می‌رسید. کاری که نابینایان نمی‌توانستند آن را انجام دهند؛ اما شاید نوازش نسیم مهربان پاییزی طبیعت ارس را بیشتر روی صورت خود احساس می‌کردند و به همین مقدار هم راضی بودند و بیشترین بهره را از این نعمت می‌بردند. گشت و گذار در بازار جلفا که می‌گفتند اجناس را ارزان‌تر از تبریز می‌فروشد برنامه بعدی بود. مدتی هم در بازار پرسه زدیم. زهی خیال باطل! قیمت‌ها آنقدرها هم پایین نبود؛ برخی کالاها گران‌تر هم بودند! به هر حال تقریبا هیچ کس چیزی نخریده بود. پس از اقامه نماز و صرف ناهار نوبت به هنرنمایی نابینایان در همایش عصای سفید رسید. مدیر عامل و سایر مسئولان سازمان منطقه آزاد ارس هم در این همایش حضور یافته بودند تا حق میهمان نوازی را تمام و کمال ادا کنند. قرار بود 8 نفر از هنرمندان گروه موسیقی موسسه بصیر به هنرنمایی بپردازند؛ 2 شاعر نابینا هم خودی نشان دهند و حافظان کل قرآن که محصول تربیت مربیان موسسه بودند، تنی چند از ورزشکاران موفق روشندل موسسه و دانشجویان برتر روشندل(در مجموع 35 نفر) مورد تجلیل قرار گیرند. هدف نهایی بصیر دستیابی روشندلان به حقوق کامل شهروندی است مهدی رفعتی، مدیرعامل کم بینای موسسه نابینایان بصیر تبریز می‌گفت، در طول نزدیک به 6 سال فعالیت موسسه 4 هدف اساسی را در سرلوحه برنامه‌های خود قرار داده و تلاش کرده‌ایم در قدم اول به شناسایی و پرورش استعدادهای نابینایان و کم‌بینایانی که در محروم‌ترین گوشه و کنار استان زندگی می‌کنند و هیچ آموزشی ندیده‌اند بپردازیم. رفعتی تامین نیازهای آموزشی و کمک آموزشی جهت توانمندسازی علمی و مهارتی نابینایان و کم بینایان را هدف دوم و توانبخشی و قراردادن سخت‌افزارها و نرم‌افزارهای لازم برای پر کردن خلاء موجود ناشی از نابینایی را هم هدف سوم بصیر عنوان می‌کرد و افزود: هدف نهایی به‌کارگیری سه هدف قبلی برای دستیابی نابینایان و کم بینایان به استقلال مادی و دستیابی سهل‌تر ایشان به حقوق شهروندی خویش است. می‌گفت: روزگاری چنین تصور می‌شد که نابینایان جایی غیر از مدرسه ندارند که بتوانند در آنجا به انجام فعالیت‌های اجتماعی بپردازند؛ اما اکنون این موسسه توانسته است با یاری بیش از یک هزار و 200 خیر افتخاری در عرض 2 سال 160 کلاس آموزشی برقرار کرده تا بیش از 25 روشندل را به اشتغال پاره وقت مشغول کند و امید است در آینده‌ای نزدیک این عزیزان بتوانند به اشتغال تمام وقت و دستمزد تمام و کافی نیز دست یابند. قدرت یادگیری نابینایان و کم‌بینایان به مراتب بیشتر است مدیرعامل منطقه آزاد ارس نیز بدش نمی‌آمد در این همایش درد و دلی با روشندلان و نقشی در کاهش آلامشان داشته باشد. محسن عرب‌باغی تعریف می‌کرد، پنج ساله که بودم از پنجره طبقه دوم منزلمان پایین افتادم و سرم به سنگ خورد تا حدود دو روز از نعمت دیدن محروم شوم. آن موقع با تمام وجود احساس کردم نعمت‌هایی که خدا به انسان داده چقدر با ارزش هستند و انسان‌هایی که از این نعمت‌ها بهره‌مندند باید قدر این نعمت‌ها را بدانند و همواره شکرگزار خداوند باشند. عرب باغی ادامه می‌دهد: من بانی انجمن روشندلان ارومیه بوده‌ام و ارتباط تنگاتنگی با آنان داشتم؛ درست است که روشندلان از نعمت چشم ظاهری محروم هستند؛ اما اگر خدا از روی حکمت دری را به روی بنده‌اش می‌بندد به رحمت خداوندی دریچه دیگری به رویش می‌گشاید و بنده بارها از نزدیک درک کرده‌ام زلالیت و محبتی که در وجود روشندلان وجود دارد در کمتر کسی یافت می‌شود. این مسئول معتقد است، قدرت یادگیری در نابینایان و کم‌بینایان در مقایسه با افراد سالم به مراتب بیشتر است؛ بنابراین استعدادیابی این عزیزان بسیار مهم است و شناساندن و بکارگیری این استعدادها روی دوش مسئولان قرار دارد. اولین بار بود که به ناله‌های شهریار می‌خندیدم! حالا نوبت حسن مقصودی، خواننده روشندل بود که ابتدا با آوازخوانی و بیشتر با تقلید صدا حضار را به شعف آورد. تقلید صدا از همه رقم را در چنته داشت. از شهریار خودمان گرفته تا فردوسی پور و پروین و دایی! برنامه 90 را ندیده بود اما خوب شنیده بود؛ ادای فردوسی‌پور و دایی را بهتر از خودشان درمی‌آورد و در این رهگذر چند متلک هم بارشان می‌کرد. شهریار را هم از زیر تیغ تقلید خود گذراند و خان ننه را که می‌خواند سرفه‌ها و ضجه‌های او را از قلم نمی‌انداخت. اولین بار بود که به ناله‌های شهریار می‌خندیدم؛ آن هم از ته دل! سایر حاضران در سالن نیز با من موافق و هم خنده بودند... هنرمند بعدی 12 سال بیشتر نداشت. ساسان علیزاده، در فستیوال موسیقی زیر 15 سال مغامی باکو در بین 10 کشور دوم شده بود و حالا می‌خواست در مسابقات زیر 16 سال اول شود. در گوشه‌ای از سالن او را گیر آوردم: - در مسابقات زیر 16 سال اول می‌شی؟ می‌تونی؟ - اگر تلاش کنم می‌تونم اما به نظر من مهم خوب خوندنه نه اول شدن. - برا آیندت چه نقشه هایی داری؟ - خودم دوست دارم کامپیوتر بخوانم ولی بابام می‌خواد موسیقی رو ادامه بدم. - هر دو رو باهم نمی تونی ادامه بدی؟ - فکر نکنم بتونم؛ شایدم توانستم، معلوم نیست! - چه آرزویی داری؟ - منظورتون چه جور آرزوئیه؟! - خب بزرگترین آرزوت الان چیه؟ - آرزو دارم همه مریض‌ها شفا پیدا کنند و پدر و مادر من هم سلامت باشن. احسان عباسی از ساسان هم کوچکتر بود. 4 سال بیشتر نداشت و یک سالی می‌شد که آوازخوانی را آغاز کرده. بالای سن که می‌رود به زحمت می‌تواند میکروفن را نگه دارد کسی به او کمک می‌کند تا صدایش را به رخ همه بکشاند: کوچه لره سو سَپمیشم یار گلنده توز اولماسین... این یکی واقعا مرا به حیرت وا می‌دارد. خیلی کوچک است! چهار سال بیشتر ندارد... دوست دارم با او هم حال و احوالی کنم: - سلام آقا احسان - س...لام - احسان! چندسالته؟ - چهار سال - می‌خوای خواننده شی؟ - می‌خوام راننده شم!! - خوندن رو از کی یاد گرفتی؟ - از خودم! - هیشکی بهت یاد نداده؟ ـ نه! در ادامه خوش و بش ما مادرش جور او را می‌کشد و می‌گوید: موسیقی را بیشتر از طریق گوش دادن به سی‌دی یاد گرفته و از سه سالگی استعدادش را بروز داده است؛ اکنون هم در کلاس‌های موسیقی موسسه بصیر به مربیگری حسن مقصودی شرکت می‌کند. می‌پرسم: از اینکه فرزندتان نابینا متولد شده چه احساسی دارید؟ می‌گوید: اگر بینا بود خیلی بهتر می‌شد؛ برای پدر و مادر خیلی سخت است بتوانند نابینایی فرزندشان را تحمل کنند؛ به هرحال قسمت همین بوده و به این تقدیر الهی راضی هستیم. - تا حالا به این فکر کرده‌اید که شاید اگر بینا بود فاقد چنین استعدادی می‌بود؟ - بله؛ شاید اگر احسان بینا بود از این استعداد بهره‌مند نمی‌شد. - راستی خود شما چه آرزویی دارید؟ - آرزو دارم روزی علم آنقدر پیشرفت کند که بتواند راه درمان همه این نابینایان و سایر معلولان و بیماران را پیدا کند. .... ساعت 7 شب سوار اتوبوس‌ها می‌شویم تا به تبریز باز گردیم. روز بسیار خوب و خاطره انگیزی در ذهنم ثبت می‌شود. در راه بازگشت هم شوخی‌ها و سر و صدا کردن‌ها ادامه دارد. هیچ‌کس خسته نیست. دوستان جدیدی پیدا کرده‌ام. دوستانی که از بودن در کنارشان لذت می‌برم و اوقات خوشی را برایم رقم می‌زنند. از ما می‌خواهند ارتباطمان را با موسسه قطع نکنیم و مدام به ایشان سر بزنیم. با کمال میل می‌پذیریم. *********** لیلا حسین زاده *********** انتهای پیام/60002/ع40
93/07/27 - 08:57
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 34]
-
گوناگون
پربازدیدترینها