محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829987503
ناکامی تیم‌های پایه فوتبال تقصیر "آستین‌ها" است؟!
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: چهارشنبه ۲۳ مهر ۱۳۹۳ - ۰۱:۰۵
می‌گویند در فوتبال "پیروزی" صد پدر دارد ولی باخت، یتیم است؛ یعنی مثل حالا که تیم‌های پایه فوتبال ایران ناکام شده‌اند، هر کسی تقصیر باخت را به گردن دیگری می‌اندازد. به گزارش ایسنا، روزگاری بین کودکان اصطلاحی جاری بود که وقتی اشتباهی مرتکب می‌شدند براری فرار از عقوبت آن را به کار می‌بردند؛ "من نبودم دستم بود، تقصیر آستینم بود" تمام دفاعیه یک کودک در قبال اشتباهش بود. آن‌هایی که در زندگی‌شان دست کم یک بار از این اصطلاح بهره برده‌اند، امروز می‌فهمند که در فوتبال ایران چه خبر است. جولان "دست"ها و "آستین" ها در فوتبال ایران پس از آن شکل گرفت که تیم‌های ملی پایه به ترتیب در رقابتهای قهرمانی نوجوانان آسیا، بازی‌های آسیایی اینچئون و قهرمانی جوانان آسیا ناکام ماندند. از فردای این شکست‌های تلخ، سیل اتهام و فرافکنی بود که از جای جای فوتبال ایران روانه شد. برخی کارشناسان، کادر فنی تیم امید را مقصر شکست‌های این تیم دانستند و برخی دیگر برنامه‌ریزی غلط فدراسیون و اجبار کادر فنی به استفاده از بازیکنان زیر 23 سال را دلیل ناکامی شمردند. یک عضو هیات رییسه فدراسیون فوتبال، تقصیر را گردن کمیته فنی و توسعه فدراسیون انداخت و از ارائه نشدن هیچ گزارشی از سوی این کمیته گلایه داشت. در بررسی مقصران ناکامی تیم‌های پایه، پای هر کسی به ماجرا باز شد؛ از مربیان و بازیکنان این تیم‌ها گرفته تا رسانه‌ها و حتی کارلوس کی‌روش جزو تقصیرکاران ماجرا قلمداد شدند. این سلسله "مقصرشناسی" تا جایی پیش رفت که آخر کار مشخص نشد که سهم هر کسی در این شکست‌ها واقعا چقدر است. فعلا فضای فوتبال ایران گل‌آلود است. از این ابهام‌ها فقط مقصران اصلی سود می‌برند. تیم ملی فوتبال ایران چند ماه بعد در جام ملت‌های آسیا شرکت می‌کند و با ادامه این روند، آینده روشنی در انتظارش نخواهد بود. ابهام‌ها، تردیدها، مقصر دانستن یکدیگر و فرافکنی‌ها تنها باعث می‌شود که علت‌های اصلی ناشناخته باقی بمانند و اشتباه‌ها تکرار شوند. در همه جای دنیا، فوتبالیست‌های نوجوان و جوان ابتدا از سوی استعدادیاب شناسایی شده و سپس به عضویت باشگاه‌ها درمی‌آیند. آن‌ها در باشگاه‌ها رشد می‌کنند و تجربه می‌اندوزند و آنگاه با توجه به کیفیت فنی‌شان به تیم‌های ملی پایه دعوت می شوند. در ایران، این دوره برعکس است. در ایران، مربیان تیم‌های ملی پایه، شهر به شهر می‌گردند و از بازیکنان تست می‌گیرند. در پایان تعدادی را به عنوان ملی‌پوشان به اردو می‌برند و در مسابقه‌ها شرکت می‌کنند. غالبا این فوتبالیست‌ها هیچ تیمی ندارند و پس از آن که با تیم ملی دیده شدند، باشگاه‌ها به سراغ‌شان می‌آیند. همچنین نکته قابل تاملی درباره تیم امید وجود دارد. تیم امید با هدف شرکت در بازی‌های آسیایی شکل گرفت اما هدف اصلی‌اش توفیق در انتخابی المپیک 2016 و حضور در المپیک بود. به همین دلیل تیم ملی از بازیکنان زیر 21 سال تشکیل شد. این تیم حدود یک سال به اردو رفت و بازی‌های تدارکاتی زیادی نیز انجام داد. کارشناسان معتقدند که اگر همین تیم در اینچئون به میدان می‌رفت، دست کم نتایج تلخ و تحقیرآمیز تیم امید شکل نمی‌گرفت اما درست یک هفته قبل از اعزام تیم به کره جنوبی، هفت بازیکن زیر 23 سال از تیم‌های لیگ برتری به تیم امید اضافه شدند. از این تعداد، پنج بازیکن در ترکیب اصلی تیم امید به میدان رفتند. کارشناسان می‌گویند که هماهنگ نبودن این بازیکنان، عامل اصلی شکست‌های امید بود. شاید حرف و عقیده کارشناسان درست باشد، شاید هم نباشد. مسئله اصلی این نیست که آیا حضور این هفت نفر علت حذف زود هنگام تیم امید بود یا نه ولی اگر فرض کنیم که چنین است، سوالی که پیش می‌آید این است که چرا چنین تغییری در فاصله کم مانده تا بازی‌ها اعمال شده است؟ هومن افاضلی، مدیر فنی تیم ملی امید گفت که مخالف حضور فوتبالیست‌های زیر 23 سال در تیم امید بوده است. نلو وینگادا هم گفت که مایل به این کار نبوده و مجبور شده این تغییر را بپذیرد. باشگاه‌هایی که این بازیکنان در آن‌ها عضو بوده‌اند هم با تحویل آن‌ها به تیم امید مخالف بودند. تصمیمی گرفته شد که هم باشگاه‌ها از آن ضرر کردند، هم تیم امید با ناهماهنگی وارد مسابقه‌ها شد و به تلخ‌ترین شکل ممکن شکست خورد. اینک باید پرسید که وقتی همه ارکان دخیل در این ماجرا با حضور این بازیکنان مخالف بودند، چه فرد یا مجموعه‌ای، کادر فنی تیم ملی را مجبور به پذیرش این کار کرده است؟ آیا نیت آن فرد یا گروه خیر بوده است؟ آیا قصد داشتند با اعمال این تغییر به نتیجه گرفتن تیم امید کمک کنند؟ آیا برای اعمال این تغییر کارشناسی لازم صورت گرفته بود؟ آیا کسی هست که پاسخ این سوالات را بداند؟ آیا بالاخره مقصر یا مقصران اصلی ناکامی‌ها شناخته می‌شوند؟ تمام مشکلات فوتبال ایران با پیدا شدن "آستین" مربوطه حل می‌شود به شرطی که این قدر فرافکنی صورت نگیرد و هر کس سهم خود را از ناکامی بپذیرد و مسئولیت آن را به عهده بگیرد. انتهای پیام
کد خبرنگار:
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 48]
-
ورزش
پربازدیدترینها