واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: لطفا استعفا کن تهران- ایرنا- می گفت «اشتباهی» رییس فدراسیون شده وگرنه، «دو با مانع» چه ارتباطی با فوتبال دارد؟! این را علی کفاشیان در سال86 به زبان آورد؛ همان موقع که علی آبادی، سکان فرعی را به دست او سپرد تا خودش با کنترل از راه دور بتواند «فدراسیون» را بچرخاند.
کفاشیان، به تدریج، متوجه شد که ریاست بر بزرگ ترین تشکیلات فدراسیونی ایران طعم ویژه ای دارد. حداقل، صندلی اش راحت تر از چیزی بود که تصورش را می کرد.
«لبخند» هم که دم دستی ترین پاسخ او برای مصایب پیش رو بود؛ پاسخی برای انتقادات سازنده و البته دلسوزی های اصحاب رسانه. کفاشیان، همین هفته پیش بود که روبه روی دوربین برنامه تلویزیونی «بعضی ها» قرار گرفت و از سلاحش (لبخند) برای سوزاندن خبرنگاران سخن گفت. هفت سال می گذرد و کفاشیان لبخند می زند، نه به نتایجی که او و فدراسیون متبوعش برای فوتبال رقم زده اند، بلکه به دردهایی که بر دل مردم فوتبال دوست ایران گذاشته است. هفت سال است که کفاشیان درگیر حواشی فدراسیون است و اصل آن یعنی توجه به رشد و پیشرفت فوتبال را قربانی کرده است. علی کفاشیان صندلی اش را راحت به دست آورده ولی هرگز حاضر نیست آن را به این راحتی ها از دست بدهد. نتایج بد بیخ ریش مربیان و کمیته های مربوطه و نتایج بعضا خوب قاب شده بر دیوار اتاق!
«علی» فدراسیون فوتبال، اصلا قرار نبود برای پیشبرد اهداف فوتبال این مملکت «یاعلی» بگوید؛ او اشتباهی آمد و ماندگار شد؛ ماندگاری ای که هیچ نتیجه ای نمی تواند متزلزلش کند. تیم های فوتبال پایه کشورمان که قرار است زیربنای فوتبال اصلی ما باشند، یکی پس از دیگری از مداری که باید در آن حرکت کنند خارج می شوند؛ نتیجه هم که مشخص است: نه ستاره ای، نه پدیده ای و نه عنوان درخوری. از همه بدتر اینکه رسیدن به تورنمنت های بالای فوتبال هم تبدیل به آرزو که نه، به رویا مبدل شده است. یکی پس از دیگری تیم های پایه از رسیدن به جام جهانی ناکام مانده اند؛ در آسیا هم که وضعیت اسفناک تر از چیزی است که باید. رقیب شده است یمن، ویتنام، تایلند و چندکشوری که بیشتر مطرح شدنشان، عرق شرم را بر پیشانی می نشاند؛ نه بر پیشانی کفاشیان و اطرافیانش بلکه بر پیشانی آنهایی که دوست داشتند و دارند جوانان فوتبالی شان نسل طلایی رقم بزنند. کفاشیان اما در این بین لبخند می زند؛ او راه را ساده تر می داند: اینکه تغییر صورت می گیرد. معنی تغییر هم مشخص است: قربانی کردن یکی، دو نفر ضعیف تر برای بقا در راس قدرت. تغییر شامل حال مربیان و کمیته پایه می شود. کفاشیان در واقع مهره را جوری می چیند که کسی قلمرو اش را نشانه نرود ولی فراموش کرده که مهره چین اصلی خودش بوده است. درواقع همه افرادی که در فدراسیون پست گرفته اند با چراغ سبز رییس بوده و وقت آن رسیده که کفاشیان علاوه بر «لبخند» کمی هم شهامت به خرج داده و اشتباهش را بپذیرد.
اشتباهش درباره اصرار به ماندن و نرفتن؛ اشتباهش درباره همه سمت هایی که خواسته و ناخواسته به این و آن داده است؛ اشتباه درباره همه مشاوره های غلطی که گرفته و فوتبال پایه را به خاک سیاه نشانده است... در کشورهایی که جان مدیران بر کارشان اولویت دارد آنها در صورت مرتکب شدن اشتباه و ناکامی «هاراگیری» می کنند ولی شما نه، لطف کن استعفا بده. پاسخ این پیشنهاد البته «لبخندی» بیش نیست؛ کفاشیان می ماند تا با رای مجمع برکنار شود ولی شهامت عذرخواهی کردن و استعفا در مقطع کنونی رشادتی بالاتر از
«لبخند» می طلبد.
منبع: شرق
اول**1368**
22/07/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 22]