محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830037157
روایت یک خلبان از پخت شیرینی در اسارت
واضح آرشیو وب فارسی:نامه نیوز: روایت یک خلبان از پخت شیرینی در اسارت
روز به روز تراوش های مغزی در راه شکم زیادتر می شد تا جایی که با همان جیره ی غذایی روزانه مان غذاهایی مثل کتلت و کوفته درست می کردیم...
به گزارش نامه نیوز، خاطرات اسارت در کنار همه سختی ها و عذاب‌هایش برای آزادگان ما شیرینی خودش را هم دارد. لحظاتی که دور از خانواده و در سرزمینی غریب سپری شد اما شاهنامه ای بود که آخرش خوش درآمد. آنچه می خوانید بخشی از خاطرات آزاده تیمسار محمدیوسف احمدبیگی است:
جیره ی قند و شکر به ما داده نمی شد. چای را هم که می دادند، شیرین کرده می دادند. با همفکری سایر بچه ها طرحی ریخته شد تا بتوانیم مواد قندی لازم را تهیه کنیم. زمستان ها را برای گرم کردن اتاق هایمان به ما چراغ نفتی می دادند. چای شیرینی را که به ما می دادند، آنقدر روی چراغ می جوشاندیم تا آبش گرفته شود و مواد قندی آن غلیظ و ته نشین شود. مواد به دست آمده شبیه مربا و شیره می شد. (مثلاً یک پارچ چای که حدوداً شش لیوان بود، آنقدر می جوشید تا به یک لیوان تقلیل پیدا می کرد.) ماده ی به جا مانده نه ترش می شد و نه کپک می زد. زیرا از هرگونه آب و یا مواد زاید دیگر تهی شده بود و آن را برای تهیه ی شیرینی کنار می گذاشتیم.
نان هایی که به ما می دادند، وسط شان خمیر بود و غیرقابل خوردن. قسمت خمیر آن را درمی آوردیم و در هوای آزاد پهن می کردیم تا رطوبتش گرفته شود. پس از آنکه خشک می شد با دست مالش می دادیم تا به صورت پودر درآید. پودر حاصل شده را روی چراغ تفت می دادیم و پس از سر شدن درون پاکت می ریختیم تا در موقع لزوم از آن استفاده کنیم.
مواد شیرینی که آماده می شد، مقداری از همان جیره ی جوشیده شده چای را با آرد سوخاری شده ی نان محلوط کرده و روی چراغ می گذاشتیم تا خودش را بگیرد و بعد آن را به صورت قالب شیرینی در می آوردیم. بعضی اوقات هم گوشت غذایمان را با آرد به دست آمده مخلوط کرده حلیم درست می کردیم.
روز به روز تراوش های مغزی در راه شکم زیادتر می شد تا جایی که با همان جیره ی غذایی روزانه مان غذاهایی مثل کتلت و کوفته درست می کردیم. البته این کار تنها در فصل زمستان که چراغ به می دادند میسر بود. برای درست کردن کتلت، برنج پخته شده را می کوبیدیم و مقداری از آرد نان هم به آن می افزودیم و کمی هم از جیره ی گوشت مان که برای هر سه نفر به اندازه ی دو عدد گردو بود، به آن اضافه می کردیم. از مجموع آن ۹ یا ۱۰ کتلت درست می شد.
بچه ها همین قدر که غذا شکل و بوی کتلت داشت راضی بودند. این کارها برای ما دو حُسن داشت. یکی اینکه سرگرم بودیم و گذر زمان را خیلی حس نمی کردیم، دیگر اینکه غذاهایی را که غیرقابل استفاده بود و بچه ها میل زیادی به خوردن آنها از خود نشان نمی دادند، قابل خوردن می کردیم.
منبع: سایت جامع آزادگان
۱۹ مهر ۱۳۹۳ - ۱۱:۵۶
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نامه نیوز]
[مشاهده در: www.namehnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 27]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها