محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1832583407
عدم موفقیت جریان‌های سیاسی از منظر سیدمرتضی نبوی/ از اصولگرایان توقع توافق بیشتری می‌رود
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: عدم موفقیت جریان‌های سیاسی از منظر سیدمرتضی نبوی/ از اصولگرایان توقع توافق بیشتری می‌رود سیاست > احزاب و شخصیت‌ها - تسنیم نوشت:
انقلاب اسلامی به رهبری امام خمینی (ره) نشان می‌دهد که مردم به میدان می‌آیند، هزینه‌های زیادی می‌پردازند، و پای کار می‌مانند. اما در مواردی که نخبگان ائتلاف خود را از دست می‌دهند، فرصت توسعه از دست می‌رود. مهندس سید مرتضی نبوی، در آستانه گرد هم‌آیی غدیر اصولگرایان، به فوریت «اجماع نخبگان» تأکید کرد. مدیر مؤسسه مطالعات راهبردی توسعه، «اجماع نخبگان» را یکی از مهم‌ترین عوامل پیشبرد توسعه و تضمین کارآمدی و ثبات کشور دانست، که متأسفانه به آرزوی بعیدی در نگاه مردم تبدیل شده است. مهندس سیدمرتضی نبوی، هم‌اکنون عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام و از چهره‌های بانفوذ اصول‌گراست. وی علاوه بر تصدی وزارت پست و تلگراف و تلفن در سه کابینه، در دو دوره نیز نمایندگی مردم تهران در مجلس شورای اسلامی را در کارنامه خود دارد. وی در حال حاضر در هیأت عالی حل اختلاف و تنظیم روابط قوای سه گانه عضویت دارد و همچنین مدیر مسؤول روزنامه رسالت است. گزیده‌ای از گفتگو با این شخصیت اصول‌گرا را در ادامه می‌خوانید: وقتی امروز، به پرسش و مطالبه مردم از سیاست نظر می‌کنیم، یک زخم کهنه می‌بینیم، که التیام آن طی دولت‌های متوالی اخیر، به یک آرزو تبدیل شده است. متأسفانه در دولت تازه‌نفس هم با یک دست نبودن دولت به ویژه در تیم اقتصادی، این وضع استمرار یافته است. حالت «رفاه» یا «حس بهزیستن» در میان مردم، که ناشی از «کارآمدی» حکومت است، موجب تقویت «مشروعیت» یا Legitimacy در تعبیر متعارف علم سیاست می‌شود. اگر کلیدواژه‌های «کارآمدی»، «توسعه»، «رفاه» و «ثبات و آرامش» در سایه معیار «ارزش‌ها و اعتقادات» مردم، تحقق عینی بیابد، می‌توان تصور کرد که سیاست کار خود را درست انجام داده است، اما معتقدم که سیاست و جریان‌های سیاسی ما کار خود را طی این سال‌ها به درستی انجام نداده‌اند. (در مورد این که چرا ما به این سطح پایدار از توسعه نرسیده‌ایم) دیدگاه‌ها متفاوت است. برخی از نظریه‌پردازان توسعه به خود اجازه داده‌اند که مردم ایران و فرهنگ مردم ایران را مقصر این بی‌ثباتی تاریخی که مسبب عدم توسعه بوده است، بشمارند. آن‌ها با ارائه شواهدی مانند امیرکبیر و نهضت ملی شدن صنعت نفت، این اعتقاد را مطرح کرده‌اند که مردم ایران بی‌انصاف و قدرناشناس هستند. آن‌ها تصور می‌کنند که طراحان توسعه کوشیده‌اند که ایران را وارد مرحله خیز و ثبات توسعه کنند، ولی مردم از آن‌ها حمایت نکرده‌اند و نهایتاً تلاش‌های آن‌ها برای توسعه ناکام ماند. در مقابل این دیدگاه، معتقدم که مواردی مانند انقلاب اسلامی به رهبری امام خمینی (رحمت ا... علیه) و حتی همان جنبش ملی شدن صنعت نفت نشان می‌دهد که مردم به میدان می‌آیند، هزینه‌های زیادی می‌پردازند، و پای کار می‌مانند. اما در مواردی که نخبگان ائتلاف خود را از دست می‌دهند و منازعات بین خود را به درستی مدیریت نمی‌کنند، فرصت توسعه از دست می‌رود. وقتی بین نخبگان اختلاف به وجود می‌آید و نخبگان نمی‌توانند نزاع بین خود را با روش‌های معقول اصلاح کنند، خب نباید مردم را نکوهش کرد که چرا در این اختلاف نخبگان به تشخیص خود طرف یکی را می‌گیرند. در واقع، من می‌خواهم این موضوع را مطرح کنم که عدم اجماع نخبگان و ساختار نخبگانی ما، زخم و آرزوی نافرجام توسعه باثبات در ایران را موجب شده است. یک خانم محقق توسعه که مدتی در ایران زندگی کرده بود، گفته بود که در ایران اگر سه گروه از نخبگان، یعنی روحانیت، نخبگان سیاسی و نخبگان اقتصادی با هم متحد شوند، توسعه میسر می‌گردد. منتها باور من این است که در این رده‌بندی، سهم‌ها یکسان نیست. روحانیت سهم مهمی در پیروزی جنبش‌های موفق، از جمله مشروطه و جنبش ملی شدن صنعت نفت و انقلاب اسلامی داشته است، و فی‌الجمله هر حرکت سیاسی با همراهی روحانیت انجام شده، از حمایت مردم هم برخوردار گردیده است. البته در همه این جریان‌ها و جنبش‌ها، نیروهای غیرروحانی هم بوده‌اند، گاه نقش مثبت مهمی هم بازی کرده‌اند، ولی خصوصاً از مشروطه به بعد، این نخبگان مدرن و غیردینی بوده‌اند که منازعات هولناک و شدیدی را در سطح نخبگان رقم زده‌اند و بین آن‌ها گاه تسویه حساب‌های خونین رقم خورده است. پس، در مقام ریشه‌یابی عدم اجماع نخبگان، به نظر من، یکی از عوامل، نحوی مدرنیته کژ و مژ بود که حتی نسبت متناسبی با مدرنیته غربی نداشت. - مدرن‌های غربی ابتدا با هم بر سر مسائل عقیدتی جنگ‌های شدید و طولانی انجام دادند، اما از آن جا که تهدید بیرونی هم نداشتند، رفته رفته و بدون مصلحت‌اندیشی‌های موقتی، ساختارها و قواعد حساب شده و پایداری درست کردند که بتوانند در آن چهارچوب منازعات سیاسی خود را حل و فصل کنند. مثلاً تامس هابز در لویاتان وجهه همت خود را بر مسأله نظم و ثبات بین گرگ‌ها نهاد. خب او سعی کرد دقیقاً همه مسائل را برآورد کند و واقع‌بینانه و با حوصله راه حل پایداری برای سیاست غربی درست کند که امروز هم تا اندازه زیادی برای آن‌ها جواب می‌دهد. اما، مدرن‌های ایرانی، که خصوصاً از شهریور بیست تا حالا، رنگ و لعاب چپ هم به خود گرفته‌اند، اساساً هستی خود را به نفی و تضاد و طرد نتیجه می‌گرفتند، و این خلق و خو تا حالا استمرار یافته و به یک ته‌نشست پایدار در طرز فکر روشنفکر ایرانی تبدیل شده است. آن‌ها مدام وجود و هویت خود را از نفی و نقد و رد و تضاد نتیجه می‌گیرند، و این، ثبات و آرامش را از گفتگوهای فکری و سیاسی جامعه می‌گیرد.از این قرار، هم نفوذ مدرنیته و بویژه نفوذ چپ در ایران، به بروز برخوردها و منازعه‌های میان نخبگان دامن زده است. - پس از انقلاب، به دلیل تأثیر مدرنیته و روشنفکران، و هم به علت حضور در قدرت، شکاف‌هایی در درون روحانیت نیز پدید آمد. اولین اختلافات بر سر تفسیر مفهوم عدالت پیش آمد که بویژه معطوف به میزان تصدی دولت بود. در واقع، نفوذ تأثیرات روشنفکری چپ به مجمع روحانیون مبارز و سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی و اقمار آن‌ها محرز بود، و حتی پنهان هم نمی‌شد. مثلاً پس از شکست جناح چپ در انتخابات مجلس که مصادف با فروپاشی اتحاد شوروی بود، در هفته نامه «عصر ما» که ارگان سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی بود، به صراحت شکست چپ ایران با شکست جهانی چپ مرتبط دانسته شد. این مناقشه، مجمع روحانیون مبارز و اقمارش را در مقابل جریان اصلی روحانیت مستقر در جامعه مدرسین حوزه علمیه قم و جامعه روحانیت مبارز تهران قرار داد. البته بعدها، مجمع روحانیون مبارز و سازمان مجاهدین انقلاب به گروه‌های منافع تبدیل شدند و پس از سال شصت و هفت، با چرخش صد و هشتاد درجه‌ای از چپ چپ به راست راست افراطی گرایش پیدا کردند و این بار از آن سوی بام افتادند. آن‌ها از آن به بعد، زیادی لیبرال شدند، و «چپ جدید» را به وجود آوردند که به لحاظ ایدئولوژیک شدیداً استحاله یافته بود، و حالا نه چپ که در واقع راست افراطی بود. آن چه از چپ برای چپ جدید مانده بود، همان خلق و خوی چپ بود که مدام دنبال تضاد می‌گشت و نمی‌توانست بدون تضاد و مناقشه و دعوا برای خود هویتی دست و پا کند. اوج این خلق و خو را می‌شد در جریان مجلس ششم ملاحظه کرد که در حالی که آن‌ها هم دولت و هم مجلس را در اختیار داشتند، نقش اپوزیسیون را بازی می‌کردند. از یک سو، به هنگام انتخابات التزام عملی خود را به قانون اساسی و ارکان آن اعلام می‌کردند و در سوی دیگر، طوری رفتار می‌کردند که هیچ اپوزیسیونی هم آن طور افراطی رفتار نمی‌کند. حالا شکاف‌های تاریخی میان نخبگان ایران تنوع بیشتر و بیشتری یافته است. از آستانه انقلاب مشروطه بین روحانیت از یک سوی و روشنفکران و سیاسیون وقت در سوی دیگر، بعدها و در ادامه، روشنفکران و مدرنیست، در درون خود تسویه‌های خونین راه انداختند و وقتی کار به حزب توده رسید، تضاد و نفی، شد ایدئولوژی و منش غالب روشنفکران. در ادامه و پس از انقلاب، اختلاف در تفسیر عدالت و حیطه اختیارات و تصدی دولت، تقابل‌های روشنفکران چپ را وارد روحانیت کرد، و پس از شصت و هفت تا هفتاد و شش چپ را هم به دو شق چپ جدید و چپ قدیم شقه کرد، که یکی از دیگری افراطی‌تر بود. این شکاف‌ها که عمدتاً ناشی از نفوذ افکار مدرنیستی و روشنفکری بود، در میان اصولگرایان هم تقابل‌هایی ایجاد کرده است، و ما همان طور که در جناح چپ، یک چپ سنتی داریم و تنوعی از چپ‌های مدرن، امروز در میان اصولگرایان هم راست سنتی و شماری راست مدرن درست شده است، و مجموع این همه انشقاق، مسأله نبود اجماع میان نخبگان را به عنوان یک مانع جدی برای توسعه پدید آورده است. این همه انشقاق مخالف آموزه‌های اسلامی است. ائمه ما مدارا را خود عمل می‌کردند، بر کارگزاران خود لازم می‌شمردند، و بر ما هم تکلیف کرده‌اند. ما را هم تکلیف کرده‌اند تا با برادران دینی، با اهل سنت، با اهل کتاب، و حتی با غیر دین‌داران، در چهارچوب‌ها و معیارهای معینی مدارا داشته باشیم. منش و روش امام خمینی رحمت‌الله علیه و مقام معظم رهبری حفظه‌الله هم نشان می‌دهد که میزان مدارا و تحمل یکدیگر با معیارهای دینی همچون مدارا و تقیه و قاعده اهم و مهم و نفی سبیل و ... باید بسیار بیش از این باشد که الآن بین نخبگان ما هست. به هر حال، الآن معیارهای روشنی وجود دارد که باید بر مبنای آن نخبگان ما با هم به توافق برسند، و در این میان از اصولگرایان توقع بیشتری هست. خط و مشیی که ولایت تعیین می‌فرمایند، فصل الخطاب است و باید بر مبنای این منش و خط، کارها را پیش برد. البته ما احتیاج به نوعی فراست و حکمت عملی یا تربیت سیاسی هم داریم که باید در چهارچوب احزاب و مطبوعات و حتی دانشکده‌ها و دانشسراهای مخصوص سیاست‌گذاری و تصمیم‌سازی ترویج شود؛ و به باور من، مهم‌ترین نکته در تربیت سیاسی این است که اختلاف نظر خوب و امتیاز است، مشروط بر آن که مقدمه‌ای برای رسیدن برای تصمیم‌گیری جامع باشد، نه این که در بی تصمیمی بمانیم و حتی پس از تصمیم سازی کارشکنی کنیم. نباید کارها در جامعه اسلامی روی زمین بماند. باید از اختلاف نظرها استقبال شود تا جایی که کمک کند تا راه حل‌های بهتر و جامع‌تری تولید شود، و وقتی همه اختلاف نظرها روشن شد، باید قواعد و رویه‌های مشخصی برای جمع‌بندی و رسیدن به تصمیم وجود داشته باشد و همه به آن مقید باشند، و از آن بیشتر، اگر تصمیمی ساخته شد، همه باید برای آن که مصلحت بالاتر مندرج در به زمین نماندن کار جامعه اسلامی حفظ شود، به اجرای آن تصمیم کمک کنند، ولو آن که خود مخالف آن تصمیم بوده باشند. آن چه در بین نخبگان جامعه ما کم است، نحوی فراست عملی و بصیرت است که باید ملکه اذهان شود، که در عمل و در برخورد با تعارض‌ها و تزاحم‌ها، این قاعده ظاهراً بدیهی بتواند تحقق پیدا کند. بصیرت دشمن‌شناسی خیلی مهم است. دانستن این که قاعده «تفرقه بینداز و حکومت کن» بارها در جامعه ما توسط خارجی‌ها عملی شده و جواب داده است، پس، ما الآن باید حواس خود را جمع کنیم تا دوباره از این محل گزیده نشویم. این اخلاقی هم که بسیاری از نخبگان ما دارند که انگار تا به عنوان نخبه شناخته می‌شوند، دیگر خود را کامل می‌انگارند و لازم نمی‌دانند با دیگران هماهنگ شوند هم باید کنار گذاشته شود. این خلق و خوی مدرنیستی و شیوه خشن چپ‌ها را باید کنار بگذاریم و به منابع تربیتی و الگوهای خودمان متکی باشیم و حتی از رویه‌های حل اختلاف همان مدرنیست‌ها چیزهای خوبی که مطابق با آموزهای دینی خودمان است را یاد بگیریم. به هر حال، روش ائمه معصومین علیهم السلام، این جدال‌های خشن نبوده است که الآن بین نخبگان ما هست. روش امام خمینی (ره) این نبوده. روش مقام معظم رهبری این نیست. روش فقها و مراجع عظام این نیست. 23503
کلید واژه ها: مرتضی نبوی - اصولگرایان - احزاب سیاسی -
پنجشنبه 17 مهر 1393 - 17:38:56
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 26]
-
سیاسی
پربازدیدترینها