پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
تعداد کل بازدیدها :
1848556970
روایتی کوتاه ازحسرتی که بر دل قایقران ایرن ماند/ یک ثانیه لعنتی!
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین:
روایتی کوتاه ازحسرتی که بر دل قایقران ایرن ماند/ یک ثانیه لعنتی! ورزش > دیگر ورزشها - عاقل حبیبیان تنها یک ثانیه برای رسیدن به مدال برنز بازی های آسیایی فاصله داشت اما به قول خودش:«کاش زودتر استارت زده بودم.»
به گزارش خبرنگار اعزامی خبرآنلاین به بازی های آسیایی؛فقط یک ثانیه کم آورد،یک ثانیه لعنتی.شاید اگر در ابتدای فینال مسابقات روئینگ یک ثانیه زودتر کارش را شروع کرده بود حالا مدال برنز برگردنش بود.اما همین یک ثانیه ها در ورزش است که قهرمان ها را مشخص می کند و مدال ها را جابجا. وقتی دیرتر از رقیب هندی اش به پایان رسید انگار که زیر آب خفه اش کرده باشند.شوک زده بود و از آب بیرون نمی آمد.در قایقش نشسته بود وتکان نمی خورد.احتمالا داشت 8-7 ماه پیش فکر می کرد.8 ماهی که هرچه داشت روی دایره ریخته بود تا بتواند مدال بازی های آسیایی را بگیرد اما اینجا دراینچئون "یک ثانیه" مدال را از او گرفت.حالش خراب بود؛اما کاری نمی شد کرد.مدال برنز او برگردن روئینگ سوار هندی آویز شده بود و فقط خستگی اش مانده بود برای عاقل. در قایقش نشسته بود و بیرون نمی آمد.دوستانش که رفتند دنبالش بالاخره راضی شد تا سر قایق را به سمت جایگاه کج کند.چطور باید با این کابوس کنار آمد؟کاملا بغض داشت و گلویش باد کرده بود.شاید اگر ورزشکاران عراقی که آنجا دوره اش کردند نبودند می زد زیر گریه.اما بغضش را فرو خورد و گفت:«دیر استارت زدم.» همه از ناراحتی حبیبیان ناراحت بودند.حتی بانوان قایقران هم آمده بودند و دلداری اش می دادند.صورتش قرمز شده بود.شاید اگر مسابقه چند متر دیگر ادامه داشت حالا او هم از مدال آوران ایران در بازی های آسیایی بود. با این حال وقتی تیمی از خبرنگاران اعزامی را دید با آنها حرف زد و گفت:«فقط یک ثانیه،اگر 20-15 متر دیگر مسیر ادامه داشت کار را تمام می کردم.من کشیده و قدرتی پارو می زنم و باید زودتر استارت می زدم.خیلی ناراحتم.» حبیبیان می گفت حالس خوب است،اما خوب نبود.نه حال او و نه حال دوستانش.مدال برنز برای او حسرت شد و خاطره ای بد از بازی های آسیایی برایش به یادگار ماند. 251 41
کلید واژه ها: کمیته ملی المپیک - قایقرانی -
چهارشنبه 2 مهر 1393 - 09:03:00
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
-