محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827194921
هفت روز با آسمانی‌ها /5 من پسرم را می‌بینم، شما باورتان می‌شود؟
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: هفت روز با آسمانی‌ها /5
من پسرم را می‌بینم، شما باورتان می‌شود؟
گاهی توی خواب و بیداری، او را می‌بینم. به هر کسی این را می‌گویم، پشیمان می‌شوم. با خودم می‌گویم نکند فکر کنند که من دیوانه شده‌ام، من پسرم را می‌بینم، شما باورتان می‌شود؟
به گزارش خبرگزاری فارس از ساری، وقتی با مادران شهدا هم‌کلام می‌شوی، به اوج عشقشان به شهید پی میبری، مادرانی که شیرینترین عصاره جانشان را همچون ام‌البنین‌ها در راه امام‌شان به قربانگاه عشق فرستادند، به مناسبت هفته دفاع مقدس سراغ مادر شهید رضا میثمی از لشکر ویژه 25 کربلا رفتیم تا گوشه‌ای از خاطرات این مادر دلسوخته را تقدیم به مخاطبان کنیم. هفتاد و هفت سال از عمرم گذشته است، توی این سن و سال، یک لیوان آب هم بدون کمک دیگران نمی‌توانم بخورم، با این حال راضی هستم، تک‌پسرم بود، امیدم بود، گاهی اتفاقاتِ کوچک روزمره یادم می‌رود، پیری است و هزار درد بی‌درمان اما خاطراتش برای همیشه توی ذهنم مانده، انگار همین دیروز اتفاق افتاده باشند. آن وقت‌ها که مدرسه می‌رفت یک‌بار بدجوری کتکش زدند، پرسیدم: «چه کار کردی که تنبیه‌ات کردند؟» گفت: «داشتم می‌رفتم مدرسه که توی راه پیرمرد نابینایی را دیدم، کمکش کردم، برای همین دیر به مدرسه رسیدم.» یک روز به ما خبر دادند، زنی رفته توی باغتان و دارد انار میچیند، قبل از آنکه پدرش بفهمد، خودش رفت توی باغ، دید یکی، کیسه انار چیده و نمی‌تواند آن را روی سرش بگذارد، کیسه را برداشت و به او گفت: «برو که اگر پدرم تو را ببیند، به هم می ریزد.» فوری، کیسه انار را به دوش گرفت و تا رودخانه، برای زن برد. این اتفاق‌ها مال گذشته نیست، این‌ها زندگی امروز من است، با این خاطرات زندگی می‌کنم، این که حالا دور و بروم چه میگذرد، انگار زیاد اهمیتی ندارد، هنوز صدایش را از گوشه و کنار این خانه میشنوم، وقتی جنگ شد، پدرش به او گفت: «نرو! اگر می‌خواهی کمک کنی، پول بده و خودت کنارمان بمان.» آن روز را خاطرم هست، روی ایوان نشسته بودیم که یکهو دیدم به گریه افتاد و گفت: «وقتی امام حسین(ع) گفت هل من ناصر ینصرنی، جوانانی مثل من در کوفه زیاد بودند. پدرش هم خیلی دوستش داشت، چشم ما فقط به او روشن بود، هر وقت از جبهه برمی‌گشت، میآمد کنارم و می‌گفت: «مادر! از این حرفم ناراحت نشو، تو را به خدا قسم، هیچ‌وقت شده، وقتی مرا حامله بودی یا به من شیر می‌دادی، غذای حرام خورده باشی؟» میگفتم: «نه! هیچ‌وقت.» انگار خیالش راحت شده باشد، خَم شد و مرا بوسید، این اواخر می‌گفت: «اگر من شهید بشوم، شما چه کار می‌کنی؟» میگفتم: «این حرف‌ها رو نزن، هیچ‌وقت دیگر، این حرف را نزن.» می‌گفت: «مادرِ ما رو ببین! اصلاً شجاع نیست، بگو خدا نگه دارد محمدعلی را.» بعد از او، هر وقت پسرش محمدعلی را بغل می‌کردم، به یاد او می‌افتادم، آخر محمدعلی، خیلی شیرین زبان بود. پسرم نخستین بار شانزده ساله بود که به جبهه رفت، یک جورهایی فرار کرد و رفت، وقتی اصرارهایش را برای رفتن به جبهه دیدیم، در 17 سالگی برایش زن گرفتیم، با خودمان گفتیم شاید حال و هوای جبهه از سرش برود، به هر حال فرزند، عزیز است، با خون دل بزرگش کرده بودیم. گفتم: «پسرجان! توی همین روستا خدمت کن.» این حرف را که زدم، به گریه افتاد، آخرین باری که داشت می‌رفت، پدرش دلگیر شد، همه‌ی ما ناراحت بودیم اما او خوشحال بود، انگار بخواهد پرواز کند، حالا گاهی، توی خواب و بیداری، او را می‌بینم، به هر کسی که این را می‌گویم، پشیمان می‌شوم، با خودم می‌گویم نکند فکر کنند که من دیوانه شده‌ام، من پسرم را می‌بینم، شما باورتان می‌شود؟ یک بار که پسرش مهدی، مریض شده بود، آمد و گفت: «مادر! مهدی مریض است، بنفشه بچین، برایش دم کن تا بخورد.» یک بار هم فرغون به دست، می‌خواستم بروم توی خانه، فرغون سنگین بود، یکهو دیدم، یکی از پشت مرا هول میدهد و می‌گوید: «بگو یاعلی!» برگشتم و نگاهش کردم، خودش بود، لبخند به لب داشت، من او را می‌بینم، من پسرم را می‌بینم، انگار همیشه با من هست. من طاقت فراق او را داشتم اما طاقت گریه‌های پسرش محمدعلی را نه، به چهره آن طفل معصوم که نگاه می‌کردم، بی‌اختیار تنم می‌لرزید، یک بار تلویزیون داشت خبر از آمدن اسرا می‌داد، دیدم محمدعلی گریه می‌کند و می‌گوید: «کاش پدرم اسیر شده بود، آن وقت حتماً برمی‌گشت.» این پسر خیلی بی‌قراری می‌کرد، شاید چون پدرش را دیده بود، هر وقت سراغ پدرش را میگرفت، آسمان را نشانش می‌دادیم، از پنجره که به آسمان خیره می‌شد، انگار به صورت پدرش خیره می‌شد. جمعه‌ها دست او را می‌گرفتم اما مهدی را که کوچکتر بود، بغل می‌کردم و میرفتیم به مزار شهدا، یک بار لج کرد که مهدی را بگذار زمین و مرا بغل کن، گفتم: «پسر جان! مهدی کوچک است و تو دیگر بزرگ شدی.» دیدم به گریه افتاد، گفتم: «پسرجان! محمدعلی! جان چه شده؟» در حالی که با دست، مردی را نشانم داد که فرزندش را بغل کرده بود، گفت: «نگاه کن! من که پدر ندارم تا بغلم کند.» دلم یکهو ریخت، رفتم سر مزارِ پسرم و گفتم: «نگاه کن، ببین پسرت بی‌قراری می‌کند، من دوری تو را طاقت بیاورم، او را چه کار کنم؟» دوستانش که به خانه می‌آمدند و حرفی درباره‌اش می‌زدند، دست محمدعلی را می‌گرفتم و میبردمش، تا او دوباره بی‌قراری نکند. محمدعلی، چند سال بعد توی دریا غرق شد و رفت پیش پدرش، از روی پسرم خجالت می‌کشم، آخر محمدعلی امانتی پیش ما بود. به گزارش فارس، شهید رضا میثمی، حمعی لشکر پرافتخار 25 کربلا در سن 23 سالگی در عملیات والفجر 8 در روز هشتم فروردین سال 1365 بر اثر اصابت ترکش به شکم و پشت به مقام پرفیض شهادت نائل آمد. انتهای پیام/86029
93/07/02 - 03:51
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 38]
-
گوناگون
پربازدیدترینها