محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831424161
اوباما نقشه راه ندارد
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: اوباما نقشه راه ندارد تهران - ایرنا - بحران های دوقلو در اوکراین و خاورمیانه شاید جدی ترین بحران هایی باشند که پرزیدنت اوباما با آن مواجه شده است. او دست به عمل زد اما همچنان امیدوار است تا رهبری خود را با تمایل خویش مبنی بر محافظت از آمریکا در برابر درگیری های خارجی تعادل بخشد.
این ترکیب قابل دفاعی نیست. این ترکیب، متحدان را قانع نخواهد کرد و دشمنان را مرعوب نمی کند و به نظر می رسد تلاش او اتکای بیشتر به راه حل نظامی باشد که خطر گرفتاری های نظامی گسترده تر را در پی دارد. آنچه دیده نمی شود یک استراتژی بزرگ است؛ نقشه راهی نه فقط برای مدیریت دو بحران بلکه برای پایان دادن به آنها. در این نقشه راه بهتر است او نگاهی به سال 1956 داشته باشد؛ یعنی آخرین باری که ایالات متحده با بحران هایی در خاورمیانه و اروپا دست و پنجه نرم کرد. در آن سال اتحاد جماهیر شوروی برای درهم شکستن انقلاب مجارستان به این کشور حمله کرد؛ در حالی که بریتانیا و فرانسه به دنبال کنترل دوباره کانال سوئز، با همکاری اسرائیل در جنگ علیه مصر بودند. این بحران به طور همزمان می توانست به جنگ میان ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی منجر شود. در عوض، دولت پرزیدنت دوایت آیزنهاور با سخت کوشی از تقابل نظامی پرهیز کرد. او از به چالش کشیدن سرکوب شوروی در مجارستان عقب نشست سپس متحدان اروپایی آمریکا را واداشت تا به عقب نشینی فضاحت بار از مصر دست بزنند. اینها تصمیماتی دشوار بود. با این کارها، ایالات متحده، کنترل اتحاد جماهیر شوروی بر شرق اروپا را تایید کرد اما کنترل اروپا بر خاورمیانه را نه. ولی آیزنهاور هدف بزرگ تری داشت: توازن شکننده قدرت در جنگ سرد را از آنچه بود، بدتر نکند. مهم تر از همه، او به دنبال جلوگیری از درگیری بیشتر بود به ویژه هنگامی که در تلاش بود تا مذاکرات کنترل سلاح با مسکو را آغاز کند. به عبارت دیگر، او یک چشم انداز بلند مدت جهانی داشت.
در عوض، سیاست آمریکای امروز دنیا را قطعه قطعه می بیند: داعش در عراق و سوریه، روسیه در اوکراین. اما این بحران ها در داشتن یک چیز مهم اشتراک دارند: مسیر هر دو در جهت پراکندگی سیاسی در کشورهای ضعیفی است که در مرزهای متغیر زندگی می کنند؛ این باعث می شود آن دولت ها در معرض ابتلابه مخالفان داخلی قرار گیرند و وضعیت حداقلی اخیر در آمریکا فضایی به این مشکلات «متورم شده» برای تبدیل شدن به بحران داده است. رئیس جمهور اوباما از اتخاذ «استراتژی بزرگ» و یک «چشم انداز جهانی» اجتناب کرده است. وضع تحریم های شدیدتر بر روسیه و حملات هوایی علیه نیروهای دولت اسلامی در عراق متجاوزان را مجازات کرده اما راهی برای حل هیچ بحرانی نشان نداده است. بنابراین تحریکات ادامه می یابد، همان طور که چرخه خشونت و وضعیت بدتر ادامه می یابد.
بی تردید، آمریکا باید پیشروی های روسیه در اوکراین را متوقف و دولت اسلامی را شکست دهد. این نیازمند قدرت سخت آمریکا و صف آرایی متحدان در ائتلافی است که در نهایت مدیریت صلح و امنیت را به اشتراک می گذارد. این همان چیزی است که استراتژی آشنا در آن قرار دارد. این استراتژی باید از دو درک یا فهم شروع شود. اول، تعامل با روسیه و تهدید افراط گرایی [تکفیری] بخش هایی از یک بازی طولانی هستند. دوم، متحدان آمریکا آن نقش را بازی خواهند کرد اما فقط در صورتی که مطمئن باشند ما استراتژی و قدرتی پایدار برای کمک به آن استراتژی داریم.
مشکل بزرگی که منافع آمریکا را به چالش می کشد نه جاه طلبی روسیه است نه به خودی خود افراط گرایی [تکفیری] بلکه خلاحکومتی است که وسوسه بهره بردن از شکاف دولت های همسایه را دارد. استراتژی بزرگ آمریکا باید این کشورهای ضعیف را پیش از اینکه به نیرویی علیه آمریکا تبدیل شوند شناسایی کند؛ سازوکارهای سیاسی خود را برای زندگی در کنار هم و در کثرت گرایی تقویت کند و مخالفت قاطعی با هر نیروی خارجی که به دنبال تقسیم و ایجاد شکاف در آنهاست ابراز کند. قدرت نظامی آمریکا می تواند قسمت سوم را تضمین کند. بقیه، کار برای کارشناسان سیاسی و دیپلماتیک مان است. این چیزی است برای اعلام حرمت مرزها؛ برای اطمینان از اینکه آن مرزها صلح و امنیت را به جای سرکوب و بی ثباتی برای ساکنان خود به ارمغان می آورند. قطعه گم شده رویکرد رئیس جمهور همانا یک برنامه هماهنگ بین المللی در جهت کمک به کشورهای ضعیف است تا به حد قابل قبولی برسند که وفاداری به ملت هایی که اکنون وجود دارند را تقویت کند. در دهه 50، محدود کردن دسترسی شوروی و مسابقه وحشتناک تسلیحات هسته ای در زمره اولین اولویت های آشکار بود. مشکلی که اوباما با آن مواجه است- از دونتسک تا موصل- کاملامتفاوت است؛ تحرک همزمان روسیه نسبتا ضعیف تر و یک شاخه تروریست پرور از افراطیون مذهبی خاورمیانه برای کندن تکه هایی از کشورهای نزدیک که این هم با دامن زدن به تضادهای فرقه ای، قبیله ای و قومی در درون آنها حاصل می شود. تهدید روسیه امروز و وحشت داعش تهدیدی قطعی هستند اما تا حد زیادی به این دلیل است که اوکراین، سوریه، عراق و دیگر اهداف بالقوه همگی در درون خود دارای گروه های قومی و فرقه ای هستند که برای قدرت و نفوذ می جنگند. بنابراین، چالش بزرگ اوباما همانا کمک به آشتی کشورهای ضعیف، سازش و اتحاد و بنابراین ندادن فرصت به دشمنان برای آغاز جنگ های داخلی است.
تقویت اوکراین از تقویت عراق متفاوت خواهد بود. اما در هر کشوری از این دست، در پایان بازی آمریکا باید آشتی سیاسی را در آغوش گیرد. اوکراین و عراق برای حل بحران های خود، باید بر سر فرمول تقسیم قدرت جدید به توافق برسند. بنابراین فشار آمریکا بر روسیه باید با دیپلماسی ای همراه باشد که از حق کی یف برای دفاع از حاکمیت کامل خود بر تمام اوکراین دفاع کند در حالی که به ساکنان روس زبان شرق اوکراین استقلال محلی و نمایندگی بیشتر بدهد. به همین ترتیب، در عراق هیچ پایانی برای افراط گرایی [تکفیری] وجود ندارد، مگر اینکه یک فرمول سیاسی، دولت را به قلمرو مناطقِ سُنی نشینِ بی قانون در غرب و شمال عراق وارد کند و مطالبات سنی ها را به توازنی بهتر با اکثریت شیعه برساند. در غیر این صورت افراط گرایی [تکفیری] در زیر پرچم یک شبه نظامی یا خلافت یا چیزی دیگر باقی خواهد ماند و یک روز ضرورت وجود چکمه های آمریکایی روی زمین را ملموس تر خواهد کرد. یک دولت فراگیر در بغداد شروع خوبی است، اما آمریکا باید کل منطقه را برای حمایت از تقسیم قدرت و ملت سازی بسیج کند. این یک آزمون است. اما بحرانی که آمریکا با آن مواجه است یک استراتژی بزرگ از یک رهبر مصمم را می طلبد. سوال این است که آیا رئیس جمهوری که شاهد خروج از مشکلات جهان به عنوان مشخصه سیاست خارجی خود بوده حاضر است دکمه «reset the button » را فشار دهد یا خیر.
منبع / روزنامه دنیای اقتصاد
24/06/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]
-
گوناگون
پربازدیدترینها