محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830185825
زندگی ادبیآقا جلال و سیمین بانو
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: زندگی ادبیآقا جلال و سیمین بانو تهران- ایرنا- بر سر آخرین «رمان سیمین» دانشور چه آمد؟ کسی نمی داند. برسر خانه سیمین و جلال چه می آید؟ هنوز کسی نمی داند. آیا این خانه هم سرنوشت خانه عزت الله انتظامی، شهید رجایی و... را پیدا می کنند.
سرنوشتی که شهرداری از آن به موفقیت این نهاد شهری یاد می کند و نزدیکان و منسوبان جلال اعتقاد دارند هویت را از خانه ها می گیرد. هویتی که تنها دلیل دق الباب کردن خانه مشاهیر برای گردشگران ادبی است! برای رسیدن به پاسخ این سؤال باید از پیچ و خم های دادگاه ها گذاشت و به صدای چکش قاضیانی گوش داد که روی میز قضاوت می کوبند.
* خانه آقاجلال
آقا جلال مدت هاست رفته و سیمین بانو هم دیگر ساکن خیابان «رفعت» نیست. خیابانی که به کوچه بیژن می رسد. کوچه ای سنگفرش که خانه ای دارد پر درخت با حوض آبی. خیابانی که به اسم تقی رفعت است نه نیما یا جلال. رفعت از جمله نخستین شاعرانی است که با
اسلوب شکنی در شعر کهن، به سرایش شعر نو اقدام کرد، هر چند نه چندان اسلوب مند، اما شعرهای تقی رفعت و شمس کسمایی و دیگر شاعران آن دوره، گشایشی بود بر ایجاد سبک شعر نوی پارسی به همت نیما یوشیج. شاعران و نویسندگان خانه سکوت کرده اند. خانه اینک محل مجادله خواهر سیمین «ویکتوریا» و دختر خوانده اش «لیلی» است. دخترخوانده ای که وصیتنامه ای از سیمین دارد که نشان می دهد ثلث خانه برای اوست. خواهری که تردید را بر پای امضای وصیت نامه زده، اما دادگاه با استفاده از خط شناسی ممتاز اثبات کرده که امضا، امضای سیمین است حالا اما خواهر روی دستخط او خط تردید کشیده تا دوباره همه چیز از اول شروع شود! در این میان و تا به اینجای کار، برد با شهرداری منطقه یک بوده که خانه جلال و سیمین را از خواهرش به قیمت 5 میلیاردتومان خریده است. خانه ای که احتمال می داده است در طرح بیفتد و بخشی از آن خراب شود! عددی که علی خلاقی وکیل و همسر دخترخوانده «سیمین» به روزنامه ایران می گوید. خانه ای که حالا باید دیوار به دیوار خانه نیما پدر شعر نو ایرانی محلی برای بازدید گردشگران ادبی باشد اما درش بسته و سرنوشتش در میان راهروهای دادگاه چرخ می خورد.
* بن بست ادبی
جلال، سیمین و نیما سری از هم سوا بودند. آن ها سه ستاره از ستاره های درخشان آسمان ادبیات ایران هستند. خانه های به یادگار مانده از آن ها هم سرنوشت مشترکی داشته است. دو خانه که دیوار به دیوار سایه همسایگی را روی سر همدیگر کشانده بودند و اگر همه چیز سرجایش بود الان مقصد گردشگران ادبی در خیابان رفعت بودند. البته که هیچ چیز سرجایش نیست! خانه نیما را پسرش «شراگیم» فروخت. اگر سیمین نبود حالا خراب شده بود و برجی به جای آن آسمان تهران را شکافته بود. هرچند حالا هم روزگار خرابی دارد. خانه سیمین هم درحالی که هنوز پرونده تنفیذ وصیت نامه دردادگاه در جریان است به شهرداری فروخته شده. خانه ای متروک که وسایلش را شهرداری منطقه آن طور که خلاقی می گوید به جای دیگری انتقال داده شده است.
خلاقی درباره آخرین وضعیت دادگاه می گوید: «ویکتوریا خواهر سیمین اعلام کرده بود که امضای پای وصیتنامه متعلق به سیمین نیست. همین مسأله باعث شد تا در دادگاه از یکی از خط شناسان معروف دعوت کند.» ویکتوریا پیشتر هم گفته بود که وصیتنامه هایی که سیمین نوشته رسمی نبوده و اگر می خواسته واقعاً چیزی را به کسی بدهد، باید به محضر می رفته است، به هرحال ما وصیتنامه ای از او داریم که تمام وصیتنامه های قبلی اش را فسخ کرده است. با وجود این امضای سیمین تأیید می شود و نتیجه آن در 5 تیرماه سال 91 به دو طرف ماجرا اعلام می شود اما مسأله پایان نمی یابد. ویکتوریا این بار به خط وصیت نامه ایراد گرفته و اعتقاد دارد که دستخط سیمین نیست. حالا همه چیز از اول شروع می شود. به گفته خلاقی الان باید کارشناسان به مکان های «مسلم الصدور» بروند و دستخط های باقی مانده از سیمین بانو را با خط وصیتنامه تطبیق بدهند. بانک ملی شعبه پروین و بانک صادرات در خیابان شریعتی از جمله این مکان هاست که می تواند تکلیف وصیت نامه را مشخص کند.
* میراث فرهنگی یا شهرداری!
جدال بر سر خانه سیمین و جلال تنها به وابستگان او محدود نمی شود. همین که سیمین چشم از دنیا بست، ویکتوریا در خانه خواهر نشست و شهرداری هم دست به نقد خریدار خانه شد. شهرداری خانه را از خواهر به قیمت 5 میلیاردتومان که خرید، پای میراث فرهنگی هم وسط آمد. پنج میلیاردتومانی که برخی خبرها از پرداخت کامل آن به ویکتوریا خبر می دهنداما خلاقی می گوید وقتی موضوع وصیت سیمین به لیلی را به شهرداری گفته موضوع متوقف شده و سه میلیارد آن واریز شده.
سازمان میراثی که نمی دانست خانه جلال در سال 83 به ثبت ملی رسیده، در نخستین واکنش خود به ماجرا از ثبت ملی آن سخن به میان آورد تا با ثبت آن از هرگونه دخل و تصرف در خانه جلال جلوگیری کند. این رسانه ها بودند که با نشر اسناد و مدارک به میراثی ها یادآوری کردند که دو خانه جلال در دولت «سید محمدخاتمی» ثبت شده است. همان زمان بود که «سپیده سیروس نیا» معاون میراث فرهنگی اداره کل میراث فرهنگی و گردشگری استان تهران اعلام کرد: «تنها کاری که شهرداری می تواند برای خانه جلال آل احمد و سیمین دانشور انجام دهد، یک مرمت جزئی و تبدیل آن به مکانی فرهنگی است.» از سوی دیگر ویکتوریا در حالی خانه سیمین وجلال را به شهرداری فروخته که پیش از آن گفته بود: «من قصد دارم خانه را تعمیر کنم و براساس قانون آن را به میراث فرهنگی بدهم. قانون احترام دارد و ما هم می خواهیم این خانه حفظ شود و براساس وصیتی که سیمین کرده، بنیادی برای او و جلال در آن خانه ایجاد شود.»
خلیل راحتی مدیرعامل شرکت توسعه فضاهای فرهنگی هم پس از خریداری خانه خیابان رفعت از تبدیل منزل مسکونی به موزه خبر داد. چیزی که رسانه ها از آن به خانه ادبیات نام بردند. هرچند خلاقی در گفت و گو با خبرنگار ما می گوید:
« برنامه داریم که خانه جلال و نیما محلی برای رفت و آمد شاعران و نویسندگان باشد» اما یک نکته دیگر هم وجود دارد که به دغدغه افکارعمومی منجر شده است!
محمدحسین دانایی خواهرزاده جلال می گوید: «در جلسه ای که با حضور چند نفر از اعضای خانواده و بازماندگان زنده یاد سیمین دانشور و مرحوم جلال آل احمد با مسئولان شرکت توسعه فضاهای فرهنگی وابسته به شهرداری تهران که مجری طرح «خانه - موزه جلال و سیمین» برگزار شد، حرف هایی شنیده که ممکن است هویت کلی خانه را زیر سؤال ببرد: «در آن جلسه مطرح شد که چون این خانه در طرح قرار گرفته و ناگزیر در آینده باید هم از طرف شمال و هم از طرف غرب عقبنشینی کند، بنابراین ممکن است شرکت توسعه فضاهای فرهنگی به این جمع بندی برسد که بنای فعلی خانه سیمین و جلال تخریب شود و بنای دیگری مشابه آن در قسمت دیگری از زمینی که باقی میماند، ساخته شود!» تا این سؤال پیش بیاید که آیا اگر خانه دیگری در زمینی که متعلق به جلال و سیمین است ساخته شود می توان به جای خانه اصلی به گردشگران و ادبا معرفی کرد؟ البته حرف ها به همین جا ختم نمی شود. آن طور که دانایی می گوید: «اعلام شد چون این خانه فاقد امکانات و فضاهای کافی برای کاربریهای بعدی است و نمی توان در آنجا نمایشگاه، کارگاه، سالن همایش و... درست کرد، بنابراین برای تأمین این امکانات باید از فضای بالای شیروانی استفاده شود، یعنی باید ستونهایی را در اطراف ساختمان نصب کرد و طبقات جدیدی را روی این ستون ها و بر فراز ساختمان فعلی قرار داد، به نحوی که شیروانی ساختمان فعلی حفظ شود.» میراث فرهنگی تا به امروز آب پاکی را روی دست شهرداری ریخته و گفته جز تعمیرات هیچ تغییر دیگری نباید در خانه به وجود بیاید. به گفته سپیده سیروس نیا با توجه به ثبت ملی شدن خانه سیمین و جلال در 24 اسفند 1383، حتی مالک آن هم نمی تواند هیچ دخل و تصرفی در بنا انجام دهد. این خانه تاریخی مانند همه خانه هایی که در بافت های تاریخی کشور قرار دارند، نباید دچار دخل و تصرف یا تخریب شوند. او بحث را به کوچه سنگفرش بیژن می کشاند و می گوید: «حتی کوچه هایی که در این بافت ها قرار دارند، امکان تعریض ندارند. بنابراین بحثی که برای اجرایی شدن یک طرح در منطقه خانه تاریخی سیمین و جلال مطرح می شود، غیرقابل اجرایی شدن است و هیچ برنامه یا بحثی در آن محدوده نباید ادامه یابد.»
* نویسندگان پرنده می شوند
شاعران و نویسندگان نمی میرند، پرنده می شوند. شاید همین پرندگی، آن چیزی باشد که امروز به گله مندی بخشی از جامعه از نیما، جلال و سیمین و... منجر شده. منتقدان اعتقاد دارند اگر آن ها به مرگ جدی نگاه می کردند حالا شاید وجود
وصیت نامه ای ثبت شده، مسیر خانه ای که باید محل رفت و آمد ادب دوستان باشد و آدرسی برای آشنایی توریست گردشگری ادبی، به دادگاه ها ختم نمی کرد اما از سیمین حرف هایی به جا مانده که می تواند در سرنوشت خانه اش مؤثر باشد. آنجایی که سیمین بانوی قصه از اینکه پس از مرگش خانه او و جلال به یک کانون فرهنگی _ هنری تبدیل می شود اظهار خوشحالی می کند: «من و جلال بیش از 5 هزار نسخه کتاب داریم، علاوه بر خانه از تمام اشیای موجود در آن نیز صورت برداری شده و قرار است در بخشی از همین خانه حفظ و نگهداری شود. در فضای این خانه می توان نمایشگاه های کوچکی برگزار کرد و با تعمیر نمای داخلی آن سالن کوچکی درست کرد که در آن گروه های کوچک موسیقی یا تئاتر برنامه اجرا کنند، یا محافل کوچک داستانخوانی و شعرخوانی برپا شود.»
کتاب هایی که از نگاه ویکتوریا خواهر او، کتاب های معمولی است که می توان در همه کتابخانه ها یافت: «از طرف وزارت ارشاد، آقای حمیدی بهترین متخصصان خودشان را فرستادند و یک هفته این کتاب ها را شماره گذاری کردند. اما این کتاب ها، کتاب های معمولی هستند که در هر کتابفروشی پیدا می شوند و کتاب خطی در میان آن ها نیست، اما به هرحال این کتاب ها شماره گذاری شده اند و در اتاقی نگهداری می شوند که ما در این اتاق را بسته ایم تا کتاب ها در همین خانه بمانند.»
شهرداری وسایل خانه را هم در اتاق های زیر همکف ساختمان معاونت امور اجتماعی و فرهنگی شهرداری منطقه یک تهران، در مرکز نجوم و ستاره شناسی تهران جاداده است؛ وسایلی که البته همه وسایل آقا جلال و سیمین بانو نبودند. آن طور که خبرها می گوید برخی وسایل را ویکتوریا به خانه خود برده و گفته است پس از ساماندهی به خانه جلال برمی گرداند؛ وسایلی که نبود آن ها هم باعث شده بود «احمد مسجد جامعی» به روزگاری که هنوز ریاست شورای شهر پایتخت را داشت دستور بررسی وضعیت آن ها را بدهد. جمع آوری وسایل خانه باعث واکنش میراث فرهنگی شد تا یک نکته مهم را به شهرداری یادآوری کند که آنچه هویت خانه سیمین و جلال است همان وسایلی است که حالا در جای دیگری جا خوش کرده اند. خلیل راحتی می گوید: «یکی از رسالت های شرکت توسعه فضاهای فرهنگی شهرداری تهران گسترش فضاهای فرهنگی و ماندگار کردن محل سکونت پیشگامان و مفاخر فرهنگی است.
در همین راستا نیز تاکنون خانه مسکونی شهیدان رجایی، بهشتی، مطهری، چمران و نیز هنرمندان صاحبنامی چون
عزت الله انتظامی به موزه تبدیل شده است.» حرف های او همان نکاتی است که بشدت اطرافیان جلال از جمله خواهر زاده او محمدحسین دانایی را نگران کرده است. او هم وضعیت خانه عزت الله انتظامی یا تغییر خانه شهید رجایی را یادآور می شود و می گوید: «این حرف های عجیب و غریب درباره خانه سیمین و جلال، یادآور اتفاق عجیبی است که در مورد خانه استاد عزت الله انتظامی افتاده و داد ایشان را درآورده است، یعنی مجریان امر، موضوع اصلی کار خودشان را که حفظ هویت خانه استاد است، نادیده گرفته اند و به خیال اینکه بازدیدکنندگان از این خانه اهل فیلم و سینما هستند، لذا کف حیاط را به اندازه هشت متر گودبرداری کرده اند و در آنجا یک سالن سینما ساخته اند! غافل از اینکه اینجا خانه است، نه سالن سینما و مردمی هم که به اینجا می آیند، قصدشان سینما رفتن نیست، بلکه می آیند تا خانه استاد انتظامی را ببینند.»
به اعتقاد دانایی وجود چنین دیدگاه هایی است که موجب نگرانی می شود و این احتمال را به وجود می آورد که مبادا همان بلایی بر سر این خانه بیاید که بر سر خانه بزرگانی چون مرحوم شهید دکتر بهشتی و شهید رجایی آمد، یعنی طرح هایی که به استناد اظهارات خود حضرات در آن جلسه، مورد بی توجهی مردم قرار گرفته تا جایی که در هر هفته حتی هفت نفر بازدیدکننده هم ندارند! بدون تردید، این بی علاقگی، ربطی به خود آن شهیدان ندارد و نباید به حساب آن ها گذاشته شود، بلکه عامل اصلی این رویگردانی ها، مسئولانی هستند که با طرز فکرها و نظریات غیرکارشناسی و حتی غیرمنطقی، خانه مشاهیر را از جوهر و مایه اصلی اش که عنصر اصلی جذابیت آنهاست، تهی می کنند و آن وقت کالای بدلی و بی روحی را که محصول تخیل خودشان است، به جای آن می نشانند و توقع دارند مردم تفاوت بین آن اصل و این بدل را تشخیص ندهند! علی خلاقی هم می گوید: <صاحبان یک ثلث این خانه راضی به خریداری آن از سوی شهرداری نیستند و این قرارداد را باطل می کنند. دیدیم که شهرداری چه بر سر خانه تناولی آورد، ما نمی خواهیم که این تجربه تلخ دوباره تکرار شود.>
* آدامس فرگوسن!
این روزها عکس آدامسی که «آلکس فرگوسن» در آخرین مسابقه «منچستریونایتد» جویده بود، در فضای سایبری چون فیسبوک و دیگر شبکه های اجتماعی صفحه به صفحه می شود آدامسی که به قیمت 600 هزار دلار به فروش گذاشته شد. در کنار این عکس که احتمالاً «آخ» و «اوخ» برخی خوانندگان این گزارش را در خواهد آورد- مثلاً به خاطر غیر بهداشتی بودن آن- عکسی از قبر ویران «پوریای ولی» را نشان می دهد که آه از نهاد خیلی ها در آورده است. البته از نهاد همه نه! که اگر این طور بود وضعیت قبر یکی از پهلوانان-قهرمان کشور- جور دیگری بود تا رشک جایگاه آدامس فرگوسن حسرت بخشی از افکارعمومی نشود اما مثال خوبی برای نشان دادن برخورد ما با آنچه را که پیشینه و هویت فرهنگی- اجتماعی می گویند، است.
همین است که وقتی «شیراز» جایگاه دومین شهر ادبی جهان را از دست می دهد،
تعجب نمی کنیم!
منبع: روزنامه ایران- زهرا کشوری
اول**1368**
24/06/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 21]
-
گوناگون
پربازدیدترینها