تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816865915
«پز دادن» ممنوع!
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: شنبه ۲۲ شهریور ۱۳۹۳ - ۰۰:۲۱
ابراهیم حسن‌بیگی از پیش آمدن ماجرایی در خوردن شیر صبحگاهی به عنوان یکی از بهترین خاطرات دوران مدرسه‌اش یاد کرد. این نویسنده در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، در بیان خاطره‌ای از دوران تحصیلش در مدرسه گفت: این موضوع از آن‌جایی برای من لذت‌بخش است که وقتی بزرگ‌تر شدم متوجه شدم بدبیاری آن روز حقم بود! او افزود: من در روستای خواجه نفس از توابع بندر ترکمن زندگی می‌کردم و به مدرسه‌ای می‌رفتم که تمام دانش‌آموزان آن مثل خود من روستایی بودند. آن روزها رسم بر این بود که شیر خشک آمریکایی را به مدرسه می‌آوردند، آن را می‌جوشاندند و از ما می‌خواستند تا با لیوان‌های شخصی‌مان آن را بخوریم. حسن‌بیگی در ادامه گفت: یکی از روزها من از مادرم خواستم تا لیوان بزرگ‌تری را به من بدهد و کلی بابت این قضیه چانه‌زنی کردم. بالأخره مادرم راضی شد تا لیوانی را که دو سه برابر لیوان‌های عادی بچه‌ها بود، بدهد؛ به شرط آن‌که آن را سالم برگردانم. او افزود: موقعی که در صف شیر قرار گرفتم متصدی متوجه بزرگی بیش از اندازه لیوان من شد و گفت: این خیلی بزرگ است، برای تو تا نیمه می‌ریزم. من از او خواهش کردم که آن را پر کند و او این موضوع را قبول کرد. با لیوان پر از صف بیرون آمدم؛ در حالی‌که نگاه پرحسرت بچه‌ها بدرقه‌ام می‌کرد و من در عالم کودکی برای آن‌ها چشم و ابرو نازک می‌کردم و پُز لیوانم را می‌دادم. ولی وقتی از پله‌ها پایین می‌آمدم، پایم لیز خورد و نه تنها شیر را نتوانستم بخورم بلکه لیوان هم شکست و خنده بچه‌ها به آسمان بلند شد. انتهای پیام
کد خبرنگار:
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 48]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها