واضح آرشیو وب فارسی:خبرگزاری موج:
۵ شهريور ۱۳۹۳ (۲۰:۱۵ب.ظ)
آمدن با شکوه بانوي فضيلت و کرامت گروه فرهنگ
به گزارش خبرگزاري موج، حضرت فاطمه معصومه (س) بانويي بهشتي، غرق در عبادت و نيايش. پيراسته از زشتي ها و شبنم معطر آفرينش است. شايد يکي از دلايل «معصومه» ناميدن اين بانو، آن باشد که عصمت مادرش حضرت زهرا (س) در او تجلي يافته است. بر اساس برخي از روايات اين لقب از سوي امام رضا (ع) به اين بانوي والامقام اسلام داده شده است.
حضرت فاطمه معصومه (ع) در اوّلين روز ماه ذى القعده سال 173 هـ ق، 25 سال بعد از تولد حضرت امام رضا (ع) در شهر مدينه منوّره چشم به جهان گشود.
از ميان فرزندان بزرگوار حضرت امام موسى بن جعفر(ع)، دو فرزند ايشان يعنى حضرت امام على بن موسى الرضا (ع) و حضرت فاطمه کبري (ع) ملقّب به معصومه، از ويژگي هاي خاص برخوردار بوده اند تا ادامه دهنده خطّ امامت بعد از پدر باشند.
آن حضرت به همراه امام رضا (ع) هر دو در دامان پاک يک مادر بزرگوار به نام حضرت نجمه خاتون (س) که از مهاجران مغرب بود، رشد و پرورش يافته اند. اين در حالى است که پدر بزرگوارشان پيوسته در زندان هارون الرشيد بسر مى بردند و سرانجام در همان زندان، هنگامى که حضرت معصومه (س) در سن ده سالگى بود، به شهادت رسيدند و از آن زمان به بعد حضرت معصومه (س) تحت مراقبت برادرش امام رضا (ع) قرار گرفت.
حضرت معصومه (س)، معصوم به معنايي که در مورد پيامبران و امامان به کار مي رود نبوده، امّا ايشان داراي طهارت روح و کمالات معنوي بالايي بودند، به گونه اي که به زائرانش وعده بهشت داده شده است.
اطلاق «معصومه» بر فاطمه دختر موسي بن جعفر (ع)
نام حضرت معصومه، فاطمه است. در کتاب هاي روايي و تاريخي نيز، از آن حضرت با عنوان فاطمه بنت موسى بن جعفر (ع) ياد شده است، امّا صدها سال است که آن حضرت با اين لقب مشهور هستند، و اين لقب نزد ايرانيان تبديل به اسم براي ايشان شده است.
حضرت معصومه (س)، معصوم به معنايي که در مورد پيامبران و امامان به کار مي رود نبوده، امّا ايشان داراي طهارت روح و کمالات معنوي بالايي بودند، به گونه اي که به زائرانش وعده بهشت داده شده است.
لازم به ذکر است، عصمت امر نسبي است. با توجه به رواياتي که در شأن و منزلت حضرت معصومه وارد شده است، مي توان مرتبه اي از عصمت – نه در حد ائمه- براي ايشان قائل شد. اين مسئله در حق چنين بانويي بعيد به نظر نمي رسد؛ چرا که اين حد از عصمت به معناي دوري از گناه در زندگي عالمان بزرگ نيز فراوان مشاهده مي شود.
ورود حضرت معصومه (س) به قم
در سال 2ظ ظ هجرى قمرى در پى اصرار و تهديد مأمون عباسى سفر تبعيد گونه حضرت رضا (ع) به مرو انجام شد و آن حضرت بدون اين که کسى از بستگان و اهل بيت خود را همراه خود بياورند راهى خراسان شدند.
حضرت معصومه يک سال بعد از هجرت تبعيد گونه حضرت رضا (ع) به مرو، در سال 201 هجري قمري، به شوق ديدار برادر و اداي رسالت زينبي و پيام ولايت، به همراه عده اى از برادران و برادرزادگان به طرف خراسان حرکت کرد و در هر شهر و محلى مورد استقبال مردم واقع مى شد. در شهر ساوه عده اى از مخالفان اهل بيت که از پشتيبانى مأموران حکومت برخوردار بودند، سر راه کاروان آنان را گرفته و با همراهان حضرت وارد جنگ شدند، در نتيجه تقريباً همه مردان کاروان به شهادت رسيدند، حتى بنابر نقلى حضرت (س) معصومه را نيز مسموم کردند.
عصمت امر نسبي است. با توجه به رواياتي که در شأن و منزلت حضرت معصومه وارد شده است،مي توان مرتبه اي از عصمت – نه در حد ائمه- براي ايشان قائل شد. اين مسئله در حق چنين بانويي بعيد به نظر نمي رسد؛ چرا که اين حد از عصمت به معناي دوري از گناه در زندگي عالمان بزرگ نيز فراوان مشاهده مي شود
به هر حال، يا بر اثر اندوه و غم زياد از اين ماتم و يا بر اثر مسموميت از زهر جفا، حضرت فاطمه معصومه (س) بيمار شدند و چون ديگر امکان ادامه راه به طرف خراسان نبود، قصد شهر قم را نمود. حدوداً در روز 23 ربيع الاول سال 2ظ 1 هجرى قمرى حضرت وارد شهر مقدس قم شدند. و در محلى که امروز «ميدان مير» ناميده مى شود در منزل «موسى بن خزرج» فرود آمدند و افتخار ميزبانى حضرت نصيب او شد.
آن بزرگوار به مدت 17 روز در اين شهر زندگى کرد. محل زندگي و عبادت آن حضرت در مدرسه ستيه به نام «بيت النور» بود که هم اکنون محل زيارت ارادت مندان آن حضرت است.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبرگزاری موج]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 30]