واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
جام جم نوا: بالاخره فیلمی در مورد زندگی جیمز براون که پدرخوانده موسیقی سول لقب گرفته بود ساخته شده است. اما آیا این فیلم پیچیدگی های زندگی این خواننده مشهور را دقیقا منعکس می کند؟ پیشگامان افسانه ای موسیقی راک ان رول و آر ان بی، مثل الویس پریسلی، لیتل ریچارد، جری لی لوئیس و جیمز براون خالق بسیاری از لذت بخش ترین موسیقی های نیمه دوم قرن بیستم هستند. اما ژانر موسیقی که همه آنها از آن الهام گرفته بودند، یعنی موسیقی بلوز و گاسپل ، آمیخته ای بود از شادی و یاس و وجد و مشقت.
یکی از دلایل موفقیت همه این خوانندگان شور و انرژی بود که نه فقط با موسیقی بلکه با شخصیت خود و حضورشان روی صحنه به علاقمندان منتقل می کردند.
بلند شو (Get on Up) فیلم جدیدی که در مورد زندگی جیمز براون ساخته شده با بازی خارق العاده چدویک بوسمن، از نظر شور و انرژی نهفته در آن دست کمی از فیلم مربوط به زندگی و موسیقی ری چارلز ندارد که ده سال پیش به کارگردانی تیلور هکفورد روی پرده رفت.
علاوه بر این به نظر من تاکنون هالیوود فیلمی نساخته است که به این خوبی زمینه های اندوهگین شکل گیری و تبلور موسیقی آر ان بی را منعکس کند و به تماشاچی انتقال دهد.
در این داستان واقعی می بینیم که جیمز براون در روستایی دور افتاده در بیشه زارهای ایالت کارولینای جنوبی متولد می شود. مادر او ( با بازیگری ویولا دیویس) زنی افسرده و مفلوک و پدرش ( با بازیگری لنی جیمز) مردی خشن و متجاوز است. جیمز براون در سنین کودکی در یک انبار زندگی می کند و مراسم غسل تعمید او در اوج احساس و درد در همان انبار برگزار می شود.
بعدها به خاطر سرقت یک کت و شلوار زندانی می شود. پس از آزادی از زندان کار خوانندگی را شروع می کند و از همان زمان رقص پای منحصر به فرد و جادویی خود را روی صحنه اجرا می کند. حرکاتی که مثل این بود که گویا دارد روی آب جوش می رقصد، حرکاتی که گویا هم فرار از این شرایط بود و هم حمله به آن.
چدویک بوزمن بازیگر نقش جیمز براون، تمام حرکات او روی صحنه، رقص پا و حتی شیوه منحصر به فرد او در بداهه خوانی را به خوبی اجرا می کند. اما مهمتر از همه اینها او حالت هذیان گونه ویژه جیمز براون در اجرای موسیقی فانک را خیلی خوب تقلید می کند. نوآوری ها و بداهه خوانی های جیمز براون در مسیر متحول کردن موسیقی آر ان بی و نقش او در رهایی بخشیدن به طرفداران این سبک موسیقی به خوبی در این فیلم منعکس شده است.
تقریبا تمام فیلم های داستانی که در مورد ستاره های موسیقی راک و یا آر ان بی ساخته می شوند یک موضوع محوری را دنبال می کنند و آن مسیر به شهرت رسیدن یک جوان گمنام به وسیله یک آوای جدید و جذاب موسیقی، غرق شدن در شهرت و افراط در خودپرستی و مواد مخدر، آزار و بدرفتاری با اطرافیان و بالاخره سقوط است. این سقوط شاید سرآغازی برای نجات او از این وضعیت باشد.
در آغاز این مسیر جذابیت موسیقی او به شنوندگان حس رهایی می بخشد ولی در پایان داستان سئوال این خواهد بود که آیا او می تواند خودش را نیز رها کند.
از درد به لذت رسیدن
فیلم بلند شو نیز براساس همین مسیر اسطوره ای پیش می رود ولی ازتمام فیلمهای مشابهی که تاکنون ساخته شده است جلوتر می رود. چون این فیلم داستان مردی است که با نغمه های سرکش موسیقی خود تلاش کرد جهان را تغییر دهد ولی موسیقی او از چنان خشم عمیقی برمی خواست که چه خوب و چه بد او را به یک نابغه خودکامه بدل کرد که در هزار توی دنیای خودش گرفتار است. جیمز براون در سال ۲۰۰۶ در ۷۳ سالگی درگذشت
بوزمن که چندی پیش در فیلم چهل و دو نقش جکی رابینسون را بازی کرده بود، از جیمز براون روی صحنه چهره و شخصیت بسیار جذابی ارائه می دهد و بیرون از صحنه فردی است پیچیده و غیرقابل اعتماد که حتی شیوه حرف زدنش موذیانه به نظر می رسد. با وجودیکه تماشاگر مجذوب این شخصیت می شود ولی در عین حال تلخی های شخصیت او و به خصوص رفتار خودخواهانه و آزاردهنده اش با اطرافیان به خوبی منعکس شده است.
کارگردان فیلم تیت تیلور است که قبلا از او فیلم کمک را دیده ایم و فیلمنامه توسط جز و جان هنری باترورث نوشته شده است.
(بی بی سی)
3 شهریور 1393 ساعت 10:52
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 76]