محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831565937
5 خواسته تاریخی ملت ازدولت
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
دولتهای پس از انقلاب در یک نگاه 5 خواسته تاریخی ملت ازدولت پیروزی انقلاب اسلامی به پرونده دولتهای هفتادوچهارگانه ایران در ذیل حکومت سلطنتی پایان داد. دولت‌هایی که با تعیین نخست‌وزیر از سوی شاهان وقت تشکیل می‌شدند و معمولا هم دوام زیادی نداشتند.
آمار بالای تعداد دولت هایی که از عصر مشروطه تا پیروزی انقلاب اسلامی تشکیل شدند، نشان می دهد که در بازه زمانی هفتاد و دو ساله، 74 نخست وزیر مامور تشکیل دولت شدند و به این ترتیب میانگین عمر زمامداری هر یک، کمتر از یک سال بوده است! آشفتگی های سیاسی، استبداد سلطنتی، اختلافات داخلی و نفوذ خارجی در کنار نارضایتی عمومی از عملکرد نظام سیاسی، از مهم ترین دلایل تغییرات پیاپی دولت ها بنا به خواست پادشاهان در این دوره بوده است. ناکامی مشروطه خواهان 108 سال پیش، نصرالله مشیرالدوله به عنوان اولین نخست وزیر برخاسته از نهضت مشروطه خواهی، تلاش کرد تا برای شکل گیری دولت مدرن در ایران تلاش کند. هرچند این تلاش ها در آن دوره به دلیل تلاطمات سیاسی داخلی و تحولات بین المللی کمتر با توفیق همراه بود و تا سال 1302 که نوبت به نخست وزیری رضاخان رسید، 35 نخست وزیر در 17 سال با میانگین استقرار شش ماهه، بر سر کار آمده و سقوط کردند، اما با سرنگونی سلسله قاجاریه، شکل گیری نظام بروکراتیک، تشکیل ارتش حرفه ای و تقلید از نظام قانونگذاری غربی، دوره ای تازه برای تشکیل دولت مدرن در ایران به وجود آمد؛ دوره ای که البته زیر سایه دیکتاتوری پهلوی، نتوانست گامی بلند در مسیر آرمان های جنبش مشروطه خواهی بردارد. در طول 53 سال استقرار رژیم پهلوی، 39 نخست وزیر روی کار آمدند و همین تعداد بالای روسای دولت نشان از آن داشت که در این دوره نیز دولت ها به طور میانگین بیش از 16 ماه امکان فعالیت نداشتند. دخالت های پهلوی پدر و پسر در امور اجرایی، نقض قانون اساسی مشروطه، ناکارآمدی دولت ها، فساد گسترده در سیستم حکومتی، حذف نخبگان منتقد، به تعطیلی کشاندن نظام حزبی، دخالت های بیش از اندازه سفارت های خارجی در کنار جاسوسی آنها از مقامات کشور و آشفتگی نظام بین الملل تحت تاثیر پیامدهای جنگ های جهانی و جنگ سرد، همه و همه باعث شد تا پدیده مدرنی چون «دولت» به عنوان قوه اجرایی ـ که بدنه کارشناسی و تخصصی کشور را راهبری کرده و باید پیشران توسعه ایران باشد ـ هیچ گاه فرصت شکل گیری نیافته و تنها نام «دولت» را تحت فشار دیکتاتوری یدک بکشد. یکی از مهم ترین مقاطعی که می تواند سرنوشت نامیمون دولت ها در ایران پیش از انقلاب را بخوبی تصویر کند، کودتای 28 مرداد 1332 علیه دولت محمد مصدق است. دولتی که هرچند بنابر قانون و با خواست مردم تشکیل شده بود، اما به دلیل مواضع متفاوت از دربار و مستقل از نفوذ استعمار انگلیس، نهایتا در ائتلاف سه گانه «انگلیس ـ آمریکا ـ دربار» سرنگون شد تا در یک نمونه نادر تاریخی، یک پادشاه، نه در فرآیندی سیاسی، که با کودتایی خارجی، دولت خود را ساقط کرده باشد. همین ضعف نهاد دولت در ایران و اجازه ندادن به نخبگان برای توسعه سیاسی در کشور، چه در میانه انقلاب مشروطه و چه در عصر پهلوی باعث شد تا نارضایتی عمومی، نهایتا در سال 1357 به وقوع یک انقلاب فراگیر با محوریت آموزه های دینی منتهی شود؛ انقلابی که برای اولین بار دولت را برمبنای رأی و اراده مردم تشکیل داد و در جهت ترمیم و اصلاح ساختار سیاسی در کشور که مهم ترین آن، حذف نهاد سلطنت و دربار بود، گام های مهمی برداشت. افزایش میانگین عمر دولت ، پس از انقلاب یکی از مهم ترین دستاوردهای دوران پس از انقلاب، رشد بالای دوره ثبات دولت ها در کشور است، به گونه ای که متوسط عمر هر دولت قریب به 3.5 سال بوده و این در شرایطی است که فضای خاص انقلاب، خیانت یکی از روسای جمهور و تحرکات تروریستی عوامل اصلی کوتاه شدن عمر برخی دولت ها در ایران پس از انقلاب اسلامی بوده است. با این حال حمایت های مردمی از دولت ها در این دوره، در کنار رهبری حضرت امام خمینی(ره) و رهبر معظم انقلاب که بجز یک مورد، موضعی حمایتی نسبت به دولت ها داشتند، باعث شد تا با وجود همه فشارهای داخلی و خارجی، دولت های پس از انقلاب نقش مهمی در تثبیت نهاد مدرن دولت در ساختار نظام سیاسی داشته باشند. دولت های پس از انقلاب، هدف فشار خارجی شاید همین اهمیت نهاد دولت به عنوان پیشران توسعه در دوران استقرار نظام جمهوری اسلامی است که باعث شده در 35 سال گذشته از پیروزی انقلاب، این نهاد هدف اصلی فشارهای خارجی و تروریستی قرار بگیرد. به شهادت رساندن محمدعلی رجایی و محمدجواد باهنر از یک سو، ترور ناموفق حضرت آیت الله خامنه ای و آیت الله هاشمی رفسنجانی از سوی دیگر و تخریب شخصیت رسانه ای و تبلیغاتی دیگر روسای جمهور کشورمان و به انحراف کشیدن برخی دیگر، همه و همه نشان می دهد که دولت های پس از انقلاب از چنان ضریب اثرگذاری برخوردار بوده اند که همواره تحت شدیدترین فشارها و برنامه ریزی های تخریبی قرار داشته اند. این فشارها، در کنار مشکلات معمول و روزمره دولت ها، برایشان دردسرهایی پدید می آورده است. دولت موقت و شورای انقلاب با تلاطمات و بی ثباتی ناشی از فضای انقلابی در کشور مواجه بودند، بنی صدر هم که دچار بی ثباتی سیاسی سال های ابتدایی انقلاب شد و هم خود، این بی ثباتی ها را تقویت کرد، با نشنیده گرفتن توصیه ها در میدان نبرد نظامی با کشور همسایه، در فرجام با مُهر خیانت بر پیشانی، کشور را ترک کرد. ترور شهیدان رجایی و باهنر، ضربه ای دیگر به فضای سیاسی کشور وارد آورد و پس از آن، شدت گرفتن جنگ ایران و عراق، بخش عمده ای از انرژی کشور را صرف مدیریت جبهه های جنگ کرد. پس از پایان دفاع مقدس، دولت درگیر سازندگی شد و همزمان تحریم های اقتصادی و فشارهای رسانه ای بین المللی علیه کشورمان را تجربه کرد. دولت بعد که با هدف بهبود وجهه بین المللی کشور گام هایی برداشت، درحالی به کار خود پایان داد که آمریکا ایران را متهم به قرار گرفتن در «محور شرارت» کرده بود. دولت بعدی همچنان درگیر پیامدهای تحریم های اقتصادی ناشی از برنامه هسته ای شد، که بخش مهمی از انرژی خود را صرف مقابله با بهانه های ایالات متحده و متحدانش کرد و حالا نوبت دولت یازدهم رسیده تا همچنان شاهد فشارهای خارجی و انباشت مطالبات تاریخی داخلی باشد؛ فشارهایی که روشن نیست تدبیر دولت در برابر آن، تا چه اندازه موفق خواهدبود. بحران سازی برای دولت ها، بهای استقلال سیاسی بسیاری از تحلیلگران بر این باورند که همه این فشارها که هر یک از دولت های پس از انقلاب را درگیر خود ساخته، بهایی است که ایران بابت شکل گیری دولت مدرن باید بپردازد. دولتی که یکی از مهم ترین ویژگی هایش، حفظ استقلال سیاسی است و این، موضوعی نیست که برای برخی سفارتخانه های خارجی قابل تحمل باشد. کم نیستند کسانی که معتقدند اگر امروز نیز به سان گذشته، هر یک از دولت های بیگانه سهمی از کابینه می بردند و قدرت دولت را با چراغ سبز مسئولان میان خود تقسیم می کردند، دیگر نه حرفی از تحریم بود و نه تهدید به حمله نظامی. با وجود این امروز همه گزینه ها روی میز است، چون ایران به سمت تشکیل یک دولت مدرن، براساس استقلال و اسلامخواهی و توسعه حرکت کرده و فرجام آن برای دیگر کشورها روشن است: شکل گیری یک قدرت جدید در نظام بین المللی؛ امری که قابل تحمل برای بسیاری از قدرت های کنونی در جهان نیست. با این همه، رسیدن به چنین دولت مستقل، مقتدر و کارآمدی در کشور، علاوه بر مهار فشارهای خارجی، نیاز به برنامه ریزی و عزم داخلی نیز دارد. همراهی نهادهای مختلف حاکمیتی با دولت، حمایت مردمی از دولت منتخب، تقویت بدنه دولت با افزایش کارآمدی نهادهای آموزشی، آمادگی دفاعی به منظور کاستن از فشار خارجی، اجماع نخبگان با هدف ثبات سیاسی، افزایش قدرت اقتصاد داخلی به منظور کمک به دولت برای خودکفایی، استفاده از ظرفیت نهادهای مذهبی و تشکل های غیردولتی به منظور کاهش بار دولت در نظریه سازی، برنامه ریزی و ارائه خدمات عمومی و بسیاری دیگر از راهبردها در این جهت می تواند ضمن کاستن از فشارهای سیاسی بر دولت، به شکل گیری دولت مدرن در ایران کمک کند؛ نهادی که شکل گرفتن آن می تواند پاسخگوی بخش مهمی از نیازهای کشور در دوران جدید باشد. رسالت تحقق دولت مدرن بر دوش دولت اعتدال دولت یازدهم در شرایطی زمام امور اجرایی کشور را در اختیار گرفته که 86 کابینه پیش از این، توانایی خود برای اداره امور کشور را آزموده اند، هرچند 74 کابینه از این میان در بند دیکتاتوری و فقدان استقلال سیاسی بوده اند. با وجود این، این دولت می تواند با استفاده از تجربه گذشته، فرصت موجود را برای تحقق ایده دولت کارآمد محقق کرده و گامی مهم در مسیر بسترسازی برای توسعه کشور بردارد. مهار غول بروکراسی در ایران، نوسازی ساختار نظام اجرایی، بی طرفی در دعواهای جناحی و گروهی، حفظ استقلال نسبت به دولت های خارجی، استفاده از نخبگان در بدنه اجرایی و چابک سازی دولت با تکیه بر نهادهای غیردولتی مدنی، بخش خصوصی اقتصاد و تکنولوژی های روز، می تواند از جمله اولویت های دولت در زمانه ای باشد که مردم انتظار پاسخ به مطالبات تاریخی شان را دارند. نظریه پردازان توسعه بر این باورند که بار اصلی توسعه سیاسی بر دوش دولت است و این توسعه، پنج هدف راهبردی را دنبال می کند؛ اول، دستیابی به ثبات سیاسی، دوم، ایجاد سازوکاری برای برقراری عدالت، سوم، رشد اقتصادی، چهارم، تعمیق دموکراسی و پنجم هم استقلال سیاسی. دولت های قبلی، حسب شرایط و مقتضیات کشور، هر یک بخشی از این اهداف را محقق کرده اند؛ دولت موقت و دولت جنگ، برای بازگرداندن ثبات سیاسی کوشیدند. دولت سازندگی رشد اقتصادی را هدف گرفت. دولت اصلاحات در مسیر تقویت دموکراسی تلاش هایی را انجام داد، دولت بعد با هدف تقویت عدالت ورزی، برنامه های خود را اجرایی کرد و اکنون کمترین انتظار از دولت اعتدال، گام برداشتن در مسیر تکمیل هر یک از این اهداف است. اهدافی که تحقق نهایی آن می تواند ایران را به جایگاه تاریخی که باید داشته باشد، برساند. مصطفی انتظاری هروی / گروه سیاسی
دوشنبه 03 شهریور 1393 4:00 بازدید:0
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 26]
-
سیاسی
پربازدیدترینها