واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: درد دلی که باید شنیده شود اراک - روزی برای آنان که خبرنگارند، همه جا هستند و از همه چیز و همه کس می نویسند، اما کسی از آنان نمی نویسد.
روز 17 مردادماه را روزخبرنگار نامیده اند و به نوعی موجب سرخوشی و خوشحالی خبرنگاران شده اند؛ حرف کمی نیست یکروز در سال فقط مختص تو باشد!
اگر قدم به درون دنیای خبرنگاران بگذاری،خرده فرهنگ این قشر را سرشار از نازک اندیشی، جزیی نگری و البته همواره با چاشنی طنز می بینی، مثلا در بین خبرنگاران مرسوم است که سیاسی نویس ها را بچه های تخریب چی بنامند. چون نوشتن از سیاست انگار همچون ورود به میدان مین است. اگر خبرنگار باشی و از سیاست بنویسی، هیچ دور از نظر نیست که بی هوا پایت برود روی یک مین!
دسته دیگر را بیشتر از روی ظاهرشان می توانی بشناسی، با موهای پریشان، لیوانی چای که مدام به دست دارند و گاه شاید سیگاری بر لب در فکر سوژه های اجتماعی! آسیب ها و مشکلات جامعه بیشتر از همه بر این دسته تاثیر می گذارد و شاید آن موی پریشان بازتابی از پریشانی های اجتماع باشد.
بخش دیگری از خبرنگارها که عموما خوش پوش تر از بقیه اند و با لباس های اتو کشیده راه می روند، فعالان حوزه اقتصاد و بانک و بیمه هستند. این دسته بیشتر از دیگران به حوزه های اقتصادی و پول نزدیکترند و از آن حیث انگار وضعیت اقتصادی بهتری هم دارند.
حوزه ورزشی نویسی هم که پر است از لباس ها و کاپشن های ورزشی و صد البته با کمی اضافه وزن! انگار تقدیر است که وقتی از ورزش می نویسی، باورهایت تنها در حد نوشته هایت است تا تحرک.
ادبی نویس ها هم با قیافه روشنفکرنما ˈاظهرمن الشمسˈ هستند. اینان اغلب با عینک و چند جلد کتاب توی محافل پیدا می شوند و گاه سیگار یا پیپی هم بر لب دارند!
ازاین دسته بندی ها که بگذریم، خبرنگاران اغلب مقروض و زیرخط فقرند چون یا حق التحریر و حق الزحمه آنها به موقع پرداخت نمی شود یا ادارات دولتی که گاهی مطالبی به صورت رپرتاژ دراختیار آنها قرار می دهند هزینه چاپ را خیلی دیر می پردازند و یا از لحاظ بیمه و مزایا با مشکلات اساسی روبرو هستند امابا وجود همه اینها اکثر شاغلان عرصه خبر قلم فروش نیستند و از رسالت خود چشم نمی پوشند.
شاید این شغل برای آنهایی که از بیرون به نظاره نشسته اند شغلی جذاب باشد اما باید درون گود باشی تا مشکلات را ببینی. شاید گزاف نباشد بگوییم پس از کار در معدن، خبرنگاری از سخت ترین و پرمخاطره ترین مشاغل است.
و البته روز خبرنگار هم سالروز شهادت یکی از سربازان عرصه خبر و بیان کننده عمق تعهد و وجدان کاری در کنار مخاطرات و تهدیدهای این شغل است که هر روز اهالی خبر، به نوعی با آن دست و پنجه نرم می کنند.
17مردادماه بهانه ای است برای اینکه این قشر یک روز از سال هم که شده از خود و مشکلات خویش بنویسند شاید مهمترین مشکلی که بیشتر از سایر تنگناهای معیشتی آزاردهنده است ترشرویی و بی اعتنایی برخی مدیران در پاسخگویی به پرسش هاست. بخصوص اگر درباره مشکلات حوزه مدیریتی و ناکارآمدی در فلان اداره و سازمان باشد.
این جاست که برخی مدیران از زیر بار وظیفه حتمی خود که همانا پاسخگویی به نمایندگان افکار عمومی است، طفره رفته و به سماجت و جسارت خبرنگاران اهمیتی نداده و حتی بعضا اهانت می کنند و ... .
در طول سال فقط یک روز ˈخبرنگارˈ به مسائل و مشکلات خود می پردازد و آن هم در هفده مرداد ماه است که درد دل های خود را با مسئولان و مردم در میان می گذارد، چه خوب است که مسئولان به درد دل این قشر توجه کنند و نسبت به رفع مشکلات آنان چاره اندیشی نمایند.
17 مرداد سالروز شهادتˈمحمود صارمیˈ مسئول دفترخبرگزاری جمهوری اسلامی ایران در مزار شریف افغانستان به عنوان روز خبرنگار نامیده شده است، یادش گرامی.
احمد الهی
16/05/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 83]