تور لحظه آخری
امروز : دوشنبه ، 26 شهریور 1403    احادیث و روایات:  امام علی (ع):خداشناس ترين مردم پر درخواست ترين آنها از خداست.
سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون شرکت ها

تبلیغات

تبلیغات متنی

تریدینگ ویو

کاشت ابرو

لمینت دندان

لیست قیمت گوشی شیائومی

صرافی ارکی چنج

صرافی rkchange

دزدگیر منزل

تشریفات روناک

اجاره سند در شیراز

قیمت فنس

armanekasbokar

armanetejarat

صندوق تضمین

طراحی کاتالوگ فوری

Future Innovate Tech

پی جو مشاغل برتر شیراز

لوله بازکنی تهران

آراد برندینگ

وکیل کرج

خرید تیشرت مردانه

وام لوازم خانگی

نتایج انتخابات ریاست جمهوری

خرید ابزار دقیق

خرید ریبون

موسسه خیریه

خرید سی پی کالاف

واردات از چین

دستگاه تصفیه آب صنعتی

حمية السكري النوع الثاني

ناب مووی

دانلود فیلم

بانک کتاب

دریافت دیه موتورسیکلت از بیمه

خرید نهال سیب سبز

قیمت پنجره دوجداره

بازسازی ساختمان

طراحی سایت تهران سایت

دیوار سبز

irspeedy

درج اگهی ویژه

ماشین سازان

تعمیرات مک بوک

دانلود فیلم هندی

قیمت فرش

درب فریم لس

شات آف ولو

تله بخار

شیر برقی گاز

شیر برقی گاز

خرید کتاب رمان انگلیسی

زانوبند زاپیامکس

بهترین کف کاذب چوبی

پاد یکبار مصرف

روغن بهران بردبار ۳۲۰

قیمت سرور اچ پی

 






آمار وبسایت

 تعداد کل بازدیدها : 1816023152




هواشناسی

نرخ طلا سکه و  ارز

قیمت خودرو

فال حافظ

تعبیر خواب

فال انبیاء

متن قرآن



اضافه به علاقمنديها ارسال اين مطلب به دوستان آرشيو تمام مطالب
 refresh

چرا مارادونا تکرارشدنی نیست؟


واضح آرشیو وب فارسی:باشگاه خبرنگاران:
چرا مارادونا تکرارشدنی نیست؟
لیونل مسی که بیشتر او را «کک» صدا می‌زدند آنقدر در کاتالونیا محبوب شد که خیلی‌ها باور داشتند لئو متولد ایالت کاتالونیاست تا آرژانتین.


به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران، قبل از بازی آرژانتین و ایران،‌ بیرون ورزشگاه مینیرو 8-7 هوادار آرژانتینی پرچمی را در دست داشتند که رویش نوشته شده بود «خدا، ‌مارادونا- پاپا، ‌فرانچسکو و شاه مسی». نام دیگو بالای آن پرچم آبی و آسمانی بود. (نکته: آرژانتینی‌ها ته قلبشان دیگو را بیشتر از همه ستاره‌های آلبی‌سلسته دوست دارند و هنوز هم اعتقاد دارند دیگو جزو قدیسین کشورشان به حساب می‌آید حتی اگر تیم ملی کشورشان ستاره‌ای همتای مسی داشته باشد.) چند قدم آن طرف‌تر هواداران برزیل برای دست انداختن آرژانتینی‌ها سرود کوتاهی را می‌خواندند «او او مسی کاتائو...» خیلی عجیب به نظر می‌رسید چون واکنش هواداران آرژانتین فقط خنده بود... بعد که از آنها معنی این شعار را پرسیدیم در جواب گفتند: «برزیلی‌ها می‌گویند مسی کاتالان است نه آرژانتینی!» 24 سال پیش در ورزشگاه المپیکوی شهر رم وقتی ادگاردو کودسال سوت پایان بازی را دمید، اشک‌های دیگو بیش از بالا بردن جام توسط بازیکنان آلمان فدرال چشم‌نوازی می‌کرد.‌ دیگو بعد‌ها گفته بود ژائو هاوه‌لانژ انتقامش را از من گرفت و آلمان‌ها با آن پنالتی بی‌شرمانه قهرمان شدند. دیگو بارها و بارها دین خود را به مردم کشورش ادا کرده بود چه در گرمای مکزیکوسیتی و چه در ایتالیای 90 که تیم نصفه و نیمه دکتر بیلاردو را به فینال رساند. درست بعد از آنکه آن اغواکننده سفید ‌(کوکائین) سبب شد دوران فوتبال اعجوبه به روزهای پایانی‌اش نزدیک شود، رسانه‌های آرژانتینی همواره به دنبال نیمه گمشده‌ای بودند تا از تبار مردان شماره 10 جانشینی خلف را برای دیگو پیدا کنند. ساویولا، ‌ریکلمه،‌ اورتگا و... همه گزینه‌هایی بودند که مثل ابر‌های زودگذر پیراهن شماره 10 را به تن کردند ولی هیچکدام نه توان مقایسه با دیگو را داشتند و نه آنقدر کاریزماتیک بودند که در دل هواداران نفوذ کنند. این اتفاق تا اواسط قرن 21 ادامه داشت تا اینکه پسری کوتاه‌قد از نسل «ال‌پیبه‌ها» در تیم ملی آرژانتین ظاهر شد. شماره‌اش 18 بود و به دلیل ناکامی‌های تیم ملی کشورش خیلی در رویدادهای بین‌المللی ندرخشیده بود ولی به لطف حضور در بارسلونا سال به سال درخشش او بهتر شد و کم‌کم تبدیل به مرد شماره یک فوتبال جهان شد. لیونل مسی که بیشتر او را «کک» صدا می‌زدند آنقدر در کاتالونیا محبوب شد که خیلی‌ها باور داشتند لئو متولد ایالت کاتالونیاست تا آرژانتین حتی به دلیل نمایش‌های ضعیف او در تیم ملی و عدم تعصبش در بازی‌هایی که پیراهن آلبی‌سلسته را به تن می‌کرد از سوی خیلی از رسانه‌های آرژانتینی محکوم به کم‌فروشی شد. آنها در مقاله‌های خود می‌نوشتند که مسی با پیراهن بارسا با تمام وجودش بازی می‌کند ولی در تیم ملی آرژانتین هیچ عشق و علاقه‌ای ندارد. عناوینی که لئو کسب کرده بود نیز همگی با پیراهن بارسا بود و هیچ چیز قابل توجهی با آبی و آسمانی‌ها به چنگ نیاورده بود. شاید تنها یک فرصت کافی بود تا نشان دهد چیزی از دیگو کم ندارد. آغاز رقابت‌ها در برزیل و حضور آرژانتین و صعود با اقتدار به این رقابت‌ها. بازی‌ها آغاز می‌شود، ‌لئو مقابل بوسنی می‌درخشد،‌ در بازی با ایران به لطف ضربه کات‌دار او شاگردان سختکوش کی‌روش با وجود شایستگی بازی را واگذار می‌کنند. روزنامه‌های برزیلی هم در ستایش گل زیبای مسی به ایران می‌نویسند و تیترهای نظیر «تانگوی مینیرو» را برای این بازی انتخاب می‌کنند. لئو به بازی با نیجریه می‌رسد باز هم گل‌های مسی آرژانتین را از ورطه شکست مقابل عقاب‌ها نجات می‌دهد. مرحله حذفی شروع می‌شود و تنها چیزی که از مسی در بازی با سوییس دیده می‌شود یک پاس گل است و دیگر هیچ! نبرد با بلژیک نیز به همین شکل،‌ آرژانتین با تک‌گل ایگوآین بازی را با پیروزی به پایان می‌رساند و در مرحله یک‌چهارم نهایی هم به لطف درخشش رومرو، دروازه‌بان تیم که نوستالژی گوئی‌گوچه‌آ در 1990 را زنده کرد، به فینال می‌رسد. تا اینجای کار لئو تنها در مرحله گروهی درخشیده، ‌دیگر از نظر قدرت بدنی نیز در شرایط مطلوبی نیست. شاید آن فصل کابوس‌وار با بارسا سبب شده او اینگونه افت کند ولی شب فینال با بازی ضعیف او یک چیز برای همه عیان می‌شود؛ «مسی به هیچ عنوان قابل قیاس با مارادونا نیست.» دیگو هر زمانی که لباس آرژانتین را به تن می‌کرد آنقدر می‌دوید که از فرط عرق لباس به تنش می‌چسبید، آنقدر مورد هدف مدافعان بود که بیشترین خطا روی دیگو صورت می‌گرفت، از همه مهم‌تر تمام احساساتش با آلبی‌سلسته گره خورده بود. این را می‌توان از آن اشک‌های فینال 90 به خوبی درک کرد ولی مسی نه‌تنها در بازی فینال ندرخشید بلکه مثل توریست‌ها در زمین قدم می‌زد و بی‌حوصلگی خاصی در نمایشش به چشم می‌خورد. آن ضربه مأیوس‌کننده ایستگاهی در 2 دقیقه مانده به پایان بازی؛ چه کسی می‌توانست باور کند که مسی در بارسا نیز به همین شکل ضربه ایستگاهی بزند! و سرانجام لحظه پایانی و چشم‌های خشکی که نشان از غروری کاذب داشت یا خودخواهی که نخواهد کسی اشک‌هایش را ببیند. حالا می‌توان به این نتیجه رسید که می‌توان به کودک درون کریس رونالدو در زمان دریافت توپ طلای جهان و اشک‌های دیگو مارادونا در فینال 90 یا گریه‌های نیمار بعد از گل تبریک گفت. هواداران بیشتر ستاره‌هایی را دوست دارند که احساساتشان غلیان می‌کند و برای از دست دادن عنوان ملی خودشان را سرزنش می‌کنند. حتی دریافت جایزه بهترین بازیکن جام هم خیلی منطقی به نظر نمی‌رسید چون تا قبل از این بازی بودند ستاره‌هایی مثل خیمنس رودریگز، آرین روبن،‌ توماس مولر و حتی نیمار که شایسته‌تر از مسی بودند ولی به گفته دیگو «این برندهای تجاری هستند که تصمیم می‌گیرند چه کسی بهترین باشد چون این عدالت نیست.» و اگر از این به بعد مسی را با دیگو قیاس کنیم اصل عدالت در فوتبال زیر سوال می‌رود چون مسی بیشتر یک کاتالان است تا آرژانتینی.

منبع: وطن امروز




تاریخ انتشار: ۲۴ تير ۱۳۹۳ - ۲۱:۴۵





این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: باشگاه خبرنگاران]
[مشاهده در: www.yjc.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 44]

bt

اضافه شدن مطلب/حذف مطلب







-


گوناگون

پربازدیدترینها
طراحی وب>


صفحه اول | تمام مطالب | RSS | ارتباط با ما
1390© تمامی حقوق این سایت متعلق به سایت واضح می باشد.
این سایت در ستاد ساماندهی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ثبت شده است و پیرو قوانین جمهوری اسلامی ایران می باشد. لطفا در صورت برخورد با مطالب و صفحات خلاف قوانین در سایت آن را به ما اطلاع دهید
پایگاه خبری واضح کاری از شرکت طراحی سایت اینتن