واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: هواپيماي ايرباس 300 متعلق به هواپيمايي جمهوري اسلامي ايران که از تهران عازم دبي بود ( تهران-بندر عباس-دبي ) در فرودگاه بندرعباس به زمين نشست و طبق برنامه پيشبيني شده قرار بود اين هواپيما با شماره پرواز 655 با دويست و نود سرنشين در ساعت 10 صبح به مقصد دوبي پرواز کند. اين هواپيما با 15دقيقه تأخير در ساعت 10:05 روز 12 تير سال 1367 از برج مراقبت فرودگاه بندرعباس تقاضاي پرواز کرد، مدت پرواز تا دوبي 30 دقيقه و حداکثر 14 هزار پا تعيين شد. در ساعت 10:17 دقيقه، هواپيماي ايرباس 300 به پرواز درآمد. دقايق نخستين پرواز و مراحل اوجگيري تا ارتفاع 12 هزارپايي مطابق طرح پرواز انجام شد و خلبان به طور پيوسته با برج مراقبت فرودگاه بندرعباس و مرکز کنترل راههاي هوايي ايران و امارات تماس داشت. چند لحظه پيش از ورود هواپيماي ايرباس 300 به منطقه کنترل هوايي امارات, در محلي به نام «مولبيت», خلبان به مرکز کنترل هوايي کشور اطلاع داد که قصد دارد به 14 هزارپايي صعود کند. خلبان ايرباس ايراني نمي دانست که ناخدا ويل راجرز فرمانده ناو آمريکايي وينسنس (ساعت 10:22) فرمان آتش را به سوي پرواز 655 ايراني صادر کرده است ودقايقي بعد با صدور فرمان هواپيماي ايرباس از صفحه رادارهاي زميني محو مي شود. با مفقود شدن هواپيماي ايراني برج مراقبت فرودگاه بندرعباس، در تماس با دوبي، پيگير سرنوشت پرواز 655 شد ولي آنها نيز اظهار بياطلاعي کردند. ستاد تأمين استان هرمزگان وضعيت اضطراري اعلام و فعاليت خود را آغاز کرد. با شناسايي دقيق محل سقوط هواپيماي مسافربري ، چرخبالها و شناورهاي ايران به موقعيت 26و42 عرض شمالي و56 درجه و3 دقيقه طول شرقي منتقل شدند. پس از اين واقعه, مقامات آمريکايي که همواره مدعي دفاع از حقوق بشرند، اعلام کردند که يک فروند هواپيماي اف 14 جمهوري اسلامي ايران را هدف قراردادهاند. با روشن شدن نوع هواپيما, آمريکاييها ادعا کردند که در اين مورد مرتکب اشتباه شدهاند. شواهد بعدي, بي اساسي ادعاي آمريکاييها را کاملا به اثبات رساند. سپس مقامات نظامي آمريکا در ادعاي بي اساس ديگري مدعي شدند هواپيماي ايرباس در خارج از دالان هوايي پرواز ميکرده است. کاپيتان کارلسون، فرمانده سابق ناو سايدز در اين مورد معتقد است که ايرباس ايراني علاوه بر علائمي که مبني بر غيرنظامي بودن خود ميفرستاده با سرعتي کم در حال اوج گرفتن بود و حتي اگر در چنين شرايطي نيز آن را به عنوان يک جت اف 14 شناسايي ميکردند باز من ترديد دارم که يک هواپيماي اف 14 ميتوانست تهديد سطحي را متوجه ناو وينسنس يا سايدز يا هر شناور ديگري کند. وي گفت: اپراتورهاي رادار ناو هواپيمابر فورستال نيز هواپيماي ايراني را به عنوان يک هواپيماي بازرگاني شناسايي کردند. جتهاي جنگنده اف 14 مستقر بر روي ناو فورستال ميتوانستند در صورتي که کاپيتان راجرز درخواست ميکرد، با شناسايي چشمي هواپيماي ايراني از فاصله نزديک از غيرنظامي بودن آن اطمينان حاصل کنند، ولي زمان براي اين کار هم سپري شد. در راستاي رد ادعاي مقامات آمريکايي که خدمه ناو وينسنس به اشتباه هواپيماي ايرباس 300 را جنگنده اف 14 تصور کردده اند نيز تعدادي از مقامات آمريکايي که دستاندرکار مسائل صنعتي و نظامي بودند پرسيدند که چگونه هواپيماي اف-14 ميتواند خطري براي ناو «وينسنس» (vincennes) تلقي شود؟ هواپيماي اف - 14 که پيش از پيروزي انقلاب به ايران تحويل شده است، از جنگ افزارهاي هوا به هوا است که از امکانات محدود حمله به زمين بهره ميبرد. در ماموريت حمله به زمين يا سطح، جنگ افزارهاي هواپيما عبارتند از توپ 20 ميليمتري ام -61، با تعدادي بمبهاي غير هدايت شونده. سيستم «ايجيز» قادر به دفاع از ناوگان هاي دريايي به عنوان سپر دفاعي است و مي تواند همزمان چند هدف را کشف و رهگيري کند و پيشرفتهترين سيستم راداري، براي اکتشاف و رهگيري، در تمام جهان محسوب مي شود به نحوي که برخي از کارشناسان نظامي آن را متعلق به جنگ جهاني سوم ميدانند. با اين حال اين سوال مطرح است که چگونه مدرنترين سيستم راداري جهان قادر به تشخيص يک هواپيماي ايرباس از اف - 14 نبوده است. هواپيماي مسافربري ايرباس از نظر حجم, شکل, اندازه و توانايي پرواز کاملاً با هواپيماي f-14 متفاوت است. از طرفي با توجه به ارتباط کلامي و ارتباط ناوبري هر هواپيماي بازرگاني و مسافربري, ناو آمريکايي ميتوانست به راحتي با شنيدن مکالمات خلبان به ماهيت هواپيماي مسافربري پيببرد. قطعات متلاشي شده هواپيما و اجساد سرنشينان آن در سطح وسيعي از آبهاي سواحل جنوبي جزيره هنگام, درست در داخل آبهاي ايران نيز نشان مي دهد که اين محل کاملا زير مرکز دالان هوايي بينالمللي بندرعباس دوبي (آمبر56) قرار دارد و هواپيما درست در مسير پيشبيني شده درحال پرواز بوده است. چهارسال بعد روزنامه «نيويورک تايمز», در گزارشي که حاوي چندين نکته تازه بود نوشت: ناو وينسنس در آبهاي فلات قاره ايران بوده است نه در آبهاي بينالمللي و پنتاگون (وزارت دفاع آمريکا) در آن زمان بر اين حقيقت سرپوش گذاشته است. متعاقب اين اقدام غير انساني ناو آمريکايي، روز 14 تير 1367 جمهوري اسلامي ايران طي نامه اي به رئيس شوراي امنيت خواستار تشکيل جلسه فوري شورا براي رسيدگي به موضوع شد. شوراي امنيت فقط با صدور قطعنامه اي از هدف قرار گرفتن هواپيماي مسافربري و غير نظامي ايراني در پرواز برنامه ريزي شده بين المللي 655 را با 290 سرنشين به وسيله موشک ناو جنگي ايالات متحده َآمريکا ، ابراز تاسف کرد. جمهوري اسلامي ايران علاوه بر شوراي امنيت و شوراي ايکائو، شکايت خود را در ديوان بين المللي دادگستري لاهه نيز مطرح کرد. تشکيلات تخصصي سازمان ملل متحد يعني ايکائو (سازمان هواپيمايي کشوري بين المللي) نيز از مسائل سياسي دور نماند و به جاي بررسي فني و ارائه طريق به شوراي امنيت به ابراز تأسف و تسليت به بازماندگان اين حمله ناجوانمردانه بسنده کرد. با اثبات عمدي بودن اين جنايت آشکار و غير انساني نه تنها هيچکدام از خدمه ناوجنگي وينسنس تحت پيگيرد قرار نگرفتند بلکه فرمانده اين ناو در پايان خدمت خود براي هدف قرار دادن هواپيماي مسافربري ايراني و متلاشي کردن 290 تن از سرنشينان اين هواپيما، مدال گرفت.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 305]