محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830258042
زیرزمین‌ها جای خوبی برای جوانان نیست
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
زیرزمین‌ها جای خوبی برای جوانان نیست روزنامه‌های صبح امروز ایران در سرمقاله‌های خود به مهمترین مسائل روز کشور و جهان پرداخته‌اند از جمله «توقف طولانی در ایستگاه وین»،«افغانستان بر لبه پرتگاه سیاسی»،«آن دروغگو راست می‌گفت!»،«فساد سیستمی!»،«ضرورت تشکیل دولت سایه از سوی رئیس‌جمهوری»،«خانم پیلای و پیله حقوق بشری!»،«آمریکا؛ مروج تروریسم در منطقه»،«توافق هسته‌ای؛ از اراده تا عمل»،«زیرزمین‌ها جای خوبی برای جوانان نیست»،«بازبینی عوامل رکود»و... که برخی از آنها در زیر می‌آید.
جام جم:توقف طولانی در ایستگاه وین «توقف طولانی در ایستگاه وین»عنوان سرمقاله روزنامه جام جم به قلم مهدی فضائلی است که در آن می خوانید؛رسیدن به پایان مهلت تعیین شده در طرح اقدام مشترک، معروف به توافق نامه ژنو، ایران و 1+5 را برای انجام طولانی ترین مذاکرات به وین کشاند تا با حدود 20 روز گفت وگو، رکوردی تازه در مذاکرات هسته ای به ثبت برسد. تردید در امکان تمدید توافق نامه برای شش ماه دیگر و تردید در نتیجه بخش بودن تمدید مجدد، موجب شده دو طرف همه سعی خود را برای دست یافتن به یک توافق، در واپسین روزهای باقیمانده از توافق نامه موقت به کار گیرند تا با دست پر به پایتخت هایشان بازگردند. این که چنین چیزی تحقق خواهد یافت یا نه، در ابهام جدی است. از مجموع اظهار نظرهای آشکاری که شده است، می توان برداشت کرد اکنون دو مساله بسیار مهم روی میز مذاکره است؛ نخست تعداد ماشین های سانتریفیوژ که ایران می تواند داشته باشد و دیگر وضع تحریم ها. طرف غربی و بیش از همه آمریکایی ها دوباره بحث «تضمین عینی صلح آمیز بودن فعالیت های ایران» را مطرح کرده اند که یادآور تجربه ناموفق و شکست خورده توافق نامه پاریس در سال ١٣٨٤ (2005) است. آنها می خواهند به این بهانه این مفهوم نادرست، مغایر با معاهده NPT و خطرناک را نهادینه کنند که تعداد زیاد سانتریفیوژ یعنی غیر صلح آمیز بودن، پس ایران برای اثبات صلح آمیز بودن فعالیت هایش باید تعداد ماشین های خود را کاهش دهد! البته فراموش نکرده ایم که آن زمان سه کشور اروپایی (انگلیس، فرانسه و آلمان) حتی راضی به داشتن چند سانتریفیوژ هم نبودند و مدل لیبی، یعنی از بین بردن کل تاسیسات هسته ای ایران را در سر داشتند و اگر امروز به چند هزار ماشین رضایت می دهند، نتیجه مقاومت ملت ایران از سویی و پیشرفت قابل توجه کشور در فناوری هسته ای از سوی دیگر است. در عین حال پذیرش این قاعده (ماشین کمتر به عنوان تضمین صلح آمیز بودن) نه تنها به معنای وابسته نگه داشتن کشور در تامین سوخت نیروگاه بوشهر است که هیچ ضمانت بین المللی هم برای آن وجود ندارد؛ بلکه معنای آن محروم کردن کشور از برنامه ریزی برای صادرات سوخت، عقب نگه داشتن کشور در بهره مندی از نیروگاه های جدید (چون از یک طرف سوخت آن را نداریم و ضمانتی هم برای تامین آن وجود ندارد و از طرف دیگر تولید و نصب سانتریفیوژ و تزریق گاز و در نهایت تولید سوخت، کاری زمانبر است) و حتی محروم کردن کشور از منافع دیگر غنی سازی است، ضمن این که به گفته رییس جمهور محترم، قرار بود آنچه ایران برای مذاکره روی میز می گذارد، فقط «شفافیت» باشد! نکته دیگر موضوع تحریم هاست. آمریکایی ها اصرار و تاکید دارند که ساختار تحریم ها دست نخورده باقی مانده و فقط به صورت تدریجی از آن کاسته می شود که برای آن هم تاکنون، حداقل در اطلاعات آشکار، هیچ توضیح و برنامه ای ارائه نشده است، ضمن این که ایران هیچ تجربه مثبتی از عمل غربی ها به تعهدات خود ندارد، نه در زمانی که سه کشور اروپایی متعهد می شدند و نه در همین شش ماهه اخیر و تعهداتی که در توافق نامه موقت ژنو داده شد. وزیر امور خارجه آمریکا در آستانه مذاکرات وین٦ برای توافق جامع هسته ای، طی یادداشتی در واشنگتن پست، این فرصت را تاریخی توصیف کرده و حل مشکلات ایران از قبیل بیکاری، رونق اقتصادی و رفاه را در گرو تن دادن به خواست جامعه جهانی (همان آمریکا و متحدانش) دانسته است! این یادداشت که دقیقا از جنس عملیات روانی و خواندن رجز در جنگ های قرون گذشته است با فریبکاری می خواهد مشکلات کشور که عمدتا منشأ داخلی دارد و راه حل هایش را در درون و ساختار اقتصاد کشور باید جستجو کرد، به تحریم ها مرتبط سازد. گویا قبل از تحریم، ما نه مشکل بیکاری داشتیم و نه مشکل رونق و... .کری همچنین تلاش می کند علت شکست احتمالی مذاکرات را به گردن ایران بیندازد و نقش زیاده خواهی ها و درخواست های غیرمنطقی و غیرقانونی خود را مخفی نگه دارد. خوشبختانه یادداشت وزیر امور خارجه آمریکا بی جواب نماند و از سوی وزیر امور خارجه کشورمان آن هم نه چندان ظریف پاسخ داده شد! و سخن آخر این که گفتمان حاکم بر مذاکرات ایران، گفتمان «پیشرفت و عزت» است. جمهوری اسلامی ایران نه حاضر است به خواست دشمنانش، از «پیشرفت» خود چشم بپوشد و نه دست از «عزت» خویش بردارد. آمریکا و متحدانش و همه ١+٥ و همه دنیا باید این پیام ملت ایران را که برای آن هزینه ای سنگین پرداخت کرده است، به طور شفاف درک کنند. امیدواریم مذاکره کنندگان کشورمان که در این ایام مستظهر به دعای ملت روزه دار ایران هستند، دست پر به کشور بازگردند؛ پر از عزت و پر از پیشرفت! خراسان:افغانستان بر لبه پرتگاه سیاسی «افغانستان بر لبه پرتگاه سیاسی»عنوان یادداشت روز روزنامه خراسان به قلم سیدمحمد اسلامی است که در آن می خوانید؛در کشورهایی که رئیس جمهور شخص اول و صاحب قدرت سیاسی برتر است، انتخابات ریاست جمهوری یک رقابت جدی و تعیین کننده است. در همه این کشورها احتمال تخلف از قوانین انتخاباتی وجود دارد و در بسیاری از موارد دامنه رقابت ها و جدال سیاسی تا مدتی پس از اعلام نتایج نهایی انتخابات ادامه می یابد. بنابراین آن چه این روزها در افغانستان رخ می دهد از این نظر چندان هم بی سابقه نیست. با این حال باید بپذیریم که این روزها التهاب سیاسی در افغانستان غوغا می کند. دکتر عبدا... عبدا... نامزد انتخابات ریاست جمهوری مدعی است که تقلب گسترده در شمارش آرا رخ داده است. او از جا به جا شدن 2.5 میلیون رای مردم افغانستان به نفع اشرف غنی زی، دیگر نامزد انتخابات ریاست جمهوری خبر داده است. او معتقد است که کمیسیون مجری انتخابات نتایج را به گونه ای تغییر داده تا غنی زی که نامزد نزدیک به حامد کرزای، رئیس جمهور کنونی است، پیروز میدان باشد. عبد ا... عبدا.... اعلام کرده است که بیش از خود نگران قربانی شدن قانون به پای منافع سیاسی در انتخابات است. ستاد انتخاباتی دکتر عبدا... نیز این روزها پر شور و فعال دلایلی را برای ادعای شان درباره انتخابات اقامه می کنند که مهم ترین آن ها انتشار چند فایل صوتی از تماس های تلفنی محرمانه برگزار کنندگان انتخابات است. کناره گیری یک مقام ارشد انتخاباتی پس از فاش شدن این فایل های صوتی نیز معترضان را ساکت نکرد. در عوض آن ها این کناره گیری را به معنای تاییدی برای ادعای خودشان ارزیابی کردند. اشرف غنی زی به اندازه عبدا... فعال نیست. او از رقیب خودش خواسته است که نتایج انتخابات را بپذیرد و در عین حال تاکید کرده است که اگر آرای ناپاکی برای او منظور شده باشد، او نیز آن آرا را قبول ندارد. اما در عرصه مردمی بروز اختلاف بسیار جدی تر است. معترضانی که این روزها به هر مناسبتی در گوشه ای تجمع می کنند، اعتراض هایشان را با مرگ بر غنی زی، مرگ بر کرزای و مرگ بر کمیسیون انتخابات بیان می کنند. این شعارها در کشوری که مرگ در آن عادی است، خیلی خطرناک تر از هر کشور دیگری است. برادران و خواهران افغان ما در وضعیت بدی قرار دارند. اعلام نتایج به هر صورت که باشد کشور را در یک دوپارگی شدید می اندازد. در این شرایط هرکس که رئیس جمهور شود، نه فقط مخالفت بلکه دشمنی بخشی از مردم کشور را باید به جان بخرد. در حال حاضر ستاد انتخاباتی عبدا... عبدا...، 3 گزینه برای حل مساله انتخابات پیشنهاد کرده است. بازشماری آرا با نظارت سازمان ملل متحد، تشکیل یک دولت موقت و برگزاری مجدد انتخابات توسط یک کمیسیون بی طرف، یا تغییر نظام از ریاستی به صدارتی و تشکیل دولتی به ریاست عبدا... عبدا... و نخست وزیری اشرف غنی احمدزی (بر اساس نتایج دور اول انتخابات)، گزینه هایی است که ستاد عبدا... عبدا... به نماینده سازمان ملل متحد در افغانستان پیشنهاد کرده است. فارغ از این که کدام یک از این 3 راه و یا راه چهارم دیگری ماجرا را به پیش می برد، باید اذعان کنیم که افغانستان در معرض تهدیدی جدی است، تهدیدی که ممکن است خطرناک تر از تهدید طالبان در سال های گذشته باشد، آغاز جنگ داخلی بین گروه هایی که سلاح را کنار گذاشته بودند و به مردم کشورشان وعده صلح داده بودند. روزهای پیش رو مشخص می کند که آیا کشور جنگ های ناتمام، گرفتار نزاع جدیدی خواهد شد یا نه. کیهان:آن دروغگو راست می گفت! «آن دروغگو راست می گفت!»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم حسین شریعتمداری است که در آن می خوانید؛
1- چند هفته قبل- اواخر اردیبهشت ماه - آقای «داگلاس جل» دبیر سرویس خارجی روزنامه «واشنگتن پست» برای مصاحبه به کیهان آمده بود. گفت وگو به چالش هسته ای کشیده شد و بهانه جویی های آمریکا که بیرون از چارچوب فنی و حقوقی معاهده NPT و پادمان های مربوطه مطرح شده و هنوز هم می شود. وقتی به نمونه های مستندی از این دست زورگویی ها و باج خواهی ها اشاره شد، خبرنگار واشنگتن پست گفت: ولی مسئله اصلی آن است که غرب نگران دستیابی ایران به سلاح هسته ای است. به ایشان گفته شد؛ براساس گزارش مستند ماه دسامبر 2013- دی ماه 92- شبکه تلویزیونی سی.ان.ان در حال حاضر بیش از 17 هزار سلاح اتمی - اعم از بمب و کلاهک هسته ای - در دنیا وجود دارد که بیشترین آنها متعلق به آمریکاست. در همین گزارش آمده است، استفاده از این سلاح های اتمی در اولین هفته بعد از انفجار دستکم 20 میلیون نفر را به کام مرگ می برد و تاکید شده که فقط موشک های پیشرفته «تریدنت» آمریکا که توسط زیردریایی حمل می شود از 96 کلاهک هسته ای برخوردارند که هر یک از آنها 10 تا 20 برابر قوی تر از بمب های هسته ای است که تاکنون استفاده شده اند. آمریکا دستکم 14 زیردریایی از این نوع در اختیار دارد و این غیر از صدها موشک آماده شلیک و هزاران بمب اتمی قابل حمل و پرتاب از طریق بمب افکن های پهن پیکر و دور پرواز است. بعد از این توضیح که در اینجا به اختصار آمده است از آقای داگلاس جل پرسیده شد؛ با توجه به این حجم انبوه از سلاح های هسته ای که آمریکا در اختیار دارد آیا این سخن مضحک و خنده دار نیست که ادعا می کنند نگران یک بمب هسته ای هستند که احتمالا جمهوری اسلامی ایران تا پایان سال 2014 موفق به تولید آن خواهد شد؟! عکس العمل آنها نیز خنده ای بلند بود، حاکی از تائید و البته بی آن که بر این تائید سخنی بیفزایند، شاید به این علت که می دانستند گفت وگوها ضبط می شود و احتمالا در آن سوی آب ها باید پاسخگو باشند! 2- صبح روز دوشنبه هفته گذشته، تیم مذاکره کننده کشورمان برای ادامه مذاکره با 5+1 عازم وین شد و قرار است تا پایان روز 29 تیرماه - 20 ژوئیه- به مدت 20 روز مذاکرات سخت و فشرده ای با حریف داشته باشند. پیش از این درباره دور جدید مذاکرات که به «توافقنامه ژنو» انجامید، یادداشت ها و گزارش های مستندی داشته ایم که هر چند در آن هنگام با کم توجهی آمیخته به ملامت - و در مواردی عصبانیت- روبرو شد ولی امروزه کمتر کسی این واقعیت تلخ را انکار می کند که در توافقنامه ژنو، امتیازات نقد فراوانی داده ایم و در مقابل فقط مشتی وعده نسیه تحویل گرفته ایم. این روزها اما، دست اندرکاران برنامه هسته ای و مخصوصا تیم مذاکره کننده کشورمان در مقیاس قابل قبولی از «خوشبینی»های آن روزها دور شده و به فضای «واقع بینی» نزدیک شده اند و شواهد موجود حکایت از آن دارد که قرار نیست در مذاکرات پیش روی باردیگر «نیاز»های آمریکا و متحدانش را به عنوان «امتیاز»! بپذیرند و بعد با خوشبینی ناشی از نادیده گرفتن ترفندهای حریف، مثلا اعلام کنند که «می دانید توافق ژنو یعنی چه؟ یعنی تسلیم قدرت های بزرگ در مقابل ما»! و... 3- پیش از این نوشته بودیم؛ «بعد از توافقنامه تحمیلی ژنو و برملا شدن ابعاد تخریبی آن که نه فقط علیه برنامه هسته ای کشورمان بلکه علیه اقتدار نظام اسلامی ایران تدارک دیده بودند، تیم مذاکره کننده هسته ای جمهوری اسلامی ایران با نسخه ای که در آن «خطوط قرمز» و غیرقابل انعطاف نظام به وضوح ترسیم شده بود عازم وین شد. براساس این خطوط قرمز، تحقیق و توسعه R&D غیرقابل مذاکره بود، بر لغو تمامی تحریم ها به صورت یکجا و نه تدریجی در توافق نهایی تاکید شده بود، درباره ظرفیت غنی سازی ایران، نیاز کشورمان- و نه نظر حریف- ملاک و معیار بود، حفظ ماهیت راکتور آب سنگین اراک مورد تاکید قرار گرفته بود. ورود حریف به عرصه دفاعی و نظامی ایران ممنوع اعلام شده بود و... نسخه یاد شده، دشمن را که هرگز انتظار روبرو شدن با آن را نداشت، ابتدا حیرت زده و سپس عصبانی کرد. حریف در آغاز کار انتظار داشت آنچه هیئت ایرانی روی میز گذارده است، مصرف چانه زنی داشته باشد ولی هنگامی که با اصرار غیرقابل انعطاف تیم ایرانی بر خطوط قرمز مورد اشاره روبرو شد، آرزوهایی را که پیش از آن و از مسیر نیویورک تا وین پرورانده بود، بربادرفته دید...» امروزه اما، شواهد و گزارش های موجود حکایت از آن دارند که آمریکا بعد از مذاکرات وین 4 و دریافت این واقعیت که خطوط قرمز اعلام شده از سوی ایران قابل عبور نیست، به ترفندهای پیچیده دیگری روی آورده است که در این وجیزه فقط به یک نمونه از آن اشاره می کنیم؛ 4- یکی از محورهای مورد اختلاف در مذاکرات وین6، حق ایران برای غنی سازی صنعتی است و آمریکا با پیش کشیدن یک واژه به اصطلاح حقوقی! ولی در واقع من درآوردی «نقطه گریز- BREAK OUT» ادعا می کند برنامه و فعالیت هسته ای ایران باید به گونه ای باشد که در صورت تصمیم به ساخت سلاح هسته ای، از هنگام تصمیم (نقطه گریز!) تا زمان تولید یک سلاح هسته ای حداقل بین 12 تا 18 ماه فاصله داشته باشد و مدعی است این فاصله به منظور آن است که اگر ایران تصمیم به ساخت سلاح گرفت، کشورهای 5+1 فرصت کافی برای متوقف کردن آن را در اختیار داشته باشند. جان کری در وین4 اعلام کرده بود که این فاصله در حال حاضر فقط 2 ماه است!
در پی طرح این ادعا و استناد به قانون من درآوردی نقطه گریز، از ایران خواسته اند که اولا؛ تعداد سانتریفیوژهای فعال از 4 هزار دستگاه بیشتر نباشد. ثانیا؛ مواد هسته ای ذخیره شده یعنی اورانیوم زیر 5 درصد غنی شده بیشتر از دو هزار کیلو نباشد و... تیم هسته ای کشورمان در مقابل اعلام کرده است که برای تأمین سوخت راکتور بوشهر حداقل به 56 هزار سانتریفیوژ فعال نیاز دارد و ظاهرا پذیرفته است برای مدتی محدود تعداد سانتریفیوژهای فعال را به 8 هزار دستگاه تقلیل دهد. ولی آمریکایی ها در مذاکرات قبلی - و اکنون نیز- فعالیت 8 هزار سانتریفیوژ را نمی پذیرند و شواهد حاکی از آن است که یکی از محورهای مورد چالش در مذاکرات وین 6 همین اختلاف نظر طرفین روی 4 هزار و 8 هزار دستگاه سانتریفیوژ است. و اما، ترفند آمریکایی ها دقیقا در همین نقطه شکل گرفته و احتمالا به میدان خواهد آمد. بخوانید! 5- آنچه مورد نظر جمهوری اسلامی ایران است و به عنوان یکی از خطوط قرمز در مذاکرات اعلام شده، برخورداری جمهوری اسلامی ایران از «غنی سازی صنعتی» است و حریف روی غنی سازی آزمایشگاهی- پایلوت- اصرار دارد. و این در حالی است که برخورداری از 8 هزار سانتریفیوژ نیز در حوزه غنی سازی پایلوت - آزمایشگاهی- قابل تعریف است و نه غنی سازی صنعتی. به بیان دیگر، آنچه آمریکا به عنوان خط قرمز خود مطرح می کند- برخورداری ایران از 8 هزار سانتریفیوژ- در واقع و در عمل شکل دیگری از همان غنی سازی آزمایشگاهی است و نه صنعتی! بنابراین موافقت احتمالی آنها با 8 هزار سانتریفیوژ به معنای برخورداری ایران از غنی سازی صنعتی نیست که در صورت انجام، از سوی تیم هسته ای کشورمان به عنوان یک پیروزی! تلقی شود... و درباره بندهای دیگر مورد چالش در مذاکرات وین 6 گفتنی های دیگری نیز هست که به بعد موکول می کنیم ولی اشاره به این نکته را برای ترسیم جغرافیای کنونی مذاکرات ضروری می دانیم که؛ 6- اگرچه دولت محترم، تمامی برنامه ها -بخوانید حیثیت- خود را به مذاکرات گره زده است ولی آنچه تاکنون شاهد بوده ایم، امتیازات فراوانی است که «نقد» داده ایم و «وعده»هایی که به صورت نسیه تحویل گرفته ایم. به قول «جان کری» وزیر امور خارجه و مذاکره کننده ارشد آمریکا در یادداشتی که اخیرا به روزنامه آمریکایی واشنگتن پست سپرده است؛ «ایران ذخایر اورانیوم زیاد غنی شده خود را از بین برده است و با خودداری از نصب سانتریفیوژهای بیشتر، فعالیت های غنی سازی خود را محدود کرده است، پیشروی در تأسیسات غنی سازی و راکتور آب سنگین را متوقف کرده است و اجازه داده است بازرسی های جدید و بیشتری به عمل آید و...» جان کری در این رجزخوانی که آن را گزارش موفقیت ها و دستاوردهای آمریکا درجریان مذاکرات اخیر می داند، برخلاف اظهارنظر آقای دکتر روحانی که گفته بود «کاسه تحریم ها شکسته است» تاکید می کند که سامانه تحریم ها دست نخورده و چنانچه ایران درخواست های ما را بپذیرد، به تدریج تحریم ها را لغو می کنیم! آنهم به گفته «وندی شرمن» حداقل طی 20 سال و فقط تحریم های مربوط به برنامه هسته ای ایران ... و متأسفانه این دروغگو، راست می گوید! و بدیهی است که ایران اسلامی بنای کمترین عقب نشینی در مقابل باج خواهی آمریکا و متحدانش را ندارد. راهکاری که تاکنون بارها موفقیت آن را آزموده است. رسالت:فساد سیستمی! «فساد سیستمی!»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم سید مسعود علوی است که در آن می خوانید؛معاون اول رئیس جمهور، چندی پیش در گردهمایی ملی اصناف گفته بود؛ - «فساد در کشور، سیستمی شده است. باید به طور سیستمی با آن مبارزه کرد.» - «به مردم نگفته ایم در سال های 89 و 90 بیش از بیست میلیارد دلار از پول های کشور برای مداخله در بازار اختصاص داده شد تا قیمت ارز را پایین آورند. افرادی با دلار 1226 تومانی کالا وارد کرده و آن را با قیمت آزاد عرضه کردند.» (1) در این خصوص، مطالبی را به عنوان نقد مشفقانه عرضه می داریم؛
1- فساد در کشور، سیستمی شده یعنی چه؟ آیا سیستم فاسد شده یا فساد در داخل سیستم نفوذ کرده است؟ مبارزه سیستمی با فساد چگونه است؟ آیا دولت پرونده ای را از یک مفسده اقتصادی به قوه قضائیه داده و رسیدگی نشده است؟ آیا حسابرسان سازمان حسابرسی بر اساس وظیفه خود وفق ماده 151 قانون تجارت، گزارش تخلفی از بنگاه های اقتصادی دولتی و یا غیر دولتی به دستگاه قضائی داده اند که رسیدگی نشده است؟ آقای جهانگیری می گوید ما همکاری هایی با قوه قضائیه داریم. شناسایی بابک زنجانی و معرفی او به دستگاه قضائی را نمونه این همکاری برمی شمارد. (2) دولت یازدهم در تاریخ دوازدهم مرداد 92 مستقر شده است. پرونده بابک زنجانی با چهار ماه کار فشرده در یک دستگاه نظارتی قضائی در تاریخ بیست و دوم تیر 92 نهایی شده و به حکم بدوی رسیده است. چگونه آقای جهانگیری مدعی شناسایی بابک زنجانی از سوی دولت و معرفی به دستگاه قضائی است؟! اخیراً احمد توکلی، عضو شورای پول و اعتبار و نماینده مجلس، از یک رانت 650 میلیون یورویی در دولت یازدهم پرده برداشت و مستندات آن را هم به دولت داد. اگر در دولت اراده ای برای برخورد با فساد به طور سیستمی وجود داشت، باید تا کنون این پرونده جمع می شد. چرا این اتفاق نیفتاد و هر روز شاهد نامه پراکنی و گزارش به ملت از سوی این نماینده هستیم؟ 2- آقای جهانگیری می گوید: «به مردم نگفته ایم در سال های 89 و 90...» اکنون دولت یازدهم، سر کار است. آقای جهانگیری هم معاون اول است. اگر در سال های 89 و 90 بیست میلیارد دلار برای پایین نگه داشتن قیمت ارز اختصاص داده شده تا قیمت های ارز پایین بیایید، جرم است؟ این را چرا باید به مردم بگویند؟ چرا خودشان به عنوان مدعی، در دستگاه قضائی مطرح نمی کنند؟ تمام دولت ها برای کنترل ارز، سیاست هایی داشته اند. دولت کنونی دست از بازار ارز بردارد، معلوم شود قیمت ارز چه قدر است؟ پس دولت برای کنترل ارز ممکن است هزینه کند. اگر این هزینه کردن، جرم است، باید همین دولت پاسخگو باشد. اما اگر عده ای ارز 1226 تومانی گرفته اند و کالا وارد کرده و آن را به قیمت آزاد فروخته اند، اینها چه کسانی هستند؟ فهرست نام آنها اگر در دست آقای جهانگیری است باید به همراه یک شکایتنامه به دستگاه قضائی تسلیم شود، نه اینکه آقای جهانگیری با افتخار بگوید؛ «به مردم نگفته ایم...» و یک منت هم سر مردم بگذارد! کسی که کالایی را با ارز 1226 تومانی وارد کرده و آن کالا را به نرخ آزاد فروخته، مجرم است و به مردم و نظام، خیانت کرده است. چرا باید آقای جهانگیری، نام او را بداند و افشا نکند و به دستگاه قضائی برای تعقیب، ندهد؟ اطلاعات مربوط به این افراد، همگی در بانک مرکزی، وزارت صنعت و معدن، وزارت اقتصاد و دارایی و همچنین در گمرکات وجود دارد. اکنون نباید آقای جهانگیری، معاون اول رئیس جمهور، بر یک جرم مشهود که اسنادش نیز دست اوست، سرپوش بگذارد. آیا این خود، یک جرم نیست؟ 3- خداوکیلی در کشور با فساد مبارزه می شود و سر عده ای مفسد هم بالای دار رفته است. واقع امر این است که نه فساد سیستمی در کشور وجود دارد و نه سیستم، فاسد است. بلکه گاهی اراده برخورد با فساد، مورد غفلت قرار می گیرد یا از فساد به عنوان یک دکان سیاسی برای فروش کالاهای سیاسی استفاده می شود. اکنون پرونده هایی وجود دارد مثل کرسنت، استات اویل و... که سال هاست مفتوح هستند و ریشه آن هم به دولت های قبل از نهم و دهم برمی گردد. آقای جهانگیری که عزم خود را برای مبارزه با فساد، جزم کرده، ببیند موانع رسیدگی به این پرونده ها چیست؟ از این دست پرونده ها انگشت شمارند، فقط به یک اراده قوی در دولت برای مبارزه با فساد، نیازمند است. دستگاه قضائی هم کارنامه برخورد با فساد را حد اقل در رکورد محاکمه مفسدین پرونده سه هزار میلیاردی و پرونده فاضل خداداد و... نشان داده است. دولت اگر کمک کند و بخواهد وظایف قانونی خود در برخورد با فساد را عملیاتی کند، هیچ هزینه ای ندارد. به شرطی که نگاه سیاسی به موضوع فساد اقتصادی نداشته باشد. فساد، فساد است. از هر که صادر شود، قبیح است و باید وفق قانون، با آن برخورد شود. پی نوشت ها:
1 و 2- جهان اقتصاد، دوشنبه دوم تیر ماه 93 قدس:آمریکا؛ مروج تروریسم در منطقه «آمریکا؛ مروج تروریسم در منطقه»عنوان یادداشت روز روزنامه قدس به قلم دکتر محمد رضا اسداللهی است که در آن می خوانید؛رهبران آمریکا ورود به دوران پس از جنگ سرد در سال 1991 را با حملات گسترده به عراق در چارچوب عملیات آزادسازی کویت آغاز کردند. این عملیات آن گونه که در سالهای بعد مشخص شد، مقدمه دخالتهای وسیع تر آمریکا در منطقه ای بود که مهمترین و سخت ترین چالشها را برای موقعیت آمریکا در نظام بین المللی ایجاد کرد. بر این اساس سیاستهای خاورمیانه ای آمریکا تا مدتها به حمایت و پشتیبانی از حکومتهای اقتدارگرا اما همپیمان و حافظ منافع واشنگتن در منطقه معطوف بوده است. حفظ ثبات، به عنوان محور اصلی این رویکرد، شاکله کلی سیاستهای خاورمیانه ای آمریکا را تشکیل می دهد .با تقویت و تحرک بیشتر گرایشهای ضد آمریکایی و وقوع حملات 11 سپتامبر در خاک آمریکا، سیاستمداران کاخ سفید به سمت اتخاذ رویکرد امنیتی به جای حفظ ثبات در منطقه تغییر جهت دادند. آمریکا در صحنه عراق با تناقضی آشکار روبه رو است. از یک سو با شعار اشاعه دموکراسی به عراق حمله کرد و انتظار می رفت بر این اساس به اصول دموکراسی و انتخاب مردم عراق احترام بگذارد و از سوی دیگر، چنانچه به اصل دموکراسی متعهد بماند و اجازه دهد شیعیان حکومت را در عراق در دست داشته باشند، این امر نارضایتی رژیمهای محافظه کار منطقه را فراهم خواهد آورد که معتقدند شرایط جدید عراق قدرت منطقه ای ایران را افزایش داده است. آمریکا تحت فشار متحدان عرب خود در منطقه بویژه مصر، عربستان و اردن سعی کرد مشارکت اقلیت سنی در ساختار سیاسی عراق را افزایش دهد اما این تلاشها هنوز متحدان سنتی آمریکا را راضی نکرده است. به نظر می رسد هدف ایالات متحده از ارایه طرح خاورمیانه بزرگ و یکی از اهداف اساسی تهاجم آمریکا به عراق و سقوط رژیم بعث، حفظ امنیت اسراییل در منطقه خاورمیانه بوده است. پس از ناکامی آمریکا در رسیدن به اهداف خود در عراق و آنچه در طرح خاورمیانه بزرگ به دنبال آن بود و همچنین تحولاتی که در سطح منطقه و بویژه پس از پیروزی حماس در فلسطین به وقوع پیوست، آمریکا در صدد ارایه سیاستهای جدید منطقه ای خود برآمده است. از این منظر، آمریکا بر اساس شرایط منطقه و تجربه ناکامی های خود، رویکردی جدید برای دستیابی به اهداف راهبردی دراز مدت خود در پیش گرفته است که گمان می کرد در کمتر از چند ماه، پیروزی بزرگ نظامی در سوریه را با ساقط کردن بشار اسد به دست خواهد آورد؛ در حالی که پس از سه سال جنگ، نه تنها بشار اسد ساقط نشد، بلکه انتخابات ریاست جمهوری را در سوریه برگزار کرد که در آن 76 درصد از مردم صاحب رأی شرکت کردند. بشار اسد به ریاست جمهوری سوریه انتخاب شد. در این فاصله (جنگ داخلی در سوریه)، نبض بحران آفرینی ها در اختیار رژیم صهیونیستی و همکاری امنیتی با امارات، قطر، عربستان و ترکیه قرار گرفت، «اوباما» دنباله رو سیاست آشفته در خاورمیانه شد. اگر سیاست اوباما رئیس جمهور آمریکا در چهار سال اول، دورنمای صلح و امنیت در خاورمیانه را ترسیم می کرد، در 4 سال دوم و پایان دوره ریاست جمهوری او، سیاست آشفته و بحران در آمریکا و در خاورمیانه، تروریسم و جنگ با تروریسم در این منطقه را فراگیر کرده است و رژیم صهیونیستی بیشترین منافع را از این شرایط بحرانی می برد. از سوی دیگر عراق مورد تهاجم گروه تروریستی «داعش» قرار گرفته است! سیاست آشفته دولت اوباما، منطقه خاورمیانه را به سوی بحران فراگیر تروریسم برده است.
اوباما رئیس جمهور آمریکا از کنگره آمریکا خواسته 500 میلیون دلار به مخالفان مسلح سوری برای آموزش و خرید تجهیزات، اختصاص دهد.کاخ سفید مدعی شده است این کمک مالی می تواند به سوری ها کمک کند تا در برابر نظام بشار اسد و تروریستهای «داعش» دفاع کنند. ایالات متحده آمریکا معتقد است تنها راه رسیدن به صلح واقعی در سوریه ایجاد توازن در قدرت نظامی میان مخالفان سوری و نیروهای اسد است. ادعاهای آمریکا در باره کمک به مخالفان میانه رو سوریه درشرایطی مطرح می شود که گروه های تروریستی مختلف و از جمله داعش طی سالهای گذشته با کمک واشنگتن و همپیمانان آن از جمله قطر و عربستان به انواع سلاحهای جنگی مجهز شده و به کشتار مردم بی دفاع و بی گناه در سوریه و درماه های اخیر در عراق می پردازند آشفتگی در این سیاست، از افغانستان تا عراق، سوریه، اردن، مصر و لیبی مشهود است و هزینه پرداز این سیاست آشفته، مردم این کشورها در منطقه هستند. واقعیت انکارناپذیر این است که رژیم صهیونیستی با تولید بحران در کشورهای اسلامی بقا پیدا می کند و حمایت آمریکا از این رژیم، دایره آشفتگی در خاورمیانه را تشدید می کند. سیاست روز:ضرورت تشکیل «دولت سایه» از سوی رئیس جمهوری «ضرورت تشکیل دولت سایه از سوی رئیس جمهوری»عنوان یادداشت روز روزنامه سیاست روز به قلم علی اشرفی است که در آن می خوانید؛در یکی دو روز گذشته، رئیس جمهوری با جمعی از فعالان سیاسی اصولگرا دیدار کرد و سخنان و انتظارات آنان را شنید و نظرات خود را هم درباره مسائل گوناگون کشور بیان کرد. این رویه و سنت، برای همه سیاستمداران ما مفید است و ضمن ایجاد همگرایی میان نیروهای سیاسی کشور، موجبات هم اندیشی در زمینه مهمترین مسائل مبتلابه جامعه را فراهم می آورد. در عین حال این دیدارها که به صورت غیرساختاری و گهگاهی و بدون برنامه انجام می شود، نمی تواند تاثیر مناسب خود را بر اوضاع سیاسی کشور داشته باشد و با تغییر رئیس جمهوری، چه بسا دیدارهای اینچنینی هم اساساً از دستور کار روسای جمهوری بعدی خارج شود یا رنگ تشریفاتی به خود بگیرد. به همین دلیل ضروری است یکی از روسای جمهوری - که آقای دکتر روحانی برای این کار بسیار مناسب به نظر می رسد - گامی بزرگ بردارد و ساختار تازه ای را برای نظام اداری و سیاسی کشور پی ریزی کند و در آن، تعامل میان دولت و منتقدان و حتی مخالفان خود را به صورت ساختاری در آورد و از ارتباط گهگاهی و احتمالاً تشریفاتی خارج کند. تجربه مملکت داری برخی از کشورها نشان می دهد که می توان به سوی تشکیل «دولت سایه» رفت و به این وسیله بر تعامل میان جریانهای سیاسی اکثریت و اقلیت، قانون معینی را حاکم کرد.
«دولت سایه» در کشور ما می تواند چنین ساختاری داشته باشد و بر رابطه آن با دولت می تواند چنین قواعدی حاکم شود: اول - شخص رئیس جمهور با تشخیص خودش و به تعداد وزارتخانه ها و سازمان های مهم کشور، افرادی عالم، کارشناس و دلسوز را از میان جریان های سیاسی مخالف یا منتقد دولت برگزیند و آنان را مانند یک کابینه سایه، سازماندهی کند. دوم - هر «وزیر دولت سایه» در درون هر وزارتخانه، باید دفتر، منشی و امکانات اداری اولیه را در اختیار داشته باشد و بخشی از نظام اداری آن دستگاه دولتی به حساب آید و هزینه های آن به عنوان بخشی از بودجه دولتی محسوب شود. سوم - وزیر سایه مجاز است در جلسات وزیر و مسئول اصلی دستگاه با معاونانش شرکت کند و در جریان همه تصمیمات اصلی و سیاستگذاری های مهم وزارت مربوطه قرار بگیرد. همچنین باید همه تصمیمات متخذه در هیأت دولت در حوزه هر وزارتخانه، به اطلاع وزیر سایه برسد و در یک کلام، وزیر سایه باید از همه اقدامات و تصمیمات مهم درون هر وزارتخانه، مطلع شود. چهارم - وزیر سایه باید نظرات کارشناسی خود را در گام اول در اختیار وزیر مربوطه قرار دهد و دائماً نقد و ارزیابی تصمیمات وزیر و معاونانش از سوی «وزیر سایه» باید جریان داشته باشد. پنجم - در هر زمینه که وزیر سایه تشخیص دهد، نظرات خود را برای رئیس جمهوری خواهد فرستاد تا اگر به انتقادات و پیشنهادهای او در درون وزارتخانه و دستگاه دولتی توجه نشده است، شخص رئیس جمهوری در این زمینه مطلع باشد و در صورت وارد دانستن اشکال های مطروحه از سوی وزیر سایه، آن را مورد اعتنا قرار دهد و دستگاه مربوطه را به تصحیح روند یا اجرای پیشنهادهای مفید وزیر سایه، وادارد. ششم - رئیس جمهوری با درخواست خودش، می تواند وزرای سایه را گرد آورد و کابینه سایه را مانند کابینه اصلی تشکیل دهد و برخی از تصمیمات اصلی مورد نظر خود را به بحث و گفت وگوی کارشناسانه منتقدان دولت بسپارد. طبعاً در این جلسات، تصمیم رسمی اتخاذ نخواهد شد اما رئیس جمهوری خواهد توانست نظرات کارشناسانه منتقدان را از قبل بداند و در اتخاذ تصمیم نهایی در کابینه اصلی خود، آن نظرات را مورد توجه قرار دهد. هفتم - همه وزرای سایه باید در آغاز کار خود، متن سوگندنامه ای را امضا کنند که مطابق آن، امانت دار باشند و اسناد و مدارک دولتی را در اختیار رسانه ها و مطبوعات قرار ندهند و از خارج کردن هر سندی از درون سیستم دولتی و بهره برداری حزبی و جناحی از آنها خودداری کنند. آنان باید متعهد شوند که از طرح نظرات انتقادی خود درباره عملکرد دولت، امساک نخواهند کرد و شناسایی اشکالات جاری وزارتخانه ها و انتقال آن به وزرا و رئیس جمهوری را وظیفه خود تلقی می کنند. واقعیت این است که ایجاد چنین ساختاری، هزینه دارد اما میزان هزینه مادی این اقدام در قیاس با هزینه فداکاری و تدبیری که برای ایجاد این ساختار باید صورت گیرد، هیچ است. ممکن است در ابتدا وجود وزرای سایه در درون دولت و دستگاه های دولتی، تحمل نشود و مدیران وزارتخانه این امر را نپذیرند و با آنها همکاری نکنند و حتی ممکن است خود منتقدان و مخالفان دولت هم از این کار چندان استقبال نشان ندهند اما اگر این ساختار ایجاد شود و فعالیتش را مداوم کند، بتدریج اشکالات آن بر طرف می شود و فضای سیاسی و مدیریتی کشور، با وضعیت جدید خو خواهد گرفت و در آن زمان، هم مدیران سایه سنگین نظارت جریان مخالف خود را بر تصمیمات و مدیریت خود احساس خواهند کرد و هم منتقدان دولت، از طرح شعاری و عوام پسندانه مسائل خودداری خواهند کرد و نظرات کارشناسانه و راهکارهای اجرایی مورد نظر خود را به اجبار در اختیار مدیران دولت قرار خواهند داد و به این وسیله از نظرات همه جریان های سیاسی کشور برای اداره امور استفاده خواهد شد. به خاطر مزایای متعدد این ایده خوب است که از دکتر روحانی انتظار می رود با کمی فداکاری و تدبیر، این ایده را اجرایی و یک سنت حسنه کشورداری را به نام خود ثبت کند. وطن امروز:نگرانی های فیلم ظریف «نگرانی های فیلم ظریف»عنوان سرمقاله روزنامه وطن امروز به قلم سیدعابدین نورالدینی است که در آن می خوانید؛ آقای ظریف در آستانه مذاکرات جدید در وین، پیامی ویدئویی درباره این مذاکرات و چشم انداز آن منتشر کرد. به نظر می رسد وزیر امور خارجه احاطه بسیار خوبی بر حوزه های رسانه و افکار عمومی دارد و این از رفتار وی در این حوزه ها آشکار است. فیلم آقای ظریف توانست در روز نخست مذاکرات حجم قابل توجهی از اخبار را به خود اختصاص دهد و البته در حوزه افکار عمومی دنیا نیز می تواند به تقویت موضع ایران و آشکار شدن اراده جمهوری اسلامی برای حل و فصل موضوع هسته ای کمک کند. این اقدام آقای ظریف حساب شده بود اما جدای از ظاهر و پوسته این قبیل اقدامات باید به متن و واقعیات مربوط به مذاکرات توجه شود. یکی از این موضوعات را باید صریح گفت تا در آستانه یک توافق احتمالی ناگفته نماند. رفتار آقای ظریف عادی نیست. یعنی یادآوری اتفاقات 2005 به تیم آمریکایی که به یک رویه ثابت برای ظریف تبدیل شده، چندان عادی نیست. طی تقریبا یک ماه اخیر که مذاکرات برای حصول توافق بر سر گام نهایی روند کندی را دنبال کرده محمدجواد ظریف هر بار به آمریکایی ها اتفاقات سال 84 و تصمیم ایران برای پیشبرد برنامه هسته ای خود را آدرس می دهد. در واقع ظریف نشان داده تنها اهرم و ابزار او برای اقناع آمریکایی ها برای انجام یک توافق، ترساندن آنها از تکرار تجربه شکست مذاکرات است. او به آمریکایی ها می گوید پس از شکست مذاکرات در سال 2005 ایران سانتریفیوژهایش را 100 برابر کرده و به 20 هزار عدد رسانده است، سطح غنی سازی خود را از 5/3 درصد به 20 درصد رسانده است، در حال تکمیل و راه اندازی رآکتور اراک است و نیز تاسیسات فردو را تدبیر و تجهیز کرده است. این تنها ابزار ظریف برای اقناع آمریکایی هاست تا با او توافق کنند. آیا این رفتار جزئی از آداب دیپلماتیک است؟ خیر! این رفتار آقای ظریف را نمی توان ناشی از دغدغه وی برای احقاق حقوق هسته ای ایران در مذاکرات دانست. با چند سوال از آقای ظریف می توان این موضوع را کمی بیشتر شفاف کرد. 1- آیا ایران از سال 2005 تا 2013 اقداماتی فراتر از حقوق هسته ای خود مرتکب شد؟ ما هیچ اقدامی فراتر از حقوق هسته ای خودمان که در ان پی تی صراحتا به آنها اشاره شده، انجام ندادیم. افزایش سانتریفیوژها و ساخت و به کارگیری نسل های پیشرفته تر ماشین های غنی سازی منطبق بر حقوق هسته ای ما بوده و هست. غنی سازی اورانیوم تا سطح 20 درصد نیز اقدامی مغایر قوانین آژانس بین المللی انرژی اتمی نبوده و ایران به عنوان یک کشور عضو می تواند تا سطوح بسیار بالاتری نیز اقدام به غنی سازی کند. ما براساس قوانین ان پی تی و پذیرش شرایط آژانس، حق ساخت و راه اندازی رآکتور آب سنگین داشته ایم. درباره تاسیسات فردو نیز ایران هیچ اقدامی مغایر حقوق هسته ای خود انجام نداده است. پس آقای ظریف آمریکایی ها را از چه می ترساند؟ از حقوق هسته ای ایران؟ یعنی آقای ظریف این پیام را می دهد که شکست مذاکرات منجر به پیگیری حقوق هسته ای ایران خواهد شد؟ به عبارت دیگر آیا معنای توافق، توقف فعالیت های هسته ای ایران و عدم پیگیری حقوق هسته ای است؟ آیا براساس این الگوی آقای ظریف، مفهوم توافق، همان توقف حقوق هسته ای نیست؟ 2- واقعیت این است که ما در موضوع هسته ای با آمریکایی ها هیچ منافع مشترکی نداریم. موضوع محل اختلاف حقوق قانونی ما است. آنها نمی خواهند ایران از حقوق هسته ای برخوردار باشد. وندی شرمن همین دیروز یعنی 2 روز بعد از پیام ویدئویی ظریف، صراحتا گفت آمریکا معتقد است ایران نیازی به غنی سازی صنعتی ندارد. این یعنی اینکه ایران باید سانتریفیوژهایش را به 4 هزار عدد یا کمتر از آن کاهش دهد. بنابراین موضوع محل اختلاف، حقوق هسته ای است. خب! سوال این است که وقتی طرف مقابل توافق را مشروط به چشمپوشی ایران از حقوق هسته ای خود می کند، طرف ایرانی چرا باید اصرار بر توافق کند یا طرف مقابل را از شکست مذاکرات بر حذر دارد؟! شاید گفته شود این رفتار طرف ایرانی برای ترساندن آمریکایی ها از تبعات شکست مذاکرات و طرح موضوع پیشرفت های شتابان برنامه هسته ای ایران است. این ادعا قابل قبول نیست چراکه دولت یازدهم با یک گارد منفعلانه وارد مذاکرات هسته ای شد. واقعیت این است که دولت یازدهم به گونه ای رفتار کرده که طرف آمریکایی «نیاز» ایران به مذاکره و توافق را برآورد کرده است. وقتی آمریکایی ها دائما می گویند تحریم ها ایران را پای میز مذاکره آورد، یعنی برآورد آنها از اثرگذاری تحریم است. آنها دوران انتخابات و وعده های کاندیداها بویژه آقای روحانی را رصد کرده اند. به همین دلیل ذهنیت و برآورد آمریکایی ها از ماهیت رفتار دولت یازدهم در مذاکرات شکل گرفته است و به این سادگی قابل تغییر نیست. 3- این شائبه وجود دارد که این رفتار آقای ظریف ناشی از طرح یک دغدغه حزبی و نه ملی است. آقای ظریف در همان مذاکرات معروف سعدآباد هم چنین دغدغه ای را با محمد البرادعی مطرح کرده است. او می خواست البرادعی را راضی کند تعریف و تفسیر مساعدی از «تعلیق» ارائه دهد و شرایط داخلی ایران و وضعیت رقبای انتخاباتی دولت خاتمی را در صورت شکست مذاکرات یادآوری می کرد. ظریف پس از وین 4 نیز بار دیگر 2005 را به آمریکایی ها یادآوری کرد و اکنون با فیلمی که منتشر کرده، بار دیگر و در آستانه مذاکرات نهایی این موضوع را تکرار کرده است. باید به ما منتقدان عملکرد سیاست خارجی دولت بویژه در موضوع هسته ای این حق را داد که معتقد باشیم با این اظهارنظر آقای ظریف که در آستانه مذاکرات طرف مقابل را از تکرار اتفاقات 1384 بر حذرداشته، او با یک گارد انتخاباتی وارد مذاکرات شده است. اینها رفتار شائبه برانگیز است. چرا وزیر امور خارجه مرتبا به گونه ای رفتار می کند که شائبه پیگیری منافع حزبی در حوزه مسائل ملی را مطرح می کند؟ و دست آخر اینکه آقای ظریف بهتر از همه می داند آنچه نظام جمهوری اسلامی طی سال های 1384 تا 1392 انجام داد، توانست جایگاه ایران را به مراتب چه در مسائل منطقه ای و جهانی و چه در همین موضوع هسته ای ارتقا دهد. آقای ظریف به خوبی تفاوت جایگاه چانه زنی ایران در مذاکرات سعدآباد، پاریس و بروکسل را با مذاکرات یک سال اخیر در وین و ژنو می داند. ظریف می داند آنچه ایران طی این 8 سال انجام داد تا چه اندازه می تواند خواسته های ایران برای پذیرش حقوق هسته ای خود به غرب را تحمیل کند. همان 8 سالی که آقای رئیس جمهور قسم جلاله یاد کرد دیگر هرگز تکرار نمی شود! حمایت:خانم پیلای و پیله حقوق بشری! «خانم پیلای و پیله حقوق بشری!»عنوان سرمقاله روزنامه حمایت به قلم حسام الدین برومند است که در آن می خوانید؛جای کمترین تردیدی وجود ندارد که دورششم مذاکرات فشرده ایران و 1+5 که این روزها در وین پیگیری می شود و قرار است تا 29 تیرماه-20جولای- بطول بکشد از اهمیت ویژه ای برخوردار است؛ چراکه این دور از مذاکرات می تواند منجر به توافق جامع بشود.البته در این مسیر موانع و مشکلاتی جدی وجوددارد و مهم ترین آن زیاده خواهی طرف غربی است . به شهادت تمامی مذاکرات قبلی ،علت اصلی عقیم ماندن یک توافق مورد رضایت همه طرفها، خواسته های غیرمنطقی از ایران بوده که در ترازوی مذاکرات ،نسبت" داده ها" و" ستانده ها" را کاملا بی معنا می کرد.این یادداشت در پی آن نیست که به واکاوی مذاکرات وین6 بپردازد و یا به ارزیابی نقاط اصلی اختلاف میان طرفین بنشیند.آنچه باعث شد این چند سطر قلمی شود، اظهارات تازه خانم ناوی پیلای است که عنوان پرطمطراق کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل را یدک می کشد. ایشان پنجشنبه گذشته و دقیقا دراولین روزمذاکرات رسمی ایران و 1+5 در دور ششم مذاکرات هسته ای، در اظهارنظری که از قضا در حاشیه اجلاسی در وین بوده است در جمع خبرنگاران، خواستار گنجاندن موضوع حقوق بشر کشورمان در مذاکرات وین6 شده است. هرچند این اظهارنظر پرسش برانگیز از سوی آقای عراقچی عضوارشد تیم مذاکره کننده کشورمان به صراحت رد شد ولی درباره سخنان خانم پیلای با توجه به سمت مهمی که در سازمان ملل به یدک می کشند گفتنی هایی هست: 1-در سالهای اخیر هرگاه موضوع هسته ای بالاگرفته و به بزنگاه خاصی نزدیک شده است؛ بلافاصله طرف غربی موضوع حقوق بشر علیه جمهوری اسلامی را به پیش کشیده است. به عنوان مثال در همین شش، هفت ماه گذشته بارها آمریکایی ها تلاش کردند موضوع حقوق بشر-بخوانید پرونده سازی حقوق بشری- را در قامت پرونده هسته ای بر ضد ایران پمپاژ و برجسته نمایند. از همین روی؛جن ساکی سخنگوی وزارت خارجه امریکا ماه گذشته می گوید: «در کنار حل دیپلماتیک موضوع هسته ای ایران، به حقوق بشر نیز توجه داریم."پیش از این جان کری، وزیر امور خارجه آمریکا نیز در نشست کمیته روابط خارجی مجلس سنا به صراحت اعلام می کند:" موضوع حقوق بشر ایران را نیز در کنار مساله هسته ای و اعمال تحریم های این کشور دنبال می کنیم." (سایت وزارت امور خارجه آمریکا – 20/1/93) قبل تر از این هم سخنان سوزان رایس، مشاور امنیت ملی امریکا در اولین کنفرانس سالانه حقوق بشر در شهر واشنگتن در 13 آذر ۱۳۹۲ (۴ دسامبر ۲۰۱۳) با عنوان «حقوق بشر؛ پیشبرد منافع و ارزش های آمریکا» هم قابل تامل است که به صراحت اعلام می کند:"پرونده بعدی که دولت امریکا قصد دارد به بهانه آن ایران را تحریم کند، حقوق بشر است." به وضوح روشن است که با کارگردانی آمریکا ، موضوع حقوق بشر به عنوان یک اهرم فشار به موازات پرونده هسته ای کشورمان دنبال می شود. آیا غیر از این هست؟پاسخ پیچیده نیست،رصد آشکار رفتار حریف این واقعیت را بر ملا می سازد. جالب اینجاست که حتی در نقطه عطف مذاکرات هسته ای که منجر به توافق ژنو در سوم آذر ماه سال گذشته شد، بلافاصله نهادهای حقوق بشری که تحت نفوذ امریکا هستند به صحنه آمدند و از جمله سازمان عفو بین الملل که معمولا موضوعات حقوق بشری بر ضد کشورمان را در دستور کار دارد، چهارم آذر و تنها یک روز پس از توافق ژنو در بیانیه ای اعلام موضع کرد : "حال که ایران و ۵+۱ به توافق رسیده اند دیگر نباید در توجه به حقوق بشر ایران تاخیر کرد."بنابراین؛ سخنان خانم پیلای چیز تازه ای نیست جز تکرار مو به موی سخنان و مقامات آمریکایی که بارها در ماههای گذشته به زبان آوردند.با این حساب ایشان یک مقام حقوقی عالیرتبه در سازمان ملل است که باید بی طرف باشد یا ماموریتی در راستای دیپلماسی آمریکا بر عهده دارد؟! 2-سخنان خانم پیلای به لحاظ حقوقی یک معنای واضح دارد و آن عبارت است از اینکه ایشان آنهم در مقام کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل وقتی خواستار گنجاندن مقوله حقوق بشر در مذاکرات هسته ای می شود؛ می خواهد موضوعات و شروط غیرهسته ای را در مذاکرات هسته ای بر ایران تحمیل نماید.خب؛ همین مسئله خلاف مبانی و موازین حقوقی و بین المللی هست.به عبارت دیگر؛ سخنان خانم پیلای آنقدرناشیانه است که ازپیله به اصطلاح حقوق بشری که بر دور خود کشیده بود به راحتی بیرون می آید و حتی شتابزده ظواهرکار را هم نتوانسته رعایت نماید.3 - این نکته گفتنی است که تمرکز و اصرار حریف بر مقوله حقوق بشربه موازات پرونده هسته ای علاوه براهرم فشار بر ایران اسلامی، یک معنای دیگری دارد و آن ناکامی طرف غربی در موضوع هسته ای است.دردوازده سال گذشته ،حریف تمام پتانسیل خود را به صحنه آورده و از همه توان خود با لطایف الحیل و دسیسه ها و کارشکنی ها کمک گرفته تا مانع ایران هسته ای بشود و
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 49]
-
گوناگون
پربازدیدترینها