تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1838116520
ژنرال زن ایرانی در دست عراقی ها
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا:
ژنرال زن ایرانی در دست عراقی ها تهران- ایرنا- کتاب های زیادی هستند که حال و هوای دفاع مقدس را زنده می کنند، همانطور که تعداد قابل توجهی از این کتاب ها مانند «دا»، «خاطرات ایران»، «از چنده لا تا جنگ» و... به نقش زنان در دفاع مقدس می پردازند.
از میان این کتاب ها برخی از آنها به زندان ها و اردوگاه های عراق سرک کشیده اند تا روایتگر حال و روز اسرای ایرانی در دوران سخت اسارت باشند که کتاب «پایی که جاماند» معروف ترین آنهاست. اما بین همه این کتاب ها شاید خیلی کم باشند آنهایی که دوران اسارت زنان ایرانی در چنگال بعثی ها را به تصویر بکشند.
کتاب «من زنده ام» خاطرات دوران چهار ساله اسارت ˈمعصومه آبادˈ در زندان های رژیم بعث صدام است. یکی از دلایل شهرت کتاب «من زنده ام» تقریظی است که مقام معظم رهبری بر آن نوشته اند.
تقریظ رهبر انقلاب بر این کتاب به این شرح است: «کتاب را با احساس دوگانه اندوه و افتخار و گاه از پشت پرده اشک خواندم و بر آن صبر و همت و پاکی و صفا و بر این هنرمندی در مجسّم کردن زیبایی ها و زشتی ها و رنج ها و شادی ها آفرین گفتم. گنجینه یادها و خاطره های مجاهدان و آزادگان، ذخیره عظیم و ارزشمندی است که تاریخ را پربار و درس ها و آموختنی ها را پرشمار می کند. خدمت بزرگی است آنها را از ذهن ها و حافظه ها بیرون کشیدن و به قلم و هنر و نمایش سپردن. این نیز از نوشته هایی است که ترجمه اش لازم است. به چهار بانوی قهرمان این کتاب به ویژه نویسنده و راوی هنرمند آن سلام می فرستم»
و همین تقریظ معظم له کافی بود تا سیل افراد اهل مطالعه و کتابخوان به سراغ آن بروند و آن را خریداری کنند.
به همین دلایل و نیز فروش بالای این کتاب، روزنامه ˈجوانˈ گفت وگوی کوتاهی با «معصومه آباد» نویسنده آن انجام داده است که در ادامه می آید:
* این خاطرات امانتی است از نسل من که باید به نسل بعدی داده شود
ˈمعصومه آبادˈ نویسنده کتاب «من زنده ام»، دکترای بهداشت باروری و عضو شورای اسلامی شهر تهران در گفت و گو با خبرنگار «جوان» علت اصلی نگارش خاطراتش را آن هم بعد از این همه سال از پشت سرگذاشتن آن ایام، چنین عنوان می کند: نقطه اول به عزم بنده برای نوشتن خاطراتم برمی گردد، به دیداری که سال 91 با رهبر معظم انقلاب داشتیم. حضرت آقا در آن دیدار نسبت به مستندسازی خاطرات دفاع مقدس به خصوص در موضوع آزادگان فرمودند که «من عقیده دارم و تأکید می کنم که حتماً ماجراهای اسارت گفته شود، نوشته شود، به تصویر کشیده شود.»
بنده پیش خودم فکر می کردم که این وظیفه را هنوز انجام ندادم. این خاطراتی که مرتب در ذهنم مرور می شود و گاهی در بعضی از محافل هم می گویم، باید مکتوب شود.
این تاریخ و خاطرات متعلق به شخص من نیست؛ این یک امانتی است از نسل من که باید به نسل بعدی داده شود. من احساس می کردم که ما چهار خواهر آزاده یک خط از تاریخ دفاع مقدس هستیم. با خودم فکر می کردم که دیگران همه چیز را گفتند. اما این یک خط نوشته نشده است. شاید رسالت نوشتن این یک خط به عهده من باشد. می گفتم که حتی بعد از 30 سال بالاخره آخرین خط کتاب دفاع مقدس را من می نویسم.
آباد درباره بازه زمانی تألیف و نگارش خاطرات زمان اسارتش اظهار می دارد: از زمانی که قلم به دست گرفتم و شروع به تحریر کردم، قریب به چهار، پنج ماه بیشتر زمان نبرد. بخش اعظم کتاب را در 15 روزی که توفیق تشرف به خانه خدا را داشتم، در ایام مطاف نوشتم. بعد از اینکه طواف را تمام می کردم، می نشستم و این خاطرات را می نوشتم.
وی درباره چرایی تقسیم کتاب خاطراتش به دو بخش دوران کودکی و نوجوانی و خاطرات زمان اسارت و همچنین علت نگارش اتفاقات ایام قبل از اسارتش می گوید: احساس می کنم که رد پای کودکی هر انسانی در حوادثی که در آینده برای او رخ می دهد، پیداست. یعنی انسان در کودکی و به خصوص در بلوغش یاد می گیرد که آینده خودش را چطور رقم بزند. خواننده باید از گذشته و کودکی نویسنده مطلع شود و بداند که نویسنده در چه بستری رشد کرده و صاحب چه عواطف و احساساتی بوده که امروز این راه را انتخاب کرده است. دوره های گذشته، حال و آینده به هم متصل است. خیلی دلم می خواست وقتی این کتاب را به دست خواننده می دهم، خواننده شخصیت فرد را به همراه تمام دلبستگی ها و عواطفش بشناسد.
نویسنده کتاب «من زنده ام» در پاسخ به اینکه زمان نگارش و یادآوری مجدد خاطرات ایام اسارت چه حسی داشتید، ضمن اشاره به اینکه هنگام نگارش خاطراتم اوقات و احوالاتم سخت تر و بدتر از آن روزها بود، می افزاید: برای اینکه آن ایام پرالتهاب و سخت را توضیح بدهم، رنج بیشتری را متحمل شدم. شاید علتش این بود که آن روزها چون خیلی جوان بودم و وابستگی هایی مثل همسر و فرزند و. . . نداشتم اما الان و امروزه این وابستگی ها را دارم، نوشتنش برایم خیلی سخت بود. در بعضی از مواقع به خاطر فشار روحی و تألماتی که بر من وارد می شد، فضای خاطراتم از هم منقطع می شدند و حالتی مثل پرش از روی برخی حوادث برایم پیش می آمد. این بیشتر به خاطر فضای بسیار سخت حسی بود که بر من غالب می شد اما مصمم بودم تا بتوانم خاطراتم را همانطور که اتفاق افتاده بودند، نقل قول کنم و بنویسم تا حق مطلب و مخاطب را ادا کنم. البته این را هم بگویم که نتوانستم تمام جملات تحقیرآمیز و شرم آوری را که در طول اسارت از زبان بعثی ها شنیده ام، نقل کنم اما هرآنچه در کتاب آمده به اندازه کافی گویای شرایط آن روزهای سخت هست.
* از اردوگاه الرشید تا کامپیوتر اردوگاه!
عضو شورای اسلامی شهر تهران در ادامه می گوید: من می خواستم این خاطرات برای تاریخ مستند باشد، خیلی تلاش کردم توالی رخدادها و جزئیات دقیقاً حفظ شود. مراقب بودم دخل و تصرفی نداشته باشم. بخشی از اطلاعات را دوباره با خاطرات خواهران آزاده و همرزم تطبیق می دادم. با آنها و با بعضی از آزادگان اردوگاه عنبر یا الرشید تماس می گرفتم و سؤال می کردم تا اطلاعات دقیق باشد. مثلاً از اطلاعات برادر آزاده مان آقای زردگانی که حافظه خیلی خوبی داشتند، استفاده کردم. خیلی از موارد ابهام را با ایشان مطرح کردم. ما اصطلاحاً به ایشان می گفتیم «کامپیوتر اردوگاه.»
معصومه آباد درباره دیداری که با مقام معظم رهبری پیش از انتشار وسیع کتابش داشته و صحبت های ایشان اظهار می دارد: من خیلی دلم می خواست کتاب را بعد از چاپ و قبل از اینکه در اختیار عموم مردم قرار بگیرد، به محضر رهبری برسانم و از ایشان اذن رونمایی کتاب را بگیرم. در یکی از جلساتی که به همراه اعضای شورای شهر خدمت حضرت آقا رسیدیم، کتاب را همراه خودم بردم تا اذن رونمایی را بگیرم. وقتی کتاب را تقدیم شان کردم، آقای قالیباف هم آنجا همراه من بودند و گفتند ایشان خانم آباد هستند. بلافاصله حضرت آقا فرمودند: نویسنده کتاب «من زنده ام»!»، من خیلی تعجب کردم. چون تازه کتاب را آورده بودم تقدیم ایشان کنم. گفتم که شما کتاب من را مطالعه فرموده اید؟! گفتند: «بله؛ من دارم مطالعه می کنم. ولی از این به بعد از روی کتابی که شما آوردید می خوانم. » خیلی برای من عجیب بود که کتاب هنوز در دست اطرافیان خودمان می چرخید و من دنبال یک فرصتی بودم تا آن را تقدیم ایشان کنم، اما متوجه شدم که ایشان کتاب را رؤیت کرده و دارند مطالعه می کنند. خیلی خوشحال شدم.
آباد درباره لحظه اوج و قله احساسی کتاب خاطراتش می گوید: بهترین و بالاترین لحظه برای من در این کتاب لحظاتی است که نیروهای بعثی من را که یک دختر امدادگر 17، 18 ساله بودم، دستگیرکردند. شنیدم که یکی از آنها که یک افسر بعثی بود با بیسیم صحبت می کرد و می گفت که یکی از ژنرال های زن ایرانی را دستگیر کرده ایم! من در آن لحظات از اقتدار و عظمت امام(ره) و انقلاب و مردم کشورم در چشم دشمنان ملت و سرزمینم افتخار می کردم.
* ماجرای اسمال یخی!
وی در پایان، یکی دیگر از خاطرات افتخارآمیز لحظات ابتدایی اسارتش را اینگونه توصیف می کند: وقتی ما را داخل یک گودال انداختند، برادرها جا باز کردند. روی دست و پای همدیگر نشستند تا ما دو تا خانم اسیر شده راحت بنشینیم و معذب نباشیم. سربازهای عراقی که این صحنه را دیدند، به آنها تشر زدند که چرا جا باز می کنید و روی دست و پای هم نشسته اید و با اسلحه هایشان برادرها را از هم دور می کردند. نگاه های چندش آور و کش دارشان از روی ما برداشته نمی شد.
یکباره یکی از برادرها که لباس شخصی و هیکل بلند و درشتی داشت با سر تراشیده و سبیل های پرپشت، بلند شد و با لهجه غلیظ آبادانی یکی از بچه ها را که عربی بلد بود صدا کرد و گفت: هرچی گفتم راست و حسینی براشون ترجمه کن تا شیرفهم بشن! رو به سربازهای بعثی کرد و گفت: به من میگن اسمال یخی، بچه آخر خطم. ما به سر ناموسمون قسم می خوریم، فهمیدی؟ جوانمرد مردن و باغیرت و شرف مردن برای ما افتخاره. دست به سبیلش برد و یک دانه از آنها را کند و گفت: ما به سبیلمون قسم می خوریم. چشمی که ندونه به ناموس مردم چطور نگاه کنه، مستحق کور شدنه.»
روایت کتاب «من زنده ام» از دوران کودکی نویسنده آغاز و با بیان بخش های مهمی از نوجوانی وی ادامه پیدا می کند. کتاب، با بیان نقش و تأثیر انقلاب اسلامی بر زندگی و شخصیت آباد به دوره دفاع مقدس، اسارت و آزادی او و سه بانوی آزاده دیگر، به پایان می رسد که توسط «انتشارات بروج» منتشر شده است.
منبع: روزنامه جوان
اول**1368**
انتهای پیام /*
: ارتباط با سردبير
[email protected]
13/04/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 32]
-
گوناگون
پربازدیدترینها