تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
مراحل قانونی انحصار وراثت در یک نگاه: از کجا شروع کنیم؟
چگونه برای دریافت ویزای ایران اقدام کنیم؟ مدارک لازم و نکات کاربردی
راهنمای خرید یو پی اس برای مراکز درمانی و بیمارستانی مطابق الزامات قانونی
آیا طلاق توافقی نیاز به وکیل دارد؟
چگونه ویزای آفریقای جنوبی را به آسانی دریافت کنیم؟ راهنمای قدم به قدم
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
چرا پاسارگاد به عنوان یکی از مهم‌ترین آثار تاریخی ایران شناخته می‌شود؟
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1820241326
تنها یک «اصولگرای واقعی» برای رستگاری کافی نبود
واضح آرشیو وب فارسی:تابناک: تنها یک «اصولگرای واقعی» برای رستگاری کافی نبود
تنها «اصولگرایی» کی‌روش برای کسب بزرگ‌ترین موفقیت تاریخ فوتبال ایران کافی نبود. ما به یک مجموعه اصولگرای واقعی نیاز داشتیم تا بتوانیم سعادتمند شویم. برداشت‌های سیاسی از «اصولگرایی» را کنار بگذارید. ما اصولگراهایی از جنس کی‌روش در فوتبال می‌خواستیم.
کد خبر: ۴۱۱۲۰۸
تاریخ انتشار: ۰۶ تير ۱۳۹۳ - ۱۰:۱۶ - 27 June 2014
رفتارهای هواداران فوتبالی در مقابل تیم ملی عجیب و متفاوت است. ما قبل از جام‌جهانی قرار بود «کیسه گل» شویم، بعد از بازی با نیجریه تیم «کسل‌کننده» بودیم و بعد از بازی برابر آرژانتین داشتیم برای فرانسه در یک‌هشتم نقشه می‌کشیدیم اما همه این‌ها با گل‌های ادین ژکو و یارانش دوباره به غرزدن‌های همیشگی تبدیل شد.
به گزارش تابناک، خیلی‌ها از خودشان می‌پرسند چرا تیم ملی فوتبال ایران شب گذشته نتوانست از سد بوسنی بگذرد و برای اولین باری رویای مردمش را محقق کند. از آنجایی که جامعه ایرانی به فراموشکاری تاریخی متهم است و یک سال پیش نه که یک ماه پیش خودش را هم به یاد نمی‌آورد، بد نیست نگاهی به یک سال و پنج روز پیش بیندازیم که در اولسان کره با گل گوچی تیم ملی به جام‌جهانی رفت و مردم در خیابان‌های ایران به آسمان! از آن گل گوچی تا گل دیشبش برابر بوسنی که پایان‌بخش کار ما در جام‌جهانی بود، یک سال و پنج روز می‌گذرد و فوتبال ما در همه این مدت در خواب به‌سر می‌برد.
وقتی هواپیمای ملی‌پوشان از کره به تهران باز می‌گشت، کارلوس کی‌روش به بازیکنانش می‌گفت که نمی‌خواهد تیمش در برزیل به سرنوشت کره‌شمالی دچار شود و وقتی در برزیل قرعه آرژانتین و نیجریه و بوسنی را برای هم‌گروهی با ما برگزید، گفت که فوتبال ایران ۳۰ سال در یک خط حرکت کرده بود اگر می‌خواهد در برزیل نتیجه بگیرد باید بخواهد که یک سطح بالاتر بیاید.
نتیجه حرف‌های کی‌روش البته هیچ نشد و او یک سال برای به‌دست‌آوردن خواسته‌هایش برای تیم ملی با همه از فدراسیون تا باشگاه‌ها و حتی تحریم‌های بین‌المللی علیه ایران جنگید. ایراد ساختاری فوتبال ایران بزرگ‌ترین مشکل در راه توسعه فوتبالی بود که هوادارانش سال‌ها رویایی از جنس رویایی دیشب را در سر می‌پروراندند.
اما اگر فکر می‌کنید این تنها مشکل در مقابل کی‌روش بود، سخت در اشتباهید. فوتبال بیمار ایرانی در یکی دو سال اخیر زشت‌ترین سال‌های حیاتش را سپری کرد. آقای گل لیگ ایران بعد از سی هفته تنها چهارده گل زده بود و شمار بازیکنان جوانی که لیگ معرفی کرده به تعداد انگشتان یک دست نمی‌رسید.
هر کدام از این‌ها به‌تنهایی بهانه خوبی بود برای شانه خالی کردن از بار مسئولیت و فرافکنی! با قسمتی از همین مشکلات هم یک مربی می‌توانست یک سال غر بزند و با تیمش در برزیل نتیجه نگیرد و ککش هم نگزد. اما اتفاقی که در برزیل افتاد متفاوت و غیر‌منتظره بود. روی کاغذ ما در دو بازی بازنده میدان بودیم و تنها یک تساوی کسب کردیم. اما آن‌چیزی که مردم را به این تیم امیدوار کرد تا حتی با شکستش به خیابان‌ها بیایند این بود که کی‌روش برای اولین بار به ما تجربه داشتن یک تیم به معنی واقعی کلمه را داد. چیزی که حتی علی‌کفاشیان هم با وجود اختلافات این روزهایش با کارلوس کی‌روش نمی‌تواند آن را انکار کند و از آن به‌عنوان بزرگ‌ترین درس کارلوس کی‌روش به فوتبال ما یاد می‌کند: «ما از كی‌روش یك سری درس گرفتیم. مهم‌ترین درسی كه از او گرفتیم این بود كه كی‌روش به همه یاد داد یك تیم ملی داشته باشیم. مهم‌ترین ویژگی تیم ملی در برزیل این بود كه این بار یك تیم بودیم. كی‌روش هر تصمیمی گرفت درست بود. ما منسجم‌تر از همیشه بودیم و یك تیم خوب داشتیم.»
این «تیم» بودن تجربه‌ای بود که فوتبال ایران بعد از دوران پرویز دهداری هیچ‌گاه تجربه نکرد. همیشه در تیم ملی ایران بودند کسانی که نقشی فراتر از یک بازیکن داشتند و با همین قدرت گرفتنشان در ترکیب تیم حاشیه‌های فراوانی را برای تیم ملی ایران ایجاد کرده بودند. علی دایی، خداداد عزیزی و علی کریمی حداقل سه نامی هستند که در پانزده سال اخیر اردوهای تیم ملی ایران را دچار حاشیه‌های فراوانی کردند. اما برای اولین بار در دو دهه اخیر ما تیمی را در زمین می‌دیدیم که همه بازیکنانش هم‌قد بودند و ستاره تیمش تنها یک نفر بود: کارلوس کی‌روش!
مربی اصولگرایی که با تکیه بر همین اصول خود تیمش را از حاشیه‌ها نجات داد. کنار گذاشتن رحمتی و عقیلی و ساختن تیمی با حقیقی و پولادی که ستاره‌های ایران در برزیل بودند نشان داد که اگر کسی به هدفش باور داشته باشد و اصول خود را زیر پا نگذارد، یقینا نتیجه‌اش را خواهد دید.
حالا برگردیم به سوال ابتدای متن، جایی که نوشتیم مردم می‌پرسند چرا ایران نتوانست از گروهش صعود کند. پاسخ در این است که تنها «اصولگرایی» کی‌روش برای کسب بزرگ‌ترین موفقیت تاریخ فوتبال ایران کافی نبود. ما به یک مجموعه اصولگرای واقعی نیاز داشتیم تا بتوانیم سعادتمند شویم. برداشت‌های سیاسی از «اصولگرایی» را کنار بگذارید. ما اصولگراهایی از جنس کی‌روش در فوتبال می‌خواستیم.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تابناک]
[مشاهده در: www.tabnak.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 29]
-
ورزش
پربازدیدترینها