آن خاطرات فردوست این انگلیسی‌های مهربان!

واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
سرمقاله,روزنامه‌ها

برگزیده سرمقاله‌های روزنامه‌های صبح شنبه آن خاطرات فردوست این انگلیسی‌های مهربان! روزنامه‌های صبح امروز ایران در سرمقاله‌های خود ه مهمترین مسائل روز کشور و جهان پرداخته‌اند از جمله «بن بست آمریکایی و مواضع متفاوت آقای ظریف»،«آمریکا، کمی تا پایان ماجرا»،«پاسخ به دموکراسی از لوله تفنگ»،«ارزیابی پاسخ رئیس‌جمهور به یک سئوال»،«بختی نو بر بامِ دوهوایی»،«آن خاطرات فردوست این انگلیسی‌های مهربان!»،«فرصت‌‌های بحران عراق»،«فوتبال با طعم جنگ»،«دولت یا شبه‌دولت؟!»و... که برخی از آنها در زیر می‌آید.

خراسان:بن بست آمریکایی و مواضع متفاوت آقای ظریف «بن بست آمریکایی و مواضع متفاوت آقای ظریف»عنوان یادداشت روز روزنامه خراسان به قلم محمدسعید احدیان است که در آن می خوانید؛سرانجام آقای ظریف هم به صورت رسمی اعلام کرد که نوشتن توافق جامع را شروع کرده اند اما همزمان با لحنی شدید انتقاداتی از طرف مقابل کرد که می توان گفت محتوا و لحن اظهارات او برای اولین بار در فضای رسانه ای صورت گرفته است او به صراحت به اختلافات مبنایی ایران و طرف مقابل و تعداد زیاد پرانتزها و درخواست های زیاده خواهانه آن ها پرداخت. براساس اعلام های رسمی و غیر رسمی منظور آن ها از اختلافات یعنی تعداد سانتریفیوژها و حجم غنی سازی، ادامه فعالیت های تحقیقاتی، راکتور آب سنگین اراک، طولانی یا کوتاه بودن زمان توافق و رفع کامل تحریم ها. به عبارت دیگر موارد اختلاف (جز بحث بررسی بحث موشکی که ظاهرا آمریکایی ها فعلا از آن عقب نشینی کرده اند) یعنی همه خط قرمزهایی که آقای روحانی و ظریف بارها آن را به عنوان خط قرمزهای ایران اعلام کرده اند و آقای عراقچی نیز چندروز پیش دوباره بر تغییرنکردن آن ها تصریح کرد. حال سوال این است وقتی دو طرف برسر خط قرمزها اختلافات مبنایی دارند پس چرا دارند نوشتن توافقنامه جامع را آغاز می کنند؟ جواب روشن است آمریکا با اصرار بر مواردی که ارتباطی به صلح آمیزبودن فعالیت های ایران ندارد، مذاکرات را به بن بست رسانده است می توان مدعی شد حالا دیگر با گذشت زمان پیش بینی رهبرانقلاب مبنی بر بدبین بودن به آمریکایی ها در مقایسه با دیگر نظرات خوش بینانه پیش بینی درست تری بوده است و نتیجه همه ارتباطات تلفنی و مذاکرات مستقیم با آمریکایی ها این بوده است که آن ها با زیاده خواهی های خود و با اینکه ایران تمام همراهی های لازم و تضمین های ممکن مبنی برصلح آمیزبودن فعالیت هایش را داده است، مذاکرات را به بن بست رسانده اند اما ماندن در شرایط بن بست مخصوصا اعلام آن چندان مطابق میل دو طرف نیست. شکست رسمی مذاکرات راهی که دولت اوباما برای مجاب کردن ایران به عقب نشینی در پیش گرفته است را ناتمام می گذارد و تیم هسته ای ایران نیز نمی خواهد بن بست مذاکرات تبدیل به شکستی رسمی شود چرا که هم به مردم وعده حل مساله را داده است و هم حداقل در شرایط فعلی از شکست رسمی مذاکرات چیزی عاید کشور نمی شود. نتیجه آنکه نوشتن متن توافقنامه در بخش هایی که دو طرف توافق دارند و اتفاقا از نظر حجم و نه اهمیت بخش زیادی از توافقنامه خواهد بود می تواند سیگنال مثبتی به کنشگران داخلی کشورها باشد که آن ها را مجاب به صبوری و تمدید مذاکرات کند. آمریکایی ها که تصور می کنند تحریم ها، ایران را پای میز مذاکره نشانده است امیدوارند با گذشت زمان در حالی که ایران فعالیت های هسته ای خود را تعلیق کرده است، «تصمیم سخت» را بگیرد و با امتیازهای کوچکی مانند داشتن تعداد معدود سانتریفیوژ (به قول لاریجانی اسباب بازی غنی سازی) از خط قرمزهایش عدول کند و آقای روحانی و ظریف نیز چاره ای جز تمدید مذاکرات پیش روی خود نمی بینند و امیدوارند آمریکایی ها با گذشت زمان دست از زیاده خواهی بردارند و در قبال تضمین های کافی برای صلح آمیز بودن فعالیت های ایران (مانند امضای پروتکل الحاقی و ....) حداقل های منافع مردم ایران را بپذیرند این نگاه در اظهارات روز گذشته آقای ظریف دیده می شد وقتی که گفت :«امیدوارم به برکت ماه رمضان همه سرعقل بیایند» البته قبلا هم تصریح کرده ام که توافق نامه ژنو و مذاکرات حتی اگر شکست بخورد می تواند در حوزه دیپلماسی عمومی دستاوردهای گرانسنگی را نصیب ما کند چرا که هم باعث روشنگری برای مردم و اجماع ملی در این مساله مهم می شود و هم می تواند به دیگر کشورها و اندیشمندان مستقل دنیا چهره مقصر واقعی را نشان دهد همچنان باید تاکید کرد که این دستاورد مشروط به آن است که دولتمردان ما از فرصت به دست آمده استفاده کنند و اظهارات متفاوت روز گذشته آقای ظریف که برای اولین بار بخشی از فضای واقعی زیاده طلبی های آمریکایی ها در جلسات مذاکره را به صحنه افکارعمومی آورد نشانه امیدوارکننده ای برای رسیدن به این دستاورد مهم است البته در صورتی که این تغییر رفتار ناشی از تغییر استراتژی در حوزه دیپلماسی عمومی بوده و تداوم داشته باشد. در مجموع و به طور خلاصه می توان گفت برای جلوگیری از شکست رسمی مذاکرات و زمینه سازی تمدید آن طرفین بهترین راه را کنارگذاشتن موقتی موارد اختلاف و تمرکز بر نوشتن موارد تفاهم دانسته اند تا مذاکرات بی هیچ دستاوردی هم نباشد. آغاز نوشتن متن توافق جامع یعنی همان مثل قدیمی خودمان که می گوید از این ستون تا آن ستون فرج است فقط تجربه نشان داده است که آمریکایی ها برای «آن ستون» برنامه ریزی کرده اند اما آیا تیم هسته ای ایران نیز برای «آن ستون» برنامه ای دارد یا فقط به امید فرج است؟ باید منتظر ماند و سیاست ها و رفتارهای بعدی را رصد کرد. کیهان:آمریکا، کمی تا پایان ماجرا «آمریکا، کمی تا پایان ماجرا»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم سعدالله زارعی است که در آن می خوانید؛
«تغییر دولت در عراق» به یک مخمصه بزرگ برای غرب و متحدان منطقه ای آن تبدیل شده است. چرا که از یک سو تغییر دیپلماتیک این دولت امکان پذیر نیست و نتایج انتخابات اردیبهشت ماه پارلمان از آن خبر می دهد و از سوی دیگر تغییر خشن آن نیز امکان پذیر نیست و توقف روند حرکت ارتش بعثی تکفیری- موسوم به داعش- از آن حکایت می کند. هم اینک آمریکا نه مایل به کمک به بغداد برای برون رفت از این شرایط است و نه قادر است حمایت موثر پنهانی از تروریست ها در عراق را علنی انجام دهد. باراک اوباما در این میان امیدوار بود ایران در حمایت از هم پیمان خود در بغداد نیروی نظامی به سمت استان های سنی نشین صلاح الدین، نینوا و الانبار اعزام کند تا اقدامات علنی ترکیه، اردن و عربستان در حمایت علنی و موثر از تروریزم عملی گردد اوباما معتقد بود ایران نمی تواند در برابر تهدید عتبات عالیات شیعه واکنش فوری نظامی نداشته باشد از این رو مقامات وزارت خارجه آمریکا پس از آن که نشانه ای از اقدام نظامی ایران نیافتند، موافقت رسمی خود را با این نحوه مداخله اعلام کردند. جان کری وزیر امور خارجه هفته پیش پا را از این هم فراتر گذاشت و گفت ما حتی به ایران برای ورود نظامی به عراق کمک هم می کنیم! وی گفت: «اگر ایران آماده ایفای نقش سازنده در عراق باشد، واشنگتن برای گفت وگو با تهران آماده است در این میان همکاری نظامی نیز غیرممکن نیست.» بحران جاری برای آن ایجاد شد تا دولت جدید عراق که به زودی تشکیل می شود، متحد جبهه مقاومت نباشد. پیش از این هم آمریکایی ها با صراحت از لزوم تغییر در بغداد سخن گفته بودند. چهار سال پیش در روز انتخابات دوم پارلمانی عراق، باراک اوباما با یک جمع بندی غلط اعلام کرد که این انتخابات فرایند سیاسی و دولت را تغییر می دهد که البته اینطور نشد و دولت عراق متحد جبهه مقاومت باقی ماند و حتی خود نوری مالکی باردیگر به نخست وزیری رسید این در حالی بود که در آن مقطع حدود 300 هزار نیروی نظامی و اطلاعاتی آمریکا در عراق حضور داشتند و به طور مستقیم می توانستند مخالفان داخلی دولت عراق را برای جداسازی عراق از جبهه مقاومت مدیریت نمایند. الان هم آمریکایی ها بیش از داعش، انگشت اتهام را به سمت دولت فعلی عراق نشانه رفته و مدعی اند که عامل اصلی بحران امنیتی کنونی شخص «نوری مالکی» و سیاست های هشت سال اخیر او می باشد! باراک اوباما می گوید بحران کنونی راه حل نظامی ندارد و بدون کناره گیری مالکی از قدرت به سرانجام نمی رسد. روزنامه U.S.A.today سه روز پیش نوشت: «اوباما در سخنرانی خود بغداد را به اتخاذ سیاست های تبعیض آمیز متهم و کمک به این کشور را به تغییر وضعیت فعلی مشروط کرد.» وزیر خارجه سابق آمریکا، هیلاری کلینتون نیز در گفت وگو با شبکه فاکس نیوز، مالکی را مسبب بی ثباتی عراق نامید و ارائه کمک های نظامی آمریکا به عراق را تنها به شرط برکناری نخست وزیر از قدرت ممکن دانست. آمریکایی ها در حالی که مهمترین اتهام نوری المالکی را هم پیمانی با جبهه مقاومت می دانند، از ایران می خواهند که نیروهای نظامی خود را برای مهار تروریزم به عراق بفرستد! آمریکا برای آنکه ملاحظات ایران را در ورود نظامی به پرونده امنیتی عراق کم کند اعلام کرد که حاضر است در این مواجهه، کمک های نظامی را در اختیار ایران قرار دهد. واشنگتن از این سیاست چند هدف را پیگیری می کند: 1- ورود ایران به پرونده امنیتی عراق، تهران را درگیر مخمصه ای می کند که ضمن تحمل هزینه های فراوان، انتهای آن مشخص نیست و البته طولانی مدت شدن آن خالی از تصور نیست از منظر آمریکا، چنین مداخله ای توان نظامی ایران را مستهلک می کند و اتهام قدیمی و بی دلیل دخالت ایران در امور همسایگان را مدلل می گرداند. 2- مداخله نظامی ایران در عراق به دولت های ترکیه، اردن، عربستان، امارات و قطر امکان می دهد تا سیاست های غیررسمی حمایت از تروریزم در عراق که تأثیر عمده ای در معادله امنیتی عراق ندارند را به سیاست های رسمی و جدی تر تبدیل کرده و حضور نیروهای نظامی و شبه نظامی خود که هم اینک هم بنا بر اسناد افشا شده در کنار تروریست های بعثی تکفیری- موسوم به داعش- را توسعه داده و توجیه کنند 3- مداخله نظامی ایران در عراق، انفعال نسبی آمریکا در امور عراق را که ناشی از شکست سابق و ناتوانی فعلی در تأثیرگذاری بر روند سیاسی عراق است، توجیه می نماید یعنی دولت اوباما می تواند ادعا کند که انفعال سیاست واشنگتن در عراق ناشی از این است که میان اهداف آمریکا و اهداف ایران از یک سو و اهداف تروریست ها در عراق از سوی دیگر ناهمخوانی جدی وجود دارد و در نهایت آمریکا از شکست هر کدام از این دو منتفع می شود، بنابراین نیازی به مداخله و اتخاذ سیاست فعال ندارد. دقیقاً در این راستا سه روز پیش روزنامه آمریکایی «وال استریت ژورنال» به نقل از یک مقام بلند پایه آمریکا نوشت: «آمریکا گزینه حمله هوایی علیه مواضع گروه تروریستی داعش را کنار گذاشته است.»
اما ایران در مواجهه با بحران های امنیتی منطقه از جمله آن دسته از بحران های امنیتی که علیه هم پیمانانش تدارک دیده شده و از آبشخور مشترک بین المللی - منطقه ای بهره مند می باشد، سیاست خاص خود را دارد و به تجربه هم ثابت شده است که این سیاست موفق بوده است. ایران ضمن رصد جدی و لحظه ای تحولات منطقه، نیازی به مداخله نظامی در عراق نمی بیند. ایران حتی در سوریه 2011 تا 2014 هم نیازی به مداخله نظامی ندید و حال آنکه یک توطئه فراگیر و همه جانبه بین المللی و منطقه ای با محوریت آمریکا علیه سوریه شکل گرفته بود. ایران البته برای برون رفت متحد خود در دمشق اقدامات موثری انجام داد ولی این اقدامات هیچگاه شامل اعزام نیروی نظامی نشد. مهمترین اقدام ایران این بود که به توانایی دولت و ملت سوریه در خنثی کردن تهدیدات چند لایه و فراگیر که اسد از آن به درستی به «جنگ جهانی» تعبیر کرد، کمک کرد. از منظر ایران دولت و مردم عراق به مراتب از دولت و ملت سوریه قوی ترند در حالیکه بحران امنیتی عراق به مراتب ضعیف تر از بحران امنیتی سوریه است. آن روزی که آمریکا، اروپا، رژیم صهیونیستی، ترکیه، اردن، عربستان، قطر به صحنه آمدند تا دولت دمشق را سرنگون کنند و در این راه سه جریان تروریستی - شامل داعش، جبهه النصره و ارتش آزاد - به وجود آوردند، خیلی ها گمان می کردند طی چند هفته دولت دمشق سقوط می کند اما امروز کمتر کسی در اینکه دولت عراق بر جبهه تروریزم غلبه خواهد کرد، تردید دارد. ایران البته هیچگاه متحدان خود را در بحران تنها نمی گذارد و با تمام وجود از آنان دفاع می کند سیاست ایران در مسایل منطقه ای کاملا اخلاقی و جوانمردانه است و همه جاذبه سیاست های منطقه ای ایران، به اخلاقی بودن آن باز می گردد. سیاست ایران در مواجهه با بحران امنیتی عراق بر ورود نظامی استوار نیست اما این به معنای انفعال نیست. ایران، حل بحران کنونی را در توان داخلی دولت و ملت عراق می داند و همه تلاش خود را در تقویت همگرایی داخلی بخش های مختلف پازل قدرت در عراق معطوف کرده و نشانه های موفقیت این سیاست را می توان در نزدیکی مواضع بخش های مختلف حاکمیتی و مردمی در عراق مشاهده کرد. آگاهان سیاسی به خاطر دارند که حدود 7 ماه پیش نزدیک به بیست میلیون شیعه عراقی در روز اربعین حسینی در کربلا حضور پیدا کردند و قدرت و عرق ملی و مذهبی خود را به رخ جهانیان کشیدند. چگونه ممکن است چنین مردمی حریف چند هزار تروریست مزدور نشوند؟ از سوی دیگر بر خلاف سوریه که نیروهای آن تجربه درگیری های داخلی و مواجهه فراگیر با پدیده تروریزم را نداشتند و تنها به ارتش کلاسیک خود متکی بود، عراق دست کم 30 سال تجربه چنین درگیری هایی را دارد و سازمان های شبه نظامی نظیر سپاه بدر، جیش المهدی، عصائب حق و... را در اختیار دارد و می تواند در مدت کوتاهی مناطق اشغال شده در سه استان سنی نشین را آزاد نماید. آمریکا در عراق به مخمصه عجیبی گرفتار آمده است. تغییر دولت در عراق از طریق تروریزم وحشی آخرین شانس و ابتکار آمریکا به حساب می آید. اگر دولت کنونی عراق از این بحران، سربلند بیرون آید، مسلما دولت عراق به اصلاح «نظم کنونی» و مسامحه های خسارت باری که در اعمال حق حاکمیتی اکثریت انجام شده، مبادرت می ورزد. ارتش عراق قطعا اصلاح جدی خواهد شد و از وضع متفرق کنونی به وضع منسجم تبدیل می شود. کما اینکه این اصلاحات جدی، دستگاه امنیتی عراق را نیز دربر خواهد گرفت. این ضمن آنکه موضع دولت در مواجهه با اختلافات داخلی را تقویت کرده و به آن امکان فیصله دهندگی می دهد، آمریکا و رژیم های ترکیه و عربستان را به شدت نگران می کند. روند شرایط عراق بیانگر آن است که عراق بدون کمک آمریکا به بغداد و حتی با وجود کمک آمریکا به تروریزم، از بحران کنونی خارج می شود. در این صورت همکاری بغداد- تهران تقویت می شود بدون آنکه با دخالت نظامی ایران توام شده باشد. انفعال آمریکا در بحران عراق، ترکیه و عربستان و رژیم صهیونیستی را به شدت عصبانی می کند چرا که چنین انفعالی، آخرین امیدهای این دولت ها به غلبه منطقه ای بر جبهه مقاومت را به یاس مبدل می کند. ترکیه بعد از شکست در سوریه و پس از ناکامی در تغییر دولت بغداد با بحران بزرگی مواجه می شود چرا که عراق و سوریه تنها کشورهایی هستند که جغرافیای ترکیه را به منطقه عربی متصل می کنند. عربستان نیز با شکست در عراق و به دلیل رو شدن سیاست های تروریستی آن، به انزوا می رود. پیروزی جبهه اصیل مقاومت دو مدل ترکی و سعودی را منزوی می کند و زمانی که این دو رژیم با بن بست مواجه شوند، امید رژیم صهیونیستی نیز در اینکه با یک اتحاد منطقه ای بتواند نگرانی های امنیتی حیاتی خود را کاهش دهد به یاس مبدل می گردد. جمهوری اسلامی:پاسخ به دموکراسی از لوله تفنگ «پاسخ به دموکراسی از لوله تفنگ»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی است که در آن می خوانید؛بحران ناشی از تهاجم داعش به عراق درحالی دومین هفته خود را سپری می کند که دیگر تردیدی درباره حضور آمریکا در پشت پرده این تهاجم وجود ندارد. گروه تروریستی داعش، برآیند همکاری دستگاه های اطلاعاتی غربی و رژیم های مرتجع عرب است که مدتها از آن به عنوان اهرم و ابزاری برای به زانو در آوردن نظام سیاسی سوریه استفاده شد لکن پس از مقاومت دلیرانه ملت و ارتش سوریه در برابر مداخلات خارجی و شکست طرح های نظامی، نیروهای داعش برای در امان ماندن از ضربات پی در پی به داخل عراق عقب نشینی کرده و در استان الانبار متمرکز شد. تروریست های داعش، طی سه ماه گذشته در الانبار به سازماندهی مجدد پرداخته و آماده بازگشت به سوریه بودند ولی نتایج انتخابات عراق و پیروزی نوری مالکی که دولت آمریکا و رژیم های مرتجع عرب سرمایه گذاری زیادی برای شکست وی به عمل آورده بودند، تروریست های بعثی و داعشی را به ماندن در عراق و انجام عملیاتی گسترده براساس نقشه های داده شده ترغیب کرد. ائتلاف داعشی ها و بعثی ها طی یکماه و نیم گذشته با ساز و برگ های نظامی که در اختیار آنها قرار گرفت و میلیون ها دلاری که به آنها تزریق شد، از غفلت دولت مرکزی عراق که درحال برگزاری انتخابات سراسری مجلس و تلاش برای تشکیل دولت جدید بود، حداکثر استفاده را به عمل آورد و در تماس با برخی فرماندهان ارتش و سران عشایر آنها را تطمیع کرد. اما در این میان از لابلای تحولات نظامی و سیاسی روزهای اخیر عراق، نکات جدیدتری بدست آمده که نشان می دهد عملیات تروریستی داعش، اهداف سیاسی پنهانی را دنبال می کرده که در خارج از عراق و عمدتاً از محافل سیاسی آمریکا و رژیم های متحد عربی واشنگتن منشأ گرفته و عبارتند از: 1 - همانگونه که سخنگوی حزب الدعوة عراق که ریاست آن را نوری مالکی نخست وزیر برعهده دارد و حزب پیروز انتخابات است اعلام کرد، نوری مالکی تمام تلاش خود را صرف مقابله با هجوم تروریسم به عراق و اهداف شوم سیاسی که در پشت آن نهفته است، خواهد کرد و شرط آمریکا مبنی بر استعفا در قبال حمایت آمریکا از عراق در مقابله با داعش را رد کرده است. این مقام عراقی ضمن پرده برداشتن از شرط شوم و مداخله جویانه آمریکا برای حمایت از دولت عراق در مقابله با تروریسم، آنرا باج خواهی آشکار کاخ سفید و نشان دهنده عدم رضایت مقامات آمریکایی از نتایج انتخابات مردمی در عراق دانست که حمله تروریستی داعش مقدمه این مطالبه شوم برای برهم زدن نتایج انتخابات غیرمطلوب آمریکاست. مقامات آمریکائی این روزها با بی شرمی، سخن از برکناری نوری مالکی (برنده اصلی انتخابات عراق) بر زبان جاری ساخته و به اعتراف رسانه های غربی فشارهای زیادی را برای استعفای مالکی اعمال می کنند. روزنامه انگلیسی "ایندیپندنت" به نقل از منابع آگاه آمریکایی اعلام کرد واشنگتن در قبال کمک به عراق برای کنترل هجوم داعش، شرط استعفای مالکی را مطرح کرده است. "گاردین" دیگر روزنامه انگلیسی نوشت: "غرب باید هرچه سریعتر از تلاش دولت عراق علیه داعش حمایت کند نه اینکه خواستار تغییر دولت کنونی شود." شبکه خبری آمریکایی "فاکس نیوز" نیز گزارش داد محافل سیاسی آمریکا درحال اعمال فشار برای وادار کردن نوری مالکی به استعفا هستند. به گزارش این شبکه خبری نزدیک به وزارت دفاع آمریکا، مقامات آمریکایی به طور علنی از نخست وزیر عراق خواسته اند استعفا کند و مدعی هستند نوری مالکی قادر به وارد کردن شهروندان سنی به بدنه قدرت دولت عراق نبوده و تمایلی در گذشته به این کار نداشته و باید از قدرت کناره بگیرد. این باج خواهی ها درست از زمانی پر رنگ تر شد که همزمان با آغاز حمله تروریست های داعش به شهرهای عراق، شبکه های تلویزیونی "الجزیره" و "العربیه" متعلق به قطر و عربستان به همراه حکام این دو کشور عربی، تلاش داشتند با طرح ادعای واهی عدم حضور تمامی گروه های مذهبی و قومی در بدنه دولت عراق، مالکی را مقصر بحران امنیتی جلوه دهند و با قومی و مذهبی وانمود کردن بحران اخیر عراق، تروریست های داعش را نیز از اتهام جنایات مرتکب شده در شهرهای عراق مبرا کرده و در عوض، انگشت اتهام را به سمت دولت عراق نشانه رفته و حاکمیت اکثریت در عراق را که از سال 1382 و در انتخابات کاملاً مردمی و مورد تأیید جهانیان از صندوق های رأی بیرون آمده و در راستای منافع آمریکا نبوده، تغییر دهند. این مطالبه شوم کاخ سفید در گزارش دیروز روزنامه آمریکایی "وال استریت ژورنال" نیز انعکاس داشته و اینگونه بازتاب یافت که "آمریکا تمایل خود برای اینکه احزاب سیاسی و گروه های دیگر عراق، دولتی جدید بدون نوری مالکی تشکیل دهند را اعلام کرده است." وال استریت ژورنال می افزاید: "متحدان آمریکا در منطقه از جمله عربستان، قطر، ترکیه و امارات هم در این دیدگاه با آمریکا مشترکند و از کاخ سفید خواسته اند در ازای فراهم آوردن کمک هایی برای باز گرداندن ثبات به عراق، به حضور دولت مالکی پایان دهد!" هر چند باج خواهی آمریکا از نوری مالکی و تلاش برای برهم زدن نتایج انتخابات قانونی مجلس عراق می تواند بهترین دستاورد دولتمردان آمریکا و همدستان آنها از توطئه بعثی داعشی اخیر و حاصل بازیگردانی دست های پشت پرده ناآرامی های ماه های اخیر عراق باشد، ولی دولت اوباما نه تنها به این هدف نخواهد رسید بلکه از هم اکنون با این سؤال بزرگ مواجه شده که مدعیان طرفداری از دموکراسی چرا با نتایج یک انتخابات دموکراتیک، از لوله تفنگ سخن می گویند؟ چرا شخص اوباما حمایت خود از عراق برای مقابله با تهاجم ائتلاف داعش و بعثی ها را مشروط به کنار رفتن دولت قانونی مالکی کرده و حتی از ایران نیز می خواهد همین پیام را به عراق بدهد؟ 2 - دومین هدف آمریکا از ایجاد بحران در عراق، فرصت طلبی برای کشاندن پای ایران به موضوع همکاری تهران - واشنگتن و جلب مشارکت ایران بر سر موضوع عراق است. درحالی که دولتمردان آمریکائی همیشه خود را با نفوذترین کشور در منطقه و داعیه دار رهبری جهان می دانند، حاضر نیستند به نقش آفرینی قدرت های رقیب اعتراف کنند. نکته قابل توجه اینست که پیشنهاد همکاری ایران و آمریکا چند هدف همزمان را دنبال می کند. نخست آنکه می تواند بر نقش آمریکا در شکل گیری گروه های تروریستی و افراطی در منطقه و اینکه آمریکا، خود عامل همه ناامنی های بوجود آمده در جهان اسلام است، خط بطلان کشیده و مقامات آمریکایی را به عنوان منجی و منادی صلح و مقابله با تروریسم در کنار ایران قرار دهد. کسانی که خود عامل شکل گیری داعش و ایجاد کننده آشوب و بلوا در منطقه هستند، چگونه می توانند خود را عامل ایجاد صلح و ثبات جا بزنند؟ این از جمله تناقضاتی است که دولتمردان آمریکائی هیچ توجیهی برای آن ندارند. دیگر آنکه قرار گرفتن ایران در کنار آمریکا درحالی که مردم عراق آمریکا را اشغالگر می دانند و سابقه ای جز تجاوزگری برای آمریکا سراغ ندارند، صرفاً با هدف کسب مشروعیت برای آمریکا کاربرد دارد. و سوم اینکه آمریکا قصد دارد تهران را وارد یک بازی نظامی در عراق کند که خود تابحال بازنده آن بوده و سعی دارد با کمک جمهوری اسلامی ایران و مقبولیت آن در میان مردم عراق، اقدام به بازسازی چهره منفور و مخدوش خود نماید. ضمناً آنچه دولتمردان آمریکائی از آن تحت عنوان "نقش سازنده ایران" یاد می کنند، در واقع مطالباتی است که آنها از ایران در جهت پیروی سیاست های آمریکا در عراق دارند، انتظاری که فقط در چارچوب زیاده خواهی های سران کاخ سفید قابل توجیه است و با هیچیک از موازین منطبق نیست. 3 - سومین هدف آمریکا از بحران آفرینی در عراق، ایجاد بهانه برای بازگشت مجدد به این کشور و حضور در صحنه تصمیم گیریهای سیاسی و اعمال حاکمیت بر مردم این کشور است. به عبارت دیگر آمریکا که پس از 10 سال اشغال عراق و سلطه بر مقدرات این کشور مجبور شده بود در پی برگزاری انتخابات مردمی عراق را ترک کند، اکنون بهانه ای برای بازگشت و ادامه پی گیری مطامع خود در عراق است. آمریکا، دیروز اعلام کرد فعلاً 300 نظامی برای حفاظت از سفارت خود در بغداد و مشاوره دادن به نیروهای مسلح عراق به این کشور اعزام می نماید. این، یعنی گام اول برای بازگشت. روشن است که مقامات جمهوری اسلامی ایران با توجه به اطلاعاتی که از پشت صحنه ماجرای حمله داعش به عراق و پیشنهاد همکاری آمریکا دارند هرگز به وسیله و بهانه ای برای بازگشت آمریکا به صحنه معادلات عراق تبدیل نخواهند شد. رسالت:ارزیابی پاسخ رئیس جمهور به یک سئوال «ارزیابی پاسخ رئیس جمهور به یک سئوال»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم محمدکاظم انبارلویی است که در آن می خوانید؛رئیس جمهور محترم در گفتگو باخبرنگاران داخلی و خارجی در پاسخ به سئوال خبرنگار اطلاعات که پرسید؛ "مسئولان اقتصادی کشور بارها اعلام کردند که تورم کاهش یافته ولی آنچه بیش از هر چیزی مردم را اذیت می کند مسئله گرانی هاست. با توجه به سیاست های اقتصادی دولت چه زمانی مردم می توانند کاهش تورم را لمس کنند؟" پاسخ خوبی در مورد سیاست های اقتصادی دولت داد و گفت:" کاهش تورم را مردم می توانند لمس کنند. اسب سرکش تورم که می دوید را ما عنانش را کشیدیم و این خیلی آرام دارد راه می رود. ما تاکید داریم که پایه پولی بالا نرود، تصمیمات یک شبه نگیریم، سعی می کنیم در روابط خارجی دشمن تراشی نکنیم." رئیس جمهور محترم پس از این پاسخ بلافاصله می گویند؛ "بسیار بسیار به آینده امیدوارم. این قدر گذشته را یاد نیاوریم. برخی سرشان را به پشت گرفته اند و راه می روند. ما می ترسیم اینها زمین بخورند. حالا یه وقت کاری شد چیزی بود، بگذریم تمام کنیم. هی می خواهیم کش بدهیم و بادش کنیم. در این کشور هرکس جرمی کرده قوه قضائیه ببرد محاکمه کند. اگر نگرفت یعنی پاک است ولش کنیم. اگر کسی دستگیر نشده و در خیابان راه می رود یعنی گناهی و جرمی نکرده. صبح تا شب متهم نکنیم."(1) نگارنده هرچه فکر کردم که قسمت آخر پاسخ رئیس جمهور ناظر به کدام قسمت سئوال خبرنگار روزنامه اطلاعات است، چیزی پیدا نکردم! روزنامه اطلاعات به سرپرستی جناب حجت الاسلام والمسلمین دعایی یک روزنامه معتدل است و هیچ گاه در مسیر افراط و تفریط نرفته و احتمالا هم نخواهد رفت، سئوال خبرنگار این روزنامه هم ناظر به دغدغه اقتصادی مردم بود و اصلا رنگ و بوی سیاسی نداشت. پس مخاطب رئیس جمهور در این پاسخ کیست؟
چه کسانی سرشان را به پشت گرفته اند و راه می روند و رئیس جمهور را دلواپس کرده اند که مبادا به زمین بخورند؟
رئیس جمهور می گوید؛ "حالا یک وقت کاری شد، چیزی بود، بگذریم و تمام شد. هی می خواهیم کش بدهیم و بادش کنیم." چه کاری بوده، انجام شده و تمام شده، باید بگذریم و دیگر دنبالش را نگیریم و این امر چه ربطی به موضوع سئوال که در مورد کاهش تورم و سیاست های اقتصادی دولت است، دارد!؟ چه کسی است که قوه قضائیه او را نگرفته، پس پاک است و کسی حق ندارد او را متهم کند؟! هدف از این ابهام گویی چیست؟ مخاطب رئیس جمهور قطعا خبرنگار روزنامه اطلاعات و آقای دعایی نیست! پس کیست؟ هرکس که کمترین هوش سیاسی داشته باشد می تواند حدس بزند سخنان رئیس جمهور محترم ناظر به فتنه سال 88 است، هرچند کمترین اشاره در سئوال خبرنگار اطلاعات در آن وجود ندارد. پاسخ ناظر است به کسی که دستگیر نشده و در خیابان راه می رود، پس گناهی و جرمی نکرده، پس کسی حق ندارد او را متهم کند. حال آن فرد کیست؟ شاید یکی از رهبران فتنه است که به هر دلیل قوه قضائیه او را مورد تعقیب قرار نداده اما از سوی رسانه های اصولگرا و افکار عمومی مورد تعقیب است. همچنین پاسخ ناظر است به اینکه فتنه را فراموش کنیم چون "یک وقت کاری شد، چیزی بود، بگذریم، تمام کنیم."
اگر حدس نگارنده در رمزگشایی از این سخنان رئیس جمهور درست باشد، چند اشکال را می توان مطرح کرد؛
1- رئیس جمهور اگر به عنوان یک سیاستمدار مصلحت سنجی می کند و این توصیه ها را می فرماید، شاید بتوان از او پذیرفت. رئیس جمهور محترم اگر به عنوان یک روحانی توصیه اخلاقی می کنند و می گویند به گذشته ها صلوات بفرستیم، شاید بتوان از او پذیرفت. اما اگر به عنوان "حقوقدان" بخواهند این توصیه را بفرمایند محل تأمل است! در فتنه 88 حداقل 22 نفر از شهروندان مظلوم تهرانی در مظلومانه ترین شکل ممکن به شهادت رسیدند. کسانی که این جنایت را مرتکب شدند چه مباشر باشند چه آمر، مرتکب جرایم عمومی و خصوصی شدند. آیا رئیس جمهور از طرف اولیای دم این شهدای مظلوم می تواند قاتل یا قاتلین آنها را عفو کند و بگوید حالا یک وقتی یک "کاری شده است، بگذریم و تمام شد"!؟ فتنه گران امنیت و اقتدار ملی را در یک آشوب 8ماهه به حراج گرگ های بین المللی گذاشتند. آنها تمام قوانین و مقررات حاکم بر رقابت های انتخاباتی را نادیده گرفتند و در جاده لجاجت بر اسب سرکش جاه طلبی نشستند و تاختند و تا امروز هم حاضر نشده اند از آن پیاده شوند. آیا رئیس جمهور به عنوان رئیس شورای امنیت ملی این حق را دارد از آنها بگذرد، آن هم در شرایطی که سران آنها روی موضع خود ایستاده و یک ذره هم عقب نشینی نکردند؟ 2- در فتنه 88 اصل نظام و ارزش های الهی انقلاب و از همه مهم تر امام بزرگوار (ره) مورد هجوم، اهانت و تمسخر قرار گرفتند. منافقین، سلطنت طلب ها، بهایی ها و سرویس های امنیتی کشورهای اروپایی 8 ماه امنیت و آرامش مردم را سلب کردند. با تردستی و هنرمندی از گوگوش تا سروش را کنار کروبی و موسوی و برخی کسانی که شرم دارم نام آنها را ببرم قرار دادند و مرتکب بی شرمانه ترین و وقیحانه ترین برخوردها با مردم، رای ملت، جمهوریت و اسلامیت نظام شدند. آیا به عنوان یک حقوقدان می توانیم مردمی را که در 9 دی به خیابان ها ریختند و این مفاسد سیاسی و آلودگی های وابستگی به اجانب را شستند، بگوییم؛ "برخی سرشان را به پشت گرفته اند و راه می روند؟" یعنی ما حق نداریم به تاریخ پشت سرمان نگاه کنیم و ببینیم چه فجایعی رخ داده است و چه کسانی به این مملکت خیانت کردند و استقلال و شرف مملکت را می خواستند بفروشند؟ یعنی حتی پنج سال گذشته را فراموش کنیم!؟ چرا؟ 3- این توصیه های اخلاقی، سیاسی اما غیرحقوقی سربسته و رمزآلود در حوزه سیاست، آن هم در پاسخ به یک سئوال اقتصادی را در یک صورت می توان پذیرفت. آن هم در شرایطی که سران فتنه متنبه شده باشند و موتور فتنه را خاموش کنند. اما کسی که کمترین هوشمندی را داشته باشد می داند که آنها و حواریون داخلی و خارجی آنها منتظر فرصت برای باز تولید فتنه جدید هستند. آقای روحانی مگر همین شعارهای ضدانقلابی و موهنی را که در میتینگ سیاسی جشن سالگرد انتخاب رئیس جمهور در تهران و شهرستان ها دادند نشنیده است؟ آنها از موضع دروغ بزرگ تقلب در سال 88 که به نظام و به ملت بستند ذره ای کوتاه نیامده اند. آنها خود را طلبکار و ملت را بدهکار می دانند. آیا رئیس جمهور محترم به عنوان یک حقوقدان می توانداین بدهی دروغین را از جیب ملت پرداخت کند؟
اگر این خبط عظیم صورت بگیرد باید منتظر سیل بنیان کن مردم در خیابان ها بود که برای هزارمین بار شعار مرگ بر فتنه گر را به گوش فلک برسانند. پی نوشت:
1- فایل صوتی مصاحبه رئیس جمهور با خبرنگاران داخلی و خارجی 24/3/93 سیاست روز:بختی نو بر بامِ دوهوایی

«بختی نو بر بامِ دوهوایی»عنوان سرمقاله روزنامه سیاست روز به قلم مهدی رجبی است که در آن می خوانید؛«دل ما با کسی که سال ۸۴ پیروز شد اصلاً صاف نشد و هیچ وقت نتوانستیم او را به عنوان مظهر جمهوریت مردم فهیم و با فرهنگ و صادق جمهوری اسلامی ایران بدانیم. شاید هم اشتباه می کردیم اما به هرحال اگر دوباره به عقب برگردیم فکر می کنم انتخاب های من درست بود، هرچند به وسیله اکثریت تایید نشد.»
این جملات محمدباقر نوبخت در برنامه شناسنامه است. سخنانی عجیب که قابل نقد و بررسی است. اول) اجتماع نقیضین
جمهور در واژه، به معنی توده مردم است. اما اینکه آقای سخنگوی دولت، رئیس جمهور نهم جمهوری اسلامی را نتوانسته مظهر جمهوریت مردم بداند جای ایراد است. ایشان مردم ایران را افرادی فهیم، بافرهنگ و صادق می داند، اما نمی تواند رای همین مردم را بپذیرد. حال این تناقض پیش می آید که ممکن است به کار بردن این صفت ها به معنی عدم وجود آنان در منتخب مردم باشد. شاید از نظر آقای نوبخت، فهم و فرهنگ و صداقت در رئیس جمهور منتخب مردم، ظهور نداشته است که قطعا این می تواند یک اتهام به رئیس دو دولت گذشته باشد (که احتمالا منظور آقای نوبخت چنین نبوده است) اما اگر چنین نبوده، انگشت اشاره به سمت و سوی چه کسی یا کسانی است؟ خود مردم؟
این هم بعید است. چرا که وقتی ایشان از مردم ایران با صفت های نیکو یاد می کند، نمی تواند فهم و فرهنگ آنان را زیر سوال ببرد و رای همین جمهور را با چالش مواجه کند. پس اشکال کار کجاست؟ شاید بهتر بود ایشان می گفتند، «هیچ وقت نخواستیم او را به عنوان مظهر جمهوریت مردم بدانیم» آن وقت می شد به این نتیجه رسید که فضای دوقطبی آن زمان و غلبه احساس بر منطق در برخی نخبگان سبب شده که آنها نتوانند پیروزی حریف را تحمل یا هضم کنند. به هرحال بسیاری از نخبگان سیاسی ما در تابستان ۸۴ در خواب زمستانی به سر می بردند و تفکرشان این بود که آقای هاشمی با توجه به سبقه مسئولیت هایشان، قطعا پیروز انتخابات خواهد بود و یک رقیب جوان و نه چندان مشهور، نمی تواند از ایشان سبقت بگیرد. همین تفکر غلط و عدم شناخت مردم فهیم و بافرهنگ ایران سبب شد تا شکستی تاریخی در کارنامه رئیس دولت سازندگی و اطرافیان خوش خیالش ثبت شود. دوم) یک بام و دو هوا
پس از انتخابات یازدهمین دوره ریاست جمهوری، عده ای مدام در پی پاسخگویی و تحقیر منتقدان دولت برآمدند. انواع و اقسام برچسب ها، استفاده از ادبیاتی خاص و البته فشار برای پذیرفتن برخی اشتباهات دولت، روش های جدیدی را در ساختار اجرایی کشور رونمایی کرد. اینکه با کوچک ترین انتقادی، منتقدان را به عدم احترام به رای ملت متهم می کردند و با واژه هایی نظیر «باید» جماعت منتقد را به سمت تمکین هدایت می کردند. با نگاهی به آمار انتخابات سال ۸۴ در می یابیم که منتخب مردم در آن سال در روزی که حدود ۲۸ میلیون از واجدان شرایط در انتخابات شرکت کردند، با کسب بیش از ۱۷ میلیون رای توانست نظر حدود ۶۲ درصد مردم را به خود جلب کند. در انتخابات سال ۹۲ نیز منتخب مردم از مجموع بیش از ۳۶ میلیون رای مردم، بیش از ۱۸ میلیون رای را به نام خود ثبت کرد، اما با این تفاوت که این میزان اعتماد مردم به کاندیدای پیروز چیزی حدود ۵۱ درصد آرا را به خود اختصاص می داد. حالا با این تفاصیل می توان این جمله را از زبان برخی شنید که «دل ما با کسی که سال ۹۲ پیروز شد اصلاً صاف نمی شود و هیچ وقت نمی توانیم او را به عنوان مظهر جمهوریت مردم فهیم و با فرهنگ و صادق جمهوری اسلامی ایران بدانیم» قطعا نه. چرا که نظام جمهوری اسلامی ایران برآمده از رای مردم است و همواره باید بر این خواسته مردم احترام گذاشت. منتخب مردم، رای خود را از مردم می گیرد و تنفیذ خود را نیز از دست رهبر انقلاب دریافت می کند. همه چیز براساس قانون پیش می رود و آنها که نتوانند رئیس جمهور مملکت را بپذیرند، قطعا یا دچار مشکلات شخصی هستند یا قانون را تا زمانی که به سودشان باشد می پذیرند. وطن امروز:آن خاطرات فردوست این انگلیسی های مهربان! «آن خاطرات فردوست این انگلیسی های مهربان!»عنوان سرمقاله روزنامه وطن امروز به قلم حسین بابازاده مقدم است که در آن می خوانید؛حسین فردوست، یکی از ویژه ترین چهره های امنیتی رژیم پهلوی به شمار می آید. او از جمله افرادی است که برای فراگیری آموزش های اطلاعاتی و امنیتی در سمت یکی از نزدیک ترین شخصیت های سیاسی ایرانی به شاه به انگلیس سفر کرد و مطابق آنچه در خاطراتش نوشته است، توسط یکی از بازنشسته های MI6 مورد آموزش های ویژه ای قرار گرفت. فردوست در بخشی از خاطراتش می نویسد هیچگاه مربی انگلیسی اش به او اجازه نمی داد مخارجی که متحمل می شدند در معاشرت ها و اقامت مثلا خوردن ساندویچ و قهوه و نظایر اینها را او بپردازد اما وقتی به ایران سفر کرد شاه به او می گوید این مدتی که در انگلیس بوده ای فاکتوری فرستاده اند که دستور بدهید از محل بودجه سری ساواک پرداخت کنند. فردوست در خاطراتش نوشته است فاکتور را که مرور می کند می بیند آن قهوه هایی را که در فضای به زعم او دوستانه و با همسر آن فرد مربی از MI6 خورده اند را هم به حساب افزوده و برای تامینش به ایران فرستاده اند.حالا چه اتفاقی افتاده که انگلیسی ها سعی دارند مجانی خدمات بدهند و سرویس هایشان را به روی ایرانی ها باز کنند. انگلیسی ها به خوبی می دانند باید طوری افراد را آموزش دهند که تا آخر عمر یادشان نرود فرهنگ انگلیسی، سیاست انگلیسی، اجتماع و اقتصاد انگلیسی یعنی چه و چه شاخصه هایی را باید پیاده کنند تا همواره بر لب های انگلیسی ها لبخند را بنشانند و همواره این اشخاص در ایران به ایفای نقش پرداخته و کماکان مدافعان آن رویه ها به شمار می آیند. این خیلی عجیب نیست که کسانی در روزهای اخیر سعی کرده اند با وارد کردن دولت به فاز فشارهای سیاسی و رسانه ای بسترهای لازم برای بازگشایی سفارت انگلیس در ایران را فراهم بیاورند، چرا که برخی از این قلم ها و برخی از این قبیل اندیشه ها در انگلیس آموزش دیده اند و چه باک که منتقدان خود را به متوهمان توطئه محکوم کنند، کسانی پیش تر در تاریخ نوشته اند و دیگرانی نیز می دانند کسانی که مدافع حضور انگلیس در ایران هستند از کدام جنسند و برای کدامین هدف فعالیت می کنند. بالاخره برخی اشخاصی که در انگلیس تحصیل کرده اند و نه لزوما همه آنان و کسانی که تصور می کنند انگلیس بهشت تحصیل فرزندانشان است و این خیرخواهی های انگلیسی در اینکه مثلا رئیس فلان دانشگاه مهم انسانی در ایران را برای مدت چندین ماه مجانی به سفر برای بازدید از کشورشان دعوت می کنند، باید منطقا منافع انگلیس را لااقل در حد صدبرابر هزینه ها تامین کند، این را تاریخ روایت می کند که انگلیسی ها در هیچ پرونده ای بدوا وارد نشده اند مگر اینکه در قبال برنامه ریزی و سرمایه گذاری های انجام شده لااقل صدبرابر برداشت داشته اند. انگلیسی ها خوب می دانند هدایت نخبگان چقدر قیمت دارد و البته به خوبی می دانند چگونه باید تا پایان مسیر با سمپات های تبلیغاتی، اندیشه ای، سیاسی و اطلاعاتی شان همراه باشند و به خوبی می دانند همت چندانی برای شکستن برنامه هایشان در کشورهای رقیب وجود ندارد و بیشتر با برخوردهای منفعلانه روبه رو خواهند شد تا بدل های تکنیکی و بسیار نیرومند که قادر به خنثی سازی باشد. البته انگلیسی ها نه بدتر از سایر قدرت های جهانی اند و نه از منظر سیاست خارجی و عرصه دیپلماسی بسیار متفاوت، بلکه موظفند درباره خیانت هایی که در حق و حقوق ملت ایران مرتکب شده اند، پاسخگو بوده و نسبت به جبران خسارت های وارده به ایران اقدام کنند، آنجاست که ایده بازگشایی سفارت می تواند مطرح شود اما مشخصا انگلیسی ها وظیفه دارند به جبران و عذرخواهی خسارت های وارده به کشور در جریان حوادث سال 1388 پرداخته و حضور ضدامنیتی خود را توضیح دهند. این کمترین میزان مسؤولیت کشوری است که در طول تاریخ همواره به دسیسه چینی، تربیت جاسوس، کارشکنی و تبانی برای غارت منابع ملی ایران فعال بوده است. حالا اگر دوستان انگلیسی ها در ایران صدهاهزار صفحه دیگر نیز قلم فرسایی کرده و زمین و زمان را برای بازگشایی سفارت به هم بدوزند، باز در کلیت ماجرا تغییری نمی کند چرا که افکار عمومی همچنان نسبت به این کشور حساس است و نمی توان حافظه تاریخی ملتی را به این سادگی ها پاکسازی کرد.

جوان:فرصت های بحران عراق «فرصت های بحران عراق»عنوان سرمقاله روزنامه جوان به قلم دکتر عبدالله گنجی است که در آن می خوانید؛پس از تثبیت نظام جمهوری اسلامی به عنوان یک نظام برآمده از اندیشه بومی که فرا روایتی از قطب بندی های موجود در جهان به نمایش گذاشت، تلاش های همه جانبه ای برای حذف و هجو آن صورت گرفت. بدیل سازی اسلام سیاسی در افغانستان (طالبان) نمونه ای خشن برای انطباق و همان نمایی بود.
پس از تثبیت نظام جمهوری اسلامی به عنوان یک نظام برآمده از اندیشه بومی که فرا روایتی از قطب بندی های موجود در جهان به نمایش گذاشت، تلاش های همه جانبه ای برای حذف و هجو آن صورت گرفت. بدیل سازی اسلام سیاسی در افغانستان (طالبان) نمونه ای خشن برای انطباق و همان نمایی بود. مدل اسلام همسو با غرب را نیز در ترکیه به نمایش گذاشتند اما هیچ کدام نتوانست این مدل بی بدیل را خدشه دار کند. تحجر و واپس گرایی و قتل و خشونت های طالبان و القاعده از یک سو و عدم اجرای شریعت توسط دولت اسلامگرای ترکیه نشان داد که مدل جمهوری اسلامی نه بر قتل و خشونت استوار است و نه بر بزک اسلامی. ماجرای آدم کشی و قتل های بی رحمانه در عراق نیز همانند سوریه در راستای تضعیف این الگوی مستقل، پویا و پیش رونده است. خشک مغزان داعش را طوری تربیت کرده اند که با صراحت خود را فاتح تهران می خوانند و همانند مسعود رجوی نگون بخت با رؤیاهای خیالی زندگی می کنند اما از آنجا که جمهوری اسلامی در تبدیل تهدید به فرصت هنرمندترین و باتجربه ترین نظام سیاسی جهان است، از وضع موجود نیز فرصت های طلایی را درو خواهد کرد و مدل مثال زدنی خود را از دل بحران عراق درخشنده تر از قبل رونمایی خواهد نمود. ماجرای اخیر عراق ضمن آمیختگی به نفاق، قتل، خیانت و جنایت، منشأ تحولات بزرگی خواهد شد که دریچه های امید آن اکنون سوسو می نماید. 1- از سال 2003 تاکنون هیچ موقع رهبران تشیع در عراق بسان امروز متحد و یکپارچه نبوده اند. فصل مشترک آنان یعنی تهدید مقدسات و حیثیت دینی و ملی شان آنان را دور یک میز جمع نمود و آمیختگی نیروهای جهادی و نظامی آنان در این نبرد آنها را برای همیشه در مسیر وحدت سوق داد که شاید هیچ عاملی بهتر از این یافت نمی شد. 2-تحولات اخیر محکی برای سنجش ارتش ملی عراق بود. بنابراین پاکسازی و اصلاح مدیریت ارتش عراق از دل این بحران خودنمایی نمود. قطعاً محوریت فرماندهان سپاه بدر و اهل سنت میانه رو می تواند از ارتش عراق یک نیروی مکتبی و انقلابی تولید نماید که در آینده روابط کشورهای منطقه عربی با عراق را نیز تنظیم خواهد نمود. 3- تشکل بسیج مردمی و جریان مذهبی مسلح برای دفاع از عراق از دستاوردهای مبارک بحران موجود است. تشکیل بسیج مردمی با مدل و الگوی ایران اسلامی، امروز بیش از همیشه در عراق احساس می شود و همانگونه که در سوریه این بسیج منشأ تحولات شد، در عراق نیز تأثیرات ماندگار خود را بر جای خواهد گذاشت. الگوی بسیج مردمی ایران که امروز در ابعاد قشری و تخصصی خودنمایی می کند، می تواند به مدل عراق تعمیم یابد و نه فقط برای امروز که برای همیشه محور تحولات اجتماعی – فرهنگی عراق شود. 4-به کارگیری ظرفیت های آموزشی عراق تداعی کننده سال های 1360 و 1361 ایران است. آموزش مردم می تواند یک جریان اجتماعی توجیه را سامان دهد که در یک «سازماندهی بدون ساختار» در شهر و کوی و برزن خود به مقابله برخیزند و مقاومت را از درون محلات و شهرها هویدا و بازدارنده نمایند. 5- میدان داری مرجعیت دینی در عراق محکی برای وهابی ها و غربی ها بود تا بدانند نقش رهبری دینی در عالم تشیع برهم زننده معادلات آنان است و همانند قدرت نرمی عمل می کند که می تواند سازمان دهنده قدرت سخت و نیمه سخت نیز باشد. لبیک بیش از 2 میلیون جوان عراقی به حکم کفایی مرجعیت نشان داد مذهب همچنان در عراق حرف اول را می زند و این مرجعیت است که سرنوشت عراق را رقم خواهد زد. 6-شهادت 12 نفر از علمای اهل سنت در موصل و فتوای جهاد علمای تسنن در عراق نشان داد که جنگ موجود جنگ شیعه و سنی نیست بلکه جنگ خشک مغزان متحجر و اجیرشده با مسلمانان آزاده است. مواجهه عقلای اهل سنت در ایران و عراق و جهان اسلام با این پدیده نشان داد قطب بندی شیعه – سنی رهاورد رسانه های غربی است که در ادبیات رسانه های انگلیس و امریکا با عنوان «پیکارجویان سنی» و «پیکارجویان شیعه» معرفی می شوند. 7- مشروط کردن کمک امریکا به حذف مالکی از قدرت نشان داد که دموکراسی ادعایی غرب روز به روز چهره دروغین خود را بیشتر برملا می سازد. در نبرد بین تروریسم خشن و دولت دموکراتیک، امریکا خواستار حذف دولت دموکراتیک است و این نشان می دهد که آنچه با امریکا همسو باشد مبنای قضاوت آنان است. مهم نیست این همراهان محصول دموکراسی باشند یا تروریسم. 8- ترجیح درخواست کمک دولت عراق از ایران تا امریکا، نشان از جایگاه منطقه ای و بدون پیش شرط بودن کمک های ایران دارد. دولت عراق ثابت نمو

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: جام جم آنلاین]

[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 41]