تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833036581
بعد از ۳۲ سال بی‌قراری، از امشب آرامم+عکس
واضح آرشیو وب فارسی:فارس:
بعد از ۳۲ سال بی‌قراری، از امشب آرامم+عکس
دیروز وقتی سر مزار حمیدرضا رسیدم، به او گفتم سال‌ها چشمم به در بود و تو اینجا بودی! خدا را شکر که نشانی از پسرم پیدا کردم، از امشب دیگر آرامم و هر صدای زنگ تلفن و زنگ دری تنم را نمی‌لرزاند.
به گزارش خبرنگار حماسه و مقاومت خبرگزاری فارس، شهید «حمیدرضا مهرایی» متولد 15 اسفند 43 در محله زرگنده تهران است که در عملیات آزادسازی خرمشهر به شهادت رسید و پیکر مطهرش بعد از 28 سال به عنوان شهید گمنام در بوستان شهدای گمنام شهرستان قرچک استان تهران آرام گرفت. پیکر این شهید 18 ساله از طریق آزمایش DNA شناسایی شده و شب گذشته خانواده این شهید بعد از 32 سال چشم‌انتظاری بر سر مزار حمیدرضا حاضر شدند.
مادر شهید حمیدرضا مهرایی لیلا بی‌طرف مادر شهید «حمیدرضا مهرایی» در حالی که از خوشحالی خبر پیدا شدن فرزندش گریه می‌کند، می‌گوید: سه پسر داشتم و پنج دختر که «حمیدرضا» بچه چهارم خانواده ما در آزادسازی خرمشهر به شهادت رسید و 32 سال چشم انتظار بودیم که پیکر یا نشانی از او برای‌مان بیاورند. وی ادامه می‌دهد: برای شناسایی حمیدرضا چندین بار آزمایش DNA از ما گرفتند اما با مشخصات پسرم مطابقت نداشت؛ این اواخر دلمان شکسته بود؛ از 3 ـ 4 روز گذشته دلشوره و اضطراب عجیبی داشتم، وقتی شنیدم قرار است 26 خرداد پیکر 84 شهید را به کشور بیاورند دعا می‌کردم که خداوند رحمی کند ماهم خبری از حمیدرضا بگیریم تا اینکه عصر روز گذشته دیدم تمام بچه‌ها به منزل ما آمدند، تعجب کردم که وسط هفته و بدون مناسبت در خانه ما جمع شده‌اند؛ بعد پسرم (سرهنگ محسن مهرایی) گفت که قرار است برویم سر مزار حمیدرضا. 4 سال پیش پیکر او را در بوستان شهدای گمنام قرچک به عنوان شهید گمنام خاکسپاری کرده‌اند.
این مادر شهید در ادامه بیان می‌دارد: دیروز وقتی سر مزار حمیدرضا رسیدم، به او گفتم سال‌ها چشمم به در بود و تو اینجا بودی! خدا را شکر که نشانی از پسرم پیدا کردم، از امشب دیگر آرامم و هر صدای زنگ تلفن و زنگ دری تنم را نمی‌لرزاند. این را هم از نفس گرم آقای خامنه‌ای داریم؛ ایشان برای مادران چشم انتظار دعا کردند. از خدا می‌خواهم تمام مادران شهدای منتظر چشم‌شان به دیدار فرزندشان روشن شود. وی درباره محل خاکسپاری پسرش می‌گوید: حمیدرضا در قرچک به خاک سپرده شده است، آنجا مردمی مؤمن و متعهد و با حجاب و حیا دارد؛ در طول این 4 سال که حمیدرضا در محله‌شان دفن بوده، احترام او را نگه داشته‌اند؛ حتی جوانان آن محل می‌گفتند خیلی‌ها از این شهدا حاجت گرفته‌اند؛ به همین خاطر می‌خواهم پسرم در جمع آن مردم با معرفت بماند. به گزارش فارس، در بخشی خاطرات مادر شهید «حمیدرضا مهرایی» که 24 مهر 1391 در خبرگزاری فارس منتشر شد، می‌خوانیم: حمیدرضا بعد از گرفتن رضایت پدرش، برگه اعزامش را آورد و گفت «مادر، امضا کن» گفتم «من که از اول راضی بودم که بروی؛ پدرت هم امضا کرده نیازی نیست من هم امضا کنم» حمیدرضا گفت «حالا یک امضایی بزن تا حضرت زهرا(س) شفاعتت کند».
پدر و مادر شهید حمیدرضا مهرایی حمیدرضا از دانش‌آموزان فعال بسیج بود؛ او به روستاهای اطراف می‌رفت و برای درو کردن محصولات مردم روستاها کمک‌شان می‌کرد؛ 30 سال پیش هم ماه مبارک رمضان در تابستان بود؛ پسرم بعد از سحر با بچه‌های جهاد می‌رفت و نزدیک غروب به خانه برمی‌گشت؛ خیلی عطش داشت و تا قبل از افطار دو سه بار دوش می‌گرفت؛ به او می‌گفتم: «تو که می‌روی کار می‌کنی، خیلی اذیت می‌شوی، پس روزه نگیر» او می‌گفت: «نه نمی‌شه». برای افطار طالبی قاچ شده را در ظرف پر از یخ‌های قالبی می‌ریختم؛ او در کنار سفره می‌نشست؛ منتظر اذان مغرب بود و به خواهر و برادرهایش می‌گفت «بچه‌ها بگذارید اول من بخورم و خنک شوم، بعد شما بخورید!» او طالبی دوست داشت؛ الان 30 سال است که دیگر تابستان‌ها طالبی نمی‌گیرم. انتهای پیام/م
93/03/28 - 13:31
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 59]
-
گوناگون
پربازدیدترینها