محبوبترینها
آیا میشود فیستول را عمل نکرد و به خودی خود خوب میشود؟
مزایای آستر مدول الیاف سرامیکی یا زد بلوک
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1855091177
تقدیم به همه معلمان دنیا
واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: تقدیم به همه معلمان دنیا
معلمان همان ها هستند که باور شکفتنی جدید را در ذهن غنچه های امروز می پرورانند، تمام درختان تنومندی که امروز پر از ثمر می بینید روزی در سر کلاس عشق صدای آب را می کشیدند و آن را بخش می کردند و همراه آن به راستی مایه حیات را که مهر و عطوفت است نوشیدند و ساقی آن ها دستان آغشته به گچ و مهربانی بوده که امروز شاید فرتوت و خسته باشد. اما هم چنان بوی آشنای کلاس عشق و مهربانی را دارد ....به راستی عظمت کار و جنبه تقدس و شکوه آسمانی معلمی با هیچ معیار امروزی قابل مقایسه نیست . معلم تاریک ترین بخش وجود انسان ، که چون نیمه شبی تار است با شمع وجود خود روشن می کند و به انسان می آموزد که او هم شمعی روشن کند و از جهل بپرهیزد .افکار روشن ، دل های روشن، دبستان روشن و هر آن چه در این دنیا روشنی بخش است، اول بار نورش را در شمع کوچکی پیدا کرده که معلم برای نستین بار در اولین روز مدرسه در درون ما افروخت .
برای او که مهربان، برای او که عاشق است برای او نوشته ام.به سوی او، که دست او نشانه نوازش استبه سوی او دویده ام خدای من چه مهربانمرا به او رسانده استصدای شاعرانه ای، نگاه عاشقانه ای، برای او کشیده است اگر چه شاعرم ولی، میان واژه های غریب، سکوت من پر از صداستنهایت کلام من همین نگاه بی صداستمن آن گل خمیده ام،که او مرا گرفته استمیان برف و باد و خاکبرای دیدنش دگر ، بهانه سر نمی کنمکه قلب عاشقش مرا دگر رها نمی کندحضور او ستاره استنگاه من ترانه است .شاعر جوان : لاله حقیقتمعلم عزیزنمی دانم تو را که تمام هستیت، وجودت و عشقت را نثار من کرده ای، چگونه بستایم و قدر دان باشم ؟!فصل ها و سال ها از پی هم آمده و رفته و من هرگز از یاد نبرده ام خاطره حرف های دلنشین ات را و رفتار متینت را . امیدوارم همان گونه که آن روزها به تو می بالیدم، تو هم روزی بر من ببالی. این تمام چیزی است که می توانم به هدیه کنم.
هیچ وقت فراموشم نمی شود، تصویر تخته سیاه روبه رویم را ، با چشمانی سرشار از کنجکاوی خیره می شدم و به دست های تو و رد سفید گچ را دنبال می کردم .تو حرف، حرف الفبای حقیقت را بر سینه ام حک می کردی و من زمزمه های کلام تو را به جان می خریدم، آن روزها کوچک تر از آن بودم که شکوه وجودت را درک کنم، اما با تمام کوچکی ام تقدست را باور داشتم و در خیالم تو را فرشته ای می پنداشتم که هر روز با صدایش مرا از خواب جهل بیدار می کند .ترنم صدایت ، بذر امید به فرداها را در بوستان قلبم می کاشت و دستان مهربانت گرمای مهر را یاد آور بود. هنوزم هم دوست دارم، چشمانم را ببندم و تصویر تو را در خیالم بسازم و این بار در سر کلاس ایثارت زانو بزنم و بگویم، پروانه ی شمع تو بودن آرزوی من است.فرشتگان به مقامت غبطه می خورند که گفته اند: شغل تو ، شغل انبیا است.آری آن گاه که دستانم را در دستانت می فشردی تا مطمئن باشم کنارم هستی، و گام هایت را چون گام های من کوچک برمی داشتی تا باور کنم همراهی ات را، فهمیدم که هدایتی در راه زندگی ام هستی. فانوس علم را بالا گرفته بودی تا تاریکی راه آزارمان ندهد و دشواری های را تعلیم را به جان خریده بودی تا ناامیدی به سراغ مان نیاید و ما چقدر وابسته ی این محبت تو بودیم، بر تو درود که امروز ما، نور از سوختن دیروز تو می گیریم .
در چهار دیواری کلاس، پشت نیمکت های چوبی می نشینیم، های و هوی بچه ها با درودت می خوابید و برپا می شدیم ، به نام خدایی سفید روی سیاهی تخته می نوشتی تا آغاز آن روزمان باشد و ما تمام کودکی مان بازی گوشی های زیر میزی می شد که تو زیر چشمی می دیدی و به رویمان نمی آوردی ، چه خالصانه داشته هایت را به کام تشنه ی روح مان می ریختی ، چون باغبانی مهربان غنچه های امید را نوازش می کردی در آرزوی شکفتن آن ها و هر لحظه ات تکرار درس ایثار بود . گروه مدرسه اینترنتی سایت تبیان - تهیه: گروه بارانتنظیم: نوربخش
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 302]
-
گوناگون
پربازدیدترینها