تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837841362
روزنامه خندان
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا:
روزنامه خندان طنز در روزنامه های کشور کم پیدا می شود و این یعنی روزنامه ها کم لبخند می زنند و آنها که روزنامه می خوانند هم به تبعیت از رسانه محبوب شان کمتر می خندند.
روزنامه جام جم روز سه شنبه در ستون روزنامه خندان نوشت:
* جام جم: تنوع شدید در امتحانات
هر چیزی که مدت مدیدی یکنواخت باشد، بعد از مدتی کسل کننده می شود. برای همین هم اصل تنوع را اختراع کردند.
شما همین طبیعت خود ما را نگاه کنید.
اگر تنوع نداشت و اگر مثلا چهار فصلش یک فصل می بود؛ چقدر خسته کننده و ملال آور بود. حال آن که گرداننده این چرخ سپهر، طوری گردش زمین و زمان را تنظیم کرده که هر سه ماه یک بار، طبیعت دچار تغییر فصل بشود، بلکه آدمیزادی دچار کسالت نشود و خوش خوشانش شود.
ـ آی بگردم خدارو که همه چیزش رو حساب و کتابه!(این مطلب را نفهمیدیم کی گفت، ولی هر که گفت، قطعا از بندگان چیزفهم خدا بود.)
در مثالی دیگر، شما همین نظام آموزشی ما را ملاحظه کنید. هر چند وقت یک بار دچار تغییراتی ساختاری می شود تا دانش آموزان دلشان نگیرد و تمایل پیدا کنند درس بخوانند و برای خودشان چیزی بشوند.(شما نگاه نکنید به آنهایی که درس نخواندند و برای خودشان چیزی شدند. آدم عاقل از یک هفشده میلیون استثناء، هیچ وقت برنمی دارد قاعده نمی سازد.)
در همین راستاست که زمانی در مدارس ما امتحانات شفاهی در کنار امتحانات کتبی برگزار می شد، اما بعدها حذف شد. زمانی نمره عددی می دادند به دانش آموزان، بعد از مدتی قرار شد وضع درسی آنها را توصیف کنند. الان دوباره صحبت از این است که امتحانات شفاهی مجددا به مدارس برگردد و از دانش آموزان، پای تخته سؤال شود.
خبر دریافتی: «آموزش و پرورش در نظر دارد تا از ماه مهر امسال (1393)، امتحانات شفاهی را در مقاطع ابتدایی و متوسطه احیا کند تا شیوه های ارزشیابی دانش آموزان و راه های سنجش پیشرفت تحصیلی آنها تنوع داشته باشد.»ــ به نقل از جراید متنوع
بسته پیشنهادی: همچنان که در صدر این مقال حس و بلکه مشاهده کردید؛ ما نیز از طرفداران پروپا قرص تنوع هستیم. فلذا برای کمک به ایجاد هر چه بیشتر تنوع در امتحانات مدارس، راه های پیشرفته زیر را نیز پیشنهاد می کنیم:
1 ـ امتحان تلفنی: معلم به دانش آموزان خود تلفن بزند و سؤالات امتحانی را مطرح کند. بهتر است که به خاطر پیشگیری از قطع و وصل احتمالی تلفن و ایجاد اختلال در طرح موفق سؤال ها، با تلفن منازل دانش آموزان تماس گرفته شود. فوقش منزل تشریف ندارند، سوال های امتحانی را بعد از شنیدن بوق، روی سیستم پیغامگیر می گذارند.
2 ـ امتحان پیامکی: الان ملت حتی صله رحم خود را از طریق ارسال پیامک انجام می دهند. ثواب هم دارد. آموزگار محترم، سوالات امتحانی را برای دانش آموزان کلاس، اصطلاحا «سند تو آل» ( send to all) نماید. امید که مخابرات، هر سؤال را چند بار نفرستد که ممکن است موجبات عصبانیت دانش آموز و در نتیجه لطمه خوردن او شود.
3 ـ امتحان بلوتوثی: معلم از دانش آموزان عزیز خود بخواهد تا همگی بلوتوث های خود را روشن کنند. سپس بسته محتوی سؤالات امتحانی را برای اولین دانش آموز نشسته در میز جلو بفرستد و از او بخواهد که پس از دریافت، او نیز آن بسته را برای نفر بعدی ارسال کند. و همین طور الی آخر(یا همان ته کلاس سابق!)
4 ـ ارفاق یارانه ای: برای ایجاد تنوع بیشتر و به روزتر، معلم به هر دانش آموزی که از گرفتن یارانه انصراف داده یا توسط پدرش انصراف داده شده است، یک یا دو نمره در نظر بگیرد و بداند که با این کار، موجبات پیشرفت ملت و دولت را فراهم می آورد. ان شاءالله که خودش هم پیشرفت کند.
* کیهان: لندن (گفت و شنود)
گفت: خبرنگار نشریه انگلیسی «دیلی تلگراف» که برای تهیه گزارش به دمشق سفر کرده بود می نویسد که از آرامش و زندگی عادی مردم در پایتخت سوریه شوکه شده است.
گفتم: چرا؟! مگر چه انتظاری داشت؟
گفت: می نویسد؛ با توجه به تبلیغات گسترده رسانه های غربی و عربی تصور می کرده که در سوریه همه جا ناامن است و تروریست ها حکومت سوریه را فلج کرده اند!
گفتم: وقتی خبرنگار یک نشریه معروف اینگونه تحت تأثیر رسانه های غربی و عبری و عربی قرار می گیرد، حساب بقیه مردم عادی غرب را می توان حدس زد که چگونه است!
گفت: نوشته است؛ گویی قبل از آن درباره وضعیت دمشق خواب بوده است.
گفتم: اوایل انقلاب یک ضد انقلاب برای فرار از کشور سوار هواپیما شد و در میانه راه به خواب رفته بود که هواپیما دچار نقص فنی شده و به فرودگاه مهرآباد بازگشت.
یارو وقتی بیدار شد تصور می کرد وارد فرودگاه لندن شده است و با دیدن تصاویر حضرت امام(ره) و شهداء و... با تعجب از یکی پرسید؛ لندن را دیگر در والفجر چند فتح کرده اند؟!
* آرمان: در اوج خداحافظی کنید
امروز صبح وقتی کرکره آرایشگاه آلاگارسون را بالا کشیدم به این موضوع فکر کردم که هنوز برای عدم دریافت یارانه تصمیم نهایی خود را نگرفته ام، واقعا فکر کردن و نتیجه گرفتن در این مورد از تصمیمی که کبری قرار بود بگیرد، سخت تر است.
چند دقیقه بعد آقای نوبخت وارد آرایشگاه شد و روی صندلی نشست، طبق روال پرسیدم «چه مدلی اصلاح کنم؟» آقای نوبخت که بی حوصله بود جواب داد «فراجناحی بزن، مدل معتدل، مدل دیگه ای بزنی فردا برامون شر می شه» در حال مرتب کردن پشت موهای ایشان بودم که بعد از چند دقیقه در حالیکه توی آینه زل زده به من، پرسید «به نظرت چرا بعضی ها از دریافت یارانه انصراف نمی دن؟» شروع به پاک کردن موهای ریخته شده روی صورت ایشان کردم و گفتم «چه عرض کنم؟! به نظر من باید سایت رفاهی را فیلتر کنیم، چه معنی داره؟ یه عده اونجا رو پاتوق کردن! قهوه خونه نیست که» آقای نوبخت که سرش پایین بود، گفت «یه وقت خط نندازی بغل موهام، حرف در می ارن» خیال ایشان را راحت کردم.
ایشان دوباره ادامه داد و گفت «اما ظاهرا این راهی که تو گفتی عملی نیست!» در همین لحظه مسعود ده نمکی هم وارد آرایشگاه شد و انگشت خود را به سمت آقای نوبخت گرفت و گفت «مردم باید چکار کنند؟ باید از یارانه انصراف بدهند؟ این شما هستید که باید نقد بشوید» آقای نوبخت قصد داشتند جواب بدهند که به آرامی به ایشان توضیح دادم که آقای ده نمکی دیگر یک کارگردان نیستند و البته یکی از شهروندان عادی به حساب می آیند، آقای نوبخت در حالیکه زیر لب یک سری عدد زمزمه می کرد از آرایشگاه رفت، سپس رو به آقای ده نمکی کردم و گفتم «آقا این چه طرز خداحافظی از دنیای سینما بود؟! انگار یک نفر در خانه آدم را بزند و بدون سلام و احوالپرسی بگوید؛ بابات بود؟ نیم ساعت پیش رفت زیر کامیون! لااقل یک پیش زمینه ای چیزی...» آقای ده نمکی بی توجه به حرف من روی صندلی نشست، جرات نکردم در مورد مدل مو از ایشان سوال کنم، مشغول کار شدم و پرسیدم «بد نبود در مورد شغل آینده تون هم شفاف سازی می کردید» ایشان پرسید «چطور مگه؟!» جواب دادم «خب به هرحال شما یک چهره فرهنگی هستید» آقای ده نمکی جواب داد «اولا درست صحبت کن، دوما حالا من یه حرفی زدم، شما ها نباید کمپین تشکیل بدید و خواستار بازگشت من به سینما بشید؟!» متعجب شروع به سشوار کشیدن موهای ایشان کردم و گفتم «پس که اینطور، ما را بگو فکر کردیم شما آغاز کننده این مسیر بودید و احتمالا آقای شمقدری و سلحشور هم به شما ملحق می شوند و مانند اریک کانتونا و پائولو مالدینی در اوج خداحافظی می کنند» کار اصلاح به پایان رسید، آقای ده نمکی هزینه را پرداخت کرد و بدون توجه به پیشنهاد بنده آرایشگاه را ترک کرد و در اوج از ما خداحافظی کرد.
* شرق: جریان تصادف احمدی نژاد با آمبولانس
خیلی شیک و آژیرکشان داشتم آمبولانس را می راندم که ناغافل دیدم خوررررت یک نیسان آبی مالید به آمبولانس. آقا ما را می گویی نفهمیدم از کجا خوردم. زدیم کنار. داشتم فکر می کردم قفل فرمان را بردارم و پیاده شوم یا نه که دیدم راننده نیسان آبی آقای احمدی نژاد است. محمدرضا رحیمی، معاون سابق، هم نشسته بود سمت شاگرد. قفل فرمان را غلاف کردم و پیاده شدم.
گفتم: سلام آقای احمدی نژاد. به به. آقا چرا نیسان؟
گفت: چون دوره شعارها گذشته است. باید کارهای زیربنایی کرد.
گفتم: خیلی خب. ولی این چه وضع رانندگی است؟
گفت: بد است؟ زیرت می گرفتم خوب بود؟ می زدم می افتادی توی جوب آب می بردت خوب بود؟
گفتم: آقا تصادف کردیم ها. مالیدی. درباره دوران ریاست جمهوری تان که سوال نمی کنم.
گفت: خسارت من را بده بروم.
گفتم: «جان؟» و زنگ زدیم پلیس. پلیس آمد و نگاه کرد و کروکی نکشیده گفت: آقا سدمعبر کردی. راه بیفت برو.
رحیمی گفت: گوش کن پسرجان. سیاهنمایی نکن.
گفتم: آقای پلیس، مالیده به من. خسارتم چی؟
آقای پلیس گفت: برو پدرجان. خسارتت چقدر می شود؟ صدهزارتومان؟ من خودم بهت دستی می دهم، فقط گازش را بگیر برو تا ما هم برویم پی کارمان.
گفتم: نخیر. من آدم قانونمداری هستم. من شاکی هستم.
آقای پلیس گفت: هرطور راحتی. اما صبر کن تکلیف باقی پرونده هاشون مشخص شود بعد.
گفتم: من تا آخرش می ایستم. الان هم اصلا زنگ می زنم دیوان عدالت اداری بیاید.
کمی گذشت و از دیوان عدالت اداری آمدند.
گفتم: سلام علیکم. ببینید آقا، آقای احمدی نژاد مالیده به آمبولانس و من و حالا خسارت هم می خواهد.
نماینده دیوان عدالت اداری یک نگاه به ماشین انداخت و گفت: چیزی نیست.
گفتم: چیزی هست. من سابقه نداشته کسی بزند بهم یا بمالد بهم و حسابش را نرسم و خسارتم را نگیرم.
رییس دیوان عدالت اداری به نقل از ایسنا گفت: «احمدی نژاد را که نمی شود با دیگران مقایسه کرد. ایشان حسابش جداست.»
گفتم: «آهان. حساب کار آمد دستم.» و سوار آمبولانس شدم و پشت گوشم را خاراندم.
اول**س.ن1744**1104
انتهای پیام /*
Contact the editor:
[email protected]
02/02/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 54]
-
گوناگون
پربازدیدترینها