محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845368057
حضرت زهرا (س) و ولایت مداری
واضح آرشیو وب فارسی:فارس:
حضرت زهرا (س) و ولایت مداری
حرکت انقلابی حضرت صدیقة طاهره (س) و دفاع مقدّس ایشان از صراط مستقیم الهی و ولایت زمان، از همان روزهای اولیة رحلت رسول خدا(ص) شروع شد.
بخش اول/ چکیده ولایت از معانی حقیقی است که در طول تاریخ بشر جریان دارد؛ چراکه ولایت بالذّات مختص پروردگار سبحان است و اوست که سرپرست کل عالم هستی است، و از آن روی که باید اوامر و نواهی حضرتش اطاعت شود تا دین الهی حیات جاودان یابد و بشر به سعادت و کمال حقیقی اش دست پیدا کند، انبیا و اولیای الهی(ع) را به عنوان مصداق و مظهر ولایت خویش قرار داده است. وجود نازنین بانوی دو عالم حضرت زهرای مرضیه(س) که ملک و ملکوت ستایشگر کمالات، فضایل و وجود نورانی اویند، مدافع حقیقی ولایت و والاترین مقتدا برای اطاعت و دفاع از حریم مقدس ولایت است. دفاع آگاهانه، جانانه و همه‌جانبة او در واقع، دفاع از ولایت خداوند و دین حق بود، اما خفتگان و نامردمان از این مهم سر باز زدند. از این‌رو، بر هر کس که داعیه اسلام و مسلمانی دارد، لازم و ضروری است که با نگاهی ـ هر چند کوتاه ـ به مشی سیاسی حضرت زهرا(س)، حقیقت والای حریم مقدس ولایت در عالم هستی را دریابد، تا مسیر پر فراز و نشیب پذیرش، اطاعت و دفاع از ولایت را با اقتدا به بزرگ بانوی آفرینش، دلاورانه و با بصیرت بپیماید. آشنایی باحقیقت ولایت (به طور کلی) و اهمیت آن و آشنایی با چگونگی دفاع حضرت صدیقه (س) از مقام ولایت، و الگوگیری از ایشان در دفاع از این حریم مقدس، اهداف این پژوهش می‌باشد. پژوهش حاضر از طریق جمع‌آوری اطلاعات مبتنی بر مطالعة کتابخانه‌ای و تنظیم آنها به روش بنیادی، و با تحلیل منطقی بر متون موثق روایی و تاریخی تدوین گردیده است. مقدمه ولایت امری الهی است که بالذّات مختص حق ـ جلّ و علی ـ است، و انبیا و اولیای الهی (ع) از سوی خداوند متعال نشانه و مظهر ولایت الهی‌اند؛ از این‌رو، پذیرش، اطاعت و دفاع از آنان امری واجب و ضروری است. پذیرش ولایت معصومان (ع) و جانشینان ایشان در عصر غیبت و اطاعت و دفاع از آنان که مبین و مجری حقیقی فرامین الهی هستند، تنها راه دوام و جاودانگی آیین سعادت بخش اسلام در جهان است؛ امری که دشمنان دیروز و امروز اسلام از آن هراسناکند. از آن‌رو که معصومان (ع) الگویی جامع هستند و چگونگی دفاع از ولایت زمان، در زندگانی حضرت زهرای مرضیه (س) به خوبی پاسخ داده شده است، موظفیم ایشان را اسوة خویش قرار دهیم تا از مدافعان حقیقی دین و ولایت گردیم. 1. سلالة یاسین (س) سرچشمة فضیلت مخدرة دو عالم، صدیقة کبری (س)، اسوة کامل مدافعی حقیقی از ولایت می‌باشند که بهره مندی از نحوة دفاعی حضرتش نیازمند شناخت ایشان است؛ و تنها کلامِ نور قادر بر بیان وجود نورانی زهرای مرضیه (س) است، اما صد اندوه که این مقاله را گنجایش شناسایی حضرتش از منظر آیات و روایات نیست؛ لکن گذری بر کلام وحی، گویای آن است که منظور از آیات: تطهیر، مودّت، نور، لیلةالقدر، ذی‌القربی، شجرة طیبه، مباهله و کوثر و نیز مفاهیم: احدی الکبر، البحرین، کلمات و عالین، وجود مقدس حضرت زهرای اطهر(س) می‌باشد. پاکی نیاکان، شرافت سلاله، هم‌سرشتی با رسول خدا(ص)، طینت بهشتی داشتن، نورانیت، مایة افتخار حضرت حق، عصمت، سروری زنان عالم، هم‌سخنی با قدسیان، بهره‌مندی از وحی، برتری بر اهل زمین، عالِم به علم ربّانی، روشنی‌بخش بهشت، شفیع دوستان اهل‌بیت (ع)، نخستین شخصی که وارد بهشت می‌شود و... اندک فضایلی است که روایات از اقیانوس وجودش بیان کرده‌اند. خداوند عزّوجلّ، جبرئیل، حضرت رسالت و ائمة طاهرین (ع)، بسیار او را ستوده‌اند. فضایل و کمالات حضرتش چنان چشمگیر و گسترده است که نه تنها در کتب روایی شیعی نقل گردیده، بلکه در کتب عامه هم از این دست روایات بسیار به چشم می‌خورد؛ به‌گونه‌ای که پژوهشگران و دانشمندان اهل‌سنت را به تعجب و تکریم حضرتش واداشته است. دفاع چنین مقامی از حریم مقدس ولایت، دفاع سطحی زنی از یک جایگاه اعتباری حکومتی دنیایی نیست، بلکه دفاع یک مقام ولایت و انسان کامل آگاه از کنه و حقیقت ولایت، از مقام ولایت است. از این‌رو، سزاوار است چنین بانویی را مقتدای خویش قرار دهیم. 2. ولایت و جایگاه آن واژه های ولی، ولایت، ولاء، اولیاء، اولی و امثال آن، از مادة «ولی» ـ و، ل، ی ـ اشتقاق یافته، و از پر استعمال ترین واژه های قرآن کریم می‌باشد که به صورت های گوناگون به کار رفته است. کثرت استعمال این واژه در قرآن از جانب باری تعالی، دلیل بر اهمیت آن است. 1-2. ولایت در لغت ولاء و توالی بدین معناست که دو چیز یا بیشتر، حصولی پیدا کنند که چیزی غیر از جنس خودشان بین آنها قرار نگیرد. این کلمه برای نزدیکی از حیث مکان، نسبت، دین، دوستی، یاری و اعتقاد به استعاره گرفته می‌شود. (راغب اصفهانی، 1421ق، ماده«ولی») از این‌رو، ولایت به معنای اتصال و قرب است. این کلمه گاهی در امور معنوی به کار گرفته می‌شود و گاهی در امور مادی و جسمانی؛ دو امری که پس از یکدیگر واقع شوند و بینشان توالی وجود دارد. وجود ارتباط بین امور متوالی ضروری است، به گونه‌ای که اگر بین دو شیء هیچ گونه ارتباطی وجود نداشته باشد، رابطة ولایی بین آن دو بی معناست. از آن‌رو که ولایت امری اضافی است، اگر به فتح «واو» باشد، ارتباط و تأثیر آن یک جانبه است و از کسی که ولی است به عنوان «والی» یاد می‌شود. اما اگر دوجانبه بود، از آن به «ولایت» به کسر «واو» تعبیر می‌شود، و خدا ولی و والی است؛ یعنی خدا سرپرست است و موجودات و مخلوقات تحت ولایت و سرپرستی او قرار دارند. (نک: جوادی آملی، 1381، ص36-37) 2-2. ولایت در اصطلاح ولایت عبارت است از یک رابطة نزدیک بین ولی و مولی‌علیه که سبب و مجوزی است که ولی در امورات مولی‌علیه تصرف کند و سرپرستی و تدبیر امر او را بر عهده بگیرد. (طباطبایی، 1391، ص12) 3. اقسام ولایت ولایت از جنبه‌ای به دو قسم تقسیم می‌گردد: ولایت تکوینی و ولایت تشریعی. «ولایت تکوینی» یعنی: سرپرستی موجودات جهان و عالم خارج و تصرف داشتن در آنها؛ مانند ولایت نفس انسان بر قوای درونی خودش، به گونه‌ای که هر گاه چیزی را اراده کند و بخواهد باشد، آن چیز با همین اراده در حیطة نفس، موجود و محقق شود؛ و «ولایت تشریعی» یعنی: نوعی سرپرستی که در محدودة تشریع و تابع قانون الهی است و طبق قانون، کسی ولیّ دیگری است. (نک: جوادی آملی، 1381، ص92) 1-3. ولایت انبیا و اولیای الهی مقتضای برهان عقلی در نیازمندی انسان به قانون الهی، که قرآن کریم نیز آن را تأکید می‌کند، آن است که کمال انسان، در اطاعت از کسی است که او را آفریده و بر حقیقت او و جهان (دنیا و آخرت) و ارتباط متقابل این دو مرحله، آگاه است و او کسی جز ذات اقدس باری‌تعالی نیست. بر این اساس، عبودیت و ولایت، منحصر به «الله» است؛ یعنی انسان به حکم عقل و فطرتش موظف است فقط عبد خداوند باشد و تنها ولایت او را بپذیرد. قرآن کریم، در عین حال که عزّت، قوّت، رزق، شفاعت و ولایت را به خدا و غیر خدا اسناد می‌دهد، در نهایت و در جمع بندی، همة آن اوصاف کمالی را منحصر به ذات اقدس خداوند می‌داند. برای نمونه، دربارة عزّت می‌فرماید: «وَ لِلََّهِ العِزَّة وَ لِرَسولِهِ وَ لِلمُؤمِنینَ» (منافقون:8)؛ عزت از آنِ خدا و از آنِ رسول او و از آنِ مؤمنان است. اما در جای دیگر می‌فرماید: «فَاِنَّ العِزَّة لله جَمیعًا» (نساء:139)؛ به یقین، هرچه عزت است از آنِ خداست. یعنی تمام عزت از آنِ خداوند است و با اسمیه آوردن جمله، عزّت را منحصر در خداوند می‌داند. در بقیة اوصاف هم به همین صورت بیان فرموده است. در مورد ولایت نیز می‌فرماید: «اِنَّما وَلِیّکُمُ اللهُ وَ رَسولُهُ وَ الَّذینَ امَنوا الَّذینَ یُقیمونَ الصَّلوةَ وَ یُؤتونَ الزَّکوةَ وَ هُم راکِعونَ» (مائده:55)؛ ولیّ و سرپرست شما تنها خدا و رسول اوست و کسانی که ایمان آورده‌اند؛ همان‌ها که نماز را برپا می‌دارند و در حال رکوع زکات می‌دهند. این آیة کریمه، ولایت را برای خدا و پیامبر اکرم (ص) و برای اهل‌بیت (ع) ـ به استناد روایات ـ اثبات می‌نماید و در آیه‌ای دیگر بیان می‌فرماید که ولایت وجود مبارک پیامبر(ص) بر جان و مال مؤمنان، از خود آنان بالاتر است: «النَّبِیُّ اَوْلَی بِالمؤمِنینَ مِن اَنفُسِهِم» (احزاب:6)؛ پیامبر نسبت به مؤمنان از خودشان مقدّم تر است. از این‌رو، در کریمه‌ای دیگر می فرماید: وقتی که خدا و رسولش دربارة مطلبی حکم کردند، احدی حق سرپیچی از این دستور را ندارد: «مَا کَانَ لِمؤمِنٍ وَ لامُؤمِنَة إذا قَضَی اللهُ وَ رَسولُهُ أمرًا أن یَکونَ لَهُمُ الخِیَرَة» (احزاب:36)؛ و هیچ مرد و زن مؤمنی را نرسد (نسزد) که چون خدا و رسولش به کاری فرمان دهند، برای آنها در کارشان اختیاری باشد؛ و هر کس خدا و رسولش را نافرمانی کند، قطعاً دچار گمراهی آشکاری گردیده است. اما در عین حال که ولایت بر مردم را به پیامبر اکرم (ص) و وجود مبارک امیرالمؤمنین و اهل‌بیت (ع) نسبت می‌دهد، در مقامی دیگر، ولایت را در ذات اقدس خداوند منحصر می‌داند و می‌فرماید: «فَاللهُ هُوَ الوَلِیّ» (شوری:9)؛ خداست که ولیّ (حقیقی) است. بر این اساس، معنای آیاتی که خدا و رسول و ائمه (ع) را ولی دانسته اند این نیست که انسان‌ها چند سرپرست متفاوت دارند که یکی از آنها و یا برترین آنها خداوند است، بلکه با توجه به آیة حصر ولایت (فَاللهُ هُوَ الوَلِیّ)، تنها ولیّ حقیقی و بالذّات، خدای متعال است و پیامبر اکرم (ص) و اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع)، ولیّ بالعرض و مظهر ولایت خداوند هستند و به تعبیر لطیف قرآن کریم، آیه و نشانة ولایت الهی‌اند. از این‌رو، ولایت آنان نمی‌تواند در عرض ولایت خداوند که اصیل و مستقل است قرار گیرد. همچنین ولایت آنان در طول ولایت خداوند هم نیست؛ چراکه ولایت خداوندی که احد و صمد است، نامتناهی و خارج از حدّ و حصر است، و چون نامتناهی است، به مقطع خاصی محدود نمی‌شود تا از آن مقطع به بعد نوبت به ولایت دیگری برسد. ولایت در غیر خدا را این گونه می‌توان تبیین نمود: «ولایت تکوینی یا ولایت در تصرف»کمال و واقعیتی است اکتسابی و راه کسب آن به روی همه باز است؛ و در سایة عمل به سنن دینی و قوانین شرعی و اخلاقی، به اذن خداوند در درون انسان پدید می‌آید. مقصود از «ولایت تشریعی»، مقام و منصب قانونی است که از طرف خداوند به فردی از افراد به عنوان یک مقام رسمی عطا شده است. این مقامات همگی موهبت خداوندی است که جز خواستة خدای متعال چیزی در آن دخالت ندارد. (نک: جوادی آملی، 1379، ص122-134/ سبحانی، 1377، ص187-204/ جوادی آملی، 1381، ص91-106) 4. جایگاه و اهمیت ولایت در عالم هستی از آن‌رو که بحث ولایت امیرالمؤمنین علی (ع) با رحلت نبی مکرم اسلام (ص)، ماجرای سقیفه و خلافت بر مسلمانان، همراه و هم‌سو شد، در نظر عموم، ولایت از حقیقت و مرتبة والای خود، در حدّ حاکمیت و جایگاه اعتباری حکومت تنزل یافت. غالب مردم و حتی اندیشمندان، تنها این جایگاه را به دید یک مقام اعتباری اجتماعی نگاه کرده و غصب آن را در حدّ غصب یک مقام دنیایی تلقّی نمودند؛ و فقط تبعات ابعاد اجتماعی و عدالت اجتماعی آن را در نظر گرفتند. حال آنکه تأثیر این جا به جایی نه تنها در جامعة کوچک مدینه، بلکه در عالم هستی قابل توجه و پیگیری است. دایرة مقام ولایت از دایرة نبوت بزرگ‌تر و تمام تر است، و نیز «ولی» اسمی از اسماء خداوند متعال است، حال آنکه نبی این‌گونه نیست. از این‌رو، نبوت ختم می‌گردد، ولی ولایت ادامه دارد؛ به همین دلیل که مقام ولایت از نظر حیطه از نبوت بزرگ تر، و باطن نبوت است، و همة انبیا و اولیا را دربر می‌گیرد. مرتبة ولایت انبیا از مرتبة نبوت انبیا بالاتر است و نیز مرتبة نبوت آنها از مرتبة رسالت شان؛ زیرا ولایت انبیا جنبة حق بودن آنها به واسطة فنائشان در حق است و نبوتشان جهت ملکوتی آنها، که باعث مناسبتشان با عالم ملائکه می‌شود تا وحی را دریافت کنند، و رسالتشان جهت بشری آنهاست که مناسب عالَمِ انسانی است. (قیصری، 1382، ص169 و 170) 5. حقیقت ولایت آقا میرزا محمدرضا قمشه‌ای بیان می‌داردکه ولایت به معنای قرب، و بر دو قسم است: ولایت عامه و ولایت خاصه. ولایت عامه: این ولایت بنا بر آیة «اَللهُ وَلِیُّ الَّذینَ امَنوا یُخرِجُهُم مِنَ الظُّلُماتِ إلَی النّور» (بقره:257)، بر جمیع مؤمنان تعمیم داده می‌شود و از آن رو که خداوند ولیّ مؤمنان است، پس افراد اولیای الهی اند؛ چراکه قرب، امر اضافی و دو طرفه است، و چون درجات ایمان متفاوت است، درجات اولیاءالله نیز متفاوت می‌باشد. ولایت خاصه: این ولایت اختصاص به موحدان حقیقی، اصحاب قلوب و اهل اللهی دارد که در ذات الهی فانی شده و به بقای او باقی اند. یکی از مراتب ولایت خاصه، فناء عبد در ذات باری تعالی و بقائش به کنده شدن از وجود امکانی و پوشیدن وجود حقّانی است و این مقام «قاب قوسین» است. این ولایت به حضرت محمد(ص) و محمدیین از اوصیا و ورثه تابعین ایشان اختصاص دارد. ولایت خاصه «ولایت محمدیه» خود بر دو قسم است: «ولایت خاصه مقیده» که مقید است به اسمی از اسماء الهی؛ یعنی صاحب این نوع ولایت تجلّی یکی از اسماء الهی است؛ و «ولایت خاصة مطلقه» که مطلق از هر نوع قیدی است و جامع برای ظهور جمیع اسماء و صفات می‌باشد. از آن رو که هر یک از این دو قسم (مقیده و مطلقه) دارای مراتب است، پس برای هر یک خاتمی است، بنابراین، ممکن است عالمی از علمای امت رسول خدا(ص) خاتم ولایت محمدیه مقیده و وصی از اوصیای آن حضرت (ص) خاتم ولایت محمدیة مطلقه باشد. سپس می‌فرماید: «انّ امیرالمؤمنین علی بن ابی‌طالب علیه الصلاة و السلام، خاتم الاولیاء بالولایة المطلقة المحمدیه.» لیکن منظور از خاتم‌الاولیا بودن این نیست که بعد از او در زمان خودش ولی نباشد، بلکه مراد آن است که چنین شخصی دارای بالاترین مراتب ولایت و برترین درجات مقام قرب الهی است، به‌گونه‌ای که نزدیک‌تر از مقام او مقام قربی به خداوند نمی‌باشد و بالاتر از مرتبة ولایی او مرتبه‌ای نیست. (نک: آشتیانی، 1386، ص44) مطلب دیگر آنکه این ولایت در نبوت مستور است، چراکه عالم شهادت مطابق عالم غیب است و این ولایت در عالم غیب در نبوت مستور است. این ولایت بعد از نبوت با نفس او ظهور می‌یابد که همانا امیرالمؤمنین (ع) نفس رسول (ص) است و ولایت با او ظاهر می‌شود. دلیل بر آن، قول خداوند باری‌تعالی است که فرمود: «أنفسنا و أنفسکم» (آل عمران:59) سپس در هر روز شأنی از شئون این ولایت و در هر مظهری با صفتی از صفاتش ظاهر می‌شود و آنها حجج الله و خلفاءالله و خلفای رسول خدا(ص) می‌شوند؛ تا اینکه ولایت با جمیع اوصافش ظاهر می‌گردد و او قائم اولیا و مظهر ایشان و مظهر اوصاف ایشان است. همة ایشان نور و حقیقت واحدند و اختلافشان در ظهور اوصاف حقیقت ایشان است؛ و این ولایت مطلقة الاهیة محمدیه است. (برای آگاهی بیشتر، نک: همان، ص440-453) 6. علی بن ابی‌طالب (ع) مصداق مسلّم ولایت ابن عربی معتقد است: مقام خلافت در صورتی درست است که خلیفه به صورت کسی باشد که او را خلیفة خود قرار داده است و از آن‌رو که خداوند انسان را خلیفة خود قرار داده است، خلافت فقط در انسان کامل صحیح است. (نک: قیصری، 1382، ص299) بدین ترتیب، ولی‌الله که انسان کامل است خلیفة خداوند قرار می‌گیرد. انسان کامل، کامل ترین کتاب تکوینی خدای سبحان است و تفسیر عمیق و تعریف راستین چنین کتابی همانند تبیین کتاب تدوینی خداوند، تنها میسور نگارندة آن و سفیران برگزیدة اوست. (اسلامی، 1379، ص13) «ولایت» حقیقت والایی است که بالذّات مختص ذات اقدس ربوبی ـ جلّ و علی ـ است و از همین رو، هرگز منقطع نمی‌گردد و انبیا و اولیای خدا، در واقع، مظهر و مصداق این ولایت الهی‌اند. به استناد آیات و روایات معتبر (از جمله: آیات ولایت و اکمال دین و احادیث غدیر، منزلت و یوم‌الدار)، حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابی‌طالب (ع) مصداق «ولی‌الله» پس از رسول خدا(ص) می‌باشد که پذیرش، اطاعت و دفاع از وی و ائمة طاهرین (ع) از نسلش امری واجب و ضروری است؛ چراکه ولایت آنان در واقع همان ولایت رب ـ جلّ عزّه ـ است. 7. فلسفه و چگونگی دفاع زهرای مرضیه (س) از مقام ولایت حرکت انقلابی حضرت صدیقة طاهره (س) و دفاع مقدّس ایشان از صراط مستقیم الهی و ولایت زمان از همان روزهای اولیة رحلت رسول خدا(ص) شروع شد؛ آنگاه که حضرت ختمی مرتبت (ص) دار فانی را وداع نمود و مسلمانان، تاری به نام «خلافت» گرد خویش تنیدند و از پذیرش رهبری امیرالمؤمنین علی (ع) سر باز زدند. عمق این ظلم بزرگ و فاجعة عظیم را که بر همه بشر رفته است، تنها فاطمه (س) درمی‌یابد. تنها او بود که فهمید مردم از چه هدایت و ظرفیت رشدی محروم شدند؛ از چشمه حکمتی که خالی از هرگونه غش و ناپاکی، رهروان را سیراب می‌نمود و هر آنچه می‌گفت خود در عمل به آنها جلوتر بود؛ از کسی که نفس پیامبر(ص) و مدار و محور خلافت بود. امّت، زمانی می‌تواند ایمانش را حفظ کند که تحت حکومت و رهبری«الله» زندگی کند. این رهبری هرگز از میان انسان‌ها رخت برنمی‌بندد، حتی با رحلت خاتم انبیا(ص). یقیناً آنگاه که «الله» را رهبر حقیقی خویش بدانیم و در انتخاب مصداق ولایتش به انتخاب او چشم بدوزیم، با این معنا، تداوم رهبری خداوند در جامعه، همیشگی و یقینی است. در شرایطی که دین و ایمان مردم در خطر است، همه باید برای دفاع از آن بپا خیزند. اینجاست که باید از آنچه داری بگذری؛ جان، مال، فرزند و آبرو، و با هر چه داری جهاد کنی و از اسلام عزیز دفاع نمایی. از این‌روست که حضرت زهرای مرضیه (س) با تمام قوا می‌خواهد اعوجاج پدیدآمده در خط اصیل اسلام را اصلاح نماید، تا مسلمانان به ریسمان محکم اسلام چنگ زنند و دین الهی مصون بماند. منابع • قرآن کریم. 1. آشتیانی، جلال‌الدین؛ شرح فصوص الحکم؛ چ3، تهران: علمی فرهنگی، 1386ش. 2. اسلامی، علی؛ عید ولایت (گردآوری و تنظیم از آثار آیت‌الله جوادی آملی)؛ قم: مرکز نشر اسراء، 1379ش. 3. امینی نجفی، عبدالحسین احمد؛ الغدیر فی الکتاب و السنة و الأدب؛ ط. الرابعه، ج7، تهران: دارالکتب الاسلامیه، 1366ش. 4. باباکریم، عذراء؛ «بینش سیاسی حضرت زهرا»؛ فصلنامه بانوان شیعه؛ سال اول، ش2، زمستان1383. 5. پورسیدآقایی، مسعود؛ چشمه در بستر (تحلیلی از زمان‌شناسی حضرت زهرا)؛ چ2، قم: حضور، 1375ش. 6. جوادی آملی، عبدالله؛ شمیم ولایت؛ قم: مرکز نشر اسراء، 1381ش. 7. ــــــــــــــ ؛ ولایت فقیه «ولایت، فقاهت، عدالت»؛ قم: مرکز نشر اسراء، 1379ش. 8. راغب اصفهانی، حسین بن محمد؛ مفردات الفاظ القرآن الکریم؛ تحقیق صفوان داوودی؛ دمشق: دارالقلم، 1421ق. 9. سبحانی، جعفر؛ اصالت روح از نظر قرآن؛ چ2، قم: مؤسسه امام صادق، 1377ش. 10. صدوق، محمد بن علی؛ من لا یحضره الفقیه؛ ترجمه جواد غفّاری؛ چ2، ج1، تهران: صدوق، 1376ش. 11. طباطبایی، سیدمحمدحسین؛ المیزان فی تفسیر القرآن؛ ج6، بیروت: مؤسسة الاعلمی للمطبوعات، 1391ق. 12. طبرسی، احمدبن علی؛ الاحتجاج علی اهل اللجاج؛ ترجمه بهزاد جعفری؛ چ2، ج1، تهران: دارالکتب الاسلامیه، 1381ش. 13. طوسی، محمد بن حسن؛ الامالی؛ قم: دارالثقافه، 1414ق. 14. عابدینی، احمد؛ «چرا حضرت زهرا این‌گونه خطبه خواند؟»؛ نشریه پیام زن؛ سال یازدهم، ش3، 27/3/1386. 15. قائمی، علی؛ در مکتب فاطمه؛ چ128، تهران: امیری، 1371ش. 16. قیصری، داوود؛ شرح فصوص الحکم؛ تحقیق علامه حسن‌زاده آملی؛ قم: بوستان کتاب، 1382ش. 17. متقی هندی، علی بن حسام؛ کنزالعمّال فی سنن الاقوال و الافعال؛ ج6، بیروت: مؤسسة الرساله، 1405ق. 18. مجلسی، محمدباقر؛ بحارالانوار؛ ط. الثانیه، مجلدات 30، 37 و 43، بیروت: مؤسسة الوفاء، 1403ق. 19. هلالی عامری، سلیم بن قیس؛ اسرار آل محمد؛ ترجمه اسماعیل انصاری زنجانی خوئینی؛ چ2، قم: دلیل ما، 1380ش. سیده شیدا سالاری/ زهرا امی منبع: فصلنامه بانوان شیعه /انتهای متن/
93/01/30 - 06:08
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 86]
-
گوناگون
پربازدیدترینها