واضح آرشیو وب فارسی:جوان آنلاین: كوتشيخ؛ زيارتگاهي بكر اما فراموش شده
روزي روزگاري دشمن به مرزهاي اين سرزمين اسلامي كه انقلابي بزرگ و متفاوت با شعارهايي متفاوت در آن رخ داده بود، حملهور شد و تجاوزي بيرحمانه به اين سرزمين و مردم خونگرم و با اصالت آن داشت.
در آن روزها همان سربازاني كه سال 42 در گهوارهها بودند سر خط شدند و در مقابل مفسدي به نام صدام كه نماينده تمام زورگويان جهان بود قرار گرفتند. اما در بين اين زمينهاي تكهتكه شده، شهري بود كه نيمه آسماني آن بيشتر از نيمه زمينياش بود و بر اين بنا وقتي سيدشهيدان اهل قلم همت كرد مستند اين تكه از تكههاي زمين مقدس آن دوران را بسازد، نام آن را شهري در آسمان نهاد... بعد از دوران دفاعمقدس و تغيير شرايط، شهدايي كه ديروز از شهرها اعزام ميگرفتند و به مرزها ميرفتند، از مرزها اعزام گرفتند و به شهرها بازگشتند. علت اين جريان معكوس، عوض شدن خطوط دفاعي و نقاط حمله و تجاوز دشمن بود. تا ديروز منطقه نبرد مرزها بود و امروز شهرها جاي آن را گرفته است. با تمام اين تدابير قرار شد تا نسلها يك به يك از پس هم به زيارت اين زمينها بروند تا هم بتوانند با جغرافياي زمين آشنا شوند و هم ايثار و فداكاري را در جاي خود به اذهان بسپارند. در كنار اين، مسئولان امر به اين فكر افتادند تا اين اقدام يعني اطلاعرساني،سازماندهي و اعزام زائران به مناطق عملياتي را به شكل روتين و سازماندهي شده به نام راهياننور انجام دهند و مركزيتي را براي اجراي اين امر قرار دهند. اين عمليات كه امروزه به بزرگترين عمليات فرهنگي در سطح كشور تبديل شده به يك برنامه سفر احتياج داشت؛ يعني اينكه بايد مناطق و محورهاي نبرد شناسايي و مشخص ميشدند و سپس در هر كدام يادماني براي ماندگاري آن در تاريخ و زيارت زائران احداث شود. خرمشهر را همه ميشناسند؛ شهري كه بايد در آن با وضو وارد ميشديم. شهري كه 26 ميليون جمعيت داشت. شهري كه يكي از يادمانهاي زيارتي زائران محسوب ميشود. اما مسئلهاي كه خيلي مهم است غفلت يا سهلانگاري مسئولان نسبت به بعضي از آثار دفاعمقدس است. مكانهاي زيارتي و ديدني مربوط به دفاع مقدس در خرمشهر مسجد جامع، موزه جنگ و موقعيت علقمه و... تعداد ديگري يادمان است كه در نقشه ستاد راهياننور مشخص شدهاند. اما آيا كسي پرسيد كه بعد از نبرد و مقاومت 34 روزه و سقوط خرمشهر رزمندگان 18 ماه در كدام نطقه مقاومت كردند؟ يكي از بازماندگان روزهاي مقاومت، برادر عنايت صحتشكوه نام دارد كه در مستندي كه سيدشهيدان اهل قلم در خصوص خرمشهر تهيه كرده است يكي از راويان آن روزها محسوب ميشود. در هنگام حضورمان در راهياننور بهاري خوزستان، ايشان ما را به همان منطقهاي برد كه بعد از سقوط خرمشهر در اين سمت كارون، 18 ماه مقاومت كردند. آن سوي كارون منطقهاي است به نام كوتشيخ. منطقهاي كه در آن هنوز سنگرهايي كه بچهها با دست خودشان ساختند وجود دارد و طعمه دزدان و معتادان شده است و روز به روز بر تخريب آن افزوده ميشود. جالبتر از همه، شايد بتوانيم بگوييم يكي از بهترين مشاهداتم سنگر شهيد بهروز مرادي بود كه در آن دستخط زيبايش هنوز موجود بود. اما آنها امروز يا به زبالهداني تبديل شدهاند يا طعمه دزدان. خواسته ما از اين گزارش از مسئولان امر اين است كه چرا بايد كوتشيخ منطقهاي كه در آن بچههاي رزمنده كانالي به طول چندصد متر با قاشق احداث كردهاند و در آن 18 ماه نبرد كردهاند بايد به اين شكل باشد و هيچ يادماني در آن احداث نگردد. آيا تا به حال از خود پرسيدهايد كه بعد از سقوط اين 18 ماه مقاومت در كجا صورت گرفت؟ چرا سنگرهاي مقاومت ديروز كه امروزه يك ميراث فرهنگي محسوب ميشود بايد به زبالهداني تبديل شود و ما براي ترميم ماكت ديگر يادمانها هزينههايي بسيار گزاف كنيم؟ و در آخر ما نميدانيم كوتشيخ فداي سهلانگاري مسئولان شده است يا غفلتي بس عمدي؟ به اميد بناي يادمان كوتشيخ.
نویسنده : پويان شريعت
منبع : روزنامه جوان
تاریخ انتشار: 27 فروردين 1393 - 14:45
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جوان آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 91]