تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1817214468
سنگ‌نوشته‌ای نه درخور شیراز و شهر شاهچراغ (ع)
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: سه‌شنبه ۱۹ فروردین ۱۳۹۳ - ۱۳:۵۰
غلامحسن اولاد در یادداشتی منتقدانه درباره سنگ‌نوشته‌ای که در ورودی شیراز نصب شده، نقدهایی را به متولیان وارد کرده است. به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) منطقه فارس، این شاعر در این یادداشت نوشته است: «فکر می‌کنم آخرین باری که گذارم به دروازه «قرآن» به قصد زیارت آرامگاه «خواجو» افتاد دو سه سال پیش بود. بعد از آن، قلمرو گشت و گذار من محدود به حوالی خانه، چمران و خیابان ارم و ... شد. تا این که در آغاز سال نو به اتفاق همسرم یک بار دیگر به دیدار «خواجو» رفتیم، تغییرات کمّی و کیفی و زیباسازی‌های شهر در آن نواحی کاملاً مشهود بود و من با اشتیاق چشم‌اندازهای زیبا را در طراف می‌دیدم و تحسین می‌کردم در حین گشت‌زنی نگاهم به لوح سنگی بزرگی افتاد که پیش از این یا نبود یا بود و من از کنارش بی‌خیال گذشته بودم. این بار نیز همسرم متوجه شد. بر سینه این لوح سنگی بیتی نوشته شده که به سختی می‌توان آن را موزون خواند. آن را یادداشت کردم و عیناً می‌نویسم تا شما هم بخوانید: «شه چراغ ای آن کز تو شد چوراغ جهان چراغ خانه چرخ از رُخ تو نورستان » یعنی: «ای آن کز» را باید تُند و بدون تأنی ایان کز یا «عیان کز» خواند تا به روانی مصرع دوم باشد. بی‌شک هر کس کمترین آگاهی از «شعر» داشته باشد در همان نگاه اول متوجه سکته‌ای که در مصراع نخست «جا» خوش کرده می‌شود اما مشکل تنها لُکنت و عدم فصاحت و روانی مصراع نیست «که در وزن مُجتثِ: مفاعلن، فعلاتن، مفاعلن، فعلُن ...» قابل تعریف و تقطیع است بلکه اساساً ضعف تألیف و ناسختگی این بیت است که اجزای کلامش با آرایه‌هایی مانند جناس و هم حروفی و تناسب بین چراغ و راغ و چرخ و رخ و چراغ و نور و ... تصنعاً به نظم درآمده، بدون جوهره خیال و حسّ و حال و روح کمال که ضامن جاودانگی کلام شعر است. شاید اگر بیت مذکور و مورد بحث این‌گونه نوشته می‌شد: « شهِ چراغ که شد از تو همچو راغ جهان چراغ خانه چرخ از رُخ تو نورستان » شکل بهتری پیدا می‌کرد، اما مسئله تنها این نیست، آنچه مرا به تأمل واداشته این است که چرا از بین این همه شعرهای زیبا و استواری که برخی از شاعران متقدم و معاصر در مدح و منقبت آن حضرت سروده‌اند، این بیت آن هم در چنین مکان و جایگاهی قرار بگیرد؟ جائی که روزانه در معرض و منظر دید صدها تماشاگر داخلی و خارجی است. من نمی‌دانم این بیت از کیست، ممکن است از شاعر سرشناسی باشد، حتی ممکن است آن را در دیوانی خوانده باشم ولی حالا به یاد نمی‌آورم. با این همه مشکلاتی که گفتم بر آن وارد است لذا از دست‌اندرکاران سازمان‌ها و نهادهای مسئول انتظار می‌رود در این‌گونه موارد دقت و امعان نظر بیشتری داشته باشند، چرا که شیراز را «دستِ کم» خودمان به عنوان پایتخت فرهنگیِ ایران، می‌شناسیم، مگر نه؟!» انتهای پیام
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 103]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها