محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1842249810
یک جفت کفش بچه گانه، استفاده نشده، که به دل آدم چنگ می زند
واضح آرشیو وب فارسی:سیمرغ: یک جفت کفش بچه گانه، استفاده نشده، که به دل آدم چنگ می زند
پدر و مادری نوزاد متولد نشده خود را با تنها 5 میلیون تومان پیش‌فروش کردند.
«یک جفت کفش بچه گانه، استفاده نشده، به فروش می رسد.» خیلی ها می گویند این جمله، کوتاه ترین داستان غمناک جهان است که به ارنست همینگوی نسبتش می دهند و گره اصلی اش، همان اصطلاح «استفاده نشده» است که به دل آدم چنگ می زند. شش ماه پیش، در خیابان وزرا، آگهی شبیه همین کوتاه ترین داستان غمناک جهان، سرجا میخکوبم کرد؛ آگهی که در آن، ناشیانه با ماژیک آبی و خطی کج و کوله نوشته شده بود «پدر و مادری، پسر به دنیا نیامده خود را اهدا می کنند.» آن روزها، پسر بدون اسم سارا و فرید- پدر و مادری که آگهی را نوشته بودند – جنینی 5 ماهه بود.او حالا، نوزادی دو ماهه است که پس از تولد، در ازای 5 میلیون تومان فروخته شده، به خانواده ای دیگر. این گفتگو، شرح فروخته شدن آن پسرک بدون اسم است از زبان فرید پدرش، که بارها میان صحبت های مان، با خشم به من نهیب زد «بچه فروش» نیست بلکه فرزندش را اهدا کرده است و خانواده ای که بچه را گرفته اند خودشان اصرار کرده اند در ازایش پولی بدهند اما مگر مبادله کالا در ازای پول، چیزی جز خرید و فروش است؟از پسرک بدون اسم، که فرید و سارا حتی نخواستند جسمش را پس از تولد زیر دستگاه ببینند یا حتی یکبار شیر مادر به او بدهند، حالا فقط دو تکه لباس سرهم «استفاده نشده»، در خانه پدر و مادر واقعی اش باقی مانده است که آنها را برای «رد گم کنی» خریده بودند تا کسی نداند می خواهند فرزندشان را به خانواده ای دیگر بدهند؛ دو تکه لباس که خواهر کوچکترش جیران، به خیال این که صاحبش مرده است، آنها را بغل می کند، می بوید و می گرید.برای پسرتان اسمی هم گذاشته بودید؟شما که می دانید ما او را بعد از تولد اهدا کردیم. پس برای چی باید برایش اسم می گذاشتیم.پس چطور درباره اش حرف می زنید، یعنی اگر حرفش بین شما و همسرتان پیش بیاید، چگونه صدایش می کنید؟درباره اش حرف نمی زنیم و اگر مجبور شویم چیزی بگوییم توی حرف های مان صدایش می کنیم «پسر» یا «بچه».پس نمی دانید خانواده ای که او را گرفت برایش چه اسمی گذاشته است؟نخواستیم بدانیم.چرا نخواستید؟(چند لحظه سکوت) چرا باید می دانستیم؟ که چه بشود؟فرزند دیگری هم دارید؟بله یک دختر دارم که 8 ساله است به اسم جیران.شما برای به دنیا آوردن جیران برنامه ریزی داشتید؟نه کاملاً اتفاقی بود.برای به دنیا آوردن پسرتان، چه طور؟او هم مثل خواهرش، اتفاقی بود.همسرتان چند ماهه بود که فهمید باردار است.4 ماهه بود.وقتی خبر را به شما گفت، چه واکنشی داشتید؟افتضاح! خیلی ناراحت شدم. شرایط مالی ما خیلی سخت بود. ما به شدت مقروض بودیم. هنوز هم قسط می دهیم. اصلاً باورم نمی شد. رفتیم دکتر. تایید کرد که زنم باردار است. چند تا آزمایش هم نوشت برای این که ببیند بچه چه وضعی دارد. آزمایش ها را انجام دادیم سرجمع شد حدود 500 هزار تومان. بچه سالم بود.همسرتان چه وضعی داشت؟حال سارا، از من هم بدتر بود. وضعیت را می فهمید.به خانواده های تان گفته بودید که باردار است؟نه. ظاهرش هم نشان نمی داد.اولین تصمیم تان چه بود؟فکر کردیم بچه را بیندازد.پس چرا آزمایش های پیش از تولد نوزاد را برای سنجش وضعیت سلامت بچه انجام دادید؟نمی دانم. می خواستیم مطمئن شویم که سلامت است اما بعد تصمیم مان صد در صد شد که سقط شود.آن زمان هم، پیک موتوری بودید؟بله آن زمان تازه پیک موتوری شده بودم. تقریبا یک سال می شد که از روستای مان در استان.... آمده بودیم تهران و خانه ای را در قلعه حسن خان، اجاره کرده بودیم.پیش از آن چه کاره بودید؟یک پیکان قدیمی گرفته بودم که مسافرکشی کنم اما پولش برکت نداشت. هرچه در می آوردم خرج ماشین می شد. قبل از آن، من شغلهای زیادی را امتحان کردم اما همیشه خوردم به در بسته.مثلا چه جور شغل‌هایی؟اولین بار که از شهرمان به تهران مهاجرت کردم، هنوز وارد دبیرستان نشده بودم اما دیگر نمی توانستم در خانه بمانم. به شدت فقیر شده بودیم چون پدرم که راننده کامیون بود تصادف کرد و دیه چند نفر ماند روی دست مان. می خواستم در تهران زندگی تازه ای را شروع کنم. مدتی ظرفشور رستوران شدم. روزی 100 تا دیگچه دیزی می شستم. فایده نداشت از پولش چیزی نمی ماند.بچه های شهرستان یک خصوصیت مشترک دارند. تمام شان از همه جا رانده و مانده که می شوند، می روند میدان آزادی، شاید فرجی شود. (می خندد) من هم وقتی بیکار شدم رفتم همانجا بست نشستم. به امید این که راهی پیدا شود. همانجا یک بستنی فروش دیدم که داشت 20 برابر قیمت بستنی کیمی در شهر ما، بستنی می فروخت. همه روز تعقیبش کردم و سردخانه ای را که از آن بستنی می گرفت پیدا کردم. از همان روز بستنی فروش شدم اما چند ماه بعد این کار را هم گذاشتم کنار.چرا بستنی فروش نماندید؟بستنی فروشی فقط تابستان، عمر داشت. تمام که شد به ناچار برگشتم شهرمان. خواستم با پدرم کشاورزی کنم. سیب زمینی کاشتیم. همه چیزمان اجاره ای بود. سیب زمینی هم آن سال ارزان شد. ضرر کردیم.از همان وقت رفتید زیر بار قرض؟بدهکاری های اصلی ام مربوط به زمانی است که در شهرستان خودمان رفتم سراغ دلالی خانه و زمین. سه نفر شریک بودیم، یکی مان کلک زد. پول ها را برد. ورشکست شدیم و به همه بدهکار. خواستم بروم دنبالش؛ در گردنه حیران تصادف کردم. ماشینم اسقاط شد. مدت ها بیمارستان بودم. رفیقی که همراهم بود هم از من شکایت کرد. پول بیمارستان و دیه او هم به قرض هایم اضافه شد.برگشتم تهران. پیراشکی می پختم جلوی مدارس می فروختم. وزارت بهداشت جلویم را گرفت. مدتی هم رفتم تودوزی ماشین یاد گرفتم. خواستم کار و کاسبی راه بیندازم. رفتم شمال ایران. مغازه ای اجاره کردم که تودوزی کنم. در آمدش، برای پرداخت قرض هایم هم کافی نبود تا چه برسد به چرخاندن خانواده. قرض دار تر شدم. وضعم هی بدتر شد. تا دست آخر آمدیم تهران. پیکان خریدم. مسافرکشی می کردم و قسط هایم را به سختی می دادم. بعد از مدتی هم پیکان را فروختم. پیک موتوری شدم.شما گفتید که خانم تان 4ماهه بود. پس نمی توانستید از راه قانونی بچه را سقط کنید. این طور نیست؟بله. همین طور است. گشتیم دنبال کسی که بتواند بچه را سقط کند. دکتر که پیدا نمی شد. همسایه ای، یک خانم ماما را در... (منطقه ای در حاشیه جنوب شرقی تهران) معرفی کرد که کار را گردن می گرفت، ولی نه برای همه. همسایه مان گفت، طرف خودش می سنجد ببیند باید بچه تان را بیندازد یا نه. اگر قبول کند، مدرک می خواهد و اگر مدارک کافی باشد، کار را تمام می کند.از شما چه جور مدرکی خواست؟شناسنامه های مان را می خواست که مطمئن شود زن و شوهریم و بچه مان، حاصل رابطه نامشروع نباشد.یعنی آن طور بچه ها را نمی کشت؟نه.به نظرتان چرا؟نمی دانم.بعد چه شد؟گفت چرا می خواهید این کار را بکنید. کلی نصیحت مان کرد. گفتم ما نمی توانیم یک بچه دیگر را بزرگ کنیم. حتی جیران هم که چیزی می خواست چند ماه باید می گذشت تا بتوانیم تامینش کنیم. بچه های این روزها که مثل بچه های قدیم نیستند.بچه های این روزها چه فرقی دارند؟ما که بچه بودیم مگر جرأت می کردیم از پدرمان چیزی بخواهیم. به مادرمان می گفتیم. او اگر واجب می دید از پدرمان می خواست. بچه های امروز اگر چیزی بخواهند « باید » می گویند. آن روزها بچه ها زیاد بودند اما حالا هر خانواده ای یک بچه بیشتر ندارد و خب، ما نمی خواهیم این یک بچه کمبودهایی که ما در بچگی داشتیم،داشته باشد.آن ماما که قرار شد بچه را بکشد، مطب داشت؟بله.مطبش شیک و آبرومند بود؟نه زیاد اما به هر حال سر در داشت.بجز شما بیمار دیگری هم که به قصد سقط جنین آمده باشد، آنجا دیدید؟نمی شد فهمید هر کس به چه قصدی آمده است. لوازم و تجهیزات جراحی ولی آنجا بود. به نظر می آمد همانجا بچه ها را سقط می کند. در چهار پنج جلسه ای که رفتیم، گوش کردم ببینم صدای کسی که درد بکشد می آید یا نه. هیچ صدایی نبود.چقدر هزینه می گرفت برای این سقط کردن جنین؟گفت یک میلیون و 500 هزار تومان. بعد که چانه زدیم به یک میلیون تومان هم راضی شد. گفت برویم و منتظر بمانیم تا خودش زنگ بزند. دو سه روز بعد زنگ زد. به زنم گفت آیا هنوز مصر است بچه را بیندازد؟ زنم گفته بود بله. فقط دنبال جای ارزان تر است که تا به حال بچه را سقط نکرده. ماما گفته بود بچه تان نفس دارد اگر بکشیدش یعنی آدمی را کشته اید. خلاصه که زنم را ترسانده بود.زنم گفته بود اگر به دنیا بیاید، وضع مالی مان از این که هست بدتر می شود. اصلاً فرض کنید با زردی به دنیا آمد، ما حتی پول این که دو سه روز اول بعد از تولد، بسپریمش به بیمارستان تا زیر دستگاه بماند هم نداریم. ماما گفته بود می توانیم بچه مان را بدهیم به یک خانواده بدون فرزند. زنم که این را گفت من ترسیدم.ترس چرا؟شک کردم.چه احتمال دیگری وجود داشت؟با خودم گفتم از کجا معلوم که واقعاً می خواهد بچه مان را به خانواده ای دیگر بدهد. شاید بخواهد اعضای بدنش را بفروشد.خب شما که می خواستید بچه را سقط کنید پس چه فرقی می کرد؟(سکوت)این موضوع را به ماما هم گفتید؟بله. گفتم می خواهم مطمئن شوم واقعاً به یک خانواده بی فرزند سپرده می شود. گفت هیچ راهی برای مطمئن شدن مان وجود ندارد و ما به هیچ وجه حق نداریم خانواده ای که فرزندمان را می گیرد ببینیم.ماما فرایند کار را برای تان شرح داد؟گفت که بروم از ناصرخسرو آمپول فشار بخرم. یکی دو هفته مانده به تولد بچه، می خواست آمپول را به خانمم بزند تا بچه همانجا در مطب به دنیا بیاید.پیش از آن هم به اهدای بچه فکر کرده بودید؟نه ماما این فکر را انداخت توی سرمان اما ما با شرایط او موافق نبودیم. با زنم تصمیم گرفتیم خودمان یک زوج مناسب برای بچه پیدا کنیم.چه طور می خواستید خانواده را پیدا کنید؟می خواستیم آگهی بدهیم.مثلا در روزنامه ها؟بله اما روزنامه ها قبول نکردند. به همین علت به فکرم رسید آگهی بدهم و در سطح شهر بچسبانم.شما و همسرتان ابتدا می خواستید بچه را سقط کنید و بعد تصمیم گرفتید زنده نگهش دارید و به خانواده ای بسپریدش. چرا او را سر راه نگذاشتید؟ اگر بچه را سر راه می گذاشتید به احتمال زیاد، به بهزیستی می رسید و به عنوان کودک بی سرپرست، در کمتر از دو ماه، به خانواده ای بی فرزند سپرده می شد.به این هم خیلی فکر کردیم. خانمم به شدت با سر راه گذاشتن بچه مخالف بود. اسم سر راه گذاشتن که می آمد، دیوانه می شد.چند تا آگهی پخش کردید و کجا؟حدود 12 تا. همه جای تهران بردم. البته سعی می کردم در زمان هایی آگهی ها را نصب کنم که کسی مرا نبیند.دقیقا روی کاغذ چه نوشتید؟نوشتم «پدر و مادری، پسر به دنیا نیامده خود را اهدا می کنند.» یک خط ایرانسل هم گرفتم که مردم به آن زنگ بزنند.واکنش مردم چه بود؟یا آگهی ها را کنده بودند یا شماره تلفن شان خط خطی شده بود.به نظر شما چرا مردم این کار را می کردند؟نمی دانم. سر در نیاوردم.شاید مخالف بودند که شما بچه تان را بفروشید.فکر نمی کنم کسی آنقدر به این ماجرا اهمیت داده باشد. ما جرم نمی کردیم که. ما نمی خواستیم بفروشیمش. می خواستیم اهدائش کنیم به یک خانواده مناسب. (رنگش سرخ شده است )وقتی آگهی ها را کندند شما چه کردید؟من باز هم آگهی نوشتم. حدود 30 تا و دوباره به دیوارها چسباندم از نیاوران تا شوش.این بار مردم تماس گرفتند؟بله. زنگ ها شروع شد. تلفنم دستکم روزی 20 تا زنگ می خورد.پس پسرتان متقاضی زیاد داشت.نه همه متقاضی نبودند. برخی می گفتند فقط می خواهیم کمک کنیم به شرط آن که ما بچه را خودمان نگه داریم.نظر شما چه بود؟ما هم راغب بودیم همین کار را کنیم. نمی خواستیم به ما پول بدهند. همین که پوشک و شیرخشک و لباسش را تامین می کردند برایمان بس بود.مگر نمی گویید که نیکوکارها همین پیشنهاد را مطرح کردند. پس چرا نگهش نداشتید؟همه شان احساساتی شده بودند. اهل عمل نبودند. اول می گفتند کمک می کنیم بعد مسئولیت قبول نمی کردند و خودشان را کنار می کشیدند مثلا خانمی زنگ زد و گفت هرچه بچه بخواهد را تا دو سالگی می دهد اما هنوز بچه به دنیا نیامده، هر چه زنگ زدم جواب نمی داد.یکی دیگر گفت هزینه های بیمارستان را می دهد اما پس از یکی دو روز، به این یکی هم هرچه پیامک دادم دیگر جواب نداد. بقیه هم مثل همین ها بودند. مثلا یک مدیر ارشد در سازمان... به ما قول داد کمک مان کند. آدم مهمی بود.منشی اش به ما زنگ زد و گفت کارشان همین است که به آدم هایی مثل ما کمک کنند و می توانند همه جوره حمایت مان کنند اما بعد از آن ماجرا، هر بار رفتم دفترشان، گفتند جلسه است و وقت ندارد جواب بدهد.بجز این گروه، چه جور آدم هایی زنگ می زدند؟بعضی ها زنگ می زدند فقط ابراز دلسوزی می کردند که کمکی به ما نمی کرد. برخی هم زنگ می زدند فحش می دادند.مشتری های واقعی چقدر بودند؟زیاد بودند اما من می سنجیدم شان که بفهمم واقعا شایسته اند یا نه.حساب و کتاب کرده بودید که چه طور باید برای بچه شناسنامه ای به نام پدر و مادری دیگر بگیرید؟من فکرش را نکرده بودم اما راه حل ها از همان تلفن ها پیدا شد. برخی زنگ می زدند و از حرف های شان می شد چیزهایی یاد گرفت.چه راه هایی پیدا کردید؟یکی اش این بود که پدر و مادر بعدی اش، بروند ثبت احوال و ادعا کنند که بچه در خانه یا در ماشین به دنیا آمده است. مدتی تحقیق کردم و فهمیدم که در شهرهای کوچک، می شود این کار را به آسانی انجام داد.بعدتر متوجه شدم که اگر زوجی سال ها بچه دار نشده باشند و ناگهان ادعا کنند که بچه شان در راه به دنیا آمده است امکان دارد کارمندان ثبت احوال شک کنند و سوال پیچ شان کنند و بو ببرند که دروغ می گویند. این شد که ناچار شدم از راه دیگری وارد شوم.رفتم سراغ یکی از کارمندان یک شهر کوچک و دور. گفتم که می خواهم بچه مان را به زوجی نابارور بدهم. اول قبول نکرد اما...پس شما باید هزینه ای 2 میلیون تومانی از پدر و مادر بعدی بچه می گرفتید برای شیرینی دادن به آن فرد. این را به تماس گیرنده ها گفتید؟َبله. برای شان توضیح دادم.ما برای هر اصطلاحی یک تعریف داریم. وقتی در ازای کالایی که شاید حتی یک موجود زنده باشد، وجهی پرداخت می شود، یعنی خرید و فروش رخ داده است. شما فرزند به دنیا نیامده تان را در ازای وجهی مبادله کرده اید. پس از نظر قانونی او را فروخته اید.(سکوت)موافق این عقیده نیستید؟(سکوت)به نظر شما با تعریفی که من از« خرید و فروش » دادم این کار، خرید و فروش نیست؟ماشین که خرید و فروش نمی کردیم. خب این توهین است. من که برای خودم که چیزی بر نمی داشتم اما بعضی ها بی انصافی می کردند زنگ می زدند و می گفتند « بچه ات را چند می فروشی...» این را که می شنیدم خیلی بهم بر می خورد. ما که نمی خواستیم بچه مان را بفروشیم ما می خواستیم اهدائش کنیم. من اگر می خواستم بچه ام را بفروشم، می دادمش به آنهایی که اعضای بدن می خرند.یادم می آید اولین باری که من به عنوان مشتری بچه با شما تماس گرفتم بجز آن 2 میلیون تومان، هزینه دیگری هم مطالبه کردید. اگر اشتباه نکنم شما 2 میلیون و 500 هزار تومان مطالبه کردید. آن 500 هزار تومان چه بود؟هزینه همان آزمایش های پزشکی بود. چه کار باید می کردم؟ هزینه آزمایش ها را هم قرض کرده بودم. من که مردم را مجبور نمی کردم حتماً این هزینه را بدهند. به آنها می گفتم اگر دل تان می خواهد می توانید هزینه آزمایش ها را هم بدهید.شما بیمه هستید؟نه.پس هزینه خدمات تشخیصی و درمانی برای تان خیلی بالاست. چرا خودتان را بیمه نمی کنید؟چون پول پرداخت حق بیمه را ندارم.چند وقت بعد، توانستید یک خانواده مناسب پیدا کنید؟تقریبا دو سه هفته ای گذشت که خانمی زنگ زد و پرسید خانواده مناسب برای سپردن بچه پیدا کرده ایم را نه. گفتم گرچه خیلی ها زنگ می زنند اما هنوز خانواده ای که شایسته باشد پیدا نکرده ایم. او گفت یک خانواده آبرومند می شناسد. خودش فرهنگی بود. گفت بچه را برای یکی از دوستانش می خواهد که 12 -13 سال است بچه دار نشده اند و فقط هم پسر می خواهند. آنطور که تعریف می کرد فهمیدم دست شان به دهان شان می رسد.گفتم مشکلی نیست اما باید قرار بگذاریم و درباره کل ماجرا حرف بزنیم. قرار شد بیایند پارک.... البته من قبلاً هم در آن پارک با دو نفر دیگر برای بچه قرار گذاشته بودم اما به نتیجه نرسیدم.چرا به نتیجه نرسیده بودید؟مناسب نبودند.ملاک شما برای مناسب بودن یک خانواده چه بود؟گفتم که. می خواستم دست شان به دهان شان برسد...وقتی می گویید «دست شان به دهان شان برسد» یعنی انتظار داشتید وضعیت مالی شان چقدر خوب باشد؟منظورم این نبود که خیلی ثروتمند باشند. مهم این بود که بتوانند زندگی شان را بگذرانند.به نظرم معیار شما فقط این نبوده است. چون شما هم با وجود فقر، داشتید زندگی تان را می گذراندید. اما نخواستید بچه تان را نگه دارید؟اگر بچه مان را به خانواده ای با وضع مالی خوب می دادم حداقل خیالم راحت بود که هیچ وقت حسرت چیزی را ندارد.شما که نمی خواستید فرزندتان حسرت چیزی را داشته باشد، چرا جیران را در شرایط فشار مالی اهدا نکردید؟جیران بزرگ شده است. می داند پدر و مادر واقعی اش چه کسانی هستند هیچ وقت دلم نخواسته او را بدهم. ما دلبسته اش هستیم، دوستش داریم اما آن پسر، نوزاد بود. نوزاد که چیزی نمی فهمد. ما که دلبستگی به او نداشتیم.به نظر شما این معیار که خانواده ای دستش به دهانش برسد، برای سپردن یک نوزاد به آنها کافیست؟به هر حال سپردنش به یک خانواده پولدار از این که بکشیمش بهتر بود.از میان کسانی که تماس می گرفتند، بیشترین هزینه ای که پیشنهاد شد چقدر بود؟20 میلیون تومان.وقتی کسی برای نوزادی 20 میلیون تومان پیشنهاد می دهد یعنی دستش به دهانش می رسد. پس چرا ردش کردید؟رفتارش مثل کسی بود که می خواهد کالایی بخرد. من دنبال کسی نبودم که بچه ام را بخرد.هیچ وقت دنبال هدیه هایی که گفته می شود پس از تولد فرزندان از طرف دولت به برخی خانواده ها داده می شود رفتید؟ مثل همان طرح آتیه فرزندان در سال 89 یا طرح های تشویقی شبیه آن.این ها حقیقت ندارد. من تحقیق کردم. هیچ پولی نمی دادند.تا به حال محاسبه کرده اید هزینه ماهانه یک نوزاد چقدر است؟به نظرم باید دستکم از 400- 500 هزار تومان باشد، پوشک، شیرخشک، ویزیت دکتر، لباس و هزینه های پیش بینی نشده دیگر. بزرگتر که بشود خرجش بیشتر هم می شود.برگردیم سر آن قسمت ماجرا که با آن خانم در پارک قرار گذاشتید، از کجا متوجه شدید خانواده ای که می خواهند بچه را بگیرند، مناسبند؟در یکی دو جلسه بعد، مرد خانواده را هم دیدم. ماشین کمری داشت. خب کسی که ماشین کمری دارد وضع مالی اش حتماً خوب است. از لباس شان، از کارهای شان، از طرز حرف زدن شان حتی می شد فهمید وضع شان خوب است ولی نمی خواهند نشان بدهند. رفتارش هم خوب بود.خانمی که قرار بود مادر بچه شود هم دیدید؟خیر هیچ وقت او را ندیدیم. خودش هم نخواست هیچ وقت ما را ببیند.بعد چه شد؟آزمایش ها را خواستند و بردند دکتر که مطمئن شوند سالم است و ما هم معتاد نیستیم.همسرتان چه می کرد؟همسرم نگران بود که کار درست پیش نرود یا کسی خبردار شود. البته دیگر فامیل فهمیده بودند که باردار است. شکمش نشان می داد و قرار بود وقت زایمان خواهر و مادرش هم از شهرستان بیایند تهران.همسرتان می داند شما امروز اینجا هستید؟بله اول موافق نبود اما بعد راضی اش کردم. دوست نداشت موضوع رسانه ای شود.بعد از این که آن خانواده مطمئن شدند بچه سالم است، چه کردند؟گفتند در فامیل شان دکترهایی دارند که خودشان صاحب بیمارستان هستند. قرار شد زنم را ببرم یک بیمارستان آشنا که کارکنان بخش زنان و زایمانش از مسأله خبر داشتند. به همین علت زنم خودش را به نام زن آن آقا معرفی کرد و از آن به بعد، منظم برای معاینه به بیمارستان می رفت.همان آقا گفت دیگر نیازی نیست به آن فرد، برای گرفتن شناسنامه، شیرینی بدهیم چون بیمارستان گواهی می دهد که بچه را همسر خودش به دنیا آورده است. گفتند که هزینه های بیمارستان را هم خودشان می پردازند، چه زایمان و چه معاینات را.بچه با زایمان طبیعی به دنیا آمد؟اتفاقا گفتند بچه حتما باید با سزارین به دنیا بیاید تا دکتر آشنا جراحی کند و گواهی بدهد که خانم آن آقا را جراحی کرده است. گفتند اگر زایمان طبیعی باشد شاید آن دکتر در لحظه زایمان حضور نداشته باشد و دردسر درست شود.خلاصه که یک تاریخ را مشخص کردند اما وقتی زنم سونوگرافی کرد دکتر گفت بچه کامل نیست و اگر در تاریخی که برای سزارین تعیین شده بچه را به دنیا بیاورد ناقص است. قرار شد یک هفته دیگر صبر کنیم اما نگران هم بودیم که مبادا فامیل همسرم از راه برسند.چند روز زودتر به دنیا آمد؟تقریبا 10 روز.قرار شد به فامیل چه بگویید؟قرار شد وقتی خانمم بچه را زودتر از موعد به دنیا آورد، زنگ بزنیم شهرستان و بگوییم سقطش کرده است.روز جراحی چه کردید؟خواهر زنم زودتر از بقیه آمده بود تهران و در خانه بود. گفتیم می رویم برای معاینه. بعد از آنجا زنگ زدم و گفتم زنم حالش خوب نیست و دکتر گفته است باید جراحی شود.جیران می دانست جریان از چه قرار است؟نه نمی دانست. جلوی او حرفی نمی زدیم. هنوز هم می گوید دلش یک برادر می خواهد.برای پسرتان لباس و لوازم دیگر هم خریده بودید؟دو تکه لباس برای رد گم کنی گرفتیم که همسایه ها و فامیل خیال کنند واقعا منتظر تولدش هستیم.لباس ها را همراهش به خانواده ای که او را گرفت، دادید؟نه. لباس هایش افتاده گوشه خانه. آن خانواده قبول نکردند. حتی یک پتو هم از ما نپذیرفتند.پسرتان را بعد از تولد دیدید؟نه.آن ها به شما اجازه ندادند یا خودتان دلتان نخواست؟هم خودمان دلم نمی خواست و هم آنها مایل نبودند که من و مادرش، بچه را ببینیم.یعنی مادرش به او شیر نداد؟بچه زیر دستگاه بود. مشکل ریوی داشت چون هنوز کامل نبود و زود به دنیا آمده بود. ما هم نرفتیم ببینیمش.خب شیر مادر که همیشه نمی ماند. تمام می شود. شیرخشک به او دادند.وقتی گفتند بچه زیر دستگاه است نگران شدید؟همان واسطه به بچه سر می زد. ما هم دورادور جویای احوالش بودیم.چرا شما و مادرش مایل نبودید ببینیدش؟می ترسیدیم به او وابسته شویم و نظرمان عوض شود.زنی که بچه را به فرزندی پذیرفته بود دیدن بچه آمد؟نمی دانم. زنم یک روز بعد مرخص شد. ما با پیامک از آن واسطه حالش را پرسیدیم که گفت خوب است.آن خانواده به شما هزینه ای هم پرداختند؟5 میلیون تومان هدیه دادند. هرچه گفتیم نمی خواهیم اصرار کردند. دست آخر به زور قبول کردیم. این پول را هم واسطه داد، نه پدر تازه اش.آن پول کمک تان کرد؟خیلی زیاد کمک کرد. بخشی از قرض هایم را پرداختم.وقتی به خانواده های تان گفتید بچه سقط شده است نخواستند برایش مراسمی بگیرند یا قبرش را ببینند؟قبلا تحقیق کرده بودم. فهمیدم در بیمارستان مردی هست که 100 هزار تومان می گیرد و جنین های سقط شده را می برد دفن می کند. به خانواده های مان گفتیم بچه مرده را سپرده ایم به آن مرد و مایل نیستیم بدانیم کجا دفنش کرده است. آنها هم دیگر چیزی نپرسیدند.با لباس های بچه چه کار کردید؟لباس هایش شده آیینه دق. جیران خیال می کند برادرش مرده. گاهی بغلشان می کند، گریه می کند. نمی گذارد ردشان کنیم.ممکن است روزی شما حقیقت را به جیران بگویید؟نه هرگز. او نباید بداند.چرا؟(سکوت)اگر زمان به عقب برگردد و یکبار دیگر به شما در آن شرایط فرصت انتخاب داده شود، فکر می کنید باز هم فرزندتان را بسپرید؟صد در صد.اگر باز هم خانم تان بچه دار شود، او را اهدا می کنید؟این دفعه، بزرگش می کنم چون وضعم بهتر شده است.حالا که بخشی از قرض های تان را پرداخته اید، نمی خواهید بچه تان را پس بگیرید؟نه. ما قول داده ایم.به چه کسی قول دادید؟به همان واسطه.یعنی سندی مکتوب را امضا کردید؟فقط قول زبانی دادیم.شما نشانی از پدر و مادر واقعی بچه دارید؟اگر بخواهم می توانم پیدا کنم.تا به حال دل تان خواسته، از دور بچه را تماشا کنید؟این کار را به علت همان قول نمی کنم.خانم تان تا به حال خواسته بچه را ببیند؟نه. اما اگر هم بخواهد نباید برویم ما تصمیمی گرفتیم که دیگر قابل برگشت نیست.اصلا دل تان برای بچه تنگ می شود؟برخی فیلم ها بچه مان را یادمان می اندازد. از آن فیلم ها که بچه ای گم می شود و بعد از سال ها پدر و مادرش را می بیند.فکر می کنید 20 سال دیگر پسرتان را ببینید چه جور آدمی شده باشد؟سعی می کنم فکرش را نکنم. اصلا دلم نمی خواهد هیچ وقت، هم را ببینیم.منظورم این است که شکل ایده آل پسری که شما او را ندیدید به نظرتان در بزرگسالی باید چگونه باشد؟امیدوارم مثل من نباشد. یک پسر تحصیلکرده باشد.دوست دارید چه رشته ای خوانده باشد؟نمی دانم من به جیران هم نمی گویم چه بخواند. فقط برایم مهم است که درس خوانده باشد.شما تا به حال خانواده دیگری دیده اید که فرزندش را مثل شما به دیگران بسپرد؟نه. ندیده ام.هیچ وقت شک کرده اید که شاید آن خانواده، بچه تان را اذیت کنند؟احتمال نمی دهم. حسم می گوید روی چشم شان،بزرگش می کنند.اگر روزی پسرتان شما را پیدا کند و بپرسد چرا او را به دیگران سپردید، چه پاسخی می دهید؟پاسخی ندارم به او بدهم.همین حرف ها را که برای من گفتید، چرا برای او نمی گویید؟ مثلا می توانید بگویید مشکلات مالی داشتید یا فکر می کردید خانواده دیگری شاید او را بهتر بزرگ کند...با این حرف ها قانع نمی شود.چرا؟ مگر حرف های شما قانع کننده نیست؟نمی دانم.اگر شما ثروتمند بودید و بچه دار نمی شدید، حاضر بودید بچه فرد دیگری را بگیرید؟مسلما این کار را می کردم.به نظرتان اگر بچه را به ماما می دادید او بدبخت می شد؟نمی توانستم اعتماد کنم. به دلم بد می آمد.شما برای تصمیم گیری های زندگی، پیرو دل تان هستید؟بیشتر اوقات.پس در واقع خانواده های متقاضی دیگر را هم با دل تان رد کردید؟حال و روز آدمی که واقعاً بچه می خواهد،من می دانم. آنها واقعاً نمی خواستند. من با یک مکالمه، تشخیص می دادم.وضع مالی خانواده های شما و همسرتان چگونه بود؟همسرم از یک خانواده متوسط مایل به فقیر بود. ما هم که بعد از تصادف پدرم فقیر شدیم.چند خواهر و برادر دارید؟ما شش نفریم. من فرزند ارشدم.اگر پدرتان بعد از فقیر شدن، شما را به خانواده ای دیگر می سپرد. احساس تان چه بود؟اگر آن خانواده ها شرایط بهتری داشتند و وضع مالی شان خوب بود، من راضی بودم.اگر در آینده بار دیگر خدا پسری به شما بدهد اسمش را چه می گذارید؟نمی دانم. فکر نمی کنم دیگر هرگز، پسری داشته باشم.
1393/01/17
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سیمرغ]
[مشاهده در: www.seemorgh.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 47]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها