خوش‌شانسی‌کارآگاه

واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
پلیس

خوش‌شانسی‌کارآگاه ستوان ظهوری با این‌که خیلی سعی می‌کرد حواسش به دور و اطراف باشد و چیزی را از قلم نیندازد، همیشه پیش سرگرد شهاب کم می‌آورد. چشمان کارآگاه مثل ذره‌بین بود، در یک نگاه کوچک‌ترین ردپاها و آثار را تشخیص می‌داد. یک بخشی از این مهارت ذاتی بود و بخش دیگرش حاصل سال‌ها تجربه در اداره ویژه مبارزه با قتل. ستوان این بار هم کم آورده و خوردگی گچ دیوار را ندیده بود.

نیم ساعتی می شد که آنها به خانه مقتول رسیده بودند؛ آپارتمانی یکخوابه و کوچک در خیابان خوش شمالی. سوسن تنها در آنجا زندگی می کرد. خانه را با وام، قرض گرفتن و پس اندازش خریده بود و هفت ماهی می شد آنجا زندگی می کرد. بی سروصدا بود. صبح ها حدود 8 از خانه بیرون می زد و بعدازظهرها ساعت 5 برمی گشت. در یک شرکت پخش مواد غذایی منشی بود. در مجموع آدم بی آزاری به نظر می رسید. البته این اطلاعات فقط به دوره مطلقه شدنش مربوط می شد و همسایه های فعلی اصلا درباره شوهر سابق سوسن و علت جدایی اش چیزی نمی دانستند. از آن زنانی نبود که پیش هر کسی سفره دلش را باز کند. با هیچ کدام از همسایه ها رفت و آمد نداشت و اگر در راهرو و پله ها با کسی روبه رو می شد، سرش را پایین می انداخت، زیر لب سلام و احوالپرسی مختصری می کرد و رد می شد. کارآگاه شکی نداشت برخلاف فرضیه اولیه و احتمالی که این مواقع ذهن را اشغال می کند، قاتل به زور وارد خانه سوسن شده بود. پشت در ورودی یک تکه از گچ دیوار ریخته شده بود. قاتل در را محکم هل داده و به دیوار کوبیده بود تا راه ورودش را باز کند، اما چرا سوسن داد و فریاد راه نینداخته و از کسی کمک نخواسته بود؟ شهاب جواب این سوال را هم می دانست، برای همین دستیارش را از گیجی کسل کننده نجات داد و گفت: قاتل آشنا بوده، ولی سوسن نمی خواسته او را به خانه راه بدهد، برای همین هم مقاومت کرده، ولی بعدش داد و فریاد راه نینداخته. طرف احتمالا جلوی ساختمان آنقدر کشیک داده تا کسی در را باز کند، بعد از پله ها بالا آمده و خودش را به واحد سوسن رسانده. همسایه ها قبلا هم ورود و خروج یک مرد را به خانه سوسن دیده بودند، اما نه آمد و شدها آنقدر زیاد بود که بخواهند اعتراض کنند و نه این که مزاحمت دیگری برایشان داشت؛ بیشتر به نظر می رسید طرف برادر یا فامیل سوسن باشد. مردی حدود چهل ساله بود. بلندقد و چهارشانه، همیشه هم مرتب و منظم لباس می پوشید و یک پژو 206 آلبالویی پلاک اصفهان داشت. کارآگاه بعد از کشف اول، هر چه را که ظهوری در ذهنش رشته بود، پنبه کرد. یک جاسیگاری و سیگار خاموش داخل آن ستوان را به این قطعیت رسانده بود که قاتل سیگار می کشد، آن هم سیگار لایت؛ اما شهاب نظر دیگری داشت. ـ قاتل می خواسته وانمود کند سیگاری است. ببین، اولا این که پک نزده و سیگار همین طوری خاکستر شده، تازه کج سوخته. طرف حتی بلد نبوده سیگار را درست روشن کند. سرگرد خودش قبلا سیگاری بود و شاید به همین دلیل هم این را فهمیده بود. در صحنه جرم سرنخ دیگری وجود نداشت هیچ چیزی هم سرقت نشده بود. شهاب و ستوان به امید پیدا کردن مردی با خودروی نمره اصفهان از خانه مقتول بیرون زدند. تا آنجا که خبر داشتند پدر و برادر سوسن در راه تهران بودند و تا حدود 8 شب به اداره آگاهی می رسیدند، اما می شد قبل از آن تلفنی از آنها پرس وجو کرد. آن دو از ماجرای پژو 206 بی اطلاع بودند، اما پدر سوسن توضیحاتی را درباره شوهر سابق دخترش داد. ـ هومن بددل بود. دست بزن هم داشت. سوسن مهرش را بخشید تا توانست طلاق بگیرد، یک سال دوندگی کرد. بعدش هر چه گفتم دختر برگرد اراک، گوش نکرد. گفت در تهران کار دارد، کمی پول گرفت تا خانه بخرد، بقیه اش را هم خودش تهیه کرد. هومن سیگاری نبود. از دود و دم بدش می آمد، اما نمی شد او را فقط به همین دلیل ساده به قتل متهم کرد. آن روز کار دیگری از پیش نرفت و کارآگاه و ستوان صبح روز بعد تحقیقاتشان را با رفتن به محل کار سوسن پی گرفتند. آنجا هم کسی اطلاعات زیادی درباره منشی شرکت نداشت، فقط یکی از کارمندان حسابداری که از همه به سوسن نزدیک تر بود، حرف هایی زد که خیلی به درد می خورد. ـ ازدواج کرده بود. صیغه شده بود، از این صیغه های طولانی، فکر کنم پنج ساله. می گفت بعدش اگر با هم ساختند عقد دائم می کنند، اسمش رضاست، شماره اش را هم دارم، خود سوسن داد برای وقت هایی که کار واجب پیش می آمد. راستش برای خرید خانه من به او کمی قرض داده بودم، شماره رضا را داد تا خیالم را جمع کند قصد بالا کشیدن پولم را ندارد. شهاب با رضا تلفنی صحبت کرد. مرد از مرگ همسرش خبر نداشت، یعنی این طور ادعا کرد. به هر حال کارآگاه از او خواست تا رسیدن آنها در خانه بماند. رضا هم مخالفتی نکرد. ستوان وقتی مکالمه رئیس اش تمام شد، جمله معترضه ای را به زبان آورد: خب می گفتی او بیاید اداره، چرا ما برویم؟ سرگرد نگاه عاقل اندر سفیه به او انداخت و گفت: آنجا می فهمی. رضا همان اول کار سوتی داد و معلوم شد از ماجرای قتل خبر داشت، او همان دیروز به خانه سوسن رفته و پلیس ها را دیده و با پرس و جو همه چیز را فهمیده بود، اما چرا واقعیت را پنهان کرده و خودش را به بی خبری زده بود؟ او سیگار هم می کشید، البته نه لایت. به هر حال ازدواج پنهانی و مخفی کردن اطلاع از قتل، او را در مظان اتهام قرار می داد. رضا با خواهش شهاب تا بقالی سرکوچه همراه او رفت، بعد ستوان و مظنون بیرون بقالی ماندند و کارآگاه داخل رفت و با نشان دادن رضا از بقال پرسید: این آقا معمولا از شما سیگار می خرد؟ جواب مثبت بود. شهاب نوع سیگار را پرسید. رضا فیلتر قرمز می کشید. پس آن ته سیگار در صحنه قتل مال او نبود. به همین راحتی بخشی از معما حل شد. کارآگاه بقیه بازجویی غیررسمی اش را در همان خیابان ادامه داد و رضا هر چه می دانست و در دلش بود، گفت: راستش ترسیدم خودم را معرفی کنم، چون همه به من شک می کردند، ولی من و سوسن هیچ اختلافی با هم نداشتیم. او هنوز از شوهر سابقش می ترسید، مثل این که یکی دوباری جلوی اداره رفته و او را تهدید کرده بود اگر رجوع نکند روی صورتش اسید می پاشد. ظاهرا همه راه ها به سمت خانه هومن ختم می شد، البته همه چیز در حد فرضیه و حدس بود و مدرکی که بشود با آن شوهر سابق مقتول را محکوم کرد، وجود نداشت. به هر حال او همان روز بازداشت و بازجویی ها شروع شد. هومن منکر قتل بود و می گفت تمام روز قتل را در خانه بود: «ناخوش بودم و اداره نرفتم.» او شاهدی برای اثبات این حرفش نداشت، اما هوشش به اندازه ای بود که بتواند خودش را از مخمصه برهاند: شما باید برای قاتل بودن من دلیل بیاورید، نه من برای بی گناهی خودم. حالا شوهر زن سابقم یک حرف بی ربطی زده، من که مسئول آن نیستم. راست می گفت و کارآگاه دهانش بسته بود. آن شب متهم را نگه داشت، ولی می دانست تا فردا اگر مدرکی پیدا نکند، باید اجازه بدهد او برود. صبح روز بعد ستوان که زودتر از شهاب به اداره رسیده بود، خبر مهمی را به کارآگاه داد که به رازگشایی از این قتل منجر شد. بچه های گشت کلانتری کوی نصر دیشب یک سارق حرفه ای موتورسیکلت را گرفته بودند و او به 12 فقره سرقت اعتراف کرده بود. ستوان بادی به غبغب انداخت و انگار که خودش معما را حل کرده است، گفت: طرف اعتراف کرده درست روز قتل از جلوی خانه سوسن یک هوندا 125 دزدیده. موتور را از خانه اش کشف کرده اند. استعلام گرفتم، موتور مال هومن است. کارآگاه دستور داد سارق را بیاورند. او از قتل چیزی نمی دانست، ولی درباره هوندا 125 گفت: موتور قفل و زنجیر نداشت، خیابان هم خلوت بود، من هم فرصت را مناسب دیدم و سرقت کردم. حالا دست سرگرد پر بود. او بازجویی از هومن را با این سوال شروع کرد: «موتورت کجاست؟» هومن جاخورد. انتظار این سوال را نداشت؛ البته زود خودش را جمع و جور کرد: «دزدیده شده.» -چرا گزارش ندادی؟ -می خواستم گزارش بدهم، اما شما فرصت ندادید، بازداشتم کردید. مرد قرار نبود تسلیم شود، برای همین شهاب اصل مطلب را به او گفت: برای من بازی درنیاور. موتورت را وقتی رفته بودی سوسن را بکشی سرقت کردند. سارق را هم گرفته ایم. موتورت هم الان در حیاط اداره است. هومن دیگر باید اعتراف می کرد، او بازی را باخته بود: من از اول هم نمی خواستم سوسن را طلاق بدهم، اما آنقدر لجبازی کرد تا رضایت دادم، بعدش پشیمان شدم و گیر دادم که رجوع کند، ولی زیر بار نمی رفت، تا این که فهمیدم با یکی دیگر صیغه کرده. آن روز نمی خواستم زنم را بکشم، رفته بودم تا با او صحبت کنم، اما وقتی بحث بالا گرفت، خفه اش کردم. قبلا دیده بودم رضا سیگار می کشد، یک روز که جلوی خانه سوسن کشیک می دادم، او را دیده بودم. برای همین خیلی تند از سر کوچه یک نخ سیگار خریدم و آنجا گذاشتم تا همه به او شک کنند. راز این قتل هم فاش شد، البته شهاب خوب می دانست این بار شانس آورد، اگر موتور هومن سرقت نمی شد و اگر سارق را نمی گرفتند، شاید هیچ مدرکی علیه قاتل به دست نمی آمد. به هر حال همیشه یک راهی برای افشای حقیقت پیدا می شود. کارآگاه به تجربه این را دیده بود و به آن باور داشت.

پنج شنبه 29 اسفند 1392 11:38

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: جام جم آنلاین]

[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 121]