تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816343332
فرصت ها و چالش های حضور پررنگ تر روحانیان در مدارس
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا:
ساختار آموزشی و بایسته های پرورشی فرصت ها و چالش های حضور پررنگ تر روحانیان در مدارس تهران- ایرنا- طرح هایی چون «روحانی مدرسه» و واگذاری مسوولیت اداره تربیتی مدارس به حوزه های علمیه، به باور کارشناسان با وجود فراهم ساختن برخی فرصت ها، در صورت برنامه ریزی های نادرست و مبهم می تواند چالش های فراوانی برای کارکردهای پرورشی ساختار آموزشی به دنبال داشته باشد.
ترکیب و هم ارزی 2مفهوم آموزش و پرورش برای نامگذاری وزارتخانه ای که مسوول هدایت و اداره ساختار آموزشی به شمار می رود، از اهمیت برابر تعلیم و تربیت نسل های کشور نشان دارد.
ابلاغ سیاست های پرورشی و فرهنگی وزارت آموزش و پرورش که در آن بر بایسته های تقویت و گسترش انس با قرآن کریم و سیره پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) و اهل بیت (علیهم السلام)، ترویج فضای اعتدال، تدبیر و عقلانیت و نیز تشویق دانش آموزان به اسلام شناسی و ایران شناسی تاکید شده است، نشان می دهد مدیران ساختار آموزشی به مسائل پرورشی و فرهنگی توجهی ویژه دارند.
در چارچوب سیاست های پرورشی و فرهنگی 20 ماده ای که از سوی پایگاه جامع اطلاع رسانی وزارت آموزش و پرورش در دهم اسفندماه منتشر شد، افزون بر بایسته های یاد شده به برنامه ریزی برای ارتقای تربیت عقلانی و رشد بینش دینی، سیاسی و اجتماعی دانش آموزان، بکارگیری شیوه های آموزشی تازه بر پایه پرورش شیوه های اندیشیدن درست، منطقی و آزاد، ارتقای معرفت و بصیرت دینی برای رشد و تعالی معنوی و اخلاقی معلمان، دانش آموزان و خانواده ها و نیز استقرار نظام جامع نظارت، ارزیابی و تضمین کیفیت فعالیت های پرورشی و فرهنگی اشاره و بر آن تاکید شده است.
با وجود چنین برنامه های کلانی که در سال های گذشته نیز مشابه آن مطرح و با ضرب آهنگ های گوناگون پیگیری شده، چالش های پیش روی پرورش نونهالان، نوجوانان و جوانان همچنان پرشمار است.
از جمله راهکارهایی که طی ماه های گذشته برخی متصدیان مسائل پرورشی در ساختار آموزش و پرورش و نیز حوزه های علمیه بدان توجه کرده اند، افزایش تماس بین روحانیان و دانش آموزان و فعالان آموزشی در مدارس است؛ موضوعی که واکنش های گوناگون صاحبنظران و کارشناسان را به همراه داشت.
** پیشینه طرح افزایش حضور روحانیان در مدارس
نخستین برنامه های «معاونت تبلیغ و آموزش های کاربردی حوزه های علمیه کشور» برای تمرکز ویژه بر ساختار آموزش و پرورش و بهره جویی از امکانات این وزارتخانه به منظور ترویج مفاهیم دینی، به سال 1379 باز می گردد.
یک سال پس از روی کار آمدن دولت نهم یعنی در سال 1385، ستادی با عنوان «ستاد همکاری آموزش و پرورش و حوزه های علمیه» تشکیل شد و فعالیت خود را با هدف بهره مندی از توا نمندی های مراکز آموزشی و موسسات حوزوی سراسر کشور برای تامین نیازهای آموزش و پرورش آغاز کرد.
«محمد بنیادی» مشاور وقت وزیر آموزش و پرورش، هشتم مهرماه 1390 (در آغاز سال تحصیلی 91-1390) به خبرگزاری کار ایران (ایلنا)، گفت که بهره گیری از روحانیان در آموزش و پرورش در حال افزایش است.
بنیادی افزود: بر پایه تفاهمنامه تازه بین وزارت آموزش و پرورش و حوزه علمیه، روحانیان در آموزش فرهنگیان، دانش آموزان و خانواده آنان بیشترین مشارکت را خواهند داشت و بدین ترتیب یک میلیون معلم، 12 تا 13 میلیون دانش آموز و 25 میلیون نفر از افراد خانواده آنان زیر پوشش آموزش روحانیان قرار خواهند گرفت.
بنیادی هجدهم تیرماه 1392 نیز به ایلنا گفت: 60 هزار مدرسه در کشور مشخص شده که قرار است در هر کدام از آنها یک روحانی مستقر و مشغول به کار شود. با این همه، حوزه علمیه باید به فکر 120هزار روحانی برای 120هزار مدرسه باشد.
در روزهای پایانی آذرماه، موضوع حضور روحانیان در مدارس بار دیگر مورد توجه برخی مطبوعات، رسانه ها و نیز صاحبنظران مسائل آموزش و پرورش قرار گرفت.
روزنامه «اعتماد» بیست و دوم آذرماه در گزارشی با عنوان «طرح روحانی مدرسه در نوبت اجرا» نوشت: در روزهای گذشته انتشار متن تفاهمنامه همکاری بین حوزه علمیه و آموزش و پرورش در زمینه اجرای طرح روحانی مدرسه، حاشیه های زیادی را به دنبال داشته است.
به نوشته اعتماد، طرح یاد شده به صورت آزمایشی در استان تهران و در مدارس پسرانه اجرا می شود و در صورت موفقیت آمیز بودن، همه استان های کشور زیر پوشش قرار خواهد گرفت.
2 روز بعد حجت الاسلام «مهران مجیدی» نماینده ستاد همکاری آموزش و پرورش و حوزه های علمیه، به بنگاه خبری «تسنیم» گفت: شماری از مدارس دولتی به مدارس وابسته به حوزه علمیه تبدیل می شوند و مدیریت حوزه با گذاشتن روحانی ثابت در این مدارس، مدیریت تربیتی را بر عهده خواهد داشت. محتوای برنامه ها بر پایه شیوه نامه فرهنگی و تربیتی کارگروه ایجاد شده تایید و از سوی مدیر مدرسه اجرا خواهد شد.
بدین ترتیب یکی از نخستین ابهام های مربوط به طرح روحانی مدرسه، به نوع رابطه آموزش با پرورش و تضاد این طرح با برخی آیین نامه های داخلی وزارتخانه بر می گردد.
با وجود تاکید نماینده ستاد همکاری آموزش و پرورش و حوزه های علمیه بر وابستگی مدارس به این حوزه ها، برخی مسوولان آموزش و پرورش تفسیری دیگرگون از این طرح دارند.
به نوشته اعتماد، سخنگوی آموزش و پرورش شهر تهران با بی مورد دانستن نگرانی ها نسبت به طرح روحانی مدرسه، گفت: این طرح همان حضور امام جماعت در مدارس و پاسخ به پرسش های دانش آموزان است که از پیش مطرح بود و در این دوره فقط سازماندهی شد.
با نگاهی به نظرهای بیان شده در این زمینه می توان گفت که در کنار گمانه زنی های همپیوند با نتایج مثبت و سازنده طرح روحانی مدرسه، همچنان ابهام ها و پرسش های پرشماری درباره برنامه ریزی، امکانات و بایسته های اجرایی سازی این طرح وجود دارد.
**طرح روحانی مدرسه در بوته نقد
«قاسم احمدی لاشکی» عضو کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس شورای اسلامی، در گفت و گو با ایرنا کامیابی طرح روحانی مدرسه را در گرو برنامه ریزی و اجرای هدفمند و ضابطه مند آن دانست.
نماینده مردم شهرستان های نوشهر، چالوس و کلاردشت با اشاره به کارکرد دووجهی آموزش و پرورش و اهمیت برابر تعلیم و تربیت گفت: حضور روحانیان در مدارس اقدام با ارزشی است، البته در صورتی که به شکل ضابطه مند، هدفمند و با برنامه انجام گیرد. همچنین این طرح اگر به شکل سلیقه ای تدوین و اجرایی شود، نتایج مثبت آن از بین خواهد رفت.
به گفته احمدی لاشکی، معاون پرورشی و فرهنگی و همکارانشان برای گام برداشتن در این راه باید آگاهی یابند که در حوزه مسائل معنوی و روحانی نیاز دانش آموزان به چه مواردی است.
عضو کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس با تاکید بر لزوم داشتن طرح درس برای روحانیان، افزود: زمانی که نزدیک به 6هزار شبکه ماهواره ای در حال ترویج فرهنگ های غیر اسلامی و غیر انسانی هستند ما هم باید در برابر، حرفی برای گفتن داشته باشیم و این طرح یکی از راهکارها است.
همچنین احمدی لاشکی درباره میزان تاثیرگذاری آموزش واحدهای درسی چون «دین و زندگی» در مقاطع گوناگون تحصیلی برای پاسخگویی به نیازهای پرورشی تصریح کرد: «کسانی باید معارف آموزش دهند که نسبت بدان اشراف کامل داشته باشند. در این ارتباط حتی لباس روحانیت تقدس ویژه ای دارد و می تواند اثرگذاری داشته باشد.»
از سوی دیگر، «شیرزاد عبداللهی» کارشناس مسائل آموزشی و پرورشی، نیز در گفت و گو با خبرگزاری جمهوری اسلامی توجه به تجربه های پیشین در این زمینه را ضروری دانست.
از دید او، روحانیان و مقام های سیاسی کشور از برونداد نظام آموزشی راضی نیستند و بر این باورند که آموزش و پرورش در تربیت کودکان و نوجوانان کوتاهی می کند. این در حالی است که تربیت روندی پیچیده و چندبعدی را طی می کند و عواملی مانند خانواده، گروه های همسن و رسانه های جمعی چون صدا و سیما، ماهواره ها، شبکه های رسمی و غیر رسمی توزیع فیلم، شبکه های مجازی، مسجد و... در تربیت کودکان موثرند.
عبداللهی تاکید کرد: «چندان درست نیست همه تقصیرها در تربیت کودکان را به گردن مدرسه انداخت. حتی با فرض مقصر بودن نظام آموزش و پرورش، باید بررسی شود کمبودهای برنامه های این حوزه کجاست؟ در این زمینه نسخه روحانیان برای درمان این درد، افزایش برنامه های دینی مدارس و زیاد کردن حجم کتاب های دینی و گسترش مباحث مذهبی به همه درس ها بوده است».
به گفته او، «طی هشت سال گذشته حجم برنامه های دینی در مدارس ابتدایی 2برابر شده، اما این روش ها به ظاهر کارساز نبوده است و باید تحقیق شود چرا افزایش حجم کتاب های درسی به علاقه مندی دانش آموزان به مباحث دینی منجر نشده است؟»
به باور عبداللهی، حضور مستقیم روحانیان در مدارس به این دلیل که آنان را از نزدیک با واقعیت ها روبرو می سازد و سطح انتظاراتشان را از دستگاه تعلیم و تربیت کشور تعدیل می کند، اقدامی مثبت است. با این همه، حضور مستمر یک روحانی در مدرسه با اختیار ویژه در حوزه تربیتی و مدیریتی- آموزشی و کنار گذاشتن نیروهای تربیتی و مدیریتی پیشین، می تواند به دلیل ناهمخوانی با ساختارهای کنونی آموزشی و پرورشی پیامدهای منفی چون اختلال در ساختار یاد شده و کاهش کارآمدی آن را به دنبال داشته باشد.
این کارشناس بر لزوم بررسی بیشتر تفاهمنامه همکاری بین حوزه علمیه و آموزش و پرورش از منظر حقوقی و قانونی تاکید می کند زیرا به گفته او، مقررات آموزش و پرورش به وزیر و مدیرکل اجازه نمی دهد مدارس دولتی را در اختیار نهادهای غیر دولتی قرار دهند.
در این پیوند، نکته ای که شاید نادیده گرفته شده، خواست و گرایش دانش آموزان و خانواده آنان به تغییر وضع مدرسه است.
این پرسش مطرح است که اگر گروهی از دانش آموزان یک مدرسه یا والدین آنان که بر پایه تفاهمنامه از سوی حوزه برای تبدیل وضع انتخاب شده است، مخالف طرح تبدیل باشند، آیا باز هم طرح اجرا خواهد شد؟ پاسخ به این پرسش از این منظر اهمیت دارد که بسیاری از صاحبنظران مسائل تربیتی، بر بایسته های ایجاد اشتیاق و گرایش درونی دانش آموزان نسبت به پذیرش آموزه های مذهبی و معرفتی تاکید دارند.
همچنین در تفاهمنامه روشن نیست روحانی مدرسه در ساختار سازمانی با چه عنوان اداری حضور پیدا می کند و آیا برای او پست تازه ای تعریف می شود؟ وضع استخدامی روحانی مدرسه چگونه خواهد بود و دستمزد او چگونه و از چه محلی پرداخت می شود؟
عبداللهی معتقد است حوزه های علمیه می توانند مانند سازمان تبلیغات اسلامی در چارچوب مقررات تاسیس مدارس غیردولتی، مدارس پیش حوزوی مورد نظر خود را تاسیس کنند.
به گفته این کارشناس مسائل تربیتی، «در سال 1388 {طی سومین نشست هم اندیشی دبیران کمیته های استانی همکاری آموزش و پرورش و حوزه های علمیه} حجت الاسلام «محمد حسن نبوی» معاون تبلیغ و آموزش های کاربردی حوزه های علمیه کشور، در پاسخ به این پرسش که آیا از بودجه حوزه برای ساخت مدارس پیش حوزوی یا همان مدارس وابسته به حوزه استفاده می کنید، گفت آموزش و پرورش چند هزار میلیارد بودجه دارد و ما نباید از پول حوزه برای آن خرج کنیم. ارزیابی نبوی از امکانات و بودجه آموزش و پرورش با واقعیت منطبق نیست. آموزش و پرورش همیشه با کمبود فضاهای آموزشی و بودجه جاری و عمرانی روبرو است. وجود 10 هزار مدرسه دونوبتی و کسری بودجه دایمی و مزمن این وزارتخانه و سطح پایین حقوق کارکنان آن، بر مشکلات مالی فقیرترین وزارتخانه کشور گواهی می دهد.»
عبداللهی قوت طرح هایی چون ایجاد مدارس وابسته به حوزه موسوم به «مدارس امین» را چنین ارزیابی می کند «طرح هایی از این دست با هدف جذب افراد مستعد و تشویق آنان به فراگیری آموزش های دینی پیگیری می شود و بدین ترتیب میانگین استعدادهای ورودی به مدارس وابسته و نیز حوزه های علمیه افزایش خواهد یافت اما نبود برنامه ریزی دقیق در این زمینه برخی اختلال ها و چالش ها در کارکرد ساختار آموزشی را پدید خواهد آورد.
برخی صاحبنظران در بررسی طرح هایی چون روحانی مدرسه، بر امکان بهره گیری از تجربه های دیگر کشورها در زمینه گسترش آموزش های دینی تاکید می کنند.
به عنوان نمونه می توان به کارنامه و کارکردهای آموزشی و تربیتی «مدارس امام خطیب» در ترکیه اشاره کرد که با وجود تنگناهای مربوط به آموزش های دینی در این کشور توانست در دهه های گذشته زمینه های گسترش این دست آموزش ها را فراهم آورد.
پس از پیروزی حزب «دموکرات» ترکیه بر احزاب و تشکل های پشتیبان عرفی گرایی و کمالیسم در ابتدای دهه 50 میلادی، گسترش مدارس امام خطیب سبب شد الگوی واحدهای آموزشی نیمه خودگردان با سرفصل های آموزش مسائل مذهبی، به الگویی موفق تبدیل شود؛ به طوری که چهره های نام آشنایی چون «رجب طیب اردوغان» و «عبدالله گل» نخست وزیر و رییس جمهوری کنونی ترکیه، از دل همین مدارس سر برآورده اند.
تصویب طرح مجلس ترکیه درباره اصلاح نظام آموزشی این کشور در روزهای پایانی سال 1390 سبب شد واحدهای آموزشی امام خطیب نیز با توجه به ویژگی های کنونی جامعه ترکیه دگرگونی هایی را تجربه کنند. از این رو توجه به تجربه آموزش های دینی در دیگر کشورها و پیامدهای آن در طرح ریزی های پیش رو برای برطرف کردن چالش های پرورشی و تربیتی می تواند بسیار ثمربخش باشد.
**فرجام سخن
با توجه به ریشه دار بودن باورهای مذهبی در جامعه ایرانی و نیز چالش های تربیتی و فرهنگی بسیاری که در زمان کنونی نسل جوان کشور را تهدید می کند، طرح هایی چون روحانی مدرسه در دستور کار تصمیم سازان مسائل آموزشی و پرورشی قرار گرفته است؛ طرح هایی که بدان برای رفع چالش های یاد شده امیدهایی هست اما از دید کارشناسان به دلیل کلی بودن، کم توجهی به برنامه ریزی دقیق، ابهام های فراوان و برخی مشکلات پیاده سازی، نمی تواند نتایج مورد انتظار را به دنبال داشته و اهداف از پیش تعیین شده را محقق سازد.
افزون بر فرصت ها و چالش هایی که در این پژوهش به آنها اشاره شد، کارشناسان بر بایسته های سخت افزاری اجرای طرح روحانی مدرسه نیز تاکید دارند.
به باور این صاحبنظران، در شرایطی که شمار زیادی از مدارس همچنان از امکانات اولیه ای چون کتابخانه، کارگاه آموزشی، آزمایشگاه، اتاق مطالعه و حتی نمازخانه بی بهره اند، چگونه می توان مکان حضور ثابت یا ابزارهای آموزشی روحانیان متصدی آموزش های مذهبی را فراهم ساخت.
همچنین با توجه به کسری بودجه آموزشی و در شرایطی که هنوز شماری از مدارس حتی در شهرهای بزرگ برای پرداخت هزینه های جاری، به کمک خانواده دانش آموزان چشم دوخته اند و بر میزان حقوق های پرداخت نشده معلمان آموزش- مزد (حق التدریس) روز به روز افزوده می شود، چگونه می توان از تامین هزینه های طرح یاد شده اطمینان یافت.
همپوشانی وظایف و مسوولیت های روحانی مدرسه با کارشناسان و مسوولان پرورشی نیز موضوعی است که به باور ناظران بر جنبه های مبهم این طرح می افزاید و در کنار مشکلاتی چون ابهام های ساختاری و تضادهای آیین نامه ای و قانونی نظام آموزشی قرار می گیرد.
با نگاهی کلی می توان گفت که پیاده سازی طرح هایی از این دست نیازمند آگاهی کامل نسبت به بایسته ها، پیامدها، ابزارها، تنگناها (مقدورات و محذورات) و نیازهای آموزشی و پرورشی است و در وهله نخست باید در این زمینه امکان سنجی دقیقی صورت گیرد.
از محمد کاظمی - گروه تحقیق و تفسیر خبر
تحقیق**9279**1961**1358
انتهای پیام /*
: ارتباط با سردبير
[email protected]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 44]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها