تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1814713210
گمشده ای دربازارمسگرهای کاشان - زهرا جلوداریان
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا:
گمشده ای دربازارمسگرهای کاشان - زهرا جلوداریان کاشان - ایرنا - این جا شهر هنر، شهر کاهگل و گنبد خیال ، این جا سرزمین من سرزمین تیمچه و بازار است.
آری این نغمه از آوایی می آید که کویرش شکوفه می ریزد و از بهارش خروش می رسد با تو سخن می گوید، از یک پیوند از یک تاریخ از آغاز زیستن هنر.
شاید از دیروز گفتم از بازار مسگرهای کاشان از هیاهوی چکش و دیگ و آتش از آن همه نغمه و ساز و آهنگ.
امروز در هیاهوی تیمچه و بازار کاشان گم شدم امروز غم و اشک مادرم را با حس غریبی نوشتم.
اما! امروز من پر شدم از غربت تنهایی، شاید تاریخ، مرا نمی شناسد، آری من از شهری آمدم که کویرش به مهربانی مردمش جان می بخشد.
حال در این بازار بزرگ،به دنبال مس شکن های صبور خیره می مانم وفقط چند دکان از گذشته آن هم نه مسگری بلکه لبافی و سیخ و جگر مانده است.
از روزگار آن پسر بچه مسگر می پرسم، شاید او را تاریخ کاشان بشناسد آری، بازار مسگرهای کاشان فقط در تیمچه اش یک عاشق می شناسد او دیگر پیر غربت و تنهایی شده است.
کودکی سرمست از بی قراری بودم و مادرم دستانش را در دستم به نشان ترس از حیرانی من گره زده بود و بدنبال خود می کشاند و گاهی نفس هایم به شماره می نشست.
اما نمی ماندم و هر از گاهی با دامن پر چین و واچین افت و خیزی می کردم و مادرم را به نشانه توجه تکانی می دادم، شاید لحظه ای درنگ کند.
چه زیباست این پیرمرد، این دکان پر از مس، کتری مسین سیاه شده را ببین که کنار آتش سرخ به عطر چای دل می بازد و این جا دنیا، دنیای یک رنگی است.
در این افت و خیزهای کودکانه، خود را در دیگی بزرگ در دکان مسگری یافتم و همان جا به آرامی به دیگ و چکش و آتش دل باختم.
اما آن طرف تر، پیرمرد مس شکن عاشقانه در هنرخود غرق بود و با رقصی آهنگین تار زمان را می نواخت و گاهی کودکش را پندی می داد و مسی را جابجا می کرد، اما غافل از اینکه در دیگ شکسته او، دنیای کودکی بر امروز نقش می بازد.
تق ! تق! تق، صدای بازار مسگرها خیلی زیبا و شنیدنی است، اما نه این دیگر صدای فریاد مس ها نیست، این نغمه آشنای مادرم است که فریادی از غم و درد گم شدن کودکش را دارد، از دیگ بیرون پریدم و خود را در آغوش اشک های مهربانی او یافتم.
امروز بدنبال اشک مادرم به بازار مسگرهای کاشان آمدم. آمدم تا حس کودکی و فریاد مس های چکش خورده را باری دیگر لمس کنم.
اما قدمهایم در خود شکستن و اشک هایم را قسمت کردند این جا من گم شدم، پنهان شدم اما دیگر پیدا نشدم.
حسرت و افسوس از این همه گم شدن، حتی نمی توانم فریاد مادرم را تجربه کنم بغض در گلویم می ماند.
لبخند کودکی ام از دیدن آن دیگ سیاه دیگر گم شد، اما می خواهم باری دیگر پیدا شوم در آغوش سرزمین مادریم تا بشنوم تا بیاموزم که چگونه صدای آهنگ روزگارش را تا کجای زمان بر خاطر بسپارم.
دیگ های مسین را با چکش می زدند و دوباره با آتش داغ گداخته می کردند تا نرم شود و حالت پذیرد.
اینجا هنر نبود، اینجا عشق بود و کوره عاشقی درسی از دلبری که آموزه ای از هزاران نوشته ای سیاه نشده داشت..
آنها چنین زمزمه می کردند، ای انسان، ای آنکه از مشتی خاک آمدی تو می توانی بر آهن نقش گذاری اما باید نرم باشی.
آری هر چه در روزگار سختی بینی و آتش را بر جان بخری تا صیقل یابی حالتی از جنس پاکی و هنر می بازی، اما حال من، آن کودک دیروز هستم حتی نمی توانم فریاد بزنم
فریاد به آن خاک قبرستان به دشت افروز کاشان که تو چنان دستان هنر را در خود داری اما چرا خاموشی .
این سوگ را پیرمردی که به یاد گذشته، خلوتش را شکستم گفت، او غرشی کرد و گفت، دیر آمدی آنها همه در قبرستان دشت افروز کاشان خاک شدند.
می خواهم بگویم ما گمشده ای داریم، اگر او را نجوییم ما هم آینده پیدا نخواهیم شد.
من از خاک شدن نمی ترسم من از این همه گم شدن می هراسم.
اما به راستی ما چگونه هنر و تاریخ افتخار آفرین مان را به خاک می سپاریم شاید هنوز هم دیر نشده باشد، شاید باری فرزندان هنر را بتوان به آینده فرستاد.
می خواهم از سرزمینم از اراده مردانش تا باری دیگر بتوانیم نگاه گردشگران زمان را در بازار مسگرهای کاشان حس کنیم.
7430/545
انتهای پیام /*
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 56]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها