محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829621420
جنگ سایبرنتیک آمریکا علیه سیاست اوراسیایی پوتین
واضح آرشیو وب فارسی:باشگاه خبرنگاران:
جنگ سایبرنتیک آمریکا علیه سیاست اوراسیایی پوتین
آمریکا با مشاهده افزایش تحرکات امنیتی روسیه در اوراسیا، سعی دارد با گزینه های متنوع، از جمله جنگ سایبرنتیک؛ توازن قدرت در اوراسیا را به نقطه قبلی برساند.
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران، فارغ از توجه به رقابت های ژئوپلتیک شرقی- غربی آنچه مهمتر است، اینکه بلوک غرب بعد از ناکارآمدی نسخه انقلاب رنگی در اوکراین؛ تلاش های جدیدی برای تدوین و به‌کارگیری یک نسخه جدید را به راه انداخته است. فرض می‌شود که آمریکا پس از تست الگوی جدید، با عنوان "قدرت خیابانی: Power of Street"، قصد استفاده از آن در دیگر کشورهای هدف را داشته باشد. در این پژوهش، در جستجوی کشف مهمترین ویژگی‌های الگوی جدید هستیم.
2-3) تهدیدات ناشی از رقابت اوراسیایی روسیه و بلوک غرب در نقطه ثقل اوکراین
قبل از اعمال سیاست های تنبیهی و تشویقی «مسکو» در برابر «کیف» که خواستار عدم امضای قرارداد تجاری اروپا توسط اوکراین شد، «یاناکویچ» تلاش می کرد با حرکت در میانه اروپا و روسیه؛ با ایجاد نوعی تعادل بین آن دو، بیشترین بهره اقتصادی را برای کشورش به ارمغان آورد. این رفتار مبتنی بر چانه زنی با دو طرف و ابراز تمایل همزمان به دو طرف بود. با این وجود، «مسکو» حساسیت فوق العاده ای نسبت به «کیف» نشان داد و مقامات اوکراین، با مشاهده سخت گیری های ناموزون اروپا و عدم انعطاف «اتحادیه اروپا» نسبت به خواسته های سیاسی اوکراین؛ تصمیم گرفتند که کفه ترازو را به سمت روسیه سنگین تر نمایند.
رقابت های آمریکا و روسیه در عرصه اوراسیا، بر اعتراضات اخیر کیف تأثیر دارد
نهایتاً، این موضوع، بهانه معترضان برای کمپین در پایتخت شد. اما سئوال این است که چرا روسیه با ایجاد چندین روش پایدار، اوکراین که به مثابه "کلید اوراسیا" است را غافل گیر کرد؟ بخشی از دلایل زمینه ساز کمپین ضد دولتی اخیر در «کیف»، مربوط به رقابت اوراسیایی روسیه و آمریکا است که در خلال ریاست جمهوری سوم «ولادیمیر پوتین» رنگ و بوی تازه ای گرفته است.
اوکراین، نزدیکی به ناتو و نگرانی های روسیه: یکی از کشورهایی که بعد از فروپاشی شوروی، همواره نگرانی های زیادی در حوزه امنیتی برای «کرملین» ایجاد کرده، اوکراین بوده است. نگرانی های امنیتی روسیه از طرف اوکراین، بیشتر از دو جنبه است: اول اینکه اوکراین منبع بزرگ تسلیحاتی و جایگاه تعداد زیادی از کارخانجات نظامی شوروی سابق است[1] و دوم اینکه، اوکراین به محض استقلال، فرآیند عضویت در «ناتو» - بزرگترین دغدغه امنیتی روسیه در مرزهای غرب- را آغاز کرد. اوکراین در 1994 م. بعنوان اولین کشور حوزه «CIS» به طرح «مشارکت برای صلح ناتو»[2] (PFP) ملحق شد. اوکراین با امضای منشوری برای مشارکت ویژه با «ناتو» در 1997 م.، همکاری هایش با «ناتو» را گسترش داد. نظامیان این کشور همچنین طی عملیات های «ناتو» در بوسنی و هرزگوین، افغانستان و عراق شرکت داشته اند. اوکراین برای عضویت در «ناتو» باید اصلاحات مورد نظر این سازمان، نظیر بازبینی درباره کاهش نیروی نظامی، افزایش کنترل جامعه مدنی بر ساختارهای دفاعی- امنیتی و پاکسازی تسلیحات را در پیش بگیرد[3]. ژانویه 2008 میلادی، در اثنای ریاست «یوشچنکو»، سه تن از رهبران سیاسی اوکراین، یعنی «یوشچنکو» و «تیموشنکو» (نخست وزیر) به همراه «سخنگوی رادا»[4] ، درخواست عضویت در «ناتو» را به «دبیر کل ناتو» (هوپ شفر) تسلیم کردند. این درخواست بعد از آن صورت گرفت که «ريچارد لوگار» (سناتور جمهوري خواه آمريكا)، در قالب سفر به چند جمهوري سابق شوروي برای تقویت نفوذ آمریکا در اوراسیا؛ از جمله به «کیف» رفته بود. «لوگار» در ديدار با «ويكتور يوشچنكو» گفته بود: «اگر مقامات اوكرايني تا اين اندازه، خواستار همگرايي و پيوستن به «ناتو» هستند، رئيس جمهور آمريكا، چه در حال حاضر و چه هر شخص ديگري كه در آينده بر اين مسند بنشيند؛ از آن حمايت خواهد كرد»[5].
یوشچنکو و تیموشنکو، بعد از دیدار با سناتور لوگار، بدون اجازه پارلمان برنامه عملیاتی عضویت در ناتو را امضاء کردند
درخواست فوق در واقع، ورود اوکراین به «برنامه عملیاتی عضویت ناتو» (MAP) بود. «برنامه عملیاتی عضویت ناتو» سرانجام به هم سطح سازی ساختارهای اقتصادی، اداری و قانون گذاری در حوزه دفاعی- امنیتی با استانداردهای مورد قبول «ناتو»، منجر می شود؛ در حالیکه اگر عملیات هم سطح سازی به درستی پیش برود، «ناتو» تعهدی به پذیرش عضویت درخواست کننده ندارد. این درخواست که بدون مشورت با «رادا» صورت گرفته بود، اعتراضات گسترده احزاب مخالف را برانگیخت و «رادا» خواهان انجام رفراندوم درباره پیوستن یا عدم پیوستن اوکراین به «ناتو» شد[6]. قبل از این، یک نظرسنجی در اوکراین نشان می داد که اکثریت مردم همزمان با اقبال به عضویت در «اتحادیه اروپا»، مخالف عضویت در «ناتو» هستند[7]. بنابر این، می توان اشتیاق سیاستمداران غربگرای اوکراین، برای عضویت در «ناتو» را تا حدی تابع اشتیاق اقتصادی برای عضویت در «اتحادیه اروپا» دانست که افزایش توانایی حمل و نقل کالا، خدمات، سرمایه و افراد در درون مرزهای اروپایی را فراهم می کند؛ زیرا به نظر نمی رسد که اوکراین نیاز چندانی به چتر حمایتی «پیمان آتلانتیک شمالی» داشته باشد. این موضوع در اظهارات «یوشچنکو» که طی دوره ریاستش قویاً خواهان عضویت در «ناتو» بود نیز عیان است؛ وی هنگام سخنرانی در مراسم رژه نظامی «روز استقلال اوکراین» گفته بود: «هر کسی که به اوکراین علاقه دارد، باید علناً اعلام کند که تنها راه حفاظت از جان مردم اوکراین و رفاه آنان؛ عضویت در پیمان «ناتو» است»[8].
یوشچنکو و دبیرکل سابق ناتو: هوپ شفر- علیرغم علاقه یوشچنکو برای عضویت در ناتو؛مردم اوکراین در یک نظرسنجی با عضویت در ناتو، مخالفت کرده اند
با وجود اینکه تیم غربگرای اوکراین در دوره ریاست جمهوری «یوشچنکو»، بویژه مقارن با تنش نظامی میان گرجستان و روسیه - بحران آبخازیا و اوستیای جنوبی در 2008 میلادی- عطش زیادی برای عضویت در «ناتو» نشان دادند و حتی «جوروج دبلیو بوش» (رئیس جمهور آمریکا) چندین بار از عضویت اوکراین و گرجستان حمایت کرد؛ سرانجام در آن برهه، «ناتو» بدلیل جلوگیری از تنش فزاینده با روسیه، پذیرش اوکراین و گرجستان را رد کرد[9]. بطور روشن، اروپا ملاحظات امنیتی خود درباره عضویت این دو کشور در «ناتو» را به ایده آل های آمریکای دوره «بوش» تحمیل کرد، زیرا اروپا نسبت به روسیه احتیاط بیشتری به خرج می داد و مانع عضویت این دو کشور شد. اخیراً و بعد از سال ها، «آندرس فوگ راسموسن» (دبیر کل ناتو) و «پولو لبدف» (وزیر دفاع اوکراین)، توافقنامه ای در زمینه تمایل اوکراین برای مشارکت در «عملیات مقابله با دزدی دریایی در اقیانوس» - سواحل سومالی- امضاء کردند. «ناتو» در بیانیه ای به همین مناسبت اعلام کرد که امضای این توافقنامه، برای حصول اطمینان از اینکه مشارکت اوکراین در «عملیات ضد دزدی دریایی اقیانوس» مؤثر است، ضرورت داشت. با این حال، «راسموسن» در مورد آنچه آن را "استفاده گزینشی اوکراین از عدالت" نامید، ابراز نگرانی کرده است و به نوعی؛ این مسئله را مانعی بر سر راه عضویت دانسته است[10]. این ادعای مقامات «ناتو» در ارتباط با پرونده دادگاه «یولیا تیموشنکو» است که به حبس وی منجر شد.
پوتین و احیای ظرفیت های هژمونی روسیه در اوراسیا: آمریکا توانست طی دوره ریاست جمهوری «دیمیتری مدودف» (2008- 2012 م.)، از بی توجهی دستگاه سیاست خارجی وی نسبت به جبهه نزدیک روسیه، در منطقه اوراسیا بهره برده و حتی تلاش هایی؛ برای عضویت گرجستان و آذربایجان در «ناتو» را کلید بزند. «پوتین» با تکیه زدن مجدد بر کرسی ریاست جمهوری «فدراسیون روسیه»، بر خلاف «مدودف»، سیاست خارجی این قدرت شرقی که در دوره «دیمیتری مدودف» بر "همکاری های آتلانتیکی" منعطف شده بود را دگرگون ساخت و مهمترین الویت خارجی فدراسیون را به جبهه نزدیک روسیه و بازیابی ظرفیت های اوراسیایی و آسیایی روسیه متمرکز نمود. «پوتین»، تنها شش روز پس از استقرار در «کرملین» طی حکمی، اولویت های سیاست خارجی روسیه را صادر کرد. بر این اساس، جهت گیری اصلی خارجی «مسکو»، توسعه مشارکت چندجانبه و همگرایی فعال در «CIS» (کشورهای مستقل مشترک المنافع جداشده از شوروی) بود[11]. فدراسیون در دوره جدید، توسعه مشارکت های اوراسیایی را در دو عرصه اقتصادی و نظامی- امنیتی مورد توجه قرار داده است.
پوتین و احیای پیمان امنیت جمعی در مقابل ناتو: بر این مبنا، «پوتین» در حوزه نظامی- امنیتی، خواستار تقویت «سازمان پیمان امنیت جمعی»[12] (سیستو: CSTO)، بعنوان مؤثرترین سازمان برای تأمین امنیت و مقابله با تهدیدات غرب در حوزه «CIS» شد. «سیستو» طی سالیان اخیر، تلاش برای تشکیل نیروهای مشترک مانند نیروی هوای مشترک و نیروهای عملیات ویژه و واکنش سریع را جدی تر دنبال کرده است. برای نمونه، «پوتین» در نشست غیررسمی سران «سیستو» با اشاره به اتخاذ تدابیر ویژه، بدلیل خروج نظامیان «ناتو» از افغانستان، از استمرار برگزاری رزمایش های «نیروهای مشترک واکنش سریع سیستو» و «نیروهای پاسدار صلح سیستو» خبر داد. این مسئله در حالی مطرح می شد که طی 2013 م. این نیروها، چندین رزمایش در بلاروس و روسیه برگزار کرده بودند[13]؛ برای مثال می توان به رزمایش مشترک «کوبالت 2013» برای تمرین مقابله با تروریسم اشاره کرد[14].
پوتین با به قدرت رسیدن مجدد، سیاست خارجی مدودف که مبتنی بر همکاری‌های آتلانتیکی بود را مسکوت کردپوتین، خواهان گسترش سیاست های اقتصادی و امنیتی روسیه در اوراسیا شد
وی در نشست بعدی سران، بحث خروج آمریکا از افغانستان را به شکل ویژه تری مورد بحث قرار داد و گفت: «متأسفانه دلایلی وجود دارند که به ما گوشزد می کنند، مشکل قاچاق مواد مخدر و حضور گروهک های تروریستی به شدت افزایش خواهد یافت. افراطیون سعی دارند، فعالیت هایشان را به منطقه دول عضو «پیمان امنیت جمعی» گسترش دهند. باید اقدام پیشگیرانه به کار بگیریم ... توسعه حوادث در افغانستان بر اساس هر سناریویی که باشد، نباید دامن ما را بگیرد. مشکل گسترش تروریسم از یک کشور به کشور دیگر، مستقیماً منافع ما را به خطر می اندازد ... تصویر کلی این جریان، می تواند فاجعه اخیر در کنیا باشد و یا حتی، شرایط امروز سوریه را می توان در نظر گرفت»[15]. همچنین «سرگی شایگو» - وزیر دفاع روسیه- در آوریل 2013 م. (اردیبهشت 1392 ه.ش)، از تصمیم روسیه برای تأسیس پایگاه هوایی در بلاروس تا 2015 م. و تحویل «پدافند موشکیS-300 » به این کشور تا پایان 2014 م. خبر داد. همان ماه، «سرگی لاوروف» - وزیر خارجه روسیه- طی سفر به ارمنستان، تقویت نیروهای نظامی ایروان در قالب «سازمان پیمان امنیت جمعی» برای تشکیل «نیروی مشترک واکنش سریع» را مطرح نمود. پیشتر و در اواخر 2012 میلادی، «ولادیمیر پوتین» در خلال سفر به تاجیکستان و قزاقستان، قراردادهای نظامی با این دو کشور را تجدید کرده بود[16]. همان زمان، «اندری دنیس اف» (معاون اول وزارت خارجه روسیه) به «دومای دولتی روسیه» گفت که ازبکستان حاضر به امضای «توافقنامه نیروهای واکنش سریع» در آینده نزدیک است؛ این در حالی بود که پیش از این، ازبکستان از ورود به توافقنامه مزبور طفره می رفت[17].
توسعه سیاست های امنیتی پوتین و سیستو در اوراسیا، باعث نگرانی ناتو و آمریکا شده است
علاوه بر این، «سیستو» اخیراً تلاش هایی برای مقابله با تهدیدات ناشی از "جنگ سایبرنتیک"[18] آمریکا را ترتیب داده است. سران «سیستو» در چند جلسه غیررسمی، پیشنهادهایی درباره راه های مقابله با تهدیدات سایبرنتیک را بررسی کردند، که منجر به تأسیس «مرکز فناوری های اطلاعاتی معاصر در دانشگاه دولتی مسکو» شد. آنها همچنین، "عملیات پروکسی" - مقابله با جنایات اطلاعاتی- را به اجراء گذاشتند که در چارچوب آن، سایت های زیادی در خصوص جذب مزدور به گروهک های افراطی؛ کشف شد. بر اساس "عملیات پروکسی"، سایت های مشغول به تحریک خصومت های قومیتی، از جمله در ارتباط با حوادث ۲۰۱۰ قرقیزستان[19] شناسایی و با آنها برخورد شد. سازمان، "طرح فعالیت مشترک اطلاعاتی" را تهیه کرد که هدف آن، مقابله با اِعمال تأثیر خارجی بر دولت ها و افکار عمومی کشورهای عضو بود. «سیستو» همچنین، «اتحادیه تحلیلی سازمان های اطلاعاتی- تحلیلی» را بمنظور اشتراک گذاشتن منابع کشورهای عضو، حول مبارزه با تهدیدات اطلاعاتی را تأسیس کرد. در ابتدای کار از طرف فدراسیون روسیه، سه نهادِ «مرکز سراسری مطالعه افکار عمومی»، «بنیاد مطالعات راهبردی روسیه» و «بنیاد اینترنت معقولانه»؛ عضو این اتحادیه فراملی شدند. هدف اتحادیه، رصد تهدیدات اطلاعاتی ناشی از وقایع دنیای محیطی «سیستو»، مانند خروج نظامیان «ناتو» از افغانستان و همچنین؛ بررسی تهدیدات اطلاعاتی داخلی که به بی ثباتی سیاسی در کشورهای عضو منجر می شود، معرفی شده بود[20]. گسترش فعالیت های امنیتی- نظامی روسیه در حوزه «CIS» طی دوره جدید ریاست جمهوری «پوتین»، نگرانی های آمریکا و «ناتو» را دامن زده است که می تواند به شکل انجام عملیات های اطلاعاتی علیه منافع روسیه بروز یابد.
نتیجه گیری: تلاش های روسیه دوره «پوتین» برای توسعه سیاست های امنیتی- نظامی در حوزه «کشورهای مستقل مشترک المنافع»، با توجه به سیاست های امنیتی آمریکا علیه روسیه در این حوزه، یکی از زمینه های ایجاد اعتراضات اخیر است. در واقع، آمریکا با مشاهده افزایش تحرکات امنیتی روسیه در اوراسیا که پاتک روسیه در مقابل اقدامات قبلی آمریکا در این منطقه بوده؛ سعی کرده بازی را به نقطه توازن قبلی برساند. آمریکا برای این کار می تواند گزینه های مختلفی را علیه منافع روسیه در پیش گیرد، ساخت اعتراضات در مهمترین سرزمین اوراسیایی (اوکراین)، یکی از این گزینه هاست. [1] رجوع شود به همین پژوهش: فصل اول- بررسی موقعیت ژئوپلتیک اوکراین و رقابت های راهبردی قدرت ها- اوکراین و رهبری صادرات نظامی جهان/ توزیع نیاز تکنولوژیک بین اروپا و روسیه
[2] برنامه مشارکت برای صلح سازمان ناتو: PFP: The Partnership for Peace programme- هدف این برنامه مبارزه با تهدیدهای امنیتی و حفظ صلح در کشورهای عضو است
[3] «ناتو، گرجستان و اوکراین: گذشته، حال و آینده»- «فاطمه عطری»- «مؤسسه مطالعات ایران اوراسیا: ایراس»- 6/12/1386
[4] سخنگوی مجلس ملی اوکراین، هم سطح رئیس پارلمان در دیگر کشورهاست
[5] «اوكراين گام ديگري براي عضويت در ناتو برداشت»- «خبرگزاری فارس» به نقل از «روزنامه راسیسکایا گازیه تا»- 28/10/1386
[6] «ناتو، گرجستان و اوکراین: گذشته، حال و آینده»- «فاطمه عطری»- «مؤسسه مطالعات ایران اوراسیا: ایراس»- 6/12/1386
[7] «درخواست اوکراین برای تسریع در عضویت ناتو»- «BBC Persian»- 24Agu, 2008
[8] همان
[9] ««جورج دبلیو بوش» (رئیس جمهور آمریکا) قبل از ورود به رومانی برای شرکت در نشست رسمی «ناتو» به کیف رفته بود و در دیدار با «ویکتور یوشچنکو» (رئیس جمهور اوکراین)، حمایت آمریکا از عضویت اوکراین در «ناتو» را اعلان کرد، وی همچنین طی نشست «ناتو» در «بخارست» گفته بود: "گرجستان و اوکراین باید "در مسیر روشن" عضویت در ناتو قرار داده شوند". با این وجود، رهبران اروپایی پذیرش عضویت این دو کشور در آن شرایط زمانی را به صلاح حیات امنیتی- اقتصادی اروپا نمی دانستند. بر این اساس، «آنگلا مرکل» (صدر اعظم آلمان)، هنگام ورود به اجلاس «بخارست» گفت: "ما به این نتیجه رسیده ایم، که زود است به این دو کشور حق عضویت داده شود". «فرانسوا فیون» (نخست وزیر فرانسه) نیز گفته بود: "ما فکر می کنیم که عضویت گرجستان و اوکریان در «ناتو»، واکنش درستی به توازن قدرت در اروپا نیست".»- رجوع شود به: «نشست رسمی ناتو در بخارست گشایش یافت»- «BBC Persian»- 2Apr, 2008/ «دو کشور دیگر اروپایی به عضویت ناتو درمی آیند»- «BBC Persian»- 3Apr, 2008/ «آیا ناتو در پی حفظ امنیت است یا ایجاد نا امنی های تازه؟»- «مرتضی رئیسی»- «BBC Persian»- 3Apr, 2008
[10] «واحد مرکزی خبر ج.ا.ا»- 5/12/1391
[11] «روسیه و حضور بلندمدت در اوراسیا»- «خبرگزاری ایرنا»- 8/2/1392
[12] سازمان پیمان امنیت جمعی: این سازمان در سال 1992 میلادی، برای مقابله با نفوذ امنیتی- نظامی بلوک غرب در حوزه کشورهای جداشده از شوروی سابق و به تلاش روسیه؛ تأسیس شد. در حال حاضر، اعضای سازمان شامل: ارمنستان، قرقیزستان، قزاقستان، تاجیکستان، ازبکستان، بلاروس و روسیه می شود. گفتنی است که گرجستان و آذربایجان، چندی پیش متعاقب درخواست عضویت در «ناتو» از این پیمان خارج شدند. در اکتبر ۲۰۰۷ م.، اعضای سازمان با توسعه بیشتر «سیستو» موافقت کردند که زمینه شکل گیری یک نیروی "حافظ صلح"، را فراهم می کرد
[13] «پوتین: اعضای CSTO با خروج ناتو از افغانستان، امنیت خود را تأمین کنند»- «خبرگزاری ریانووستی فارسی»- 7/3/1392
[14] «الگوگيري سازمان پیمان امنیت جمعی از ناتو در راستاي كارآمدي بيشتر»- «ولادیمیر موخین»- «روزنامه نزاویسیمایا گازیه تا»- 22/4/1392/ ترجمه از «مؤسسه مطالعات ایران اوراسیا: ایراس»
[15] «خبرگزاری ریانووستی فارسی» به نقل از «صدای روسیه»- 8/7/1392
[16] «روسیه و حضور بلندمدت در اوراسیا»- «خبرگزاری ایرنا»- 8/2/1392
[17] «ازبكستان توافقنامه نيروهاي واكنش سريع را امضاء خواهد كرد»- «خبرگزاری فارس»- 18/9/1389
[18] Cyber War: جنگ هوشمند. بطور عمومی بعنوان روش های جدید جنگی، شامل تاکتیک های برخورد از راه دور مطرح می شود
[19] حوادث 2010 قرقیزستان: درگیری قومی در جنوب قرقیزستان، بین ازبک ها و قرقیزها. سیستو برای پایان این مناقشه اقدام عملیاتی انجام نداد- بر گرفته از: «الگوگيري سازمان پیمان امنیت جمعی از ناتو در راستاي كارآمدي بيشتر»- «ولادیمیر موخین»- «روزنامه نزاویسیمایا گازیه تا»- 22/4/1392/ ترجمه از «مؤسسه مطالعات ایران اوراسیا: ایراس»
[20] «سازمان پیمان امنیت جمعی و رابطه با ناتو»- مصاحبه «روزنامه کامرسنت» با «نیکلای بردیوژا» (دبیر کل سیستو)- 12/1/1392/ ترجمه از «مؤسسه مطالعات ایران اوراسیا: ایراس»
منبع: مشرق نيوز
تاریخ انتشار: ۱۱ اسفند ۱۳۹۲ - ۰۹:۴۸
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: باشگاه خبرنگاران]
[مشاهده در: www.yjc.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 81]
-
گوناگون
پربازدیدترینها