تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
کدام رنگ کاغذ دیواری مناسب فضای شماست؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1814270198
روایتی از یک رزمنده ضد گلوله
واضح آرشیو وب فارسی:نامه نیوز:
روایتی از یک رزمنده ضد گلوله
پناه بر خدا! عجب غطلی کردم ها. دلم می خواست گلوله بیاید. بیا! این گلوله. حالا چه خاکی به سرم بریزم؟ خدایا چه کار کنم. توی تپه گیر افتاده ام. به نقل از سایت جامع آزادگان: خاطرات اسارت در کنار همه سختی ها و عذاب‌هایش برای آزادگان ما شیرینی خودش را هم دارد. لحظاتی که دور از خانواده و در سرزمینی غریب سپری شد اما شاهنامه ای بود که آخرش خوش درآمد. آنچه می خوانید بخشی از خاطرات آزاده مجید بنشاخته(سجادیان) است:
دلم برای منصور و مجید، هم ولایتی هایم، خیلی تنگ شده بود. من در تپه ی شهید چمران بودم و آن دو در مقر روح الله. تصمیم گرفتم سری به آن ها بزنم. هنوز فاصله ی زیادی از مقرمان دور نشده بودم که ناگهان عراقی ها شروع به تیراندازی کردند. هفت، هشت روز بود که از آمدن ما می گذشت و تا آن روز، خبری از تیراندازی دشمن نبود. کم کم داشت باورم می شد که جبهه و خط مقدم هم مثل جاهای دیگر، امن و امان است و خبری از تق و توق تفنگ نیست. بین مقر ما با مقر روح الله، حدود ۷۰۰ متر فاصله بود.
عراقی ها لحظه به لحظه بر شدت تیراندازی می افزودند. حسابی ترسیدم و دست و پایم را گم کردم. ماندم که چه کنم. اگر روی زمین می خوابیدم، ممکن ترکش خمپاره بخورم و اگر هم می دویدم امکان داشت مورد اصابت تیر مستیم دشمن قرار بگیرم. خیلی سریع به اطرافم نگاهی انداختم. گودال پریدم. گلوله بود که از چپ و راست و بالا و پایین می آمد و از کنار گوشم عبور می کرد. صدای «وینگه» فشنگ ها را به خوبی می شنیدم. با خودم گفتم:
ـ پناه بر خدا! عجب غطلی کردم ها. دلم می خواست گلوله بیاید. بیا! این گلوله. حالا چه خاکی به سرم بریزم؟ خدایا چه کار کنم. توی تپه گیر افتاده ام. اگر زخمی بشوم، خواهم مرد چون کسی نیست که فریادم برسد. برای دیدن مجید و منصور وقت گیر آوردم ها!
گلوله و خمپاره و توپ لحظه ای امان نمی داد و مثل این بود که عراقی ها می خواستد ده روز گذشته را جبران کنند. چندین بار خمپاره این طرف و آن طرف گودالی که داخلش پناه گرفته بودم، منفجر شد. حسابی ترسیده بودم. اگر همان جا می ماندم مرگم حتمی بود. کافی بود خمپاره ای داخل گودال سقوط کند و آن وقت کارم تمام بود. برای یک لحظه «شجاع» شدم. شاید هم ترس، عقلم را زایل کرد.
ناگهان از جا بلند شدم و با همه قدرتی که داشتم شروع به دویدن به طرف مقر خودمان کردم. خمپاره این طرف و آن طرفم منفجر می شد و من یک نفس می دویدم. هر طور بود خودم را به مقر رساندم و داخل سنگری رفتم. گوش هایم داغ شده بود و قلبم می سوخت از قفسه سینه بیرون بزند. عرق مرگ روی بدنم نشسته بود. وقتی بی حال داخل سنگر افتادم، تازه فهمیدم جبهه و خط مقدم، چه جای خطرناکی است!
چندی بعد مجید و منصور توسط دوستان مشترک پیام فرستادند که به دیدارشان بروم. به آن ها پیام دادم:
ـ یک بار آمدم، بس است. اگر دلتان برای من تنگ شده، شما بیایید. شما امانت دار خوبی نیستید. خوب از امانتی که مادرم به شما سپرده بود، نگه داری کردید!
1392/12/6
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نامه نیوز]
[مشاهده در: www.namehnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 128]
-
گوناگون
پربازدیدترینها