تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1834077937
تکلیف سینماگران در هرمزگان معلوم نیست/ مدیران تفکرات هنری ندارند
واضح آرشیو وب فارسی:مهر:
استانها > جنوب > هرمزگان میزگرد خبرگزاری مهر/
تکلیف سینماگران در هرمزگان معلوم نیست/ مدیران تفکرات هنری ندارند
بندرعباس - خبرگزاری مهر: آنچه مسلم است مستند سازی در دنیا جایگاه ویژه و مهمی در میان علاقمندان و حتی جشنواره های بزرگ سینمای کسب کرده، اما در ایران هنوز این صنعت نوپا و ناشناخته مانده و هیچ ارگانی حمایت جدی از این صنعت نداشته است. هرمزگان با دارا بودن مذاهب و آئین های سنتی و بومی مختلف جایگاه خوبی برای مستند سازان و شکوفایی این صنعت است اما در سالهای اخیر تنها اندک نفراتی توانسته اند در سینمای مستند و جشنواره ها حضور یابند.
به گزارش خبرنگار مهر، فیلمسازان هرمزگانی اعتقاد دارند که مدیران این استان تفکرات هنری ندارند و این موضوع کار را برای تولیدات هنری مشکل کرده است. در این خصوص با عبدالعزیز قاسمی تهیه کننده و کارگردان و مسعود میرزائی تصویربردار فیلم "مانگرو" به گفتگو نشسته ایم. مهر: ایده ساخت فیلم "مانگرو" از کجا به ذهنتان رسید؟ عبدالعزیز قاسمی: از اهمیت و خاص بودن آن، اصطلاح مانگرو، به جنگل هایی اطلاق می شود که در منطقه بین جزر و مدی (مرز دریا و خشکی) رشد می کند و از کلمه مانجو که در هند به این جنگل ها اطلاق می شود گرفته شده است. جنگل مانگروی ایران که از دو گونه چندل و حرا است از خلیج گواتر شروع و تا بوشهر ادامه پیدا می کند و چیزی که مانگروی ایران را خاص کرده، نام دانشمند بزرگ ایرانی، ابو علی سیناست که بر این درختان گذاشته شده، دومین ویژگی آن، میزان پراکنش ایران جنگل هاست که مختص به کشور ما و در منطقه خوران قشم است. همچنین این جنگل ها یکی از جاذبه های توریستی و اقتصادی هرمزگان است، همه این موارد ایده ای برای ساخت این فیلم شد. مهر: مدت زمان تولید؟ قاسمی: از مرحله تحقیق تا مونتاژ قریب به دو سال. مهر: زمان فیلم چقدر است؟ قاسمی: ما دو نسخه کار انجام دادیم، یک نسخه بیست دقیقه ای بدون گفتار متن و با موسیقی، یک نسخه سی دقیقه ای هم همراه با گفتار متن. مهر: از چه زاویه دیدی به موضوع نگاه کردید؟ قاسمی: به گواه داوران، این فیلم کاملترین کار مستندی است که راجع به جنگ های حرا ساخته شده، ما در این فیلم، گذشت یک سیکل یکساله در جنگل را نشان داده ایم، پارسال در جشنواره سینما حقیقت، فیلم جایزه گرفت. در جشنواره منطقه ای هم جایزه کارگردانی و جایزه تدوین را از آن خود کرد. امسال هم در جشنواره فیلم کوتاه تهران، به عنوان 10 فیلم برتر بخش بین الملل و سه کار نماینده ایران در آسیا شد. مهر: کمی از مانگرو فاصله بگیریم و به جشنواره فیلم کوتاه بپردازیم، جشنواره را چگونه دیدید؟ خیلی ها منتقدند به دلیل اینکه اکثر کارهای مستند توسط صدا و سیما تهیه می شود، فاقد آن جسارتی است که در فیلم های دیگر شاهد آن هستیم، این صحت دارد؟ قاسمی: این خاص صدا و سیما نیست، هر جای دنیا در هر سازمانی قرار شود فیلمی ساخته شود طبیعی است که می بایست فیلم در چارچوب قوانین و مقررات آن سازمان ساخته شود، فیلمسازی که در بیرون فیلم می سازد، آزادی عمل بیشتری دارد اما وقتی قرار است کاری از یک رسانه ملی پخش شود به شرایط و حساسیت های جامعه باید توجه شود. مهر: به نظرتان در درازمدت می تواند برای سینمای مستند مشکل ساز شود؟ قاسمی: مستند سازی در ایران مشکلات عدیده ای دارد، ما در بخش مستندهای زیست محیطی که تخصص خودمان است، با مشکل خاصی روبرو نیستیم، اما در بخش مردم شناسی بعضی محدودیت ها فیلم ساز را اذیت می کند. میرزائی: من سئوال شما را درست متوجه نشدم، آیا منظورتان این است که مستندهای تولید صدا و سیما، باعث تضعیف سینمای مستند می شود؟ مهر: منظورم این نیست، برخی از منتقدین سینمایی اینگونه عنوان کرده اند که اکثر تولیدات مستند صدا و سیما فاقد جسارت های لازم یک فیلم مستند است، آیا این می تواند در درازمدت به سینمای مستند ضربه بزند؟ میرزائی: این سئوال شما دو بخش است، در بخش اول شاید موافق صحبت شما باشم اما در بخش دوم که آیا ضربه می زند یا نه، این شاید یک مبارزه بین سینمای مستقل و آزاد با صدا و سیماست. سینمای مستقل ما باید آنقدر به توانایی برسد که بتواند با تولیدات سیما مبارزه کند، آنها دلیل عدم محدودیت هایشان دستشان را بازتر می کند و به همین خاطر شابد قوی تر از ما باشند. مهر: اگر به عنوان یک سینماگر آزاد نگاه کنید، بجز مشکلات مالی، چه مشکلی را سر راه خود می بینید؟ قاسمی: ارتباط آقای میرزائی با بدنه سینمایی خارج از صدا و سیما بیشتر از من است، اما چیزی که من فکرش را می کنم این است که صدا و سیما بهترین مکانی است که ما می توانیم فیلم مستند بسازیم، بهترین دوربین ها، بهترین سیستم مونتاژ، بهترین امکانات حرکتی در اختیار ماست و در کجای استان چنین امکاناتی وجود دارد. فقط در بحث مالی هنوز رضایت کامل حاصل نشده است، البته در جاهایی هم چنانچه بفهمند شما توانایی انجام کار را دارید از لحاظ مالی نیز حمایت های خوبی می شود، اما در ارشاد یا جاهایی که متولی فیلمسازی اند چگونه است؟ همین امسال در جشنواره فیلم کوتاه تهران، هیچ فیلمی از این نهادها و سینمای جوان وجود نداشت. فقط دو فیلم نماینده بندرعباس بود، همین جنگل مانگرو که تولید صدا و سیماست و دیگری هم یک فیلم داستانی که بچه ها بصورت آزاد ساخته بودند. میرزائی: در ادامه همین بحث باید بگویم صدا و سیما تنها نهادی است که واقعا از تولیدات مستند حمایت می کند. خودم طرح های مختلفی داشتم و جاهای مختلف هم رفتم اما هیچ حمایتی نشد، متاسفانه در برخی از ادارات استان، هنوز به قدرت فیلم پی نبرده اند. مهر: نبودن یک انجمن سینمای آزاد یا انجمن سینمای مستند در استان، چقدر در این روند تاثیرگذار است، آیا چنین انجمنی می تواند برای بچه های فیلمساز چانه زنی کند؟ میرزائی: دقیقا با حرف شما موافقم. نبود یک انجمن مستقل باعث شده که عده ای به بیراهه بروند و سینماگرها هم ندانند تکلیف شان چیست. من خودم با ایجاد چنین انجمنی موافق هستم. مهر: آیا چنین انجمنی می تواند دانش سینمایی سینماگران را بالا ببرد؟ میرزائی: درست است، الان هم همه تکیه کرده اند روی سینمای جوان، سینمای جوان هم فقط برای مبتدیان است که انها را برای فیلمسازی تربیت کند. مهر: آیا در فیلم اول می توان از فیلم سازان جوان حمایت کند؟ میرزائی: بله، با بودجه کم اما بعدش دیگر چه می شود. مثل تیم نوجوانان است که چهارتا از نیجریه می خورد و حالا همه منتظرند ببینند بعدش چه می شود. قاسمی: به این راحتی ها هم نیست. اول باید استعدادیابی شود، آموزش داده شود و به فرض اینکه این اتفاقات هم افتاد، مسئله مالی اش پیش می آید، آنهم حل شد، بحث مجوز پیش می آید. بالاخره فیلمساز با خیلی مسائل روبروست. میرزائی: ما مشکل عمیقی داریم، بندرعباس یک شهر تجاری هست، آدم ها و مدیران اینجا نیز تجاری فکر می کنند، بستر فیلمسازی اینجا مهیا نیست، اینجا دغدغه فرهنگی وجود ندارد، استاندار پیشین آمد و در صحبت هایش از هر دری سخن گفت جز فرهنگ. اینجا شرکت هایی هستند که کسب درآمد می کنند اما نگاه فرهنگی وجود ندارد. در دانشگاه هایمان هم همینطور است. آیا ما اینجا رشته هنر داریم؟ تازگی ها علمی کاربردی راه افتاده، حتی با رئیس دانشگاه آزاد در مورد دلیل عدم ارائه رشته هنر صحبت کردیم. ما باید به شناخت برسیم. به لحاظ فرهنگی مدیران ما بیسوادند. این را به صراحت می گویم، خیلی از مشکلات جامعه ما به خاطر ضعف فرهنگی است. دغدغه خانواده های ما دیدن تئاتر نیست، در خانواده خود ما کسی دغدغه سینما رفتن ندارد. ما اینها را باید حل کنیم. گیر دادن به فیلمساز درست نیست. فیلمساز زحمت می کشد و کارش را می کند. مهر: هدف گیردادن نیست، می خواهیم راهکاری پیدا کنیم که مشکل حل شود، چه راه حلی برای این مشکل دارید؟ میرزائی: چند سال پیش ما گفتیم هفت فیلم کوتاه بسازیم به نام هفت شهر عشق، راجع به بندرعباس، طرحش را هم آماده کرده بودیم. مهر: چه سالی؟ زمانیکه شهرداری بندرعباس ادموند بزیک را با قرارداد 60 میلیون تومانی آورده بود، ما برای هر فیلم مستند سه میلیون تومان برآورد کردیم که سر جمع 21 میلیون تومان می شد اما سازمان فرهنگی ورزشی شهرداری می گفت این پول را نداریم. وقتی دوستان چنین نگاهی دارند چه باید کرد؟ ما باید اول دوستان را با باغ، گل و بلبل آشنا کنیم بعد بگوییم فیلم مستند چیست؟ مهر: آیا تا کنون اقدامی راجع به ثبت انجمن سینمای مستند کرده اید؟ قاسمی: ببینید ما در رسانه ای به نام صدا و سیما شاغلیم، پیشنهاد خوبی است که در بیرون جایی ثبت شود که بتواند یک سری امکانات و امتیازات برای بچه ها جذب کند، شاید هم بتواند یک سری از محدودیت ها را بشکند، بالاخره با پیگیری و تلاش می شود یک سری از خط قرمزهایی که خیلی هم قرمز نیستند را زرد و سبز کنیم. استان هرمزگان از جاسک تا پارسیان دارای تنوع فرهنگی است. هر نطقه اش را که پا بگذاری تنوع فرهنگی میبینید. من به دلیل موقعیت شغلی 90 درصد استان را دیده ام. شما همین برقع را که زنان ما می زنند ببینید، هنوز خیلی از سئوالات در مورد همین برقع بی پاسخ مانده است. ما در هشت منطقه استان، هشت مدل برقع داریم. در اینجا شیعه و سنی در کنار یکدیگر زندگی می کنند. آنها در مراسم عروسی شان و در حجله نام ائمه ما را می نویسند و بسیار احترام می گذارند. در مساجد بندرلنگه روزهای تاسوعا و عاشورا، اهل تسنن می آیند و در پخت غذاهای نذری مشارکت می کنند، در این روزها به صید نمی روند، همه اینها سوژه است. سوژه هایی که می توان از آنها کار مستند ساخت و به هیچ خط قرمزی هم نرسید. صدا و سیما به تنهایی نمی تواند تهیه مستند و فیلم سازی را یدک بکشد. این که سینمای آزاد درست شود خوب است. دلمان به این خوش است که در صدا و سیما می توانیم سالی یکی دو تا کار مستند بسازیم. ما می توانیم در کنار سایر دوستان بیائیم و کمک کنیم، اما همه دوستان باید بیایند و مشارکت کنند. افسوس می خوریم وقتی می بینیم استانهای همجوار ما مثل سیستان و بلوچستان و بوشهر هر کدام چهار و پنج کار در جشنواره داشته باشند اما ما نداشته باشیم. منظورم سینمای جوان است که باید فعالیت بیشتری داشته باشد. هرمزگان به مراتب از استانهای همجوار عقب افتاده است. مهر: عقب ماندگی استان در فیلم سازی به چه چیزی برمی گردد؟ میرزائی: بندرعباس شهری تجاری صنعتی است، می توانیم جشنواره فیلم های صنعتی داشته باشیم و متولی آن شویم. در هر جا که شما ببینید یک فیلمساز از نظر مالی موقعیت خوبی دارد اما اینجا بر عکس است. ما اینجا هم نگران هزینه زندگی خودمان هستیم و هم نگران اینکه به عنوان فیلمساز چگونه تعهدم را به جامعه انجام بدهم، برای همین است که خیلی ها بیراهه می روند یا خسته شده و کنار می کشند. مهر: راه حل چیست؟ چکار کنیم عقب ماندگی ها جبران شود؟ میرزائی: زیاد کار خاصی نمی شود کرد. هر جایی داشته های خودش را دارد و به لحاظ همان داشته ها نیز شهرت کسب کرده است. مثلا برزیل به فوتبالش شهرت دارد، فکر می کنم هر کاری کنیم به لحاظ اینکه شهرمان یک شهر تجاری است در این مقوله عقب هستیم. مهر: با وجود دیدن پیشینه سینمای هرمزگان باز هم عقب هستیم؟ میرزائی: از نظر پیشینه هم عقب هستیم و این یک واقعیت است، مثلا از چه کسی در این عرصه می خواهیم نام ببریم؟ مهر: مثلا آقایان حسن بنی هاشمی و عقیلی قاسمی: برایتان جالب است اگر این را بگویم که برای اولین بار بعد از سی و پنج سال با پیگیریهایم مستند راه دور دریا اثر این فیلمساز از تلویزیون پخش شد و آقای بنی هاشمی هم از کارکنان صدا و سیما بود و کارهایش را هم صدا و سیما تهیه کنندگی می کرد. مهر: خیلی از جوایز معتبر ما مربوط به زمان آقای بنی هاشمی است. میرزائی: ببینید اولویت آخر دانشجویان ما برای انتخاب رشته در دانشگاه فیلم سازی است، هنر همیشه آخرین گزینه است چون او هم بدنبال یک آینده و جوی باریکه ای برای زندگی اش است. قاسمی: در سینمای جوان تک ستاره هایی هم مثل کوروش گرمساری داشته ایم اما فیلمساز بزرگی مثل گرمساری هم اگر در محیط کار نباشد استعدادی است که به هدر می رود. مهر: دستگاه های متولی فرهنگی ما تا چه اندازه از داشته های ما حفاظت و حراست کرده اند تا بتوانیم در آینده از آنها نام ببریم؟ شما می گوئید ما در سی سال پیش افرادی مثل بنی هاشمی و کوروش گرمساری داشتیم. حالا چرا نمی توانیم تک ستاره پرورش دهیم؟ قاسمی: الان فیلمسازی خیلی دشوار شده است. مهر: شما فکر نمی کنید به تربیت بر می گردد؟ میرزائی: دقیقا به تربیت بر می گردد، کوروش گرمساری هم اگر در فضای امروز بود نمی توانست فیلم بسازد، قبلا بهتر می شد کارکرد اما الان کار سخت شده است. مهر: این سختی ها و مواضع چیست؟ چرا مثل گذشته نمی شود فعالیت کرد؟ میرزائی: الان هم بحث نیروی انسانی داریم و هم بحث مالی، مکانی مثل خانه سینما نیست که نشست های کارشناسانه و تعامل در آنجا صورت بگیرد. قاسمی: با بخشی از گفته ها مخالفم. من همین الان قادرم 10 کارگردان را نام ببرم که قادرند در همین استان فیلم بسازند و تعداد کسانیکه در سینمای جوان نیز هستند زیادند. نه تنها اینکه فقط در صدا و سیما حضور داشته باشند. من فکر می کنم جنبه نیروی انسانی را می شود با آموزش حل کرد اما یک شرط دارد، سازمانهای ذیربط بخصوص ارشاد. منبعد به جای خیر مدرسه ساز بروید دنبال خیر فیلمساز مهر: اتفاقا بحث خیر فرهنگی یک زمانی مطرح شد. قاسمی: پس دنبال همان را باید گرفت. اما لازم است یک سازمان اینکار را بکند، آموزش و پرورش سازمان نوسازی دارد، متولی فرهنگی چه کسی دارد؟ هم فیلم و هم کتاب پول می خواهد، در استان ما که این همه پول هست، راحت می شود این موضوع را پیگیری کرد. فقط یک متولی فرهنگی مدیر می خواهد که آستین ها را بالا بزند. یک تدوینگر چه موقع تدوینگر خوب می شود زمانیکه کار باشد تا او کار کند، همه می دانیم هیچ تدوینگری با مدرک دانشگاهی تدوینگر نمی شود. کار؛ نیرو را پرورش یافته می کند. اگر ما بتوانیم مرتب کار کنیم و مدیر سالمی باشد و هزینه ها را تحمل کنیم، سال اول ضعیف، سال دوم متوسط و سال سوم خوب می شویم. یکی از برگ های برنده جنگل مانگرو، تصویربرداری زیبای فیلم است که حاصل زحمات آقای میرزائی است. میرزائی: من می خواستم بگویم ما در چند جبهه باید تلاش کنیم، یکی اینکه مدیران را وارد باغ کنیم، دوم اینکه جایگاه هنر را وارد خانواده ها کنیم و به جای اینکه خانواده فرزندش را تشویق به دکتر و مهندس شدن کند، تشویق به فیلمساز شدن و کار هنری کند. مهر: یعنی خانواده ها از همان بچگی این دید پول درآوردن را به بچه القا می کنند؟ میرزائی: وقتی شخصیت را در پزشک شدن می بینند نه در فیلمساز بودن و هنرمند شدن چه باید گفت. مثلا در خانواده ای که پدر پزشک است و مادر حقوقدان فقط دغدغه خانواده اینست که فرزندش باید حتما ریاضی بخواند، در خانواده ها هنر ارجح و واجب نیست. کشورهای دیگری هم رفته ام. برای اجرای تئاتر همراه آقای پشتکوهی که مسکو رفته بودیم سالن های تئاترشان پر بود از پیرمردها و پیرزن ها و من با تعجب به آنها نگاه می کردم، مثلا سالنی که سه هزار نفر گنجایش داشت، دو هزار نفرش را پیرمردها و پیرزن ها تشکیل داده بودند اما اینجا رفتن به تئاتر را وقت تلف شدن می دانند. اما در آموزش و پرورش نگاه کنید بی ارزش ترین درس ما هنر است. مهر: به آموزش و پرورش اشاره کردید، چه راهکاری دارید که آموزش و پرورش هم بیاید و در کنار متولیان فرهنگی مثل ارشاد قرار بگیرد؟ میرزائی: باید درس هنر را از جنبه تفریحی خارج کرد، ساعات بیشتری به این درس اختصاص داده شود. مهر: درس هنر شده نقاشی کشیدن و یا صفحه ای خط نوشتن، چگونه باید این درس مفهوم واقعی خودش را پیدا کند؟ آیا مثلا می شود تئاتر نیز به این درس راه پیدا کند؟ میرزائی: بچه های ما الان از مدرسه گریزان شده اند، به خاطر اینکه در مدرسه جذابیت وجود ندارد، این جذابیت را چه کسی می تواند ایجاد کند؟ هنر. هنر قادر است فضای مدرسه را دلنشین کند، هنر می تواند درس ریاضی بچه را هم تقویت کند، وقتی قدرت تخیل بچه پرورش یافته شد، ریاضی اش هم تقویت می شود. مشکل اینجاست که ما هنوز به این باور نرسیده ایم. می گویند انیشتن نیز فرضیه های علمی اش را نه در آزمایشگاه ها که در اوقات فراغت پیدا می کرد. قاسمی: حدیث زیبایی از امام صادق (ع) هست که می فرماید: خدایا اوقات فراغتم را در راستای خلقتم قرار بده، یعنی تفکر در دین ما ارزشمند است. مشکل عمده آموزش و پرورش ایسنت که اعتقاد دارد پس از سواددار شدن و گرفتن دیپلم او باید بتواند یک نامه اداری بنویسد، اسم چند میوه را به انگلیسی بفهمد و مقداری هم حساب کتاب بداند. در حالیکه باید دید کسیکه دیپلم می گیرد چقدر سواد موسیقی دارد یا چقدر تئاتر می داند، البته اگر هم اینها را بداند خارج از محیط آموزش و پرورش فرا گرفته. با سواد بودن در این دوره زمانه تنها دانستن یک نرم افزار یا کامپیوتر، نوشتن نامه اداری و دانستن نام چند میوه به انگلیسی نیست، سواد موسیقی و تئاتر هم لازم است. مهر: می شود هم موضوعات در قالب طرح به آموزش و پرورش داد و منتظر وزیر هم نبود، احساس می شود در برخی مواقع هنرمندان هم کم کاری داشته اند قاسمی: ما بارها جاهای مختلفی رفته ایم، اما حمایت نشده است، مثالش را هم آقای میرزائی گفت. ببینید شما اگر به سراغ دستگاهی یا شرکتی بروید و بگوئید می خواهم فیلمی بسازم آقای مدیر می تواند 15 دقیقه حضور داشته باشد با شما کنار می آیند. به تصور من، برگ برنده استانهای همجوار ما اینست که از مدیران بومی بهره می برند. من روی بومی گری تعصبی ندارم، تعصبم از این بابت است که نیروی بومی اولا ماندگار است و دوما با فرهنگ ما آشناست. دلش برای فرهنگ و استانش می سوزد. وقتی هنوز مدیران اتوبوسی و کم تجربه وارد استان می شوند و مدیران هم دوست دارند ترقی کرده و بالا بروند دلشان برای فرهنگ این استان نسوخته، چون شناختی از آن ندارند. همه ما ایرانی هستیم اما این موضوع تاثیر دارد. میرزائی: بنظر من، شرکت هایی که از محل درآمدشان درصدی را به عنوان مالیات می پردازند، بیایند و این مبالغ را کار فرهنگی کنند. وقتی می توانند در امور ورزش هزینه کنند که هیچ اشکالی هم ندارد پس چرا در مقوله هنر خرج کنند؟ قاسمی: همین الان در بحث خلیج فارس که ما کلی هم برایش هزینه می کنیم و جشنواره و سایر برنامه ها برگزار می کنیم چرا به سراغ داشته هایمان نمی رویم. در بندرکنگ از نسل دریانوردانی که با لنج های بادبانی دریانوردی کرده اند هستند و تعریف می کنند که همیشه دریانوردان ایرانی مورد احترام و وثوق سایر ملل و دریانوردان دیگر بوده اند. همین دریانوردان ما تا دورترین آبهای آفریقا نیز سفر کرده اند. می گویند خوری در آفریقا وجود دارد که یک ناخدای کنگی با تجربه، فقط می توانسته لنج خود را وارد آن کند و کار هر کسی نبوده، یک کاپیتان انگلیسی که شاهد این جریان بوده بعد از دیدن تبحر این دریانورد همانجا یک گواهینامه معتبر دریانوردی به این ناخدا اعطا می کند که الان نیز در موزه کنگ موجود است. اینها اسناد معتبر و زنده ایست که وجود دارند و ما می توانیم سراغشان برویم. کشورهای عربی مثل امارات، قطر و کویت بدنبال چنین افتخاراتی اند که برای خود فراهم کنند. هم اکنون امارات درهای قدیمی در روستاهای قشم را خریداری می کند و در کشورش روستایی قدیمی را درست می کند. ما طرحی دادیم و گفتیم هنوز که از آن نسل تعدادی هستند و زنده اند، با بازسازی کردن برخی از صحنه هایی که امکانش هست، فیلمی از تاریخ دریانوردی مان بسازیم، با یک دوربین دنبال آنها راه بیافتیم و مسیرهایی را که رفته اند برویم، افتخاراتی را که بدست آورده ایم ثبت کنیم و از تاریخ دریانوردی مان فیلمی ماندگار بسازیم. همین گونه های چندل حرا که الان جنگل بزرگی است، دانه های این گونه ها را همین دریانوردان از سفرهای دریایی شان با خود به اینجا آورده اند، ما خیلی از دیگران برتر بوده ایم و باید این برتری را نشان بدهیم. میرزائی: در مورد بندرکنگ باید بگویم، در قدیم بواسطه جنگ ارتباط بین سرزمین ها بوجود می آمد و فرهنگ ها در یکدیگر رسوخ می کرد. اما این کنگ بوده که با سفرهای دریایی مسالمت آمیز همراه با صلح و دوستی، فرهنگ خود را به سایر ملل عرضه می کرد. قاسمی: همینطور است، برآورد مالی طرح ما 200 میلیون تومان است، فیلمی بود که خانم نونهالی را در آفریقا نشان می داد. آیا بهتر نبود همین سفر خانم نونهالی به آفریقا را همانطور که بوده و جریان داشته نشان می دادیم؟ مگر سفرهای دریایی ما در قدیم از طریق دریانوردی نبوده؟ پس چرا در ان فیلم که مستندهم بود، هیچ ردپائی از دریانوردان ایرانی نشان داده نشد؟ راجع به همین طرح نامه ای به وزیر سابق ارشاد نوشم و تقاضای حمایت مالی کردم اما طرحم در مرکز گسترش سینمای تجربی رد شد ولی شرکت های کشتیرانی می توانند از این طرح حمایت کنند. میرزائی: یکی دیگر از مسائلی که باعث شده ما دنبال این کارها نرویم این است که فیلمسازی در اینجا جوان است، هنوز به آن بلوغ نرسیده ایم که پایمان را از گلیم مان درازتر کنیم اما تصور می کنم الان وقت آن رسیده که برویم و چنین مسائلی را دنبال کنیم. مهر: با توجه به اینکه خود شما، جدا از مستندسازی در بخش سریال سازی نیز فعالیت دارید، بنظرتان اگر همین حرفا از زبان سریال تلویزیونی گفته شود، چقدر می تواند موثر باشد؟ میرزائی: ببینید سریال سازی هم در صدا و سیما پیرو چهارچوب خاصی است. سریال سازی سخت تر از مستند سازی است. خودم چند سریال کار کرده ام و سختی هایش را می دانم. یکی از مشکلاتش این است که شما مجبورید در فضائی کار کنید که تصور می کنند کار شما نیست و خاص تهرانی هاست. به همین علت هیچ همکاری وجود ندارد. نبودن بازیگر هم خودش یک مسئله است. بازیگران ما تئاتری هستند و بازی شان هم تئاتریست، از نظر لوکیشن هم مشکل داریم در حالیکه در تهران خانه های زیادی هست که آنجا را برای لوکیشن اجاره می دهند. معدود بودن بازیگر و لوکیشن و مسائلی از این دست مشکلات سریال سازی را زیاد می کند. مهر: سریال هایی که در آنها حضور داشتید چه بود؟ میرزائی: سریال "آخرین خاک" به کارگردانی محمودشاکری و سریال "خانه خالو" که تصویربردار بودم و سریال "بفرما شیرینی" که در ژانر طنز بود. مهر: اگر چنین تصوری وجود دارد که سریال سازی مال ما نیست، به این علت نیست که کارهای صدا و سیما (مرکز خلیج فارس) کارهای در خور تاملی نبوده است؟ میرزائی: می گویم اصلا کاری صورت نگرفته است. زیرا در سال می بایست چند کار تولید شود تا بتوان به جایی رسید. اگر چنین شود و همین عوامل هم دائما حضور داشته باشند دیگر این ذهنیت از جامعه پاک می شود. قاسمی: ما باید انرژی، وقت و امکاناتمان را جائی هزینه کنیم که بتوانیم در آن موفق شویم. الان فکر نمی کنم سریال سازی در هرمزگان جواب بدهد، دلیلش هم نبودن امکانات لازم است، اما در بخش مستندسازی این بستر مهیاست. سه طرح مستند آماده داریم که می توانیم تولید را شروع کنیم، همه عوامل از صفر تا صدش را هم داریم. تنها چیزی که نداریم هزینه ساخت است. مهر: بحث تولید سریال های ارزان قیمت چه بود؟ چنین مبحثی بود یا نه؟ میرزائی: زاد در جیران نیستم اما خودم یکی از حامیان این طرحم. مهر: در روند تولیدات ما تاثیر هم می گذارد؟ میرزائی: بهتر از این است که چیزی ساخته نشود. قاسمی: منظور از سریال های ارزان قیمت این نیست که مثلا سریالی مثل امام علی را با بودجه اینگونه سریال ها تولید کرد. منظور تولیداتی مثل ساختمان پزشکان و از این قبیل است با لوکیش ها و بازیگران معدود. مهر: بحث کیفیت کار چه می شود؟ میرزائی: درست است، قبول دارم، از کیفیت کار کاسته می شود اما باز هم می گویم بودنش از نبودنش بهتر است. قاسمی: بدبختی هرمزگان اینست که اصلا تولیدی صورت نمی گیرد که ما به کیفیت یا کمیت آن بپردازیم، در همین سینمای جوان هم نیروهایی هست که می توانند کارهای خوبی تولید کنند. مهر: شاهد تولیدات نسبتا خوبی در صدا و سیمای مرکز خلیج فارس بودیم مثل سریال خانه خالو اما ادامه نیافت چنین استارت خوبی چرا ادامه دار نشد؟ میرزائی:درست است استارت خوبی بود، اما اینکه چرا ادامه دار نشد، بر می گردد به مسائل مالی. فکر می کنم اسپانسرها باید جلو بیایند و سرمایه گذاری کنند. مهر: برگردیم روی همان مستندسازی، راجع به آن سه طرحی که اشاره کردید صحبت کنید؟ قاسمی: بعد از جنگل مانگرو کارهای دیگری هم ساختم، الان نیز روی مستند دیگری که به مراسم عروسی در هرمزگان می پردازد متمرکز هستم. با توجه به تنوع فرهنگی در استان هفت گونه رسم مختلف عروسی در هفت نقطه مختلف استان در این فیلم به تصویر کشیده می شود. مهر: منابع مطالعاتی تان در این کار چه بود؟ تحقیق میدانی؟ قاسمی: منابع مطالعاتی میدانی هم بوده، اما هم چیز در تحقیق میدانی خلاصه نمی شد. یک سری کتاب هائی در استان هست که اگر چنانچه به همه پرسش های شما پاسخ ندهد اما مطمئنا می تواند راهگشای خوبی برای محقق باشد. مولفین و پژوهشگرانی مثل آقای رضائی و ایرانمنش و دیگران هم هستند که می توان از وجود آنان بهره برد. اصل کار مستند در تحقیق و پژوهش است. مهر: از آن سه کار بگوئید؟ قاسمی: اولین طرح رابطه انسان و نخل است، در استان ما این رابطه، دیرینه، مستحکم و ماندگار است، برای همین نیز مهم است. طرح دوم به تاریخچه دریانوردی ایران و استان می پردازد که این نیز حائز اهمیت است. طرح دیگری هم هست به عنوان "حنا" که معرف استان است.
۱۳۹۲/۱۱/۱۹ - ۰۹:۵۱
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر]
[مشاهده در: www.mehrnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 36]
-
گوناگون
پربازدیدترینها