تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804239474
عمرت چگونه گذشت ؟؛ پرسشی برای دنیا و آخرت
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا:
عمرت چگونه گذشت ؟؛ پرسشی برای دنیا و آخرت گرگان- ایرنا ثانیه شمار ساعت بدون توقف ، درنگ یا شتاب بستر زمان را شکافته و با آهنگ یکنواخت خود به پیش می تازد و در یک چشم به هم زدن تبدیل به دقیقه ،ساعت و روز سپس هفته ،ماه، سال وبعد هم یک آن به خودت می آیی که ای داد ، عمرم سرآمد ، براستی ما با عمرمان چه کردیم ؟.
بگزارش ایرنا- مقوله عمر ، زمان ، وقت همانند سفر در رودخانه خروشانی است که فقط یکبار داخل آن می شویم و جریان آن همه ما را با سرعت سیل آسا بسوی سرنوشت ، آخرت و ابدیت غوطه ور می سازد ، در واقع ما از بدو تولد، وارد این رودخانه پرتلاطم می شویم و تا رسیدن به ساحل پایان در آن شناوریم .
بر لب جوی نشین و گذر عمر ببین/ /کاین اشارت ز جهان گذران ما را بس
واقعا خواجه حافظ چه تعبیر زیبا و با معنا و مفهومی از گذر عمر و زمان ارایه می دهد ،آیا شما هم در کنار جوی آب ، گذر عمر را به تماشا نشسته اید ؟ در آن آبهای زلالی که مثل اشک چشم به سرعت از برابر دیدگانتان روان می شوند چه کشف و شهودی داشته اید ؟ اگر کنار این جویها حتی دمی نشسته و آرام گرفته باشید خوشا به حالتان
فرق نمی کند چکاره باشید یا سن تان چقدر باشد ، مرد باشید یا زن ، پیر باشید یا جوان ، غنی باشید یا فقیر یک سوال اساسی همواره دنبال و همراه شما است اینکه اوقات و عمرتان چگونه می گذرد یا بهتر بگوییم عمرتان چگونه سپری شده است ؟ آیا به نحوه گذران عمر و زندگی فکر کرده اید؟ آیا اصلا به آن بها می دهید ؟ آیا گذر روزها و فصل ها و سالها را جدی می گیرید ؟ یا آنقدر غرق در هیاهو ، مشکلات ،گرفتاریهای روزمره زندگی و رتق و فتق اموری هستید که امانتان را بریده و اساسا فرصت و مجالی برای فکر کردن ، نگاه کردن و توجه به این مسایل ندارید و یا بقولی بی خیالید .
در هر صورت بهتر است این سوال را جدی بگیرید در واقع خیلی هم جدی بگیرید چون با سرنوشت شما پیوند و گره خورده بطوریکه یک لحظه اش قابل جبران نیست و نمی توانید آن را به عقب برگردانید ، آنچه رفت برگشت ناپذیر و دست نیافتنی است ، بقول معروف زندگی و عمر دکمه باز گشت ندارد و آنچه باقی است فرصتی است گرانسنگ در مقابل تان .
عمر و فرصت هم مثل هرمقوله با ارزش دیگری بی پایان و ابدی نیست ، حد و مرزی دارد ، شروع و پایانی دارد ، اول و آخری دارد، شاید از همه مهمتر هدیه ، گوهر ، موهبت ، نعمت و امانتی بی همتا و با ارزشی از طرف حضرت حق باشد که ما آن را ارزان و بطور عادت با غفلت سپری می کنیم .
آیا ما نحوه گذشت عمر و به عبارتی زندگی را جدی می گیریم ؟
شاید پاسخ به این سوال خیلی سخت باشد چون بقدری در زندگی و عوالم دل مشغولیها و دلبستگیها غرق شده ایم که شاید نتوانیم در کناری بایستیم ، تمرکز کنیم و فارغ از هر مسئله دیگر آزادانه به گذشته نگاه کنیم و خودمان را مورد سنجش ، ارزیابی ، قضاوت و نقد قرار دهیم و از خودمان بپرسیم از فرصت زندگی و هستی که یکبار بیشتر در اختیار نداریم و آنهم در عمر خلاصه می شود قرار است چگونه استفاده شود ؟ فراموش نکنیم که ما فقط یکبار بدنیا می آییم ، یکبار زندگی می کنیم و یکبار می میریم .
شاید شعر سهراب سپهری که می گفت ˈ چشمها را باید شست و جور دیگر باید دیدˈ اشاره به همین معنا و مطلب داشته باشد .باز هم شاید مفهوم شعر او این باشد که ما در زندگی درجا نزنیم و از روی عادت توام با غفلت و پشیمانی ، عمر و زندگی را سپری نکنیم ، گول چشمها و حس های ظاهری خود را نخوریم ، کمی با چشم دل به دور بر و اطرافمان بنگریم ، بخود بیاییم ،نهیب و تلنگری به روح و جانمان بزنیم ، در آب زلال بیداری و هوشیاری خود را بشوییم ، بیاندیشیم و ببینیم این عمر گران چگونه ( از دست ) می رود ؟ تا اگر خبط و کژی است جلویش را بگیریم .
البته حساب صاحب دلان و اهل معرفت که مراقبت و مواظبت شدید و دقیقی از لحظات و ثانیه های عمر خود دارند و همچنین از اعمال ، رفتار و مهمتر از همه از نفس به بند کشیده خود حساب کشی می کنند و اجازه پرو بال و خود نمایی به آن نمی دهند از این مقوله جداست .
واقعیت این است که نحوه گذران عمر به نحوه جهان بینی و شناخت و درک انسانها از جهان بر می گردد، بدیهی است بخش زیادی از علم ، دانش ، تجربه و آگاهی ما باید صرف این شود که مجهولات هستی و زندگی را به معلومات تبدیل کنیم و این فرایند درک و یاد گیری ؛ مقطعی ،سطحی و مختص به مدرسه و مکتب و دانشگاه نمی باشد بلکه روندی است تجربی که تا آخر عمر ادامه دارد .
اگر ما ندانیم ˈ که هستیمˈ ، ˈچه هستیمˈ و ˈ در این جهان چکار می کنیمˈ یقینا نمی توانیم برای مصرف و گذران عمرمان که گنجینه زندگی و هستی مان است برنامه ریزی کنیم یقینا در آگاهی و دانایی است که انسان می تواند وقت و زمان را به سرمایه ای ارزشمند برای رشد و کمال خود تبدیل کند .
عمر همه ما می گذرد ، چه به خواهیم چه نخواهیم ، بسرعت هم می گذرد، جوری که اصلا متوجه نمی شویم ، اما آیا فکر کرده ایم که عمر و وقت ما که بزرگترین سرمایه و در واقع گوهر زندگی ما است چگونه گذشت یا می گذرد ؟ آیا نمی توانستیم بهتر از آن استفاده کنیم ؟ اگر بتوانیم صادقانه به این سوال پاسخ مناسبی دهیم شاید بتوانیم مسیر و جهت زندگی مان را روشن و شاید آن را عوض کنیم .
منظور از گذشت عمر و ایام این نیست که سرعت آن چقدر است بلکه منظور آن است که جهت آن و سمت و سوی آن چگونه است و مهمتر آنکه گذر لحظات و عمر را درک کنیم ، قدر بدانیم و آنرا دریابیم .
نگاهی گذرا به اعصار و ادوار و بطور کلی سیر تکوینی تاریخ بشری نشان می دهد که گرد غفلت و فراموشی همواره بر سر عمر و زندگی انسان نشسته و در واقع برآن سایه افکنده است و اکثر پشیمانیها و شکست های انسانی چه در بعد فردی و شخصی و چه در بعد ملی و کشوری ناشی از همین غفلت ها ی ریز و درشت بوده است .
مسئله غفلت و فراموشی در زندگی آدمی بقدری حساس و مهم بوده است که حضرت علی ( ع ) می فرماید :
الناس نیام فاذا ماتوا انتبهو
مردم خوابند و وقتی می میرند بیدار خواهند شد.
بنظر می رسد هر چه انسان بیشتر به چرب و شیرین دنیا و مافیها روی می آورد و عافیت طلب می شود روح او سنگین تر ، آلوده تر ، آزرده تر ، و بیمارتر شده و بخاطر حجابهای تو در تو و لایه به لایه زمینی که مثل غل و زنجیری به پای آدمی بسته می شود از یاد حضرت حق باز می ماند بطوریکه بتدریج گرد غفلت و بی توجهی وجود او را فرا می گیرد و روح ، دل و جان آدمی میزبان غیر می شود .
همه این صحبتها ، قیل و قالها ، حرفها ، حدیث ها از عمر و اهمیت آن از برای چیست ؟ که چه بشود ؟ شاید بزعم برخی همه اینها حرفهای بیهوده باشد ولی بطور خلاصه همه داستان شاید برای این است که بخود تلنگری بزنیم و در غفلت، غفلت و باز هم غفلت سر به خاک ننهیم .
حضرت امام ( ره ) در دیوان شعرش می گوید :
افسوس که عمر در بطالت بگذشت / / با بار گنه، بدون طاعت بگذشت
فردا که به صحنه مجازات روم / /گویند که هنگام ندامت بگذشت
یکی از ویژه گیها و برجستگیهای ادبیات ، فرهنگ و تاریخ ما توجه فرزانگان ، بزرگان ، علما ، شعرا و ادبای ما به مقوله گذران عمر ،زمان ، وقت و روزگار است که همگی بنحوی در قالب کلمات قصار و حکمت آموز ، شعر و غزل سعی کرده اند اهمیت دریافتن مفهوم آنرا به نسلهای بعد گوشزد و انتقال دهند .پس بجاست از این اقیانوس بی کران پند و حکمت جرعه ای نوشیده و خوشه ای برچینیم .
پیامبر اکرم (ص) در حدیثی می فرمایند:
ˈ انسان ، در روز قیامت ، قدم از قدم برنمیدارد ، مگر آن که از چهار چیز پرسیده می‌شود :
از عمرش که چگونه گذرانده است ، از جوانیاش که چگونه سپری کرده ، از ثروتش که از
کجا به دست آورده و چگونه خرج کرده است و از دوستی ما اهل بیتˈ .
مولانای بزرگ نیز می فرماید :
حق همی گوید چه آوردی مرا / اندرین مهلت که دادم مر ترا
عمر خود را در چه پایان برده ای / قوت و قوت در چه فانی کرده ای
گوهر دیده کجا فرسوده ای / پنج حس را در کجا پالوده ای
شیخ بهایی حکیم و عارف بزرگ در مورد ارزش عمر چنین سروده است :
گر نبود خنگ مطلی لگام / زد بتوان بر قدم خویش گام
ور نبود مشربه از زر ناب / با دو کف دست، توان خورد آب
ور نبود بر سر خوان، آن و این / هم بتوان ساخت به نان جوین
ور نبود جامه ی اطلس تو را / دلق کهن، ساتر تن بس تو را
شانه ی عاج ار نبود بهر ریش / شانه توان کرد به انگشت خویش
جمله که بینی، همه دارد عوض / در عوضش، گشته میسر غرض
آنچه ندارد عوض، ای هوشیار / عمر عزیزیست، غنیمت شمار
بسیاری از اشعار و غزلیات حافظ نیز در رابطه با چگونه زیستن در این دنیا و پند و اندرزهایی برای آخرت است که یکی از آنها دریافتن گذر عمر است .
ای جوان خـــــوش خــَـــرامِ بذله گو! / چشم خود بگشا، زمان بنگر چـــو مو
در جــــــوانی فکــــر پیری کن مـدام / عمر تـــــو چنـــــدان نگـــردد با دوام
در خیابان هـــــا چـــو پیری بنگـری / تــــو همـــــو باشی چو تیزی بنگـری
هر کجا پیری نمـــــودی تــــــو نظـر / شـــــو دقیـــــق و پیری خــود را نگـر
نا تــــوان پیری کــه در ره می رود / آن تو باشی عمر تــــــو ره مــــی دود
گر دگــــــر چشمی نـــدارد پر زنور / چشم تو چون او شود پـر درد و کور
گر دو گوشش کـر شده خود را ببین / گــــوش تــــو آینده گــــردد این چنین
گــــــر کنـــــار چشــــم او باشد لجن / چشم تو چون او شود در آن زمـــــن
گر سرش در لرزش و در اضطراب / چشم سر بگشا که رفتی در ســــراب
گـــــر عصــــا بردست او بینی همی / تکیه کن بر عمر و قـدرش دان همی
پس، بــُــرو قــــدر زمان خویش دان / نقش خـود را آن زمــان در پیش دان
هم نما بر جـــــمله پیران احـــــترام / هـــــم مهیا شـــو به این راه و مــرام
شایدت گـــــر عمر تــــــو یابد دوام / پیر گـــــردی ای جـــوانی در منـــام!
آن چـــــه را در آیـنه بینی تمـــــــام / پیر بیند بهـــــــترش در خشت خـــام
پس ز دانش های پیران درس گــیـر / تا نگشتی مثـــــل پیــران درس گـــیر
پس زبـــــان بــــــر بند نزد مهتران / تا نگویندت تـــــو خـامی ای جـــوان
گوش شو چـون نزد آنان مـی روی / تا فــــراگیـــــــری ز دانش بهـره ای
ای جهــــــول پر سخـن لب بند و گو / پیر مرشد! گفت و گو کن گفت و گو
یکی از اسامی روز قیامت «یوم الحسره» است، یعنی روز افسوس خوردن، که سعدی علیه رحمه در اشعار ذیل به این نکته بسیار مهم اشاره می کند و می گوید:
زر و نعمت اکنون بده کان تست / که بعد از تو بیرون زفرمان تست
به دنیا توانی که عقبی خری / بخر، جان من، ورنه حسرت بری
برند از جهان با خود اصحاب رای / فرومایه ماند به حسرت به جای
خور و پوش و بخشای و سراحت رسان / نگه می چه داری زبهر کسان؟
همان به که امروز مردم خورند / که فردا پس از من به یغما برند
به دستم نیفتاد مال پدر / که بعد از من افتد به دست پسر؟
نه ایشان بخست نگه داشتند / به حسرت بمردند و بگذاشتند
حضرت امام خمینی ( ره )نیز در دیوان شعر خود در مورد گذران عمر می فرماید :
پیـــــــــــری رسید و عهـــــــــد جـــوانی تباه شد / ایّام زنــــدگی، همــــــه صــرف گناه شد
بیــــــــــراهه رفتـــــه پشت به مقصد، همــی روم / عمــــری دراز، صرف در این کـوره راه شد
وارستگــــان، به دوست پنـــــــــاهنده گشتـــــهاند / وابستهای چو من به جهـان، بی پناه شد
خودخواهی است و خودسری و خودپسندی است / حاصل ز عمرِ آنکه خــــودش، قبلهگاه شد
دلــــــدادگان، کــــــه روی سفیدنـــــــــــد پیش یار / رنج مـــــرا ندیده کـــــه رویــــم سیـاه شد
افســـــوس بـــــر گذشتــــــه، بر آینده صد فسوس / آن را کـــه بستــه در رسن مال و جاه شد
از نـــــــورْ رو به ظلمتــــــم؛ ای دوست، دست گیر / آن را کـــه رو سیه بــه سراشیب چاه شد
اگر چه در تعالیم اخلاقی بما گوشزد و یادآوری کرده اند که همیشه باید رو به جلو حرکت کرد و افق و آینده را دید ولی باید در هیاهوی زندگی مکثی کرد ، ایستاد و به عقب و گذشته نگاه کرد تا ببینیم عمر را چگونه گذراندیم ؟ در کجا بودیم ؟ چه کردیم ؟ قرار است سر به کجا شویم ؟ و سوال آخر اینکه در گذر عمر رند و هوشیار کیست ؟ .
تمام
گزارش : طاهرپور
579
انتهای پیام /*
: ارتباط با سردبير
[email protected]
18/11/1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 137]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها