تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
مراحل قانونی انحصار وراثت در یک نگاه: از کجا شروع کنیم؟
چگونه برای دریافت ویزای ایران اقدام کنیم؟ مدارک لازم و نکات کاربردی
راهنمای خرید یو پی اس برای مراکز درمانی و بیمارستانی مطابق الزامات قانونی
آیا طلاق توافقی نیاز به وکیل دارد؟
چگونه ویزای آفریقای جنوبی را به آسانی دریافت کنیم؟ راهنمای قدم به قدم
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
چرا پاسارگاد به عنوان یکی از مهم‌ترین آثار تاریخی ایران شناخته می‌شود؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1820918686
جمهوری اسلامی : ماموریت ژنرال چهار ستاره آمریکایی در تهران چه بود؟
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: جمهوری اسلامی : ماموریت ژنرال چهار ستاره آمریکایی در تهران چه بود؟ سیاست > دیپلماسی - روزنامه جمهوری اسلامی نوشت:
رابرت هایز، از ژنرال‌های بلند پایه ارتش آمریکاست که در آخرین روزهای عمر رژیم پهلوی به دستور جیمی کارتر به تهران آمد تا از نزدیک حوادث ایران را کنترل و مدیریت کند. او ماموریت داشت با حفظ انسجام ارتش و حمایت از دولت بختیار، زمینه را برای بقاء حکومت پهلوی فراهم نماید و در صورت لزوم دست به کودتای نظامی بزند.
ماموریت هایزر به دلایل مختلف با شکست مواجه شد و وی بدون کسب هیچ نتیجه‌ای تهران را به مقصد ایالات متحده ترک کرد. در ادامه بخشی از خاطرات وی که به عنوان یک سند تاریخی مورد استناد است ذکر می‌شود.
رئیس‌جمهور گفته بودکه می‌خواهد همان روز بعد ازظهر تهران باشم. از آنجایی که اختلاف زمان بین آلمان و ایران سه ساعت و نیم بود، رسیدن من به تهران در بعد از ظهر کاملا بلند پروازانه بود. به هرحال مصمم بودم هر کاری می‌توانم انجام دهم تا سر موعد آنجا باشم. پیش نویس دستورها را پذیرفتم و از دستیار خواستم تمام چیزهایی را که برای سفرم نیاز دارم، جمع آوری کنم.این چیزها شامل اسناد و مدارک لازم برای دیدار از عربستان سعودی بود؛ زیرا هنوز هم قصد داشتم در ژانویه آنجا باشم.
از اینکه مامور حراست فرودگاه از من کارت شناسایی خواست ترسیده بودم، اما هیچ تردیدی نداشتم که برای ما دست تکان داد. به نظر نمی‌رسید کسی ورود ما را زیر نظر داشته باشد. تجربه هراس انگیز و عجیبی بود؛ زیرا در سفرهای قبلی، رهبران ارشد نظامی در فرودگاه به استقبال من می‌آمدند و مراسم باشکوهی برگزار می‌شد.
از حدود 58 هزار آمریکایی که در اوایل اکتبر 1978 (اواسط مهر 1357) در ایران بودند، اکنون تقریبا دوازه هزار نفر باقی مانده بودند. دولت آمریکا، کار انتقال لوازم منزل آنها راهم آغاز کرده بود. هر خانواده آمریکایی که رسما استخدام شده بود اجازه داشت هزار پوند اموال با ارزش خود را به آمریکا باز گرداند.
به محض اینکه با سولیوان روبه رو شدم، پیامی را که از سایروس ونس، وزیر امور خارجه، دریافت کرده بود، به من داد. در پیام آمده بود که همه دستورهای قبلی را نادیده بگیرم. به نظر می‌رسید دیگر نباید طبق دستور مقرر با رهبران نظامی ایران تماس بگیرم. تا اطلاع بعدی از واشینگتن وحدت نظر وجود ندارد و هیئت دولت، وزارت دفاع ودیگر نهادهای اجرایی هر یک نظر خاصی درباره اوضاع داشتند.
در سفارت به من گفتند که ژنرال طوفانیان،معاون وزیر جنگ ایران، تماس گرفته است. می‌دانست که در ایران هستم و پیغام داده بود که می‌خواهد بامن ملاقات کند.ظاهرا می‌دانست که در ایران هستم و پیغام داده بود که می‌خواهد با من ملاقات کند. ظاهرا بر خلاف تصور من، ورودم به ایران چندان هم مخفیانه نبوده است. پیام دیگری از واشنگتن رسیده بود. سایروس ونس گفته بود طبق دستور قبلی عمی کنم. قرار بود با پنج تن از فرماندهان ارشد نظامی ایران تماس بگیرم و اطمینان خاطر پرزیدنت کارتر را به آنها ابلاغ نمایم. در اینجا بار دیگر به سولیوان تاکید کردم که ارتباط من فقط به نظامیان محدود می‌شود. درتمام دوران ماموریتم نیز فرض من بر این بود که اقدامات وی با من هماهنگ خواهد بود.
رهبران نظامی ایران بازیگران اصلی ماموریت من، گروهی جالب و متفاوت بودند. بسیاری از آنها، بعد از روی کار آمدن دولت نظامی از سوی شاه در ماه نوامبر (آبان)، به مناصب سیاسی دست یافته بودند. پس از سقوط دولت در پایان دسامبر(اواسط دی)، همه آنان به جز غلامرضا ازهاری(نخست وزیر) جای خود را به تدریج به غیر نظامیان داده و به مشاغل صرفا نظامی بازگشتند.
در خلال صحبت با اعضای هیئت مستشاری و سفارت، شایعاتی قوی مبنی بر اینکه گروهی از افسران ارشد ایرانی روی طرح بسیار محرمانه کودتا کار می‌کنند، شنیدم. هیچ کس نمی‌دانست افراد این گروه چه کسانی هستند و یا اینکه چهطرح‌هایی ممکن است داشته باشند، اما به نظر می‌رسید در دو صورت وارد عمل خواهند شد: اول اینکه شاه به مسافرت برود(چنان که در جریان بحران مصدق در سال 1953 (1332ش) چنین کاری را انجام داد) و دوم آنکه کنترل خود را بر اوضاع به طور کامل از دست بدهد.
ویژگی مشترک و بسیار نیرومند رهبران نظامی ایران که شخصیت آنها را از دیگران متمایز می‌کرد این بود که غرور شخصی یک ضعف عمومی بود؛ خصوصیتی که در هیچ جای جهان به اندازه ایران ندیدم. ظاهرا اغلب ایرانی‌ها تصورشان این است که اشتباه نمی‌کنند؛ به طوری که اگر درست انجام شود، می‌گویند " من" انجام دادم و اگر نادرست باشد می‌گویند " تو" انجام دادی.
فورا قرار ملاقات را با این افراد گذاشتم و قرار شد در همان روز نخست با طوفانیان، ربیعی و حبیب اللهی ملاقات کنم. (تصمیم گرفته بودم که در همه دیدارهایم با نظامیان ایران، ژنرال گاست رابه همراه داشته باشم).
ژنرال طوفانیان اشتیاق زیادی برای دیدار با من داشت. به محض ورود به مرکز فرماندهی باشکوهش، متوجه شدیم که اقدامات امنیتی به شدت افزایش یافته است. مثل یک دوست نزدیک به شیوه کاملا ایرانی با من برخورد کرد: مرا صمیمانه در بغل گرفت و روی همدیگر را بوسیدیم. می‌گفت نخست‌وزیر ازهاری دوست بسیار صمیمی من است، می‌گفت ازهاری در پست نخست وزیری بسیار ضعیف عمل کرده است وهیچ کاری انجام نداده؛ نه می‌تواند تصمیمی اتخاذ کند ونه ارتش راهدایت نماید. ژنرال طوفانیان آشوب را به تحرکات کمونیست‌ها نسبت می‌داد. به اعتقاد وی، اگر کمونیست‌ها کنترل شوند، گروه‌های مذهبی از دولت قانونی حمایت خواهند کرد.
طوفانیان آشکار نگران امنیت خودش بود قصد داشت در صورتی که شاه ایران را ترک کند، از کشور خارج شود زیرا مطمئن بود کشته خواهد شد. طوفانیان از من پرسید آقا قصد ملاقات فوری با شاه را دارم که من پاسخ گفتم فکر نمی‌کنم این کار به مصلحت باشد. زیرا تمام مردم خصومت خود را با شاه اعلام کرده‌اند و من احساس می‌کنم که هم اکنون تماس با ارتش مفیدتر خواهد بود.
طوفانیان از من پرسید: چرا ایالات متحده "بزرگ" نمی‌توان [ امام] خمینی را ساکت کند؟ سئوالی که در هفته‌های بعد به طور مکرر شنیدم.
سپس من و ژنرال گاست برای دیدار با دوست خوبم، ژنرال امیر حسین ربیعی عازم پایگاه نیروی هوایی دوشان تپه واقع درحاشیه تهران شدیم.با وی درباره شایعه طرح کودتای نظامی در صورت رفتن شاه و ناکامی دولت فعلی صحبت کردیم. به عنوان یک دوست قدیمی، می‌توانستم مستقیما ازاو بپرسم که آیا هیئتی برای انجام این کار وجود دارد؟ وی تاکید کرد چنین هیئتی وجود دارد، اما کارهای آن کاملا محرمانه است و به طور قطع در خصوص کودتای نظامی بحث شده است. پرسیدم آیا شاه از وجود این هیئت اطلاع دارد؟ ظاهرا فقط به شاه گفته شده بود که عده‌ای از افسران به فکرتشکیل چنین هیئتی هستند.
ژنرال ربیعی اعضای این هیئت را اینگونه معرفی کرد: دریادار حبیب اللهی، ژنرال طوفانیان و خودش. ژنرال خسرو داد، افسر و فرمانده هوانیروز ارتش نیز قبلا عضو این هیئت بود که بعدها اخراج شد. خسرو داد قصد داشت سریع عمل کند و از طرف دیگر آن قدر رازدار نبود که وجود هیئت را مخفی نگه دارد. همچنین با اینکه دیگران معتقدبودند اطلاع بختیار از این موضوع ضرورت ندارد، وی با نخست‌وزیر در این باره صحبت کرده بود. در نتیجه، اعضای هیئت به خسروداد گفته بودند که با اصرار شاه هیئت به کار خود پایان داده است.
صدای زنگ تلفن، صحبت‌های ما را قطع کرد. تلفن خط مستقیم بود.اوبه فارسی صحبت می‌کرد؛ شک نداشتم که آن طرف خط شاه است.(هر یک از فرماندهان نیروهای مسلح یک خط مستقیم با دربار داشتند) مکالمه کوتاه بود. اما هر لحظه که می‌گذشت صدای ربیعی بلندتر و هیجانی‌تر می‌شد. ظاهرا حرف‌هایی را می‌شنید که نگران کننده بود. وقتی تلفن را قطع کرد با صدای لرزانی به من گفت: " اعلیحضرت دستور داده‌اند مقدمات سفر ایشان را فراهم کنم." ربیعی آشفته بود. اصرار داشت که وی نیز باید برود.
قرار بعدی من با دریادار حبیب اللهی بود که در مقر نیروهای دریایی همدیگر را ملاقات کردیم. به او گفتم من فرستاده پرزیدنت کارتر به ایران هستم و پیام تشکر و اطمینان وی را ابلاغ کردم. همچنین راهبردهای آینده آمریکا را برای حمایت از آنان تشریح نمودم.
دریادار مانند دو ژنرال دیگر، از رفتن شاه بسیار نگران بود. پس از اعلام سفر شاه پرسنل نیروی دریایی صدها تلفن اعتراض آمیز به دفتر او زده بودند که اگر شاه می‌خواهد کشور را ترک کند، باید در چند مرحله باشد. مثلا ابتدا به جنوب ایران و سپس به خارج از کشور برود. حبیب اللهی معتقد بود با رفتن شاه، ارتش به طور قطع ازهم خواهد پاشید.
فردا با ژنرال قره باغی قرار ملاقات داشتم اگرچه او راقبلا دیه بودم، اما تقریبا مثل دیگران وی را از نزدیک نمی‌شناختم. به قره باغی گفتم دلیل آمدن به اینجا، تسلیم پیام رئیس جمهورمان است. دیروز با سران سه نیرو ملاقات داشتم. قره باغی گفت در صورت خروج شاه وی نمی‌تواند انسجام ارتش را حفظ کند؛ به ویژه آنکه فرصت هم کوتاه باشد. سرانجام زمان آن رویداد تکان دهنده فرا رسید. قره باغی گفت: " اگر اعلیحضرت برود من نیز خواهم رفت".
گفتم: فکر می‌کنم بسیار خوب است که این هیئت طرح‌هایی داشته باشد تا در صورت سقوط دولت یا اگر به دلایلی لازم شد اقدام نظامی صورت گیرد، به اجرا گذاته شود. قره باغی خاطر نشان کرد که آنها تجربه چندانی در حوزه برنامه ریزی ندارند. زیرا شاه همه طرح‌ها را به تنهایی تدوین می‌کرده و آنها به این مساله عادت کرده بودند.
پیشنهاد کردم به عنوان رئیس جدید ستاد مشترک ارتش، تصویر کلی این منصب را تغییر دهد. باید فرماندهان نیروها را جمع کنید و درباره همه مسائل به صورت آزاد بحث نمایید.
وظایف من مشخص بود من می‌بایست به برنامه ریزی هایم ادامه دهم. باید تفکر فرماندهان نظامی را تغییر می‌دادم. ژنرال قره باغی به آنچه به فرماندهان نیروها گفته بودم اعتراضی نداشت.
می‌بایست برای جمعیتی که در خیابان‌ها جمع می‌شدند و تعدادشان هر روز درحال افزایش بود، کاری می‌شد. از آنجایی که توجه افکار عمومی به حضور من جلب شده بود، تهدیدات هر لحظه افزایش می‌یافت و می‌بایست اقدامات احتیاطی بیشتری اتخاذ می‌کردم. بنابراین تعداد محافظان شخصی را افزایش دادیم و از ماشین‌های مختلف و راه‌های متفاوت استفاده کردیم.
در گزارش پیشنهاد کردم بختیار در سه مرحله می‌تواند از ارتش استفاده کند. ابتدا می‌توانست با حمایت آنها در استقرار دولت قانونی‌اش توفیق یابد. دوم اینکه در صورت شکست می‌تواند اعلام حکومت نظامی کند و کنترل مراکز حساس را به ارتش واگذار نمایند و سوم اینکه اگر این کار هم موثرنبود. می‌توانست خواستار یک کودتای نظامی فوری شود.
سناریویی که خیلی نگران آن بودیم، تلاش موفقیت آمیز یا ناموفق برای ترور آیت‌الله بود. این اتفاق به یک هرج و مرج کامل و شاید به یک جنگ داخلی سراسری منجر می‌شد. در چنین وضعیتی از همه نیروهای مسلح در سطح بالا می‌خواستیم که واردعمل شوند. ما مهمات، هواپیما، تانک و هر چیز ضروری جز سوخت را در اختیار داشتیم.
به نقل از سایت مرکز اسناد انقلاب اسلامی
* رابرت هایز، از ژنرال‌های بلند پایه ارتش آمریکاست که در آخرین روزهای عمر رژیم پهلوی به دستور جیمی کارتر به تهران آمد تا از نزدیک حوادث ایران را کنترل و مدیریت کند. او ماموریت داشت با حفظ انسجام ارتش و حمایت از دولت بختیار، زمینه را برای بقاء حکومت پهلوی فراهم نماید و در صورت لزوم دست به کودتای نظامی بزند
* رابرت هایزر: سناریویی که خیلی نگران آن بودیم، تلاش موفقیت آمیز یا ناموفق برای ترور آیت‌الله (امام خمینی) بود. این اتفاق به یک هرج و مرج کامل و شاید به یک جنگ داخلی سراسری منجر می‌شد. در چنین وضعیتی از همه نیروهای مسلح در سطح بالا می‌خواستیم که واردعمل شوند. ما مهمات، هواپیما، تانک و هر چیز ضروری جز سوخت را در اختیار داشتیم. 2323
سه شنبه 15 بهمن 1392 - 06:47:22
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 35]
-
گوناگون
پربازدیدترینها