محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1843234007
استان سیستان و بلوچستان | مرجع جاذبه های گردشگری ایران
واضح آرشیو وب فارسی:سیری در ایران: موقعيت جغرافيايى و تقسيمات سياسى استان
استان سيستان و بلوچستان با وسعتى حدود ۵۰۲۱۸۷ کيلومترمربع، در جنوب شرقى ايران و در مختصات جغرافيايى ۲۵ درجه و ۳ دقيقه تا ۳۱ درجه و ۲۸ دقيقه عرض شمالى و ۵۸ درجه و ۴۷ دقيقه تا ۶۳ درجه و ۱۹ دقيقه طول شرقى واقع شده است. اين استان پهناور در سمت شرق با کشور پاکستان ۹۰۰ کيلومتر و با کشور افغانستان ۳۰۰ کيلومتر مرز مشترک دارد؛ در قسمت جنوب با درياى عمان به طول تقريبى ۲۷۰ کيلومتر مرز آبى دارد و از قسمت شمال و شمال غرب با استان خراسان به طول ۱۹۰ کيلومتر و در قسمت غرب با استان کرمان به طول ۵۸۰ کيلومتر و با استان هرمزگان به طول ۱۶۵ کيلومتر همجوار است.
استان سيستان و بلوچستان به لحاظ وسعت از بزرگترين استان‌هاى کشور است و پس از استان خراسان در رتبه دوم قرار دارد. اين استان از دو ناحيه سيستان و بلوچستان تشکيل يافته است که از لحاظ طبيعى با يکديگر کاملاً متفاوتند.
ناحيهٔ سيستان ۸۱۱۷ کيلومترمربع، در قسمت شمالى اين استان قرار دارد و حوزهٔ مسطح و مسدودى است که از آبرفت‌هاى دلتاى قديمى و فعلى رود هيرمند تشکيل شده است. ناحيه بلوچستان به مساحت ۳۸۵۱۷۹ کيلومترمربع منطقه وسيع کوهستانى است که حد شمالى آن کوير لوت و حد جنوبى آن درياى عمان است.
مرزهاى طولانى آبى و خشکى استان با کشورهاى افغانستان، پاکستان و کشورهاى حوزه خليج‌فارس، موقعيت ويژه‌اى را به آن بخشيده و سبب ايجاد شرايطى خاص شده است. چندگانگى و تنوع مذهبى، گويش‌هاى مختلف و نمود تعلقات قومى و قبيله‌اى از ديگر ويژگى‌هاى اجتماعى اين استان است.
براساس آخرين تقسيمات کشورى استان سيستان و بلوچستان در سال ۱۳۷۵ داراى ۷ شهرستان، ۲۹ بخش، ۱۶ شهر، ۹۲ دهستان و ۶۰۳۸ آبادى داراى سکنه بوده است. شهرستان‌هاى آن عبارت‌اند از: ايرانشهر، چابهار، خاش، زابل، زاهدان، سراوان و نيک‌شهر.
جغرافياى طبيعى و اقليم استان
در مطالعات زمين‌شناسى، منطقهٔ شرق ايران را معمولاً به عنوان يک واحد مستقل بررسى مىکنند. اين منطقه در اواخر دوران سوم زمين‌شناسى در اثر جنبش‌هاى کوه‌زايى از دريا جدا شده و در آن ابتدا رسوبات آهکى از نوع دريايى و سپس رسوباتى با مواد نسبتاً درشت و نرم روى هم انباشته شده است.
قسمت جنوبى استان (مکران) يکى از مناطق در حال فرونشستن تدريجى است و دليل آن نيز ضخامت زياد رسوبات رس ماسه‌اى دوران سوم است که عمق آن به بيش از يک کيلومتر مى‌رسد. بر همين اساس پوستهٔ اقيانوس هند با شيب بسيار تندى در زير اين منطقه به داخل زمين فرو مى‌رود که يکى از علت‌هاى بوجود آمدن گِل‌فشان‌ها و چشمه‌هاى آب معدنى فراوان در اين منطقه است.
ارتفاعات استان سيستان و بلوچستان به دوران سوم و دوم زمين‌شناسى تعلق دارد و سنگ‌هاى آن اغلب آهکى و گچى است. به عقيده زمين‌شناسان، بعضى کوه‌هاى اين استان (مانند آتشفشان تفتان) به اواخر دوران سوم و اوايل دوران چهارم تعلق دارند.
ارتفاعات سيستان و بلوچستان، جزو رشته‌کوه‌هاى مرکزى ايران و شامل ناهموارى‌هاى شرق چالهٔ لوت و ارتفاعات ديوارهٔ شرقى و جنوبى چالهٔ جازموريان است. اين ارتفاعات در همه جا پيوسته نيستند، به طورى که حوضه‌هاى پستى در فواصل اين ارتفاعات پديد آمده‌‌اند. پهناى کوهستان‌ها از شمال به جنوب افزايش مى‌يابد و در فاصله ايرانشهر – کوهک به بيشترين حد خود مى‌رسد. اين ناهموارى‌ها مشتمل بر کوه‌هاى سيستان و کوه‌هاى بلوچستان است.
منطقه سيستان و بلوچستان با توجه به موقعيت جغرافيايى، از يک طرف تحت تأثير جريان‌هاى جوى متعدد مانند جريان بادى شبه قاره هند و به تبع آن باران‌هاى موسمى اقيانوس هند است و از طرف ديگر تحت تأثير فشار زياد عرض‌هاى متوسط قرار دارد که گرماى شديد مهم‌ترين پديده مشهود اقليمى آن است. در وضعيت هواشناسى اين منطقه بادهاى شديد موسمى، طوفان شن، رگبارهاى سيل‌آسا، رطوبت زياد و مه صبحگاهى از پديدههاى قابل توجه هستند.
اين استان تابستان‌هاى گرم و طولانى و زمستان‌هاى کوتاه دارد. از آنجا که حداقل دما ندرتاً به صفر درجه سانتى‌گراد مى‌رسد، رويش گياه در اراضى آبى تقريباً در تمام طول سال ادامه دارد. عمدهٔ بارندگى در زمستان صورت مىگيرد. اين ناحيه دو فصل متمايز زمستان با درجه حرارت معتدل و خنک در ماه‌هاى آذر، دى و بهمن و تابستان گرم در بقيه فصل‌هاى سال دارد.
در تمام شهرهاى استان حداکثر دماى سالانه، بالاى ۴۰ درجه سانتى‌گراد گزارش شده است. اين مقدار در ماه تير، در ايرانشهر به ۵۱ درجه بالاى صفر مى‌رسد. کم‌ترين حد دماى استان در ماه‌هاى آذر و دى ثبت شده است. ميانگين حداقل دماى سردترين ماه سال بين حدود ۱۲ تا ۱۳ درجه سانتى‌گراد متغير است. سردترين شهر استان، زاهدان و گرم‌ترين شهر آن ايرانشهر است. اختلاف و نوسان دماى بين زمستان و تابستان و حتى در يک شبانه‌روز بسيار بالا است، ولى حداقل مطلق دما به ندرت به صفر درجه مى‌رسد. نواحى ساحلى درياى عمان به علت رطوبت ناشى از مجاورت با دريا، تا حدودى از اين امر مستثنى است و آب و هواى گرم آن با رطوبت بيشترى همراه است. به علت بالا بودن متوسط دما و وزش بادهاى موسمى، ميزان تبخير در اين استان زياد است و به طور متوسط ۴ ميلى‌متر در روز گزارش شده است.
بارندگى عمدتاً در ماه‌هاى زمستان صورت مىگيرد. به طور متوسط در هفت ماه از سال در اين ناحيه اثرى از باران مشاهده نمى‌شود. ميزان بارندگى از طرف شرق به غرب استان افزايش مى‌يابد. متوسط ساليانه بارندگى آن حدود ۷۰ ميلى‌متر و بسيار نامنظم است. بيشترين نزولات جوى، در شهرستان‌هاى خاش و زاهدان و متوسط سالانه آن ۱۲۰ ميلى‌متر است. کم‌ترين مقدار بارندگى در شهرستان زابل روى مى‌دهد و متوسط سالانه آن ۵۱ ميلى‌متر است.
ميزان متوسط رطوبت نسبى در سواحل درياى عمان، حدود ۷۰ تا ۸۰ درصد در دى ماه است. در تابستان مقدار رطوبت نسبى کاهش مى‌يابد، ولى کرانه‌هاى غربى بلوچستان به علت نزديکى به اقيانوس هند در تابستان نيز رطوبت نسبتاً بالايى دارد.
استان سيستان و بلوچستان از جهت‌هاى مختلف در معرض بادهاى موسمى و فصلى است که اهم آنها عبارتند از:
- باد ۱۲۰ روزه (لَوار) : اين باد در واقع، دنبالهٔ بادهاى موسمى اقيانوس هند است که در ناحيه سيستان، با جهت شمال شرقى – جنوب غربى مى‌وزد. اختلاف فشار هوا بين کوهستان‌هاى افغانستان و دشت سيستان نيز عامل تشديد‌کنندهٔ اين جريان هواست. زمان وزش اين باد، از اوايل خرداد تا پايان شهريور ماه است. سرعت آن به ۱۰ تا ۱۲۰ کيلومتر در ساعت نيز مى‌رسد، اين باد، باعث انتقال ماسه‌هاى بادى، فرسايش خاک، پر شدن نهرها و کانال‌هاى آب‌رسانى و موجب تعديل درجه حرارت در فصل تابستان مى‌شود.
- باد قوس : اين باد در آذرماه همراه بارندگى اندکى مى‌وزد.
- باد هفتم (گاوکش) : باد زمستانى بسيار سرد است، به طورى که در بعضى سال‌ها موجب خسارت‌هاى جانى و مالى در منطقه مىگردد.
- باد نم‌بى يا باد جنوب : اين باد در تمام طول سال از سمت جنوب مى‌وزد و مقدار زيادى از بخار آب درياى عمان را همراه دارد که براى کشاورزى بسيار مفيد است.
- باد هوشاک : اين باد سوزان در تابستان مى‌وزد و به محصولات کشاورزى، به ويژه درختان خرما آسيب بسيار مى‌زند.
- بادهاى مرطوب و موسمى اقيانوس هند : اين بادها در تابستان از جنوب شرقى بلوچستان مى‌وزند و سبب باران‌هاى تندى مى‌شوند.
- باد شمال يا گوريچ : جهت وزش اين باد از شمال به جنوب است که در تابستان موجب اعتدال هوا و در زمستان موجب سردى آن مى‌شود.
- باد جنوب غربى يا گرد : جهت وزش اين باد، از جنوب غربى به طرف شمال شرقى و زمان وزش آن، اواخر بهار و تابستان است که معمولاً با گرد و خاک و طوفان توأم است.
با توجه به عوامل آب و هوايى ياد شده، مناطق ايرانشهر، زابل و باهوکلات داراى آب و هواى بيابانى، ناحيهٔ زاهدان داراى اقليم نزديک به بيابانى و ناحيهٔ کوهستانى بم‌پشت در جنوب سراوان و امتداد آن به طرف شرق تا کوه‌هاى بشاگرد داراى آب و هواى نيمه‌بيابانى معتدل است. اقليم ارتفاعات و فلات‌هاى مرتفع و کم‌وسعت ميان آنها، نيمه‌بيابانى با زمستان‌هاى سرد است.
ناحيه خاش، خوش آب و هواترين منطقه استان به شمار مى‌رود، زيرا ارتفاع آن نسبت به ساير شهرستان‌هاى استان بيشتر است و مرتفع‌ترين قلهٔ بلوچستان – تفتان – در نزديک و در سمت شمال آن قرار گرفته است. اين ناحيه از بارندگى نسبتاً زيادى نيز برخوردار است. تغييرات و نوسانات دماى آن در فصل‌هاى مختلف چندان زياد نيست و پوشش گياهى آن نيز در اطراف کوه‌هاى تفتان نسبتاً غنى است.
علاوه بر ناحيهٔ خاش، بندر چهابهار نيز به دليل نزديکى به مدار رأس‌السرطان و منطقه استوايى، آب و هواى بهارى دارد. تغييرات دمايى در فصول مختلف آن کم است و فصل تابستانِ آن چندان محسوس نيست، بدين جهت برگ‌ريزان پاييزى کمتر به چشم مى‌خورد و درختان در تمام طول سال سبزينگى خود را از دست نمى‌دهند. سرسبزى درختان در فصول مختلف موجب شده است که فصول چهارگانه را به فصل بهار تشبيه کنند و چون چهار فصل آن همواره حالت بهار دارد به «چهاربهار» معروف شده و به تدريج به چابهار تبديل شده است. اين دو منطقه در استان سيستان و بلوچستان (خاش و چابهار) از خوش آب و هواترين و زيباترين مناطق استان مى‌باشند و براى استفاده‌هاى جهانگردى به ويژه در فصول پاييز و زمستان و حتى بهار بسيار مناسب‌اند.
جغرافياى تاريخى استان
از آنجا که استان سيستان و بلوچستان به لحاظ خصوصيات طبيعى و پيشينهٔ تاريخى و ترکيب قومى از دو منطقه کاملاً متمايز «سيستان» و «بلوچستان» تشکيل شده است.
وضعيت اجتماعى و اقتصادى استان
جمعيت و تركيب اجتماعى
براساس سرشمارى عمومى نفوس و مسکن سال ۱۳۷۵، جمعيت استان ۵۷۹۷۲۲۱ نفر بود که از اين تعداد ۴۶/۱۲ درصد در نقاط شهرى و ۵۲/۷۵ درصد در نقاط روستايى سکونت داشته و بقيه غيرساکن بوده‌اند. در همين سال از ۵۷۹۷۲۲۱ نفر جمعيت استان، ۴۸۸۸۷۵ نفر مرد و ۰۹۱۸۴۷ نفر زن بودند. به عبارت ديگر در اين استان در مقابل هر ۱۰۰ نفر زن، ۱۰۳ نفر مرد وجود داشت.
از جمعيت اين استان ۴۸/۷۹ درصد در گروه سنى کمتر از ۱۵ ساله، ۴۸/۲۸ درصد در گروه سنى ۶۴-۱۵ ساله و ۲/۹۲ درصد در گروه سنى ۶۵ ساله به بالا قرار داشته‌اند و سن بقيه افراد نامشخص بوده است. از کل جمعيت استان ۹۹/۸۵ درصد را مسلمانان تشکيل مى‌دهند. اين نسبت در نقاط شهرى ۹۹/۸۴ درصد و در نقاط روستايى ۹۹/۸۶ درصد است.
در فاصلهٔ سال‌هاى ۱۳۷۵-۱۳۶۵ تعداد ۵۰۱۱۸۹ نفر به استان وارد و يا در داخل آن جابه‌جا شده‌اند. محل اقامت قبلى ۲۷/۶۱ درصد مهاجران به ساير استان‌ها، ۲۶/۹۶ درصد در شهرستان‌هاى ديگر همين استان و ۴۰/۸۴ درصد در شهرستان محل سرشمارى بوده است. محل اقامت قبلى بقيهٔ افراد، خارج از کشور يا اظهار نشده بوده است.
توزيع مهاجران وارد شده به استان طى سال‌هاى ۱۳۷۵-۱۳۶۵، برحسب مدت اقامت در محل سرشمارى نشان مى‌دهد که بيشترين تعداد مهاجران وارد شده به استان و يا جابه‌جا شده در داخل آن (۱۹/۷۲ درصد) به يک سال قبل از سرشمارى و کم‌ترين تعداد آن (۱/۰۴ درصد) به ۹ سال قبل از سرشمارى مربوط بوده است.
در آبان ۱۳۷۵، از ۰۶۸۴۰۲۱ نفر جمعيت ۶ ساله و بالاتر استان، ۵۷/۲۶ درصد باسواد بودند. نسبت باسوادى در گروه سنى ۱۴-۶ ساله ۷۲/۸۳ درصد و در گروه سنى ۱۵ ساله و بيشتر ۴۸/۰۸ درصد بوده است. در بين افراد لازم‌التعليم (۱۴-۶ ساله)، نسبت باسوادى در نقاط شهرى ۸۱/۱۹ درصد و در نقاط روستايى ۶۶/۴۶ درصد بوده است. در اين استان نسبت باسوادى در بين مردان ۶۵/۴۴ درصد و در بين زنان ۴۸/۸۰ درصد است که اين نسبت در نقاط شهرى براى مردان و زنان به ترتيب ۷۶/۷۸ درصد و ۶۴/۳۹ درصد و در نقاط روستائى ۵۶/۳۰ درصد و ۳۶/۳۷ درصد مى‌باشد. عدم تجهيز مناسب زيربناها، پراکندگى بيش از حد مناطق روستايى (که امکان خدمات‌رسانى را با مشکلات بسيارى مواجه مى‌سازد)، وضعيت اقليمى نامناسب و ويژگى‌هاى فرهنگى و اقتصادى منطقه از دلايل اصلى پايين بودن نرخ باسوادى در استان است.
در آبان ۱۳۷۵، در اين استان، افراد شاغل و افراد بيکار (جوياى کار) در مجموع، ۲۹/۸۶ درصد از جمعيت ۱۰ ساله و بيشتر را تشکيل مى‌داد. اين نسبت در نقاط شهرى ۱۹/۴۸ و در نقاط روستايى ۲۹/۹۴ درصد بود. از جمعيت فعال اين استان ۹۲/۲۷ درصد را مردان و ۷/۷۳ درصد را زنان تشکيل مى‌داد. در همين سال، از شاغلان ۱۰ ساله و بيشتر استان، ۳۳/۱۰ درصد در گروه عمدهٔ کشاورزى، ۲۲/۷۱ درصد در گروه عمدهٔ صنعت، ۴۲/۲۵ درصد در گروه عمدهٔ خدمات فعال بودند و شغل ۱/۹۴ درصد آنها نامشخص و اظهار نشده گزارش شده است. اين نسبت به ترتيب در نقاط شهرى ۵/۵۴ درصد، ۲۹/۷۷ درصد، ۶۲/۳۷ درصد و ۲/۳۲ درصد و در نقاط روستايى به ترتيب ۵۵/۹۴ و ۱۶/۹۰ و ۲۵/۴۹ و ۱/۶۰ درصد گزارش شده است.
ويژگي‌هاى قومى
سيستان و بلوچستان همواره در طول تاريخ معبر و گذرگاه ميان شرق و غرب بوده و به همين دليل ترکيب قومى آن نيز همواره در معرض تغيير، تحول و دگرگونى بوده است. از ديدکلى، ساکنان بومى استان را مى‌توان به دو گروه عمدهٔ سيستانى (ساکنين بخش‌هاى شمالى استان) و بلوچ (اهالى منطقه مرکزى و جنوبى استان) تقسيم نمود.
اکثريب قريب به اتفاق اقوام ساکن در استان يا عشايرند و يا پيشينهٔ عشايرى دارند. افراد اين طوايف در اقشار مختلف شهرنشين، روستانشين و کوچ‌رو وجوه اشتراک انکار‌ناپذير دارند. روابط خويشاوندى، پيوندهاى اجتماعى و بهره‌گيرى از منزلت‌هاى اقتصادى – اجتماعى درون طايفه‌اى، هويت‌بخشى به افراد، شناخت امتيازات ناشى از نظام سلسله مراتبى و سردارى در سازمان ايلى روزگاران گذشته تجلى مى‌يافت. حفظ اين پيوستگى و وابستگى در خود يارى‌هاى گروهى و معارضات و کشمکش‌هاى برون طايفه‌اى و در بسيارى از عملکردهى اجتماعى، در حال حاضر اندکى رنگ باخته، ولى به کلى فراموش نشده است. به عبارت ديگر هنوز سنن ايلى و قومى همچنان پايدارى و جان‌سختى مىکنند.
ايلات بلوچستان در مبارزه با طبيعت و اقليم سخت و در اثر محدوديت منابع و فقر طبيعت، خصوصياتى ويژه يافته‌اند که آنان را از عشاير مناطق ديگر متمايز مى‌سازد.
ناسازگارى محيط که مستقيماً بر بنيادهاى اقتصادى و اجتماعى آنان تأثير منفى مى‌گذارد، سازمان عشايرى را در برابر پديدههاى معارض خارجى با دشوارى‌هاى متعددى روبرو ساخته و آن را متزلزل مى‌سازد. سلسله مراتب ايلى و ترکيب قدرت در درون هر طايفه، ساده و ابتدائى است و فرمان‌دهى و فرمان‌برى و خصوصيات تحکمى تا حدودى جاى خود را به همکارى و مساعدت بين گروه‌هايى که در رأس هرم قرار دارند (يعنى سردارها و اعضاء ديگر طايفه)، داده است.
از ويژگى‌هاى منحصر به فرد بعضى طوايف عشايرى بلوچ، وجه نظام توليدى مبتنى بر دامدارى است. طوايفى که مطلقاً به کشت و زرع نمى‌پردازند و صرفاً اقتصاد دامدارى دارند. نمونهٔ اين گروه، طايفهٔ گمشادزهى است.
کوچ به عنوان پديده‌اى اقتصادى در حيات ايلى اين طوايف به منظور جمع‌آورى خوراک است که در اين منطقه به خرما و شاخ و برگ آن که قوت غالب عشاير بلوچ و دامهاى آنهاست، محدود مى‌شود. مازاد مصرف خرما که غالباً از نخلستان‌هاى ديم حاصل مى‌شود، همراه اضافه توليد دامى با کالاهاى مصرفى ضرورى مبادله مىگردد.
با توجه به آنچه که گفته شد، سيماى امروزى ايلات و عشاير استان سيستان و بلوچستان را به تفکيک طوايف، ييلاق و قشلاق و ايل‌راه‌ها مى‌توان به شرح زير ترسيم نمود:
ـ طايفه ريگى : از طوايف بزرگ استان است که در مسير کوهستان تفتان و گوهر کوه – تهلاب به ييلاق و قشلاق مى‌پردازند و ايل راه‌هاى آنها به تبع بارندگى، اقليم و مسير، متفاوت است.
ـ طايفه نارويى : اين طايفه نيز از طوايف بزرگ استان است که عمدتاً در محدودهٔ شهرستان‌هاى زاهدان و زابل سکونت اختيار کرده و بعضاً به امر کوچ مى‌پردازند. محل ييلاق آنها کوهستان‌هاى نصرت‌آباد، نواحى دهانهٔ باغى، کوه‌هاى نهبندان و جنوب خراسان، و محل قشلاق آنان دشت نصرت‌آباد، دشت عبور و بمپور در جوار رودخانهٔ بمپور است.
ـ طايفه هاشم‌زهى : اين طايفه در مسير کوهستان تفتان و دامنه‌هاى آن (گتى، کرهنگ، رولانه و اطراف سنگان) به ييلاق و قشلاق مى‌پردازند و ايل‌راه آنان از مسير روستاى گوشه است.
ـ طايفه کرو : يکى ديگر از طوايف استان است که در همان مسير کوچ طايفه هاشم‌زهى ييلاق و قشلاق مىکنند.
ـ طايفه شهنوازى : ييلاقات اين طايفه دامنه تفتان و نواحى سنگان و قشلاق آنها در دشتهاى پشتکوه، گرانچى و ماشکيد است. عشاير اين طايفه از مسير پشتکوه به ماشکيد و بالعکس اقدام به کوچ مىکنند.
ـ طايفه لاشارى : ييلاقات اين طايفه ارتفاعات سپيد و تنگه سرخه و قشلاق آنها روستاهاى اطراف لاشار است. مسير کوچ به تبع اقليم و مقدار نزولات جوى متغير است.
ـ طايفه بامرى : کوهستان هوديان محل ييلاقى و دشت دلگان قشلاق اين طايفه است و مسير کوچ آن نيز در جوار و طول رودخانه بنگورکان صورت مىگيرد.
ـ طايفه گمشادزهى : از طوايف بزرگ استان است که در کوهستان‌هاى سفيد، بيرگ، مورپيش، کارواندر، کنارو، هبند، مانکوه، پسکوه و پيگل ييلاق مىکنند و قشلاق آنان دشتهاى سى‌ميش (سراوان) و سيب و سوران، ناهوک، نگه‌دار، آنجان، ايرانشهر، ماشکيد و تهلاب است. مسير کوچ از طريق کوه‌هاى بيرگ و تهلاب به ماشکيد از طريق دهانهٔ گشت به ماشکيد صورت مىگيرد.
ـ طايفه آسکانى : يکى از طوايف نسبتاً کوچک استان است که بيشتر اسکان يافته‌اند و ييلاق و قشلاق و ايل‌راه‌هاى خانوارهاى کوچروى آن نيز به درستى مشخص نيست.
ـ طايفه سياهانى : ييلاقات کوچندگان اين طايفه روستاهاى اطراف سراوان و کله‌گان جالق واقع در شرق و شمال شرقى سراوان (داورپناه، اسفندک و کله‌گان) و قشلاق آنان کوهستان سياهان در شمال سراوان است. کوچ آنها در مسير کوهستان سياهان به روستاهاى ييلاقى سراوان و کله‌گان جالق صورت مىگيرد.
اوضاع اقتصادى
استان سيستان و بلوچستان از جهت رشد و توسعه اقتصادى از مناطق در حال توسعهٔ کشور است، ولى عليرغم تخصيص اعتبارات ويژه و مجموعهٔ سرمايه‌گذارى‌هاى چند دههٔ اخير، هنوز هم پائين‌ترين شاخص‌هاى اقتصادى و اجتماعى را دارد. در زمينه زراعت و کشاورزى نيز عليرغم قابليت‌هاى مناسب، پيشرفت‌هاى چندان مطلوبى صورت نگرفته است. شيوهٔ توليد سنتى، روستائيان را در مقابل عوامل طبيعى متزلزل ساخته است. بدين سبب عواملى از قبيل آب، وضع اراضى زراعى و اقتصاد سنتى در طى ساليان دراز، همواره مشکلات زيادى را براى توسعه زراعت منطقه ايجاد کرده است.
زراعت در سيستان و بلوچستان اشکال متعددى دارد. زراعت در منطقه سيستان، فقط آبى و متکى به رود هيرنمند و تحت تأثير نوسانات آب آن است. مهم‌ترين محصول منطقه سيستان گندم است که درصد قابل توجهى از زمين‌هاى زيرکشت را به خود اختصاص داده است. بعد از گندم، جو بيشترين سطح زير کشت را دارد. از جملهٔ محصولات زراعى ديگر اين منطقه، يونجه، توتون، کنجد و محصولات جاليزى و سبزيجات را مى‌توان نام برد.
زراعت در بلوچستان برخلاف آنچه ظاهراً به نظر مى‌رسد، امکانات بالقوهٔ زيادى براى رشد دارد. شرايط اقليمى مناسب براى رشد و پرورش گياهان منطقه گرمسيرى و آب و هواى متنوع، امکان کشت و برداشت مکرر يک محصول در فصول مختلف را فراهم نموده است. گندم به صورت آبى و ديم کشت مى‌شود. بعضى از نواحى ديم‌زار توسط سيلاب‌هاى بهارى آبيارى مى‌شود و بازده محصول آنها نسبت به عملکرد کل کشور از وضعيت خوبى برخوردار است. جو نيز به صورت آبى در اکثر مناطق و به صورت ديم در چابهار، ايرانشهر و سراوان کشت مى‌شود و بيشتر به مصرف دامهاى منطقه مى‌رسد. برنج نيز در اراضى کوهپايه‌اى و در مسير رودخانه‌ها کشت مى‌شود. در مناطقى که در سال دوبار محصول برداشت مى‌شود، محصول دوم غالباً برنج است. علاوه بر محصولات فوق، يونجه نيز به عنوان مهم‌ترين منبع غذايى دام‌ها در بلوچستان کاشته مى شود. بخش ديگرى از فعاليت‌هاى کشاورزى استان باغدارى است که مهم‌ترين محصول آن انگور است. ۶۹ درصد تاکستان‌هاى استان در منطقه سيستان قرار دارند. از ساير درختان ميوه، به انار، انجير، توت و سيب مى‌توان اشاره کرد. محصول باغ‌هاى بلوچستان در دره‌هاى کوهستانى متمرکز شده و درختان مثمر به ويژه خرما، غالب زمين‌هاى زراعى را محصور نموده است. مرکبات و موز نيز در اين منطقه کاشته مى‌شود. از جملهٔ درختانى که در شرايط آب و هوايى بلوچستان رشد مىکنند به انبه، پاپايا (خربزه درختي)، نارگيل، زيتون خوراکى، چيکو، کائوچو و نيشکر مى‌توان اشاره کرد.
در استان سيستان و بلوچستان، بخش صنعت رشد چندانى نيافته است، به طورى که در حال حاضر، مردم اين استان بيشتر کالاهاى مصرفى و صنعتى خود را از ساير استان‌ها يا پاکستان تأمين مىکنند. بافت اجتماعى استان، دورافتادگى و عدم دسترسى به منابع تکنولوژى، کمبود افراد متخصص، فقر فرهنگى و کم توجهى دولت در سال‌هاى قبل از پيروزى انقلاب اسلامى، از عوامل اصلى محروميت و عقب‌ماندگى صنعتى اين استان است. صنايع موجود در استان به دو گروه ماشينى و دستى تقسيم مى‌شوند:
- صنايع ماشينى استان عبارتند از : صنايع غذايى، نساجى، پوشاک و صنايع شيميايى که اکثراً در اطراف زاهدان و شهرهاى بزرگ فعاليت دارند. ساير صنايع استان بيشتر مشتمل بر کارگاه‌هاى فلزکارى، ريخته‌گرى، ساخت لوازم خانگى و تانکرسازى است.
- در بين ايلات و عشاير استان صنايع دستى موقعيت اقتصادى مهمى دارد و از لحاظ تأمين درآمد، پس از کشاورزى و دامدارى در رتبه سوم واقع شده است. مهم‌ترين صنايع دستى عشاير سيستان و بلوچستان عبارتند از: حصيربافى، قالى‌بافى، سوزن‌دوزى، چادربافى، سفره‌بافى، جوال‌بافى، نمدمالى و سکه‌دوزى.
معادن کشف شده استان نيز عبارتند از:
معدن مس در شمال غربى زاهدان با ذخيره‌اى بيش از ۱۵ ميليون تن، معدن کرميت در نواحى خاش و معدن منگنز در منطقه کوتيج. از ديگر معادن مهم استان، معادن سنگ مرمر، سنگ آهک، تراورتن و شن و ماسهٔ سيليسى را مى‌توان نام برد. درياى عمان در واقع يکى از منابع بسيار غنى نمک است. استخراج نمک از آب دريا همواره در روستاهاى ساحلى رايج بوده است و زمينهٔ بسيار ارزان و مناسبى براى گسترش آن وجود دارد. صنايع شيلاتى و ماهيگيرى نيز در سواحل درياى عمان در سيستان رايج است.
این مطلب را به لیست مطالب مورد علاقه خودتون اضافه کنید" rel="nofollow">این مطلب را به لیست مطالب مورد علاقه خودتون اضافه کنید
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سیری در ایران]
[مشاهده در: www.seeiran.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 45]
-
گوناگون
پربازدیدترینها