محبوبترینها
آیا میشود فیستول را عمل نکرد و به خودی خود خوب میشود؟
مزایای آستر مدول الیاف سرامیکی یا زد بلوک
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1855028117
شور و شوق بازرگانی در حول و حوش ایران
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: شنبه ۱۲ بهمن ۱۳۹۲ - ۱۴:۵۱
یک تحلیلگر روس گفت: بازار ایران واقعاً حلقه نجات اقتصاد اروپا است و سیاست خارجی آمریکا با وجود جنبه قوی ایدئولوژیکی که دارد، قادر نیست با واقعیات اقتصادی مقابله کند. به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، ایگور نیکلایف، تحلیلگر روسی در سایت خبری روسی "ایران رو"نوشت: در حال حاضر مشکل بتوان در هتل‌های تهران اتاق خالی پیدا کرد زیرا همه اتاق‌ها توسط تجار اروپایی برای چند ماه آینده رزرو شده است. آن‌هایی که شانس نیاوردند که در هتل اتاقی به دست آورند، در دوبی با شریکان آینده ایرانی خود قرار ملاقات می‌گذارند. گاهی حتی مسوولان، نمایندگان تاجران بزرگ و محافل کاری ایران را پیش خود دعوت می‌کنند و طبیعتاً همه هزینه‌های آنها را جبران می‌کنند. درجه اشتیاق پیرامون باز شدن قریب الوقوع بازارهای ایرانی برای تجار خارجی (بعد از چند سال تحریم‌های فلج کننده) روز به روز بیشتر میشود. تعداد نمایندگان خارجی که برای ماه‌های آینده سفرها به ایران را برنامه‌ریزی کرده‌اند، از تعداد سالانه هیأت‌های نمایندگی در 8 سال اخیر بیشتر شده و بعید است که این تعداد کاهش یابد. بیش از صد نماینده شرکت‌های فرانسوی در همین روزها با هواپیما وارد تهران می‌شوند تا «حجم سرمایه‌گذاری‌های احتمالی» را ارزیابی کرده و با کارآفرینان ایرانی مذاکرات مقدماتی انجام دهند. در آمستردام برای تجار هلندی فوراً دوره آموزشی مبانی فعالیت تجاری در ایران راه‌اندازی شده است که یوس دوما، سفیر هلند در جمهوری اسلامی ایران سخنران اول این دوره آموزشی بود. حسن روحانی در سخنان خود در مجمع اقتصادی داووس پیشنهاد کرد ارگان جدید بین‌المللی ایجاد شود که مسایل امنیت جهانی در زمینه انرژی در حدود اختیارات آن گنجانده شود. بیانات وی مبنی بر این که تهران آماده است در راستای اقدام متقابل، حجم ذخیره‌سازی شده نفت و گاز را در اختیار ارگان جدید بگذارد، توسط حضار نه به‌عنوان یک شعار بلکه به‌عنوان آمادگی ایران برای همکاری تنگاتنگ با تجار بین‌المللی تلقی شد. روحانی مطابق با لقب «شیخ دیپلمات» که به او داده شد، با مهارت تمام رقابت موجود بین شرکت‌های نفتی فراملیتی را به بازی گرفته و آنها را برای برداشتن گام‌های فعال در جهت برقراری تماس‌ها با طرف ایرانی تشویق کرد. واقعیت این است که روحانی تقریباً بلافاصله بعد از سخنرانی خود با مارک روته، نخست وزیر هلند ملاقات کرد که با شرکت انگلیسی – هلندی «شل» ارتباط تنگاتنگی دارد. طبیعتاً، این ملاقات حسادت دیگران را بر انگیخت که دو روز بعد کریستف دو مارژری، رییس اجرایی ارشد شرکت «توتال» فرانسه اظهار کرد که شرکت وی به ازسرگیری حضور خود در ایران علاقه‌مند است. به گفته دو مارژری، شرایط جدیدی که طرف ایرانی به سرمایه‌گذاران پیشنهاد می‌کند، فوق‌العاده جالب است. در شرایط این فعال‌گرایی شرکت‌های فراملیتی، ملاقات سفیران اتریش، ژاپن، تایلند، کویت و دبیر اول سفارت مالزی با مدیر منطقه آزاد اقتصادی کیش که دیپلمات‌ها در جریان آن از آمادگی کشورهای متبوع خود برای شرکت در طرح‌های سرمایهگذاری در این جزیره خبر دادند، تأیید رسمی آن است که اشتیاق پیرامون بازار ایران، تبلیغات تهران نیست بلکه روند شکل گرفته‌ای است که با سرعت تکان دهنده‌ای توسعه می‌یابد. شرکت‌های اروپایی در این روند پیشگام هستند. نفت چیزی خوبی است ولی بخش‌های دیگر اقتصاد هم جا نمانده‌اند. شرکت هواپیمایی Austrian Airlines اعلام کرد که جدول «پنج پرواز به تهران در هفته» را از سر می‌گیرد. شرکت آلمانی Lufthansa در صدد است شمار پروازهای روزمره به ایران را افزایش دهد. شرکت هواپیمایی Turkish Airlines همین کار را می‌کند. این شرکت تا کنون از دولت ایران اجازه افزایش شمار پروازها نه تنها از ترکیه بلکه از اروپا را درخواست کرده است. صنایع خودروسازی اروپا در مورد ادامه کار در ایران برنامه‌های قابل توجهی دارد. شرکت‌های «پژو» و «رنو» در بیانیه رسمی اعلام کردند که به تدارکات برای ازسرگیری فعالیت خود در جمهوری اسلامی ایران و گسترش روابط با شرکت «ایران خودرو»، بزرگ‌ترین تولیدکننده خودرو در ایران پرداخته‌اند. یادآوری میشود که در سال 2011، «پژو» در ایران 455 هزار اتومبیل تولید شده بر اساس مجوز فنی را فروخت در حالی که حجم فروش‌های «رنو» در آن زمان معادل 100 هزار دستگاه شد. علاقه فوق‌العاده صنایع خودروسازی فرانسه به بازگشت به بازار ایرانی از همین‌جا روشن میشود. تازه این بازار هم در انتظار ورود فرانسوی‌هاست زیرا در حال حاضر کارخانه‌های خودروسازی که در ایران ساخته شده‌اند، به اندازه ظرفیت خود کار نمی‌کنند و بر اثر «تحریم‌های فلج کننده» یک پنجم از حدود 100 هزار فرصت شغلی در این بخش لغو شده است. این روند فعال شدن تجار اروپایی امری قابل درک است. در شرایط بحران اقتصادی که به یک پدیده دائمی تبدیل شده است، از دست دادن بازار عظیم ایرانی که ظرفیت آن برای اروپا معادل 40 تا 60 میلیارد دلار برآورد میشود، به بودجه دولت‌ها و شرکت‌ها ضربه حساسی می‌زند. در اروپا فراموش نکرده‌اند که تا اواسط سال‌های 2000 سرمایه‌گذاری‌های فرانسوی و آلمانی در ایران از حد 5 میلیارد دلار گذشته بود در حالی که پرداخت‌های جمهوری اسلامی ایران بابت استفاده از مجوزهای فنی هر سال 2 میلیارد دلار درآمد می‌داد. شرکت‌های فرانسوی Renault ، Total ، BNP، Paribas ، Societe Generale، غول صنعتی آلمانی Siemens، شرکت‌های ایتالیایی Techimont و Ann، شرکت بزرگ اتریشی OMV (که این شرکت بزرگ نفتی و گازی اروپای مرکزی است) و بسیاری از شرکت‌های دیگر از مدت‌ها پیش در ایران به خوبی کار کرده و سود خوبی دریافت می‌کردند. در یکی از گزارش‌های اتحادیه اروپا که اوایل سال‌های 2000 منتشر شد، بی‌پرده اعلام شد: «اتحادیه اروپا دلایل سیاسی و اقتصادی دارد که با ایران روابط نزدیک‌تری برقرار کند... ایران در آینده می‌تواند به شریک اقتصادی مهم منطقه‌یی تبدیل شود که از امکانات محسوس برای توسعه تجارت و سرمایهگذاری برخوردار باشد». انتظارات اقتصادی تجار اروپایی برآورده نشد و آنها تحت فشار ایالات متحده مجبور شدند حضور خود را از بازار ایران بر چینند. و حالا به تدریج صنعت‌گران چینی جای شرکت‌های غربی را می‌گیرند که این امر طبیعتاً باعث احساسات گرم شرکت‌های اروپایی نسبت به رویارویی طولانی آمریکایی – ایرانی نمی‌شود (آنها در این رویارویی به حکم «همبستگی مردم غرب» مجبورند طرف ایالات متحده را بگیرند). واشنگتن «دو پهلو» واشنگتن علاقه‌مندی اقتصاد اروپایی به بازار ایران را خوب درک می‌کند. در حالی که در سال 2011 که بهترین سال برای روابط اقتصادی نبود، واردات رسمی ایران از اتحادیه اروپا برابر 16.5 میلیارد یورو و در سال 2012، 5.6 میلیارد یورو بود، این رقم در نیمه اول سال 2013 تا 395 میلیون یورو افت کرد. در همان حال رشد واردات ایران از چین معادل 10.6 درصد و از ترکیه 41.9 درصد شد. بنا به آمار رسمی سال 1391 گمرک ایران، تبادلات بازرگانی جمعی این کشور (بدون احتساب صادرات نفت خام، نفت سفید، سوخت کوره و گاز طبیعی) معادل حدود 95.6 میلیارد دلار شد که نقش اروپا در این «چرخش پول» بی‌وقفه کاهش می‌یافت. البته، واشنگتن به هیچ عنوان نمی‌توانست خسارات شریکان اروپایی خود را از محل رویارویی با تهران جبران کند. در حالی که در مرحله اول هنوز افسانه «تهدید هسته‌یی ایران»، «رژیم خونین» و «نظام توتالیتر و پایمالی حقوق بشر» کارگر بود، در یک سال اخیر این استدلال‌ها بیش از این بر اذهان نخبگان بازرگانی اروپایی اثر نمی‌گذاشت. شرکت‌ها و بانک‌های بزرگ سوییسی، فرانسوی، بریتانیایی و ایتالیایی قبل از اعمال رژیم تحریم‌های فلج کننده هم با صراحت تمام دولت‌های خود را از فشار بی‌سابقه از طرف ایالات متحده در جهت قطع تجارت با ایران مطلع می‌کردند. دولت‌ها سکوت می‌کردند یا به منافع عالی استناد می‌کردند. تجار اروپایی با گسترش طرح‌های نامشروع تجارت با ایران و فعال شدن «شوالیه های سیاهی» که واشنگتن به دو علت قادر نبود جلوی آنها را بگیرد، به این فشار پاسخ دادند. اولاً، تشدید فشار انظباطی می‌توانست به رشد شدید نارضایتی شریکان راهبردی آمریکا از رفتار واشنگتن منجر شود زیرا نخبگان بازرگانی، دولت‌های خود را مرتباً تحت فشار قرار می‌دادند. ثانیاً، ایالات متحده با اعمال این تحریم‌ها عواقب این کار را تا آخر محاسبه نکرده بود: ایران به قدری با پیوندهای اقتصادی جهانی هم‌گرایی کرده است که سازماندهی محاصره کامل اقتصادی تهران غیرممکن است. طبیعی است که واشنگتن از بازگشت گسترده اروپا به بازار ایرانی به وجد نیامد. ولی مشکل دولت باراک اوباما این است که سیاست خارجی آمریکا با وجود جنبه قوی ایدئولوژیکی که دارد، قادر نیست با واقعیات اقتصادی مقابله کند. بازار ایرانی واقعاً حلقه نجات اقتصاد اروپایی است که واشنگتن نمی‌تواند با این واقعیت کاری بکند. ادراک این واقعیت به باراک اوباما در رویارویی شدید وی با بسته جدید تحریم‌ها الهام می‌بخشد که لابی اسراییلی در منقار خود به کنگره برده و حالا سعی می‌کند به رأی بگذارد. رییس‌جمهور ایالات متحده در سخنان خود در برابر کنگره اظهار کرد که اگر کنگره تحریم‌های جدید ضد ایرانی را در حین روند حل و فصل مسأله هسته‌یی وضع کند، به حق وتو متوسل خواهد شد. وی گفت: «اگر کنگره قانون درباره تحریم‌های جدید را صادر کند، به حق وتو متوسل می‌شوم. ما باید به خاطر امنیت مالی خود به دیپلماسی فرصت بدهیم. اگر رهبران ایران از این فرصت استفاده نکنند، من خودم اول از همه به تشدید تحریم‌ها دعوت کرده و آماده خواهم شد از همه امکانات برای پیشگیری از ساخت سلاح‌های هسته‌یی توسط ایران استفاده کنم». در واقع، مسأله دور جدید تحریم‌ها مرتفع نشده است و وضعیت جاری چیزی جز گرم شدن موقت هوای سرد نیست که واشنگتن فعلاً بدان تن می‌دهد و به شرکت‌های اروپایی اجازه می‌دهد دوباره حضور خود را در بازار ایرانی فعال بکنند. تجار روس: بیگانگان در مجلس جشن دیگران ولی چیزی که واشنگتن قطعاً حاضر نیست اجازه آن را بدهد، حضور شرکت‌های روسی در بازار ایرانی است. البته، در این زمینه بین ایالات متحده و اتحادیه اروپا هیچ اختلاف نظری وجود ندارد. روسیه در جریان مذاکرات درباره صدور محصولات کشاورزی و از جمله غله به ایران «ضربات تند آرنج» رقیبان غربی را حس کرد که جدیداً آلکسی اولوکایف، وزیر توسعه اقتصادی روسیه از این تجربه تعریف کرد: «مذاکرات در سطح کارشناسان در جریان است. ما طبیعتاً می‌خواهیم از توان بالقوه خود از جمله در زمینه مواد خوراکی برای ورود به این بازار استفاده کنیم. متأسفانه، گاهی تلاش‌های ما در جهت برقراری روابط سازنده با سوء‌تفاهم از سوی شریکان ما از جمله آمریکایی‌ها، روبه‌رو میشود». اصطلاح «متأسفانه» در این زمینه بی‌ربط است. جریمه 9.4 میلیون دلاری که اداره نظارت بر دارایی‌های خارجی (OFAC) وزارت دارایی آمریکا علیه بانک مسکو در ازای تخلف چند سال پیش از تحریم‌های مقامات آمریکایی علیه ایران که تا کنون رفع شده است، وضع کرد، گویاترین نمونه نه تنها استاندارد دوگانه (کاری که برای تجار اروپایی مجاز است، برای تجار روس مجاز نیست) است بلکه تلاش برای تفهیم این اندیشه است که مسکو باید برنامه‌های همکاری اقتصادی با تهران را فراموش کند زیرا در غیر این صورت آن را مورد مجازات شدید و سازش ناپذیری قرار خواهند داد. در حال حاضر جامعه بازرگانی روسیه در آخر صف ورود به بازار ایران قرار گرفته است. ولی دور از حق خواهد بود چنان چه تنها مقابله از سوی غرب به عنوان علت این وضع در نظر گرفته شود. این مقابله، تبلور رقابت اقتصادی بوده و خواهد بود و نیز عنصری از بازی بزرگ جدید علیه روسیه است. علاوه بر رویارویی از طرف غرب، حداقل دو مانع دیگر بر سر راه ورود تجار روس به ایران وجود دارد که مسکو هنوز در صدد بر طرف کردن آنها بر نیامده است. روز 16 ژانویه سال جاری، محمد جواد ظریف، وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ایران در ملاقات با کارشناسان روس در پاسخ به این سوال که به عقیده وی در شرایط جاری مانع اساسی بر سر راه گسترش همکاری‌های ایرانی – روسی کدام است، پاسخ ناگهانی داد که این مشکل، موانع بوروکراتیک از هر دو طرف است. بوروکراسی ایرانی کار خود ایرانی‌هاست ولی در مورد بوروکراسی خودمان بد نیست اشاره شود که سازمان‌هایی که مسوول جنبه اقتصادی همکاری روسی – ایرانی هستند، بسیار انفعالی و بی‌بخار به نظر می‌آیند. در دسامبر سال گذشته واضح و روشن شده بود که تجار بین‌المللی درصدد هستند از سالم‌سازی روابط که در ژنو راه‌اندازی شد، به اندازه کامل استفاده کنند. وضعیت مساعدی برای جبران خسارات جدی روسیه از کاهش تبادلات بازرگانی با جمهوری اسلامی ایران به وجود آمد. در این رابطه جا دارد یادآوری شود که تنها در سال 2012 تبادلات بازرگانی بین روسیه و ایران به میزان 38 درصد (نسبت به سال 2011) کاهش یافته و افت صادرات روسی معادل 44.2 درصد شد. این میانگین کاهش است زیرا در همان سال 2012 صادرات فولاد روسی به میزان بیش از 66.1 درصد افت کرد. در حالی که در سال 2011 فولاد معادل بیش از 2.54 میلیارد دلار به ایران صادر شد، در سال 2012 این رقم معادل فقط 863.2 میلیون دلار بود. ولی طبق معمول هیچ کس از وزیران اقتصادی دولت قادر نشدند تفکر راهبردی از خود نشان دهند. در حال حاضر حتی اطلاعاتی در دست نیست که آیا دولت درصدد است برای ازسرگیری حجم تبادلات بازرگانی اقدامی بکند یا خیر. منابع رسمی در این مورد سکوت مرموزی اختیار کرده‌اند. این هم روشن نیست که آیا بانک‌های روسی قصد دارند در آینده نیز در حمایت از تحریم‌های مالی ضدایرانی شرکت کنند. پارادوکس بد آن است که مقامات روسیه سعی می‌کنند سیاست خارجی مستقلی دنبال کنند و در بالاترین سطح، توسط شخص رییس‌جمهور اعلام شده است که تحریم‌های یک‌جانبه نامشروع است ولی این موضع‌گیری رسمی رییس‌جمهور برای ریاست بانک پس انداز و VTB رهنمود تعیین کننده‌ای نیست. برای آنها روابط تنگاتنگ سران بانک با نهادهای مالی غربی و روابط حسنه با لابی ضدایرانی در داخل کشور ارزش بیش‌تری دارد که در این شرایط هر موقعی که آمریکا به خاطر معاملات با ایران به بانکداران روس انگشت تهدید نشان دهد، آنها با بزدلی تمام ساکت می‌مانند. مانع دوم خود بخش تجاری روسیه است. شاید این ادعا دور از میهن دوستی باشد ولی بازرگانان ما برای کار در شرایط رقابت شدید بین‌المللی آمادگی ندارند. در این زمینه کمک دولت کاری از پیش نمی‌برد. در حال حاضر شرکت‌های غربی دست به دامپینگ تکان دهنده‌ای می‌زنند و به نمایندگان ایرانی گذشت‌های جدی می‌کنند و بسته‌های پاداش‌های تکنولوژیکی و مهندسی معاملات را پیشنهاد می‌کنند که جمهوری اسلامی به این امر علاقه فراوانی دارد. تفاوت کار آنها با کار شرکت‌های روسی این است که آنها فعالیت خود را برای ده‌ها سال آینده برنامه‌ریزی می‌کنند و می‌خواهند در ایران مستقر شوند. ولی شرکت‌های روسی بلد نیستند به طور راهبردی (در بهترین فرصت برای مدت بیش از 5 سال) تفکر کنند. منظورشان از «پاداش» فقط و فقط پاداش مالی است که خودشان دریافت می‌کنند. همکاری بین شرکت ملی نفت ایران و «لوک‌اویل» روسی با امضای قرارداد درباره اکتشاف و توسعه میدان نفتی «اناران» واقع در قسمت غربی ایران شروع شد. در آن زمان «لوکویل» همراه با شرکت ملی نفت ایران و شرکت نروژی «استات اویل هیدرو» میادین بزرگ نفتی «شنگوله» و «آذر» را اکتشاف کرد. با اعمال تحریم‌های آمریکایی علیه شرکت‌هایی که با ایران همکاری می‌کنند، نمایندگان روسیه بایستی انتخاب کنند که در ایالات متحده کار کنند یا به فعالیت خود در ایران ادامه دهند. لوک اویل گزینه اول را انتخاب کرد. امروز لوک اویل رسماً آمادگی خود را برای بازگشت به ایران اعلام می‌کند و نمایندگان این شرکت تأکید می‌کنند که این شرکت در اسرع وقت به موازات رفع تحریم‌ها کار خود را در ایران از سر خواهد گرفت. ما دوباره شاهد ترس از ریسک سنجیده و هوشیارانه و حساب بردن از روحیات متغیر غرب هستیم. اگر این شیوه عمل به کار گرفته شود، مبارزه بر سر سهمی در بازار ایرانی نتیجه نخواهد داد. ما در بهترین فرصت سهم ناچیزی دریافت خواهیم کرد. ولی در بدترین فرصت شور و شوق اقتصادی و سودی که از آن به دست می‌آید، از کنار روسیه و تجار آن رد خواهد شد. انتهای پیام
کد خبرنگار:
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 26]
-
گوناگون
پربازدیدترینها