واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
در راستای نردبان آتشنشانی درست است که گفتهاند: «پرواز را به خاطر بسپار / پرنده مردنی است...»؛ اما دل ما آن قدر نازک است که وقتی میفهمیم بر اثر فقدان لولهکشی گاز و قطع برق و سیستم گرمایشی، تعدادی از پرندههای بیزبان باغ پرندگان شیراز یخ زدهاند، تا چند ساعت دچار سردرد حاد میشویم که بابستن دستمال هم رفع دردسر نمیشود؛ چه رسد به این که بشنویم در یک حادثه آتشسوزی، چند انسان بیگناه، بر اثر برخی سهلانگاریهای احتمالی، دچار مختصری فوت شدهاند. بگذار تا بگریم چون ابر در بهاران....
بله، منظور ما حادثه آتش سوزی در خیابان جمهوری تهران است. در یک تولیدی لباس در طبقه پنجم یک ساختمان. حادثه تلخی که منجر به واکنش رئیس جمهور، مجلس، مدیریت شهری، شورای شهر و افکار عمومی شد و هنوز نیز خبرساز است و شورای شهر تهران، کمیته ای را برای بررسی این حادثه تشکیل داده است. باشد که بجز نردبان قدبلند، مقصرهای احتمالی دیگر هم اگر وجود دارند، شناسایی شوند. اگرهم وجود ندارند که هیچی. درست است که تلخی حادثه، همه را تحت تاثیر قرار می دهد، اما بررسی ابعاد و عوامل این اتفاق را باید به کمیته تحقیق و بررسی های کارشناسانه آنها واگذار کرد. در غیر این صورت، هر کسی ممکن است یک نظری بدهد. یکی نردبان اول را با تمام سیستم پیچیده کامپیوتری اش مقصر اعلام کند که باز نشده است؛ حال آن که عده ای دیگر می گویند که ماشین حامل دومین نردبان مخصوص نجات،20 تا 30 ثانیه بعد از خودروی اول در محل حاضر بوده است. یک عده معترضند که لااقل تشک نجات را پهن می کردند که اگر افتادند، داخل آن بیفتند و جان خود را از دست ندهند اما عده ای دیگر می گویند که به خاطر عرض کم پیاده رو، وجود درختان و موتورسیکلت ها و ازدحام مردم، عملیاتی شدن تشک نجات، به این آسانی ها که می گویند، نبوده است. جدا از این که تقریبا چهار تا 4.5 دقیقه زمان لازم هست تا تشک نامبرده توسط پمپ باد شود. عده ای معتقدند که با همین نردبان نجات، جان پنج نفر از هفت نفر گیر افتاده در آتش را نجات داده اند و اگر آن دو نفر عزیز از دست رفته نیز دچار هول و هراس و استرس و اضطراب نمی شدند و بر لبه فرسوده پنجره نمی ایستادند، تا لحظاتی بعدش در زمره نجات یافتگان بودند و کاش این گونه بود. نتیجه گیری لازم: همچنان که ملاحظه فرمودید، خیلی زود نمی شود قضاوت کرد. حتی در مقام همدردی که از اوجب واجبات تسلی دادن داغ دیدگان است. به جای دادن هرگونه نظر یا بسته پیشنهادی سر خود، فقط به طرح چند سوال بسنده می کنیم و بس: 1ـ آیا نردبان اول در محل آتش نشانی و قبل از حرکت، امتحان نشده است؟ و آیا تشبیه آن به چرخ هواپیما و سپس ارائه این توضیح و توجیه که هواپیمای با آن عظمت هم گاهی چرخش باز نمی شود؛ جالب است؟.... اگر بله، دقیقا کجاش جالب است؟ 2ـ آیا نمی شد قبل از حرکت ـ یا برای پرهیز از تأخیر ـ همزمان با حرکت و در طول راه، اقدام به باد کردن تشک نجات کرد؟ بعید است که برخی تحریم ها، ما را دچار کمبود باد کرده باشد. ما که هر شب فقط 30 ثانیه طول می کشد تا تشک خود را پهن کنیم. با این که خطر سقوط هم در کار نیست. مگر خطر غش کردن از بی خوابی و خستگی! 3ـ آیا نمی شود مسئولان زحمتکش آتش نشانی تهران که تاکنون با همین نردبان و تشک و غیره شان، در طول سال گذشته، جان قریب به 1390 نفر را از آتش سوزی نجات داده اند؛ با همان سعه صدر و بزرگواری که دارند، فقط به خاطر باز نشدن نردبان اول، از مردم عذرخواهی می کردند که موقتا آبی روی آتش باشد؟... مگر نه این که آتش نشان هستند؟ 4ـ آیا نمی شود برای جلوگیری از تکرار حوادث مشابه، بر صاحبان و مالکان ساختمان های ناایمن سخت گرفت؟ مگر سقوط یکی از کارگران خانم، چنان که از عکس ها و فیلم ها برمی آید، به خاطر شکستن و در رفتن بخشی از نمای ساختمان و لبه شل و ول پنجره نبوده است؟... اگر نبوده است که هیچ، اما اگر بوده است، بیخود که هیچ! رضا رفیع
پنج شنبه 03 بهمن 1392 8:46
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 50]