محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
دکتر عرفان فدایی وکیل پایه یک دادگستری
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1802804564
صداي پاي مهمانان جديد در خاورميانه/ چگونه كاخ سفيد پايگاه‌هاي خود را در منطقه از دست مي‌دهد؟
واضح آرشیو وب فارسی:باشگاه خبرنگاران جوان: صداي پاي "مهمانان جديد" در خاورميانه/ چگونه كاخ سفيد پايگاه‌هاي خود را در منطقه از دست مي‌دهد؟
به نظر مي‌رسد آمريكا با اجرايي كردن سياست‌هاي كاخ سفيد در خاورميانه وارد راه بي بازگشت شده و ديگر بعيد است كه بتواند روابط خود را با همپيمانان سنتي‌اش به قبل از روند بيداري اسلامي بازگرداند.
به گزارش خبرنگار سياست خارجي باشگاه خبرنگاران، منطقه "خاورميانه" و به طور خاص "خليج فارس"، از ديرباز داراي اهميت ويژه‌اي براي قدرت‌هاي فرامنطقه‌اي بوده است.
"موقعيت ژئوپلتيك" منطقه و همچنين كشف "ذخاير گسترده انرژي"، از عواملي به شمار مي‌رود كه اين جايگاه ويژه را به خاورميانه و خليج‌فارس داده است.
اولين حضور استعماري قدرت‌هاي غربي در خليج فارس به دوران استعمارهاي نوظهور يعني "پرتغال" و "هلند" بازمي‌گردد.
پس از اين دو قدرت، نوبت به انگليس رسيد تا به مدت دو قرن سيطره بي چون و چراي خود را بر كشورهاي عرب حوزه خليج‌فارس بگستراند.
اما اصلي‌ترين ميهمان استعمارگر منطقه كه نقش غيرقابل انكاري در تغيير سرنوشت كشورهاي حوزه خليج‌فارس و خاورميانه در دوران معاصر داشته، آمريكا است.
ايالات متحده از اوايل دهه 70 ميلادي و در پي رخدادهايي همچون پايان "جنگ سرد" و "حمله صدام(ديكتاتور سابق عراق) به كويت"، حضور مستقيم نظامي خود در منطقه را افزايش داده و از آن زمان به طور بي‌وقفه‌اي به دنبال افزايش حوزه نفوذ خود از طريق گسترش روابط نظامي با كشورهاي عرب حوزه خليج‌فارس بوده است.
تصويري از حضور نيروهاي نظامي آمريكا در كويت
البته اين روابط، يك‌جانبه و صرفا از طرف واشنگتن نبوده، چراكه كشورهاي عربي خليج‌فارس نيز با هدف تحكيم حاكميت‌هاي خود كه عمدتا با بحران مشروعيت روبرو بوده خواستار افزايش تعاملات سياسي و اقتصادي با ايالات متحده هستند.
تحركات آمريكا براي گسترش حوزه نفوذ خود در منطقه از "11 سپتامبر" و تقويت "گفتمان مبارزه با تروريسم(!)"، شتاب بيشتري به خود گرفته و اين كشور با مطرح كردن خاورميانه به عنوان "كانون اشاعه تروريسم(!)" در جهان، دخالت‌هاي خود در اين منطقه را وارد مرحله جديدي كرد.
گفتني است؛ از اين دوره قدرت‌هاي غربي و در راس آنها آمريكا بخش عمده‌اي از دخالت‌هاي خود در خاورميانه را با توجيه "تامين امنيت جهاني" انجام داده‌اند.
آمريكا از گذشته در تلاش براي توسعه نفوذ انحصاري خود در خاورميانه و خليج‌فارس بوده و ورود هرگونه بازيگر جديدي به اين منطقه را به چالش كشيدن علني جايگاه خود به حساب مي‌آورد.
ايالات متحده از 1950 با اعلام "دكترين امنيتي آمريكا در مقابله با شوروي"، كشورهاي عرب خليج‌فارس را با توجه به ذخاير سرشارشان در حوزه "منافع حياتي آمريكا" قلمداد كرده است.
در همين زمينه نخستين راهبرد سياست خارجي آمريكا در ارتباط با خليج‌فارس در سال 1951 و با "دكترين ترومن" مطرح شد.
ترومن در دكترين خود گفته بود "كشورهاي اين منطقه (خليج فارس) داراي نيمي از ذخائر نفت جهان مي‌باشند و به منظور پايداري و مقاومت در برابر فشارهاي اتحاد جماهير شوروي و افزايش ثبات و امنيت در اين منطقه، لازم است براي كمك به كشورهاي آزاد اين منطقه "برنامه‌هاي امنيتي دو جانبه" تدوين شود."
با توجه به تمركز بيش از 2.3 نفت جهان (69%) در اين منطقه تلاش‌هاي آمريكا براي جلوگيري از حضور ميهمانان جديد بر سر سفره نفت خاورميانه قابل فهم است.
تمام اين‌ها در حالي بود كه خاورميانه از حدود سه سال پيش ميزبان ناآرامي‌هاي جديدي بود؛ ناآرامي‌هايي كه سرنوشت پيش‌بيني شده اين منطقه از سوي قدرت‌هاي فرامنطقه‌اي را كاملا دگرگون كرده و آنان را با صحنه جديدي روبرو كرد.
شايد كمتر كسي پيش‌بيني مي‌كرد كه خودسوزي جوان تونسي پس از سه سال، خاورميانه را به سمت و سويي ببرد كه ديگر "آمريكا در آن حرف آخر را نزند".
اين عنواني است كه گزارشگر شبكه سلطنتي "بي‌بي‌سي" براي گزارش خود برگزيده و در آن آ‌ورده است "بهار عربي(بيداري اسلامي) به نفع آمريكا تمام نشده است، تصور آمريكا در ابتدا اين بود كه در منطقه خاورميانه داراي دوستان قابل اعتمادي مانند مصر، اسرائيل و عربستان سعودي است ولي آمريكا نتوانست در برابر اتفاقاتي كه در مصر مي‌افتاد يعني انتخاب محمد مرسي اسلامگرا و سپس سرنگون كردن او توسط ارتش مصر، واكنش مناسب نشان دهد."
در ادامه اين گزارش آمده "البته آمريكا هنوز يك ابرقدرت است ولي ديگر نمي‌تواند اتفاقاتي را كه در خاورميانه مي‌افتد، ديكته كند."
از سوي ديگر اين گزارشگر بي‌بي‌سي درباره موقعيت ايران پس از انقلاب‌هاي عربي اعتراف مي‌كند "هنگام شروع انقلاب‌هاي عربي، هيچ كس نمي‌توانست پيش‌بيني كند كه اين رويداد به نفع ايران تمام خواهد شد ولي اكنون غيرممكن است تصور كرد بدون حضور ايران مي‌توان به راه حلي براي بحران سوريه دست يافت".
وي همچنين تاكيد مي‌كند "آمادگي آمريكا براي گفتگو با ايران، به منزله زنگ خطري براي اسرائيل و عربستان سعودي است".
برآورده نشدن انتظارات متحدان سنتي آمريكا در منطقه نتايجي به مراتب نگران‌كننده‌تر از كاهش نقش ايالات متحده براي كاخ سفيد داشت.
طي ماه‌هاي اخير، ملاقات‌هاي متعدد مقامات روسي با دولت جديد مصر و همچنين افزايش سطح مبادلات و توافقنامه‌هاي اقتصادي، نظامي و امنيتي فرانسه با كشورهاي عرب خليج فارس خبر از ورود ميهمانان تازه‌اي به خاورميانه را مي‌دهد.
رابرت فيسك تحليل‌گر سياسي و كارشناس امور خاورميانه طي يادداشتي در روزنامه اينديپندنت با عنوان "خيال‌پردازي نكنيد، اسد نخواهد رفت!" با اشاره به روند تحولات خاورميانه و انتظار قدرت‌هاي غربي براي درهم شكستن محور مقاومت نوشته بود "به نظر مي‌رسد ايستادگي محور مقاومت و ايران در مقابل سياست‌هاي كاخ سفيد كه از سوي اكثر تحليل‌گران رسانه‌هاي غربي، اجرايي شدن آنها قطعي پنداشته مي‌شد، طرف‌هاي غربي را غافل‌گير كرده، به طوري كه نه تنها شاهد از دست دادن صريح متحدان سنتي خود شده، بلكه ناچار است با واقعيت جريان مقاومت با محوريت ايران روبرو شده و با اين كشور بر سر ميز مذاكره بنشيند".
در همين زمينه؛ "نبيل‌فهمي"، وزير خارجه دولت جديد مصر (پس از سرنگوني مرسي)، درباره ديدار با همتاي روس خود در اظهار نظري قابل تامل گفته بود "هدف ما جايگزين كردن روسيه به جاي آمريكا نيست، اما مصر مي‌خواهد مسير مستقلي را در پيش گرفته و گزينه‌هاي سياست خارجي خود را افزايش دهد".
از سويي ديگر فرانسه نيز كه در پي بيشترين بهره‌برداري از فرصت كاهش نقش آمريكا در منطقه است، دست به گسترش چشم‌گير پيمان‌هاي تسليحاتي و نظامي خود با كشورهاي عرب حوزه خليج‌فارس زده است.
قرارداد 59 ميليارد دلاري اين كشور با عربستان در حوزه انرژي و همچنين پيمان هسته‌اي 500 ميليون يورويي با امارات در اين زمينه قابل توجه است.
ميچل كوهن تحليل‌گر مجله فارين پاليسي در يادداشتي ضمن اشاره به اشتباهات نابخشودني كاخ سفيد در حوزه خاورميانه نوشته بود "آمريكا با اجرايي كردن سياست‌هاي كاخ سفيد در خاورميانه مرتكب اشتباه بزرگي شده و ديگر بعيد است كه بتواند روابط خود را با همپيمانان سنتي‌اش را به قبل از روند انقلاب‌هاي عربي بازگرداند".
وي در ادامه يادداشت خود تاكيد كرده بود "اقدامات آمريكا، تاثير گذاري اين كشور در آينده خاورميانه را كاملا محدود خواهد كرد".
همچنين چندي پيش "دميتري زويف" تحليل‌گر روس امور خاورميانه در گفتگو با صداي دولتي روسيه گفته بود "واشنگتن قطعا متحدان عربي خود در منطقه خاورميانه را از دست مي دهد".
وي با اشاره به نارضايتي متحدان عرب آمريكا از سياست‌هاي اين كشور در خاورميانه تاكيد كرده بود "عربستان سعودي بخش بزرگي از دارايي هاي خود را در بانك‌هاي آمريكا و به صورت دلار و اوراق بهادار نگهداري مي‌كند و اين وضع ممكن است تغيير كند؛ در صورت تغيير سياست رياض و تغيير كشور خريدار نفت اين كشور و فروشنده سلاح به آن، بانك ها هم تغيير خواهند كرد و اين اقدام ضربه به اقتصاد آمريكا خواهد بود".
به نظر مي‌رسد حضور نيروهاي جديد در خاورميانه از يك سو باعث پر شدن خلاء حمايتي آمريكا شده و از سوي ديگر نيز به دليل خارج كردن فضاي استعماري از حالت تك قطبي بودن، شرايط را به طور ويژه‌اي براي پيش‌روي محور مقاومت كه در جهتي واحد و متحد در حال حركت است، مناسب مي‌كند.
انتهاي پيام/
سه شنبه 3 دي 1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: باشگاه خبرنگاران جوان]
[مشاهده در: www.yjc.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 192]
-
گوناگون
پربازدیدترینها