محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
دکتر عرفان فدایی وکیل پایه یک دادگستری
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1802787475
گزارش فارس از فيلمسازي در خارج از كشورعرصه توليد آثار نمايشي در خارج از كشور جاي آزمون و خطا نيست
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: گزارش فارس از فيلمسازي در خارج از كشورعرصه توليد آثار نمايشي در خارج از كشور جاي آزمون و خطا نيست
يك شبكه برون مرزي نظير شبكه سحر، جاي آزمون و خطا نيست. كساني بايد براي آن فيلم بسازند و برنامه تهيه كنند كه پيش از اين امتحانشان را پس داده باشند. يعني كسي كه تجربه كار در خارج از كشور را داشته باشد.
خبرگزاري فارس- گروه راديو و تلويزيون: سينماي ايران همواره در تعامل با سينماي ديگر كشورها و سينماگران و هنرمندان غير فارسي زبان بوده‌است. اشتياق به برقراري چنين ارتباطي از هر دو سو بوده و نگاهي كه دنيا به سينماي ايران دارد نگاهي همراه با احترام است. فيلم‌هاي ايراني در نزد مخاطبان غير ايراني قابل اعتنا هستند. اين محبوبيت اگر چه با تحسين تكنيكي فيلم‌هاي ايراني همراه است اما آنچه اهميت سينماي ايران را در ميان علاقمندان آن بالا برده است، مضامين و مفاهيمي است كه ذهن كارگردان ايراني را به خود مشغول كرده و به دغدغه‌هاي شخصيت‌ها و نقش‌هاي فيلمش تبديل شده‌است. در واقع جسميت بخشيدن به اين دلمشغولي‌ها همراه با توانايي‌هاي فني گروه فيلمسازي، سينماي ايران را به مجموعه تازه‌اي از مخاطبان جهاني معرفي كرده كه اين مضامين را جذاب ديده‌اند؛ مخاطباني كه از سينما انتظارات ديگري دارند و آن انتظارات را از سوي هاليوود برآورده شده نمي‌بينند.
اين عرصه نه تنها با كيفي سازي هر چه بيشتر برونداد عمومي سينما كه با توجه ويژه و تخصصي به مخاطب برونمرزي نيز در ارتباط است. در سال‌هاي گذشته با اينكه تلاش‌هاي جسته و گريخته‌اي از سوي نهادهايي چون حوزه هنري، بنياد فارابي و ... بويژه و منسجم‌تر در معاونت برونمرزي صدا و سيما و شبكه‌هايي چون «سحر» و «الكوثر» و اين اواخر مركز فيلم و سريال برونمرزي در اين رابطه صورت گرفته و اندوخته تجربه و دانش در اين حوزه پر مغزتر و پربهاتر شده اما هنوز در نقطه ايده آل خود نايستاده است و اين موضوع را همچنان نيازمند توجه جدي‌تر بدان نگاه داشته است.
يكي از نقاط عطف توليد با هدف برونمرزي و براي مخاطب برونمرزي، توجه به بومي سازي و باورپذير كردن اين آثار است كه ضمن پرداختن به اهميت كليت كار توليدات برونمرزي، در اين مجال به گوشه‌اي از مشكلات اين مسير اشاره خواهيم كرد:
تجهيزات يا مضامين، كدام مهم‌تر است؟!
بسياري از اهالي سينما كمبودهاي فني و تجهزات قديمي در مقايسه با سينماي روز دنيا را مشكل سينماي ايران مي‌دانند و به اعتقاد گروه ديگر از مهم‌ترين مشكلات فيلمسازي در خارج از كشور كمبود بودجه است. هزينه‌ها به دلار است اما بودجه‌اي كه داده مي‌شود به ريال. نوسانات ارزي هم مخصوصا در چند سال گذشته مشكلات مالي فيلمسازي را در خارج از كشور چند برابر كرده است. در اين راستا اختصاص بودجه‌هاي بيشتر به حوزه برونمرزي صدا و سيما كه وظيفه نمايش فرهنگ ايراني – اسلامي به خارج از مرزهاي ايران را به عهده دارد، بويژه با تبليغات منفي كه عليه ما وجود دارد، مي‌تواند عملي منطقي باشد. مخصوصا اگر اين اختصاص بودجه و سپردن مسئوليت به درستي انجام شود و در اختيار افراد كاربلد قرار گيرد، مي‌توان به آينده سينماي ايران در خارج از مرزها اميدوار بود.
بسياري از سينماگران معتقداند كه بودجه و امكانات سينماي ما در مقابل سيستم عظيمي كه سينماي هاليوود و برخي كشورهاي اروپايي دارند، بسيار ناچيز است. در مقابل؛ سينماگراني هستند كه تاثير تجهيزات را بر فيلم نهايي ناچيز دانسته و قدرت و تمايز مضمون و پيام فيلم در كنار توانايي سينماگر در روايت‌گري را شرط اول موفقيت يك اثر سينمايي و تلويزيوني مي‌دانند.
جايگاه سينماي ايران در جهان
محسن جاهد يكي از تهيه‌كنندگاني است كه تجربه‌هاي متفاوتي از فيلمسازي در خارج از كشور داشته‌است. او درباره جايگاه سينماي ايران در جهان معتقد است فيلمسازان ايراني بهترين ايده‌ها و جذاب‌ترين داستان‌ها را براي روايت كردن دارند و از اين نظر نگراني وجود ندارد. تنها مانع موجود دشواري در اكران فيلم‌هاي ايراني در سينماهاي ديگر كشورهاي دنيا است.
به گفته جاهد كه «شكار روباه» را در خارج از ايران براي شبكه سحر ساخته، اين دشواري‌ها نتيجه سياست‌هاي بسته‌اي بوده كه سال‌ها است بر سينماي ايران حاكم است. او مي‌گويد: «باز شدن درهاي سينما به روي هنرمندان ديگر كشورهاي دنيا و عرضه محصولات فرهنگي و آثار هنري‌مان به مخاطباني كه به زبان ديگري حرف مي‌زنند و در جغرافيا و فرهنگ ديگري زندگي مي‌كنند، هدفي است كه بايد مد نظر مسئولان سينما قرار بگيرد.»
حسن نجفي فيلم‌ساز تبريزي كه «سهم گمشده» را براي شبكه سحر در باكو و به زبان آذري ساخته است؛ ايجاد ارتباط با كشورهاي همسايه و تمركز بر مشتركات فرهنگي و هنري با ملت‌هاي همزبان و هم‌فرهنگ اطراف ايران را داراي اولويت مي‌داند. او معتقد است كه سياستمداران بايد دست از شعار دادن بردارند و اگر مي‌خواهند حرف‌ها و اعتقاداتشان را با ديگر فرهنگ‌ها در ميان بگذارند و آنها را تحت تاثير قرار بدهند بايد بدانند كه بايد از مسير هنر حركت كنند. بايد به هنرمندان اعتماد كنند و اين كار را به آنها بسپارند.
به اعتقاد نجفي سينماي ايران از ظرفيت‌هاي بسياري كه دارد استفاده نكرده است. او مي‌گويد: «من شاهد بوده‌ام كه مردم كشورهاي همسايه چقدر فيلم‌هاي ايراني را دوست دارند. سريال‌هاي ايراني را دنبال مي‌كنند و كارگردان‌هاي ايراني از جمله فيلمسازان محبوبشان هستند. ما از اين امكان استفاده نمي‌كنيم و اين جاي تاسف دارد.»
اين نكته در نقطه نظرات شيدا اسلامي مدير روابط عمومي شبكه سحر كه شبكه متبوعش دست پري در تجربه توليد فيلم براي مخاطبان برونمرزي داشته و در ساليان سپري شده از برگزاري جشنواره فجر بيشترين تعداد فيلم هاي شركت كننده در اين جشنواره از حوزه برونمرزي صدا و سيما را به خود اختصاص داده نيز بدينگونه بيان شده است:«ما آنقدر خام نيستيم كه تصور كنيم مردم كشورهايي كه ما با هدف جذب و جلب آنها دست به توليد فيلم مي‌زنيم، از آخرين دستاوردها و توليدات سينماي هاليوود و باليوود و ... بي خبراند و منتظر هستند ببينند ما چه خوراك فكري‌اي برايشان تهيه مي‌كنيم. برگ برنده ما تفاوت اساسي و ديگرگويي مفاهيم و مضاميني است كه آنها يا اصلا در باره شان كار نمي‌كنند يا اگر هم كار مي كنند؛ با اهداف پنهان و آشكارشان، در نهايت، برنده اصلي همه ماجراها را يك سوپرمن غربي معرفي مي‌كند كه ناجي همه دنيا است. حتي اكثريت قريب به مطلق فيلم‌هاي انتقادي غرب هم در چيزي خارج از چارچوب اين پايان شگفت‌انگيز و مهيج به انتها نمي‌رسند.
به همين دليل ظرفيت بسيار بالايي در سينماي ايران وجود دارد كه در درجه اول در مخاطب‌شناسي دقيق و سپس نگارش فيلمنامه‌هاي خوب دست يافتني است. لذا بايد در پرونده چنين توليداتي يك فايل ويژه تحقيق و پژوهش اساسي در حوزه مخاطب گشود. »
تجربه افغانستان
سيدامير پروين‌حسيني يكي از تهيه‌كنندگان خوش سابقه تلويزيون و سينما است كه فعاليت‌هاي سينمايي بسياري در مقام تهيه‌كننده، مدير توليد و… در خارج از ايران داشته‌است. آخرين ساخته سينمايي او به عنوان تهيه‌كننده فيلم خاك و مرجان است كه با بازيگران افغان و در شهر كابل فيلمبرداري شده‌است و اثر شركت كننده از جانب شبكه سحر در جشنواره فيلم فجر گذشته بود.
او چندين فيلم تلويزيوني و سينمايي در اروپا ساخته‌است اما علاقه شخصي او به كار در كشورهاي منطقه است. از ساخت فيلم در لبنان و امارات گرفته تا كابل نشان از تمايل او به تعامل با هنرمندان كشورهاي منطقه دارد. به گفته او مشكلات فيلمسازان ما در افغانستان در دو شاخه قابل تقسيم‌بندي است. مساله اول تصويربرداري در خيابان‌هاي شهر كابل است. كاري كه سال‌هاي بسياري است انجام نشده و بسيار هم مشكلي بود.
پروين حسيني در توصيف مشكلاتي كه در هنگام تصويربرداري خاك و مرجان در كابل داشتند مي‌گويد: «نمي‌شد در خيابان‌هاي كابل تصويربرداري كرد. با علم كردن دوربين معمولا جمعيت بسيار زيادي در اطراف ما جمع مي‌شدند كه كار فيلمبرداري را با مشكل مواجه مي‌كردند. از طرف ديگر شرايط كار كردن در افغانستان براي خارجي‌ها بسيار سخت است. گروه ما بسيار شجاع بود كه با كمترين مشكلي و بدون آنكه اتفاقي براي كسي از اعضا گروه بيافتد كار را در افغانستان به پايان برد. البته ما از همان ابتدا و به سفارش خود افغان‌ها چهار نفر رنجر را استخدام كرده بوديم كه در تمام مدت با گروه فيلمسازي همراه بودند و حفاظت از ما را بر عهده داشتند با همان هيبت و هيكل باديگاردهاي حرفه‌اي فيلم‌ها. آنها در واقع كارشان محافظت از خارجي‌ها است.»
او درباره مشكلات كار در مناطق جنگي آنهم در كشوري غير از ايران و بويژه افغانستان، مي‌گويد: «يك وقت‌هايي ما براي كار به جاهايي از شهر مي‌رفتيم كه خود اين پليس‌ها و رنجرها ما را همراهي نمي‌كردند. جاهايي بود كه مي‌دانستند خيلي خطرناك است. ما هم البته اطلاع خيلي درستي از ميزان نا امني نداشتيم و براي همين مي‌رفتيم و كارمان را انجام مي‌داديم. شانس هم خيلي با ما يار بود كه هيچ اتفاقي برايمان نيافتاد. چون خيلي محتمل بود كه حمله‌اي صورت بگيرد يا تيراندازي شود و جان بچه‌ها واقعا در خطر بود.»
مجوزهاي رسمي
با اينكه فيلم‌سازاني هستند كه مشكلاتي مانند گرفتن اجازه‌هاي رسمي براي تصويربرداري از مكان‌هاي خاص يا انجام كارهاي غير معمول در فضاي عمومي در يك كشور بيگانه سخن مي‌گويند اما حسن نجفي فيلمسازي كه داراي يك سابقه طولاني و روزمه پر و پيمان از همكاري و مشاركت با فيلمسازان غير ايراني بخصوص آذري زبان است، اعتقاد ديگري دارد: «شايد بتوان ساخت يك فيلم داستاني را در مقايسه با مستند سازي در خارج از كشور جزو كارهاي با مشكلات كمتر دسته بندي كرد. وقتي قرار است كارگرداني بيگانه از كشوري فيلم مستند بسازد بايد متوجه حساسيت‌هايي باشد كه با شنيدن نام فيلم مستند چندين درجه بالا مي‌رود. چراكه در يك فيلم داستاني همه بر غير واقعي بودن روايت توافق دارند و كمترين توهيني مي‌تواند متوجه كسي شده و يا كسي مورد آزار قرار گيرد. اما يكي از مشكلاتي كه مستندسازان ايراني براي فيلمسازي در خارج از مرزها دارند دريافت مجوزهاي مورد نياز از ادارات و وزارتخانههاي كشور مربوطه است. تعامل مثبت ميان وزارتخانههاي فرهنگ و امور خارجه دو كشوري كه قصد انجام يك همكاري سينمايي را دارند، مي‌تواند بسيار راه‌گشا باشد. اگرچه در سال‌هاي اخير مشكلات ما با دنيا با شدت بيشتري بر سر راه مستندسازان ايراني هم قرار گرفته‌است، اما مستندسازاني هستند كه معتقدند اميدهاي تازه‌اي در زمينه ايجاد ارتباطات فرهنگي و بويژه مشاركت‌ها و همكاري‌هاي هنري با ديگر كشورها بوجود آمده است.»
پروين حسيني هم در اين باره مي‌گويد: «دريافت مجوز بسته به كشور مورد نظر متفاوت است. مثلا در كشورهاي اروپايي در دادن مجوزهاي لازم و در اختيار گذاشتن امكانات خيلي احتياط به خرج مي‌دهند. از اينكه ممكن است مقاصد ديگري جز فيلمسازي داشته باشيم مي‌ترسند و اين احتياط را درباره همه مردم كشورهاي خاورميانه دارند. اما در كشورهايي مانند افغانستان و عراق بيم خطر جاني براي خود ما و اعضا گروهمان وجود دارد.»
پروين حسيني كه از همكاري دولت افغانستان با گروه فيلم‌سازي‌اش بسيار راضي است، مي‌گويد: « وقتي مجوزهاي لازم را از دستگاه‌هاي مختلف دولتي دريافت كرديم خود آنها به تمام مراكز پليس نامه زدند كه با ما همكاري كنند و امنيت جاني ما را تامين كنند. محافظ‌هاي ما از طرف دولت افغانستان معرفي شده بودند. هر بار هم كه در لوكيشني كار مي‌كرديم ۵-۶ نفر از پليس محلي را در اختيار ما مي‌گذاشتند كه كار حفظ نظم و محافظت را انجام مي‌دادند. همه اينها در شرايطي اتفاق افتاد كه اوضاع به قدري ناامن بود كه بدون حضور پليس و اين رنجرها عملا ما قادر به فيلمبرداري نبوديم.»
سياست‌گذاري‌ها را دوباره ارزيابي كنيم
شايد به گفته منصور سهراب‌پور، تهيه‌كننده سينما و تلويزيون؛« مسئولان ما هنوز واقعا به اين باور نرسيده‌اند كه نقش سينماگران و تحليل آنها از دنيا گاهي بسيار دقيق‌تر و صحيح‌تر از نگاه آنها است و در خيلي مواقع همين نگاه مي‌تواند راهگشاي مشكلات و گره‌هاي سياسي قديمي باشد. مي‌توان از دريچه نگاه هنرمندان دنياي بيرون را به مخاطبان داخلي معرفي كرد و از طرفي تعريف درست و بر اساس واقعيتي را از كشور خود در اختيار دنيايي گذاشت كه با اطلاعات نادرست از ما انباشته شده است. ولي متاسفانه كمتر رايزني و گفت‌وگوي رسمي و هدفداري از طرف سياست‌گذاران و مسئولان اتفاق افتاده است.
با اين همه نكات و ريزه‌كاري‌هايي هم وجود دارد كه تنها با تجربه بدست مي‌آيد. آشنايي با قوانين و مرسومات كشور مقصد يكي از مواردي است كه نه تنها مي‌تواند مانع از به مشكل افتادن گروه فيلمسازي شود، بلكه آشنايي با اين قوانين حتي مي‌تواند راهگشاي بسياري از مشكلاتي باشد كه غريبه بودن كشور مقصد براي فيلمسازان ايجاد مي‌كند.
از طرفي تعدد نمايندگان فرهنگي در كشورهاي خارجي فيلمسازان را مجبور مي‌كند كه به سراغ دوستان و آشناياني بروند كه شايد نتوانند مشكلات قانوني كه ممكن است در جريان سفر برايشان پيش بيايد را حل كنند. اين وظيفه وزارت امور خارجه است كه با توجه نشان دادن به اين مسئله براي فيلم‌سازاني كه مي‌خواهند درخارج فيلم بسازند تسهيلات ايحاد كند. لازم است كه يك تعامل دو سويه ميان سينماگران و مسئولان سينما بوجود بيايد كه مسيرها را مشخص كرده و امكانات و تسهيلات را با توجه به شرايط به آنها اختصاص بدهند. تلاش يك مدير سينمايي موفق بايد بر ايجاد ارتباط رسمي بين موسسات و ارگان‌هاي دولتي با فيلمسازان مستقل باشد كه نمونه روشن آن مي‌تواند ايجاد زمينه‌هاي لازم براي حضور فيلمسازان در جشنواره‌هاي بين‌المللي و همچنين حضور سينماگران خارجي در جشنواره‌هاي ايراني باشد.»
كاربلدها چه كساني هستند!
يك شبكه برون مرزي نظير شبكه سحر، جاي آزمون و خطا نيست. كساني بايد براي آن فيلم بسازند و برنامه تهيه كنند كه پيش از اين امتحانشان را پس داده باشند. يعني كسي كه تجربه كار در خارج از كشور را داشته باشد. سهراب‌پور كه «پاريس تا پاريس» را براي شبكه سحر تهيه كرده است، مي‌گويد: «دست‌كم يكي از دست‌اندركاران فيلم، مجري طرح، مدير توليد، تهيه‌كننده يا كارگردان بايد قبلا در خارج از كشور كار كرده باشد در غير اين صورت نمي‌تواند از پس مشكلات بسياري كه در سر راه گروه قرار مي‌گيرد بربيايد و تصميم درست را بگيرد. در نهايت هم فيلم خوبي ساخته نمي‌شود و از طرفي فيلمسازان ايراني بدنام مي‌شوند. فيلم ساختن در شهرستان هم كار دشواري است چه برسد به اينكه قرار باشد تمام پروژه را در خارج از ايران و با مشاركت عوامل داخلي و خارجي انجام دهند.»
براي كار كردن در خارج از كشور فيلمسازان بايد در اولين مرحله بتوانند با مسئولان امر در كشور مقصد ارتباط خوبي برقرار كرده و به آنها اطمينان داد كه با كار كردن گروهشان در آن كشور خطري آنها را تهديد نمي‌كند و اينكه قرار نيست فيلمي عليه آنها ساخته شود. اين ترس بويژه در ميان كشورهاي توسعه نيافته به وفور اتفاق مي‌افتد كه حالا باز هم فيلم‌سازاني كه با دوربين و تجهيزات پر سر و صدايشان از راه مي‌رسند و در نهايت مردمي كه فيلمشان را گرفته بودند را ناراضي و بي اعتماد رها مي‌كنند و مي‌روند كه فيلمشان را به جشنواره برسانند و دست‌كم تنديس صلح جشنواره را مال خودشان بكنند.
كار را بايد به كاردان سپرد
در رابطه با پروژه هاي سينمايي خارج از كشور لازم است مديريت بودجه با دقت بيشتري صورت بگيرد. هزينه‌هاي فيلمسازي آنهم در كشور غريبه مي‌تواند به شكل پيش‌بيني نشده‌اي بالا برود. در اين ميان تنها با يك مديريت درست است كه مي‌توان كار را با كمترين مشكلي به پايان رساند.
از طرف ديگر يك همكاري جمعي و عزم جدي لازم است تا نتيجه اينهمه تلاش انعكاس و بهره برداري درست هم در پي داشته باشد.
اسلامي در اين مورد مي گويد: « تجربه ثابت كرده كه توليدات داستاني برونمرزي صدا و سيما به مراتب فكر شده تر، عميق تر و با وسواس بيشتري در زمينه محتوا و ساختار آنها ارائه مي شوند. اتفاقي كه بعضا دست برگزاركنندگان هفته هاي فرهنگي يا فيلم ايران در كشورهاي خارجي را مي بندد، در مورد توليدات اين بخش نمي‌افتد و اگر هر يك از آنها به درستي براي اكران در كشورهاي ديگر انتخاب و برنامه ريزي شوند، حساسيتي نيز در جوامع هدف برنمي‌انگيزند زيرا تنها جايي كه آثار داستاني اينگونه، دقيقا با هدف مخاطب برونمرزي فيلم توليد مي شود همين بخش و شبكه هايي نظير شبكه سحر است.
متاسفانه حكايت برخي دستگاه‌هاي ذيربط اين موضوعات ، مصداق «آب در كوزه و ما تشنه لبان مي‌گرديم» شده است و لازم است عزم جمعي براي بهره برداري كامل از ظرفيت هاي داخلي بيشتر شود.»
مدير روابط عمومي شبكه سحر اعتقاد دارد:« در شرايطي كه هجمه تبليغاتي عليه فرهنگ و كيان ارزشي ما، جبهه غرب را در يك صف كاملا متحد گرد هم جمع كرده، جاي افسوس است اگر استعدادهاي بالقوه‌اي كه نتايج كارشان در آثاري مثل بيگانگان، خاك و مرجان، سهم گمشده و ... قابل مشاهده است، وانهاده شده يا پشتوانه ارزشمند تخصص و اشراف بر مخاطبان غير ايراني و تجربيات توليد در خارج از ايران كه در شبكه هاي برونمرزي فراهم شده، مورد استفاده هم طراز با جايگاه مهم موضوع قرار نگيرد.
اين نكته ؛ هم بايد در نوع نگاه به اين بخش در مجموعه فرهنگي كشور، هم در منظر دست اندركاران حوزه ابلاغ و رساندن پيام فرهنگي ايران به وراي مرزهاي ايران و هم نگرش سياست‌گذاران مشي و بودجه توليدات هنري اين عرصه مد نظر قرار گيرد. خوشبختانه هنرمندان برجسته عرصه سينما و تلويزيون تجربه كار در كنار بخش هاي مختلف برونمرزي صدا و سيما را دارند و تجربه توليد در خارج از كشور نيز به اين هنرمندان در توليد هرچه بومي تر – كه لازمه باورپذير كردن اين توليدات است- كمك كرده و زمينه براي كار و مقابله با تهديدات غرب مهيا است. در واقع تنها جايي كه مي توان مطمئن بود مرحله آزمون و خطا را در اين عرصه پشت سر گذاشته و با اطمينان خاطر پيش مي رود، همين جا است»
دست آخر اينكه اگر كار به كاردان آن سپرده شود، قطعا نتيجه قابل اتكاتري را عايد سينماي ايران و همه دغدغه‌مندان نمايش تصوير زيبا از ايران و نگرش ها و آرمان هايش خواهد ساخت.
انتهاي پيام/
جمعه 29 آذر 1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 69]
-
گوناگون
پربازدیدترینها