تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1867179545
امنيت ؛ چالشي بحث برانگيز
واضح آرشیو وب فارسی:اطلاعات: امنيت ؛ چالشي بحث برانگيز
اشاره:
فرانسيس فوكويوما انديشمند آمريكايي در مقاله‌اي سيستم سياسي آمريكا را عامل بن بست كنوني و انسداد قدرت سياستگذاري در اين كشور دانست. وي در اين مقاله همچنين به تلاش‌هاي جمهوريخواهان براي تحت فشار قراردادن دولت اوباما اشاره كرد. در ادامه اين مطلب به انتقادات جان بولتون سياستمدار تندروي آمريكايي از دولت اوباما مي‌پردازيم.
***
مشكل، دو حزبي بودن است. در سمت راستگراها، مردم بسياري معتقدند كه نقش آنها در واشنگتن كوچك شمردن، حمله و قطع كمك‌ها به دولت است.
اين حمله بي‌رحمانه اعتماد عمومي را از بين برده و آژانسهاي فدرال را از صحنه ماموريت و بلندپروازي محروم مي‌كند. كاهش مداوم بودجه، توانايي دولت را براي مقابله با چالش‌هاي جديد محدود كرده است.
هيچ تلاشي براي تفكر و برنامه‌ريزي جاه‌طلبانه چه در زمينه فضايي و چه در زمينه زيربنايي وجود ندارد. ظاهرا تمامي آژانس‌ها در وضعيت كاهش هزينه و كنترل آسيب هستند.
تداوم حملات سياسي شده خواه با بلوكه كردن تاييديه صدها مقام و خواه با تحقيق از آنها در تمام موارد، به ايجاد جو احتياط و بيزاري كمك كرده است.
در سمت چپگراها، برنامه‌هاي سياسي و ليست آرزوها متمركز بر برتري جويي است. اين دولت فدرال به زباله‌داني براي تمامي انواع اهداف همچون كاركنان، لوازم و احتياجات، قوانين تهيه و تدارك و ساختارهاي سازماني تبديل شده است.
افزايش واحدهاي بخش دولتي، نيروي كار را انعطاف‌ناپذيرتر و تاثيرناپذيرتر كرده است. فرانسيس فوكيوما، كارشناس استندفورد خاطرنشان مي‌كند كه نيمي از كل داوطلبان جديد در اين بروكراسي فدرال را كهنه سربازاني تشكيل داده‌اند كه بسياري از آنها ناتوان هستند.
قابل تحسين است كه اين دولت مي‌خواهد به كهنه سربازان كمك كند و بايد به دنبال راه‌هايي باشد تا فرصت‌ها را براي آنها گسترش دهد اما اين دولت با افراد و لوازم بسياري سر و كار دارد كه به طور اجتناب‌ناپذير قابليت و كيفيت آنها از نظر اهميت تنزل درجه يافته است.
پل لايت به طور خلاصه به اين مساله مي‌پردازد كه كنگره چطور زماني كه احكام خود را تصويب مي‌كند، طبقات جديد مديريت به طور عادي براي اجراي آنها ايجاد شده‌اند. او در مطالعه «خط مقدم» مشاغل دولتي كه ميان مامور ماليات، مامور كنترل ترافيك هوايي و نگهبانان پارك توفير بسيار زيادي دارد، متوجه مي‌شود كه كارمندان بايد در برابر 9 طبقه از مقامات مديريتي و 16 طبقه از مقامات غيررسمي مديريتي پاسخگو باشند. با توجه به ارزيابي لايت، كارمندان متوسط فدرال در حال حاضر راهنمايي‌هاي سياستي و بودجه‌اي را از حدود 60 طبقه تصميم‌گيرنده دريافت مي‌كنند.
چرا دست به يك فشار فرا حزبي براي يك گروه‌بندي سراسري در دولت فدرال نزنيم؟ بايد بر بهبود ساختار اجرايي، ايجاد راه‌هاي آسان‌تر براي ورود افراد با استعداد به دولت و ايجاد انگيزه براي كارايي موثر در دستگاه‌هاي اداري تمركز كنيم.
برخي نگرانند كه اگر دولت كارايي بسيار خوبي داشته باشد، توقع ما بالاتر مي‌رود. در نتيجه آنها قصد دارند تا اين ديو را گرسنه نگهدارند. اما بخش اعظم آنچه كه دولت در آن كارايي مناسبي ندارد نمي‌تواند از خارج تامين شده، خصوصي يا لغو شود. با اين همه امنيت ملي هسته اصلي دولت فدرال است. اگر قراردادهاي خصوصي و اعطاي مشاغل را نيز اضافه كنيد متوجه مي‌شويد كه حدود 15 ميليون تن درحال اجراي قوانين، احكام و دستورات دولت فدرال هستند. شايد بتوان اين رقم را كاهش داد اما مطمئنا وظيفه مهمتر و ضروري‌تر اين است كه مطمئن شويم آنها تا جايي كه ممكن است به طور موثر و كارآمد فعاليت خود را انجام مي‌دهند.
مشكلات امنيتي
در چنين شرايطي،جان بولتون در يادداشتي براي انديشكده شوراي امنيت آمريكا مدعي شده است كه اوباما با سياست زده كردن فضاي اطلاعاتي سيا، مي‌كوشد خواست خود را بر جامعه اطلاعاتي تحميل و از پاسخگويي در مورد حادثه بنغازي شانه خالي كند .جان بولتون در يادداشت خود با عنوان «درس‌هايي از حادثه بنغازي»، مدعي شده است كه اوباما از وظايف خود شانه خالي كرده و براي پيشبرد سياست‌هاي خود، ديوار حائل ميان جامعه اطلاعاتي و جامعه سياست گذاري را در هم شكسته است.
اداي شهادت سه تن از مخبران باشهامت وزارت خارجه در كنگره به تاريخ ۸مي، انجام تحقيقات عمومي گسترده‌تر و بلند مدت‌تر را در مورد حادثه ۱۱سپتامبر ۲۰۱۲در بنغازي، ممكن ساخت. با اين حال حتي در حال حاضر هم شكي نيست كه كوري خودخواسته دولت اوباما نسبت به ادامه تهديد تروريسم بين‌المللي، دليل اصلي اشتباهات آن پيش، در هنگام و پس از كشته شدن سفير آمريكا و همراهان او در بنغازي است. اكنون لازم است درس‌هايي را كه اين ماجرا به ما مي‌دهد را بررسي كنيم.
درس اول: سيا نبايد «موضوع مباحث» را براي اعضاي كنگره، كاخ سفيد يا ديگر نهاد‌هاي اجرايي، بنويسد. درك كامل پيش نويس «موضوع مباحث» و ديگر روايت‌هايي كه مقامات دولت اوباما در چند هفته پس از حملات بنغازي مطرح كردند، زمان مي‌برد. با اين حال يكي از متحير كننده‌ترين وقايعي كه به تازگي فاش شده است، نقشي است كه سازمان اطلاعات مركزي آمريكا در ساخت نمايشنامه سوزان رايس براي گفتگوي تلويزيوني در ۱۶سپتامبر ايفا كرد.به هيچ وجه براي سيا مناسب نيست كه چنين وظيفه‌اي را عهده‌دار شود حتي اگر به درخواست كنگره يا كاخ سفيد باشد. آيا به خاطر مي‌آوريد زماني را كه دولت بوش به شكستن «ديوار حائل» ميان اطلاعات و سياست گذاري و در نتيجه «سياست زده كردن» جامعه اطلاعاتي، متهم شد؟ آيا مي‌توانيد تصور كنيد مقامات دولت بوش براي آنكه سيا را راضي كنند پيش نويس موضوع مباحث در مورد تسليحات كشتار جمعي در عراق را تنظيم كند، چه تلاشي كردند؟ امروز به نظر مي‌رسد مشاوران اوباما مشكل «ديوار حائل» را با از ميان برداشتن ديوار حل كرده و سيا را به يكي ديگر از منشي‌هاي كابينه خود تبديل كرده است. با اين حال هيچ كس در كنگره يا در رسانه‌ها به نظر شگفت زده نمي‌آيد. ايشان بايد شگفت زده باشند.
يك دولت مجبور است داستاني را روايت كند كه با نيازمندي‌هاي سياسي آن تناسب دارد. جناح مخالف هم مجبور است اين روايت را در هم بشكند تا نيازمندي‌هاي سياسي خود را پيش ببرد. سيا هيچ جايگاهي در اين عرصه مبارزاتي ندارد. بلكه بايد خود را به «مشخص كردن» موضوع مباحث، سخنراني‌ها و پاسخ‌هاي درخور براي پرسش‌هاي مطبوعاتي كه ديگران مطرح مي‌كنند، محدود كند و اساساً اين هدف را در پيش گيرد كه از انتشار اطلاعات طبقه‌بندي شده جلوگيري كرده و تنها در صورتي كه مقامات اجرايي اجازه انتشار آنها را دادند، به انتشار آنها مبادرت ورزد. در سال‌هاي رياست جمهوري بوش، استفاده مقامات اطلاعاتي از فرايند ترخيص به منظور تضعيف سياست‌هاي دولت، نوعي شكاف اطلاعاتي بود اما نه به اين رسوايي و انگشت نمايي. سيا همچنين بايد از آشكار شدن منابع و روش‌هاي جمع‌آوري اطلاعاتي حساس يا افشاي آنها در بيانيه‌هاي عمومي، جلوگيري و بايد اطمينان حاصل كند كه چنين بيانيه‌هايي اطلاعات دردسترس را شامل مي‌شوند. سيا به هيچ وجه نبايد در تقويت يا تضعيف سياست‌هاي دولت نقشي را ايفا كند .
تنظيم موضوع مباحث براي سناتورها يا نمايندگان مجلس از اين بدتر است، زيرا چنين كاري اصل تفكيك قوا را كه در قانون اساسي بر آن تصريح شده است، نقض مي‌كند. سيا براي كنگره كار نمي‌كند. اين نهاد به رئيس جمهور و نهاد‌هاي اجرايي مشاوره مي‌دهد. اگر اعضاي كنگره بخواهند در مورد موضوعي بحث كنند، كادري را در اختيار دارند كه اين مباحث را براي ايشان تنظيم مي‌كنند و سيا هم به همان نحو كه در بالا ذكر شد، اجازه استفاده از اطلاعات را به ايشان مي‌دهد. اين پاسخي است كه ديويد پترائوس، رئيس وقت سيا بايد مي‌داد؛ پاسخ به درخواست موضوع مباحث از طرف كميسيون‌هاي اطلاعاتي كه در جريان جلسه توجيه كنگره آنهم چند روز پس از حمله، مطرح شد.
اين فقط دقت در فرايند بروكراتيك دولت يك كشور نيست. تنظيم موضوع مباحث، سخنراني‌ها و پاسخ به سؤالات مطبوعاتي، به ويژه آن هم در بحبوحه يك بحران، ذاتاً سياسي است. وجود يك بحران اين فرايند را تغيير نمي‌دهد، چرا كه حكمراني در سطح عالي ذاتاً سياسي است؛ همانطور كه جاستيس بايرون وايت گفته است: «شما نمي‌توانيد سياست را از سياست خارج كنيد.» اما اتاق محل برگزاري كنفرانس مطبوعاتي، جايي براي جامعه اطلاعاتي نيست. اگر كاخ سفيد اوباما و وزارت خارجه كارشان در مورد تنظيم موضوع مباحث بنغازي به درستي انجام داده بودند و سيا هم به ايفاي نقش خاص خود مي‌پرداخت، منويات داخلي دولت به هيچ وجه آشكار نمي‌شد. هم چنين در مورد تسهيم مسئوليت‌ها نيز چنين مي‌شد .حتي برخي از موضوع مباحثي كه بدون هيچ چون و چرايي توسط سيا تنظيم شد نشان مي‌دهد كه صحت سياسي نيز مي‌تواند تحت تأثير قرار گيرد و اين نشان مي‌دهد كه دولت نسبت به تروريسم بين‌المللي چشم خود را بسته است. اين كه سي‌آي‌اي آنچه را كه فرماندهان سياسي آن مي‌خواهند بشوند بر زبان جاري مي‌كند تأثير قابل پيش‌بيني سياسي سازي و خود سانسوري را ملموس مي‌كند.
درس دوم: اگر پرسنل ديپلماتيك يا اطلاعاتي بنا به دلايل سياسي قرار است در مكان خطرناكي مستقر شوند، بايد در مورد هر آنچه كه براي صيانت از آنها لازم است، فكر شود.
درست است كه نه كارمندان سرويس خارجي و نه سرويس مخفي مي‌توانند در داخل استحكامات سفارت پناه بگيرند و همچنان به كار خود ادامه دهند. هيلاري كلينتون، وزير سابق امور خارجه مكرر از استعاره كليشه‌اي «ديپلماسي استعماري» براي توصيف رويكرد مطلوب خود استفاده كرده است، اما اكنون مي‌توان ديد كه او به هيچ وجه به صورت كامل از معناي اين استعاره آگاه نبوده است.
با اين حال نمي‌توان گفت كه اشتباهات مربوط به حادثه هايي مثل بنغازي تنها متوجه وزارت خارجه است؛ اين اشتباهات بيش از پيش ناكامي‌هاي فرايند تصميم سازي در عرصه امنيت ملي دولت اوباما را آشكار مي‌كند.اكنون كاملاً مشخص شده است كه پيش از حادثه مذكور هشدارهاي مربوط به وجود خطر در بنغازي و به طور كلي در ليبي، آشكار شده بود.
به دنبال چند سال ناآرامي در پي بهار عربي در ليبي و خشونت در سراسر خاورميانه، هيچ بهانه‌اي را نمي‌توان براي قصور در فراهم آوردن امنيت لازم براي شهروندان رسمي يا غير رسمي آمريكا در ليبي و كل منطقه، مطرح كرد. پس از آنكه شهروندان آمريكايي در فوريه ۲۰۱۱با استفاده از يك قايق كرايه‌اي يوناني از طرابلس خارج شدند، به اين دليل كه نيروي دريايي و هوايي كافي در دسترس نبود، آيا كسي اين پيش بيني را نمي‌كرد كه حادثه مشابهي در آينده‌اي نزديك رخ دهد؟ آيا نبايد در مورد استقرار نيروي نظامي بيشتر در نزديكي مناطقي از خاورميانه و شمال آفريقا كه احتمال خطر در آنها مي‌رفت، فكر بيشتري مي‌شد؟ اين قبيل مسائل بايد مكرر مطرح و پاسخ داده شوند اما به هيچ وجه تا كنون پاسخي نگرفته‌اند.
درس سوم: كاخ سفيد بايد مسئوليت را به طور مشخص در ميان نهاد‌هاي فعال در آن سوي مرزها تقسيم كند. در نظر، سفراي آمريكا «سرپرستان مأموريت‌ها» به شمار مي‌روند و مسئول تمامي فعاليت‌هاي رسمي آمريكا در كشورهايي هستند كه به آنجا اعزام شده‌اند.
در واقع، ارتش و اطلاعات، بنا به دلايل موثقي، غالباً به صورت مستقل عمل مي‌كنند و البته با تنفيذ اختيار از جانب رياست جمهوري. در موارد ديگر، پنتاگون و سيا نيز مستقل عمل مي‌كنند بدون توجه به خطوط رسمي مرجع قدرت و در نتيجه جنگ‌هاي بي‌پاياني را در خارج و داخل ايجاد مي‌كنند.
هيچ روند واحد «صحيحي» براي همه كشورها وجود ندارد. رئيس جمهور بايد مسئوليت منحصر به فرد خود را عهده‌دار شود و اطمينان حاصل كند كه خطوط ارجاع به قدرت و ارتباط، به ويژه در مناطق بحران زده‌اي همچون ليبي، مشخص بوده و همه اطراف درگير آن را درك مي‌كنند. وي با استمداد از شوراي امنيت ملي خود، مسئول اصلي تقسيم وظايف و اختيارات در ميان وزارت‌خانه‌ها و نهاد‌هاي فعال در آن سوي مرزهاست.
اين براي رئيس جمهور اوباما بيشتر شبيه «مديريت» صرف برنامه‌ها است كه از نگاه او مناسب حال وي نيست، اما اين تصميمات عموما مربوط به امور حساس با استراتژي كلان دولت مرتبط مي‌شود. رئيس جمهور كه از زير مسئوليت‌هاي خود در اين حوزه شانه خالي مي‌كند، به همراه زيردستان خود، هزينه گزاف و گرانباري را خواهد پرداخت.ما همچنان پاسخ درخوري براي اين سؤال دريافت نكرده‌ايم كه چرا اصلاً يك هيات ديپلماتيك در بنغازي بايد حضور داشته باشد و چرا تأسيسات فيزيكي كافي براي تأمين امنيت در آن شهر ايجاد نشده بود. آن دسته از پرسنل آمريكايي كه در بنغازي بودند، وابسته به جامعه اطلاعاتي بوده و به عنوان «وابسته»، نه اعضاي كنسولگري، در اين شهر حضور داشتند.
اگر از تأسيسات وزارت خارجه براي ايجاد پوشش براي سي‌آي‌اي استفاده شده بود، چرا اين دو عمليات به لحاظ فيزيكي كاملاً از هم جدا بودند؟ اما پوشش كافي ايجاد نشد.
همانطور كه مراسله ۱۶آگوست هيئت مذكور به واشنگتن نشان مي‌دهد، هم پرسنل وزارت خارجه و هم سي‌آي‌اي با توجه به محيط تهديد آلود بنغازي متوجه بودند كه اين دو مكان بايد در هم ادغام شوند.
در نهايت اينكه متأسفانه همانطور كه اكنون بر همه مشخص شده است، منابع نظامي كافي براي دفاع يا نجات آمريكايي‌هايي كه در بنغازي محاصره شده بودند، وجود نداشت.عملكرد دولت ما پيش و در هنگام حادثه بنغازي منجر به كشته شدن چهار نفر شد. چه مسئوليت اين ناكامي بر عهده خود اوباما يا هر جاي ديگر باشد، بدون شك خطوط قدرت در هم شكست. ترميم اين ناكامي بايد در اولويت قرار گيرد.
درس چهارم: روند عادي هيئت بررسي و پاسخگويي وزارت امور خارجه در هم شكست و بايد وانهاده شود. هيئت بررسي و پاسخگويي بنغازي بايد آخرين مورد از اين قبيل هيئت‌ها باشد. اينكه يك مقام مسئول در حالي كه رفتارش مورد سؤال بوده و بايد بررسي شود، به انتصاب يك هيئت مميزي مبادرت ورزد، هيچ توجيهي ندارد. از اين روي جاي تعجب نيست كه هيئت بررسي و پاسخگويي بنغازي، همه اتهامات و قصور را متوجه سطوح پاييني، يعني سطح معاونت و مشاوره وزارت، كند.
بدون شك اين درس‌هاي عملي از ماجراي بنغازي فقط به مثابه يك آغاز است. زمينه اصلي همه اين موارد نشان مي‌دهد كه اتخاذ يك رويكرد فارغ از تعصب و عقلايي از جانب رياست جمهوري در عرصه نظارت بر نهاد‌هاي اجرايي، ضروري است. با انتشار جزئيات بيشتر در مورد بنغازي (و حادثه ۱۵آورين بوستون)، نتايج بيشتري مي‌توان به دست آورد.
به هر حال اين موارد به خودي خود نمي‌توانند يك دولت را كه به عمد چشمان خود را بر تروريسم بين‌الملل بسته است، از كار خود بازدارد، اما مي‌توان آنها را به مثابه آغازي مثبت قلمداد كرد. همچنين مي‌توان آنها را به عنوان پاسخي قاطع در قبال سؤالي كه هيلاري كلينتون مطرح كرد، دانست؛ او گفت كه «حال كه همه چيز گذشته است، چه فرقي مي‌كند كه چه شده است؟»، كه در پاسخ مي‌گويم، حتي الان هم فرق مي‌كند كه واقعاً چه اتفاقي افتاده است.
چهارشنبه 20 آذر 1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اطلاعات]
[مشاهده در: www.ettelaat.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 24]
-
گوناگون
پربازدیدترینها