واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: وبامشهورترين شعر «نازک الملائکه» بانوي شعر و ادب عراق وبا
شب ِ تيره فرا رسيدگوش کن،به پژواک ِ ناي ِ نالهها،مردگان در دل ِ تاريکي، خاموشو فرياد بلندِ دلهره،غليان ِ اندوهي که در پژواک ِ ضجهها ميجوشددر هر قلبي،جوش و خروشيو غمگنانه نالههاييکه در آرامش ِ کلبهها لانه کردهو همه جا،فرياد ِ جان در ژرفاي تيرگيو صدايي که در هر مکاني زار ميزندو مرگ،تکه پارههايي که به جا گذاشته،مرگ، مرگ، مرگاي نيل ِ غماندودِ آشفته از دستان ِ مرگ،سپيده دميدگوش فرا ده به آواي کودک ِ بيچارهمردگان، بسيار مردگانکه شمارشان از کف رفته استو فردايي که ديگر نيستسکوتي نيست
و يا هيچ لحظهي يادمانياين دستآوردِ مرگ استمرگ، مرگ، مرگو شکايت ِانساناز آن چه مرگ کردهوبا،در وحشت با اجساد ِ مردگاندر غاردر سکوتي بيرحمانهکه داروييست مرگدرد ِ وبا برخاستو کينهاي که مدام ميجوشدبه ناگاه،آن دشت ِشاد و روشنفرياد زنان سقوط کردديگر کسي فرياد ِگريه گنندگان را نميشنودهمه جا،پژواک، پس ِ پشت ِ پنجههاي مرگدر کلبهي زن ِ کشاورزجز نواي نالهي مرگ نيستمرگ، مرگ، مرگو نمود مرگ،که در کالبد ِستمگرانهي وبابه انتقام نشسته استسکوت ِ رونده،جز واگشت ِ صداي تکبير نيستحتي،گورکن نيز مرده استو ياوري نماندهمؤذن نيز مرده است
کيست که مردگان را تکريم کندديگر جز ناله و سودايي نماندهکودکي پدر و مادر از دست دادهبا قلبي اندوهوار ميگريدو فردا، بيشکوحشت بيماري او را فرا خواهد گرفتاي شبح ِ خونريز،جز اندوه ِمرگ ، چيزي نگذاشتيمرگ ، مرگ ، مرگاي مصر ،مرگ احساسم را تکه پاره نمود . الکوليرا سكَن الليلُأصغِ إلى وَقْع صَدَى الأنَّاتْفي عُمْق الظلمةِ, تحتَ الصمتِ, على الأمواتْصَرخَاتٌ تعلو, تضطربُحزنٌ يتدفقُ, يلتهبُيتعثَّر فيه صَدى الآهاتْفي كل فؤادٍ غليانُفي الكوخِ الساكنِ أحزانُفي كل مكانٍ روحٌ تصرخُ في الظُلُماتْفي كلِّ مكانٍ يبكي صوتْهذا ما قد مَزّقَهُ الموتْالموتُ الموتُ الموتْيا حُزْنَ النيلِ الصارخِ مما فعلَ الموتْطَلَع الفجرُأصغِ إلى وَقْع خُطَى الماشينْفي صمتِ الفجْر, أصِخْ, انظُرْ ركبَ الباكينعشرةُ أمواتٍ, عشرونا
لا تُحْصِ أصِخْ للباكينااسمعْ صوتَ الطِّفْل المسكينمَوْتَى, مَوْتَى, ضاعَ العددُمَوْتَى, موتَى, لم يَبْقَ غَدُفي كلِّ مكانٍ جَسَدٌ يندُبُه محزونْلا لحظَةَ إخلادٍ لا صَمْتْهذا ما فعلتْ كفُّ الموتْالموتُ الموتُ الموتْتشكو البشريّةُ تشكو ما يرتكبُ الموتْالكوليرافي كَهْفِ الرُّعْب مع الأشلاءْفي صمْت الأبدِ القاسي حيثُ الموتُ دواءْاستيقظَ داءُ الكوليراحقْدًا يتدفّقُ موْتوراهبطَ الوادي المرِحَ الوُضّاءْيصرخُ مضطربًا مجنونالا يسمَعُ صوتَ الباكينافي كلِّ مكانٍ خلَّفَ مخلبُهُ أصداءْفي كوخ الفلاّحة في البيتْلا شيءَ سوى صرَخات الموتْالموتُ الموتُ الموتْفي شخص الكوليرا القاسي ينتقمُ الموتْالصمتُ مريرْلا شيءَ سوى رجْعِ التكبيرْحتّى حَفّارُ القبر ثَوَى لم يبقَ نَصِيرْالجامعُ ماتَ مؤذّنُهُالميّتُ من سيؤبّنُهُلم يبقَ سوى نوْحٍ وزفيرْالطفلُ بلا أمٍّ وأبِيبكي من قلبٍ ملتهِبِ
وغدًا لا شكَّ سيلقفُهُ الداءُ الشرّيرْيا شبَحَ الهيْضة ما أبقيتْلا شيءَ سوى أحزانِ الموتْالموتُ, الموتُ, الموتْيا مصرُ شعوري مزَّقَهُ ما فعلَ الموتْ ترجمه / ستار جليل زادهتنظيم : بخش ادبيات تبيان
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 276]