واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: در اوايل قرن هفتم هجري قمري شاعر بلند آوازه ايران،ابومحـمد مشرف الدين ( شرف الدين ) مصلح بن عـبدالله بن شرف الدين سعدي شيرازي، مـلـقب به ملـك الكـلام و افصح المتكـلمين، در شهر شيراز مهد شاعران خوش نام پارسي ديده به جهان گشود. دوران كودكي وي اندكي با تعاليم پدر سپري شد اما ديري نپاييد كه مرگ پدر اسطوره تنهايي را بر جان وي گذاشت و پس از آن زندگي اش را در كنار جد مادري خود سپري كرد. وي پس از يادگيري مقدمات علوم شرعي و ادبي در شيراز، در اوان جواني به بغداد رفت و در مدرسه نظاميه بغداد به تحصيل پرداخت و در آنجا از آموزههاي امام محمد غزالي بيشترين تأثير را پذيرفت. سعدي از محضر استاداني از جمله شهابالدين سهروردي و جمال الدين ابوالفرج عبدالرحمن محتسب، كسب فيض نمود. عشق به يكتاي هستي در دل سعدي جوان، چنان نفوذ كرد كه او عشق به همه حيات را تبلور عشق الهي مي دانست، او در مدرسه بغداديه نزد اساتيد به نام، انديشه خود را تعالي داد و به مقامي رسيد كه با مطالعه نثرهايش مي توان او را روشنفكر آن قرون ناميد، روشنفكري كه كلامش براي قرن حاضر نيز حجت و روشنگر است. سعدي پس از چند سال تحصيل در بغداد، با آغاز سفرهاي طولاني زندگي خود را متحول ساخت .او در توصيف سفر هايش به سرزمين هاي حـجاز، شام، لبـنان و روم به عنوان يك توشه علمي و معنوي ياد مي كند كه اين پيام را در متن شعرهايش مي توان دريافت: بسر بردم ايام با هـر كسي ز هـر خرمني خوشه اي يافتم در اقصاي عـالم بگـشتم بسي تمتع به هـر گوشه اي يافتم به گفته خود وي درمعنا ، جهان ديده، به از جهان خورده است، كه همين عبارت دو نشان از شخصيت وي به دست مي دهد ، نخست ديد مطالعاتي وي در آنچه امروز انسان شناسي و جامعه شناسي مي ناميم كه از طريق سفر و نشست و برخاست با ديگران حاصل مي شد و دوم ديدگاه بياني اوست كه نشان از بهره جويي از زبان طنز در بيان دارد و آشكار كننده توانايي خاص اين شاعر در استفاده از اين زبان در غايت نثر فارسي ،كه سجع است، مي باشد و بهره جويي از آن در شيوا سازي پندهاي انساني در قالبي كه هنوز نيز پس از گذشت سده هاي مختلف، نو و شيرين مي نماياند. سعدي، پس از چند سال سفـر و تحصيل، آنگاه كه ذات عاشق يگانه اش با جامعه شناسي تكميل شده بود، به زادگاهش شيراز بازگشت. وي به عنوان تحصيلكرده اي كه زمانه را خوب مي شناخت توانست از امكانات ابوبكربن سعدبن زنگي حاكم شيراز، براي نوشتن مطالبش استفاده كند، شايد به همين دليل بخشي از نام ابوبكر بن سعد بن زنگي را استفاده كرد و تخلص سعدي را براي خود انتخاب كرد. وي توانست در اين دوران كتاب بوستان را در ده باب در قالب مثنوي ارائه دهد اين كتاب مملو از حكايات شيريني است كه از زبان انسان و جمادات و حيوانات بيان شده و همگي طريقه درست زيستن را مي آموزاند؛ درست زيستني كه به دور از خشم ، همراه با همدلي و در عين حال شريك شدن در دردهاي ديگران باشد تا همه حيات كمال يابند. ديگر كتاب سعدي، كه عظمت نثر ايراني را مي نماياند، گلستان است كه تا چند دهه پيش ابيات آن در ابتدا در نثرهاي ديواني و در كنار آن در نامه هاي بزرگان دولتي به يكديگر حاكم شده بود. در كنار اين دو كتاب ، سعدي ، غـزل ها ، قـصائد و قطعاتي دارد كه ديوانش را تشكيل مي دهند، سعدي غزل فارسي را به درجه اي از كمال رساند كه تا پيش از آن سابقه نداشت. از ديگر كتاب هايي او مي توان از رسائل نثر و هزليات نام برد. شهرت سعدي در زمان خود و پس از آن ، معلول چند خاصيت است، اول اينكه او زبان شيواي خود را وقف مدح نكرده، دوم اينكه او شاعري جهانگرد بود و گرم و سرد روزگار را چشيده و تجارب خود را براي ديگران با زيبايي و شيريني بيان نموده و هم چنين وي در سخنان خود چه از نظر نثر و چه نظم از امثال و حكايات دلپذير استفاده نموده است و ديگر اينكه سعدي به شاعري شوخ طبع و بذله گو معروف است كه خواننده را مجذوب مي كند. اشعار اين شاعر بلند آوازه به گونه اي شهرت جهاني يافت كه بر پيكره سازمان ملل اينگونه نقش بست بني آدم اعضاء يكديگرند/كه در آفرينش ز يك گوهرند /چو عضوي بدرد آورد روزگار/ دگر عضوها را نماند قرار . كلامي كه اوج تفكر ايرانيان را نسبت به بشريت ارائه مي دهد و نام ايران و ايراني را همواره در تاريخ براي جهانيان جاودان مي سازد. شيخ اجل، سعدي شيرازي، در سال 695 هجري قمري دار فاني را وداع گفت و دنياي اشعار نغر پارسي را با مرگ خويش تنها گذاشت، شاعري كه ديده تيزبين او در هر ذره هستي، عالمي از پند و حكمت بود. امروزه مقبره اين استاد پارسي، در خانقاهي واقع در 4 كيلومتري شمال شرقي شيراز، در دامنه كوه فهندژ، در كنار باغ دلگشا است كه جايگاه ديدار دوستداران اهل شعر و ادب پارسي است. اطلاع**9128**1717
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 790]