تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835090917
جای خالی متحدان استراتژیک
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > خوش چهره، جلال - "منافع ما تعهدات ما را باید شکل دهد، نه به عکس" / ریچارد نیکسون واکنش مقام های تهران به تصویب قطعنامه 1927 شورای امنیت با اکثریت آراء و تنها دو مخالف و یک رآی ممتنع ، بیش از آنکه دیپلماتیک باشد شکوه هایی از سر عصبانیت بوده است. در عرصه دیپلماسی عصبانیت ضامن هیچ موفقیتی نیست؛ به ویژه وقتی که مخاطب این رفتار دغدغه های دیگری دارد و همین مهم سبب کنش های اوست. به نظر می رسد مقام های تهران گلایه های خود را بر بستری از باورهای خود ساخته قرار داده اند که در سا لهای اخیر بر این اساس روابط را با برخی بازیگران عرصه بین الملل مهندسی کرده اند. تصویب چهارمین قعطعنامه تحریمی علیه ایران باید این تجربه را دیگر بار برجسته کرده باشد که اعتماد کالایی نیست که میان دیپلمات ها به وفور یافت شود. سیاست خارجی کشورها با براورد قدرت و منافع ملی دنبال می شود . از این رو اقدام هایی که در برهه یی از زمان انجام می شود همراه با استراتژی لازم نباشد هرگز قادر نخواهد بود منافعی را برای بانیانش به همراه آورد. وقتی در جامعه جهانی شاهد نمایش قدرت ها هستیم ساده انگاری است این نمایش ها را بدون آنچه در بخش های پنهان جریان دارد مورد قضاوت قرار دهیم. در این صورت بی گمان دچار اختلال در قدرت تشخیص خواهیم شد؛ همانگونه که مقام های تهران با تصویب قطعنامه اخیر دچار شدند. اظهارات مقام های روسیه، سکوت معنا دار چینی ها در پی رآی مثبت به قطعنامه، رآی ممتنع لبنان و حتی موضع کشوری مانند اوگاندا و... این تجربه را دیگر بار تاکید می کند که بازیگران صحنه بین المللی همه چیز را از دریچه منافع ملی خود می نگرند. بی جهت نیست که می گویند در عالم دیپلماسی هیچ دوستی پایدار نیست و هیچ دشمنی هم. هنری کیسینجر می گوید: "سیاست خارجی وقتی روابط قدرت واقعی را نادیده می گیرد و بر پیشگویی مقاصد شخص دیگر تکیه می کند، در واقع روی ماسه های روان بنا می می شود." منطق سیاست خارجی حکم می کند، چیزی که از آن می خواهیم حمایت کنیم با نیرویی که از آن انتظار حمایت داریم باید از نظر هندسی متناسب یکدیگر باشند. تصویب قطعنامه 1929 شورای امنیت اگر یک موفقیت دیپلماتیک برای واشنگتن بود ، هشداری است به تهران که در فضای دیپلماسی تنهاست. گلایه هایی از جنس آنچه مقام های تهران بر زبان آوردند هیچ بازیگر بین المللی را متاثر از خود نخواهد کرد ؛مثل اینکه احمدی نژاد خطاب به رهبران مسکو در اجلاس بیشکک ( شانگهای) گفت یا اظهارات منوچهر متکی در باره واکنش احتمالی ایران و نیز اظهارا رئیس سازمان انرژی اتمی که گفت: "از چین انتظار داشتیم با درایت و هوشمندی بیشتری در این زمینه( دادن رأی مثبت به قطعنامه) وارد عمل شود." آیا براستی سیاستمداران ایرانی نمی دانند که اگرچه از روزگاری نه چندان دور چینی ها به عنوان تند روترین کشور کمونیستی شناخته می شدند اما همین کمونیست های دو آتشه از همان زمان تاکنون حتی تعهدات ایدئولوژیک خود را عمومأ از فیلتر منافع ملی خود می گذرانند. یافتن متحد استراتژیک در صحنه بین الملل اگر در این روزگار امری دور از دسترس نباشد لااقل مبتنی بر شاخصه هایی است که از مهمترین آنها درست تعریف کردن اهداف سیاست خارجی است. بد تعریف شدن اهداف به انسجام مخالفان می انجامد. اما تعریف درست باید با نفوذ در نگرش بازیگران و در این حال تأثیر گذاری بر محاسبات آنان همراه باشد. سیاستمداران تنها یکبار برای حدس و گمان و تصمیم سازی فرصت دارند زیرا هر اقدام آنان نتایجی را در بر دارد که تا مدت ها تاثیر خود را به جا خواهد گذاشت. اکنون تهران علاوه بر تحمل چهارمین قطعنامه تحریمی شاهد رایزنی های ادامه داری است که می کوشد حلقه فشارها را با تحریم های یکجانبه از سوی امریکائیان و اروپائیان تنگ تر کند . در این میان آیا تهران تنها باید در اندیشه یافتن متحدان تازه یا حفظ کجدار و مریز دوستان نه چندان محکم سابق باشد؟ امریکائیان در دنبال کرد سیاستی ایستگاهی توانستند گام به گام اکثریت موافق با افزایش تحریم و فشارها بر ایران را در جامعه جهانی کسب کنند. اما چرا تهران به رغم همه تلاش های دیپلماتیک سر انجام اقلیتی را همراه خود دید که از یکسو اعضای تاثیر گذار اصلی بر تصمیم سازی در شورای امنیت نبودند و از سوی دیگر یکی از اعضای غیر عضو که انتظاری حتی بیش از ترکیه و برزیل از او می رفت؛ یعنی لبنان، تنها به دادن رآی ممتنع بسنده کرد؟ به نظر می رسد لازم است تهران اهداف سیاست خارجی خود را باز تعریف کند. باید از احساسگرایی و نبود ادبیات روشن در تعریف اهداف سیاست خارجی پرهیز کرده و بر اساس منافع ملی ابزارهای پیگری آن را فراهم کرد. پالمرستون نخست وزیر سابق انگلیس روزگاری گفته بود؛ انگلستان هیچ دوستی ندارد و فقط منافع او مهم است . و سر انجام اینکه " اعتماد کالایی نیست که در جامعه بین الملل به وفور یافت شود".
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 269]
-
گوناگون
پربازدیدترینها