واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: ديدار دلدار ( 3)
اشاره:هزار جهد بكردم كه سر عشق بپوشمنبود بر سر آتش ميسرم كه نجوشمبه هوش بودم از اول كه دل به كس نسپارم شمايل تو بديدم نه عقل ماند و نه هوشم (سعدي)آنان كه كمر همت بر بسته اند كه از قعر جان تا اوج جانان سفر كنند، چه راست گفته اند كه سالك را در اين راه پر فراز و نشيب و سخت كرانه ناپديد، بي گذر از شاهراه ولايت و بي مدد از خضر راه، اميد نجاتي نيست.عارفان بالله و استوانه هاي اخلاق كه در طريق سلوك الي الله از خود رسته و به خالق پيوسته اند؛ اين همه را وامدار عنايات و توجهات آن امام يگانه دانسته و مي دانند. از اين روست كه مي كوشند تا هماره در مجراي فيض بخشي ولي اعظم خدا قرار گيرند. حكايت اينان را با او چونان حكايت ذره و آفتاب است؛ ذره در روشناي آفتاب بالا مي رود تا به وادي خورشيد راه يابد. اين جماعت، محبت آن يار دلنواز را براي ديدار دلدار خويش بر گزيده اند. با وي آنچنان مانوسند كه گويي حضور و غيبت آن محبوب بي همتا نزدشان يكسان است. نشست و برخاستشان با اوست، دم زدنشان از اوست، تپيدن نبضشان براي اوست. عشق و عيششان يادكرد نام اوست، وام از دم مسيحايي او مي گيرند، و راز از لب اهورايي او مي جويند، مشكلات خويش را بر وي عرضه مي دارند و ... سرانجام اوست كه گره از كار فرو بسته شان مي گشايد... آري! حكايت اين دلدادگي و دلبردگي بسي نكته آموز و شوق انگيز است. و در اين ميان، سهم شما كه قدم رنجه كردهايد و بر سر اين پنجره پا نهاده ايد. زرين برگهايي است از آن تشرفات روحاني و مشاهدات وجداني كه به فضل خدا آهسته و پيوسته تقديم حضورتان خواهد شد.و اينك گزارشي ديگر از اين بزم حضور، براي آنانكه نسخه شفابخش دلها و سرمه جلابخش ديده هاشان را در اين محافل انس و قرب مي جويند. دين و انديشه، ابوالقاسم شكوري
نويسنده زبر دستعلم را از هر كس كه بود، مى آموخت و هر روز بر اندوخته هاى علمى و سرمايه هاى فرهنگى اش مى افزود. گاهى مجبور مى شد، براى مدتى شهر و ديار خويش را نيز ترك كند و با شرايط بسيار سختى به كسب دانش ها و مهارت هاى روز بپردازد.مدتى به صورت ناشناس، همچون شاگردان ديگر در درس استادى سنى مذهب شركت كرد. گاهى استادش كتاب قطورى را مى گشود و مطالبى را كه در رد مذهب شيعه نگاشته بود، براى شاگردانش مى خواند. پس از اتمام كلاس، غوغايى ميان جويندگان دانش به پا مى شد و هر يك از آنها درباره سخنان استاد، ديدگاه هاى مختلفى را ارائه مى كردند، مرد با خود گفت اين استاد با دروغ گويى، به مذهب شيعه مى تازد و آن را، در حد كفر پايين مى آورد. بايد كارى كنم ، اما... .چند روز گذشت تا اين كه فكرى به خاطرش رسيد. علامه حلى از فرداى آن روز، به استادش نزديك تر شد و چنان وانمود كرد كه گويى از مريدان واقعى اوست. روزها از پى هم مى گذشت و علامه حلى براى به دست آوردن كتاب استادش لحظه شمارى مى كرد. مى خواست نوشته هايش را با دليل و برهان رو كند. به اين ترتيب حقانيت شيعه را - كه روز به روز بيشتر مورد ترديد قرار مى گرفت - ثابت كند.سرانجام روزى دل به دريا زد و با اصرار از استادش خواست تا كتابش را براى چند روز به او بدهد. استاد زيرك تر از آن بود كه چنين كارى كند. او به شاگردش، علامه حلى گفت: من نذر كرده ام كه كتاب را بيش از يك شب به كسى نسپارم. اگر قول مى دهى فردا صبح آن را صحيح و سالم تحويل دهى، به تو امانت مى دهم.علامه چاره اى نداشت و پذيرفت. در راه بازگشت به خانه، با خود مى انديشيد: چگونه يك شبه كتاب را مطالعه كنم و از روى آن بنويسم؟ نوشتن آن حداقل يك سال وقت مى برد. بنابر اين تصميم گرفت، شب بيدار بماند و كتاب را بخواند و در فرصتى مناسب با نوشتن رديه،(1) جلوى تبليغات مسموم عليه شيعه را بگيرد تا عده اى از گمراهى نجات پيدا كنند.شب شام سبكى خورد تا بتواند بيدار بماند و بلافاصله شروع به خواندن كتاب كرد؛ اما ديد لازم است از بعضى جاها يادداشت بردارى كند. همين كار را نيز كرد. هنوز چند صفحه اى ننوشته بود كه احساس كرد، پلك هايش سنگين شده. از اين رو به حياط رفت و آبى به سر و صورت خود زد تا خوابش نبرد و دوباره مشغول شود. هنوز از كنار حوض بر نخاسته بود كه صداى در را شنيد. گفت :- اين موقع شب كيست كه در مى زند؟!صدايى شنيد:- باز كن. مهمان نمى خواهى ؟آه از نهاد علامه حلى برخاست. سمت در رفت و با خود گفت خدايا، درست است كه مهمان حبيب توست، ولى چرا امشب؟ در را باز كرد و مرد عربى را ديد. او را به اتاقش راهنمايى كرد. از او پرسيد: شام خورده اى؟ و بدون اين كه منتظر پاسخ بماند، برايش مقدارى نان و خرما آورد. مرد عرب پرسيد: چه مى كنى ؟- از كتابى يادداشب بر مى دارم. فردا صبح كتاب را بايد به صاحبش برگردانم. و ماجرا را برايش گفت. مرد عرب به او گفت كه حاضر است كمكش كند. قرار شد علامه حلى كاغذها را خط كشى كند و آن مرد بنويسد. علامه به سرعت خط كشى مى كرد و مرد تند مى نوشت.ساعتي گذشت ولى هنوز در ابتداى راه بودند. مرد عرب ديد علامه خسته است و پى در پى خميازه مى كشد و پلك هايش را مى مالد. رو به او كرد و گفت:- تو برو بخواب. من تا هر جا كه توانستم مى نويسم.علامه تا سرش را روى متكا گذاشت، خوابش برد.نزديك اذان صبح، علامه از خواب برخاست. ياد مرد افتاد و قول و قرارى كه با او گذاشته بود. خانه را جست و جو كرد و او را نيافت. با خود گفت پس كجاست؟ تا چه قسمتى از كتاب را نوشته است؟سراسيمه سوى كتاب رفت. يك صفحه را برداشت و ديد با خط زيبايى نوشته شده. كتاب را تا صفحه آخر ورق زد. ديد تمام مطالب كتاب استادش را نوشته. چشمانش برق زد. به آخر كتاب كه رسيد. خشكش زد. بغضش تركيد و اشكش كنار امضاى مرد عرب ريخت: كتبه الحجة ... .آن مرد، حضرت حجت (عليه السلام) بود.(2) پي نوشتها:1 پاسخ به آن2 مجالس المومنين، ج1، ص 573. منبع:حيات پاكان، ج5، مهدي محدثي
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 528]