واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > دانش، مهرزاد - درباره فیلم طبقه سوم ساخته بیژن میرباقری این روزها فیلم طبقه سوم جدیدترین فیلم بیژن میرباقری به شکل محدودی روی پرده سینماهای تهران است. متأسفانه مناسبات کنونی اکران از یک سو و تنزل سلیقه و بینشی که طی سال های اخیر در میان برخی از اقشار سینمارو در اثر کثرت آثار مبتذل شکل گرفته است از سوی دیگر، باعث شده است فیلم هایی مانند طبقه سوم کمتر دیده شوند و عملا مورد اجحاف قرار گیرند. شاید در چنین موقعیتی وظیفه ما سینمایی نویسان در قبال این نوع فیلم ها ابعاد گسترده تری باید به خود گیرد و دست کم به میزان سهم اندکی که در رسانه ها داریم، مخاطبان را برانگیزیم تا اگر تصمیم به رفتن به سینما می گیرند، آثاری از این دست را هم در برنامه های خود قرار دهند. از بیژن میرباقری تا به حال فیلم هایی مانند ما همه خوبیم، روز برمی آید، دوزخ برزخ بهشت و همین طبقه سوم را دیده ایم. البته سابقه او در فعالیت های سینمایی و هنری بسیار بیش تر از این چهار عنوان است و در ساخت فیلم کوتاه، انیمیشن، و کارهای گرافیکی روی تیتراژها و ...هم کارنامه پرباری دارد. شاید بتوان یکی از اصلی ترین ویژگی های آثار سینمایی میرباقری را متمرکز کردن درام روی فضاهای محدود و شخصیت های معدود دانست. پرداختن روی موضوعات داستانی در چنین سپهری، کار دشواری است، چرا که فیلمساز ناچار است از حداقل های عناصر درام برای پیشبرد روایت و تعمیق شخصیت آدم ها و موقعیت پردازی های داستانی بهره ببرد. میرباقری در هر چهار کار بلندش کم و بیش در این عرصه خود را موفق نشان داده است و طبقه سوم در این میان یکی از مثال زدنی کارهایش است. این فیلم، داستان دختر جوانی را تعریف می کند که در گریز از یک موقعیت پرمخاطره به مأوایی امن پناه می برد و در آن جا با زن جوانی رو به رو می شود که احساس می کند می تواند دست کم در ساعاتی گذرا به او اعتماد کند. در این فضا، مخاطب اتفاقا بیش تر نگران زن است تا دختر فراری؛ مبادا که دختر با خامی و جوانی اش، لطمه ای به موقعیت او وارد کند؛ ولی آیا این حس تا پایان فیلم تداوم دارد؟ این تعلیقی است که میرباقری هوشمندانه ، در روایتی پلکانی به بررسی و تبیین آن می پردازد و با تأکیدی درست و دقیق روی جزئیات صحنه ، پردازش درست دیالوگ ها و فصل بندی استاندارد روند داستان، تماشاگرش را در مرزهای تردید و گاه غافلگیری پیش می برد. هیجانی که در این فیلم تجربه می کنید، جنسش با تهییج های جاری در فیلم های بازاری و ساده پسند البته متفاوت است و عمقی را دارا است که بیش تر لایه های درونی ذهن مخاطب را هدف قرار می دهد تا جنبه های سطحی و کاذب غریزی را؛ اما این اصلا به این معنا نیست که فیلم سرگرم کننده نیست و یا کسالت بار است؛ که اتفاقا برعکس بیننده اش را کنجکاو نگه می دارد تا پیش بینی های ذهنی خود را با کنش های غافلگیرکننده دو شخصیت داستان فیلم بسنجد. یکی از جنبه های دیدنی این فیلم بازی مهناز افشار است. افشار را تاکنون بیش تر در فیلم های نازل و بازاری دیده ایم که بالتبع انتظار تماشای بازی ای چشمگیر از او هم در این جور کارها بیهوده بوده است. اما این هنرپیشه در برخی آثار معدود ( مثل چه کسی امیر را کشت و یا کارگران مشغول کارند) حضوری جدی و دیدنی هم داشته است که نشان می داد روی استعداد او باید حسابی جدا از اغلب فیلم هایش باز کنیم. اکنون در طبقه سوم، بازی افشار بسیار خوب است و حتی در بین فیلم های جشنواره فیلم فجر سال گذشته در مقام بهترین ها قرار داشت. درک درست افشار از پیچیدگی نقشش در این فیلم و تعامل مناسب با بازیگر مقابلش (پگاه آهنگرانی که او نیز بازی تماشایی ای دارد)، فضایی دلچسب را برای عمق یافتن اثر فراهم آورده است. طبقه سوم از فیلم هایی است که در غوغای فیلم های نازل تجاری و یا سوار بر موج شعارهای مد روز ، متأسفانه فضایی برای دیده شدن کمتر به دست آورده است. با رفتن به سینما و تماشای آن، به سهم خود بخشی از این سد را بشکنیم. این منحصر به طبقه سوم هم نیست. عصر جمعه و برخی آثار دیگر هم در این غربت قرار گرفته اند. همان طور که در آغاز گفتیم، در چنین وضعیتی تعهد سینمایی نویسانی که دغدغه جدی نسبت به هنر سینما در این وانفسا دارند، به مراتب بیش از پیش شده است...
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 313]